มาเฟียเร่าร้อนสอนรัก

ตอนที่ 1

คฤหาสน์

เพียงแค่แท็กซี่เลี้ยวเข้าเขตคฤหาสน์ใหญ่ ดวงตาหญิงสาวก็เบิกกว้าง เธอมัวแต่ตะลึงกับความสวยงามตรงหน้าจนลืมจ่ายค่าแท็กซี่ นิดหน่อยที่เพิ่งทำกระเป๋าสตางค์หายจึงรีบสะกิดเพื่อน

“จ่ายเงินก่อน”

มาริสาหลุดจากภวังค์ เธอควานหาเงินในกระเป๋าส่งให้แท็กซี่วัยกลางคน แต่เนื่องจากค่าโดยสารเพียงเจ็ดสิบห้าบาท และเธอเพิ่งให้แบงก์ร้อยไปจึงได้นั่งรอเงินทอน ทว่าคนขับแท็กซี่กลับทำนิ่งเฉย ทั้งยังปรายตามองมายังพวกเธอทั้งสอง

“เอ่อ เงินทอนค่ะ”

ชายวัยกลางคนมีท่าทางไม่พอใจ เขาหยิบกระปุกเงินเก่าๆขึ้นมาก่อนจากหยิบเหรียญออกมานับทีละเหรียญและแทบจะโยนให้หญิงสาว

“เงินแค่ยี่สิบห้าบาท งกไปได้”

มาริสาที่นิสัยแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยยอมใคร ได้ยินแบบนั้นเธอก็รู้สึกโกรธ จึงตบเบาะรถอย่างแรง มองจ้องอีกฝ่ายเขม็งพร้อมกับต่อว่าเขา

“มันไม่ใช่เรื่องงกไม่งกนะลุง ถ้าอยากได้ทิปก็บริการให้มันดี ๆ สิ ไม่ใช่มาตีหน้ามึนอมเงินคนอื่นแบบนี้”

มาริสาเอ่ยเสียงดังจนนิดหน่อยนั้นต้องห้ามปราม เธอไม่อยากให้อีกฝ่ายมีเรื่อง เมื่อเห็นว่าชายวัยกลางคนโกรธจนหน้าสั่นหน้าแดง เธอก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะโมโหจนหน้ามืดและใช้กำลัง

“พอๆ ไปกันเถอะสา”

นิดหน่อยเปิดประตูรถพยายามจะดึงเพื่อนลงมา แต่มาริสากลับไม่ยอมลงง่ายๆ เธอชี้หน้าคนขับแท็กซี่ต่อว่าอีกฝ่ายระลอกใหญ่

“ทำมาหากินแบบนี้ไม่เจริญหรอก แก่จนผมหงอกจะขึ้นทั่วหัวแล้วยังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี!”

วาจาที่เผ็ดร้อนทำให้คนขับแท็กซี่นั้นหาจังหวะเถียงไม่ได้ ได้แต่มองตามหญิงสาวรุ่นลูกด้วยสายตาแค้นเคือง รถแท็กซี่กลางเก่ากลางใหม่กระชากตัวออกไปนอกคฤหาสน์ก่อนที่ประตูรั้วสูงจะปิดลง

มาริสาเท้าเอวยืนมองจนลับสายตา นิดหน่อยถอนหายใจพลางตำหนิเพื่อนที่ไม่รู้จักระงับอารมณ์ ตั้งแต่สมัยเรียนมาริสาก็เป็นคนหัวร้อนง่ายแบบนี้มาโดยตลอด เธอไม่เคยยอมใคร ไม่ว่าใครหน้าไหนมียศฐาบรรดาศักดิ์หรือไม่ อีกฝ่ายก็ไม่เคยกลัว

“พอได้แล้ว รีบเข้าไปข้างในเถอะป้าฉันรออยู่”

นิดหน่อยควงแขนเพื่อนก่อนจะรั้งอีกฝ่ายเลาะไปด้านหลังคฤหาสน์ ด้านหน้าว่าหรูแล้ว ด้านในนั้นหรูหรากว่าเป็นร้อยเท่า

มาริสาไม่เคยได้สัมผัสกับความหรูหราแบบนี้มาก่อน เธอเป็นชนชั้นกลางพ่อกับแม่เป็นข้าราชการทั้งคู่ แม้จะไม่ได้ลำบากแต่ก็ไม่ได้ร่ำรวย เนื่องจากพ่อกับแม่ของเธอมีลูกตอนอายุมากแล้วจึงเกษียณเร็ว

ตอนนี้ทั้งสองอาศัยอยู่ที่ต่างจังหวัด อยู่ในบ้านสวนใช้ชีวิตสงบเรียบง่าย ปลูกผัก ทำสวน เลี้ยงไก่เลี้ยงปลาไปวันๆ

แม้จะมีเงินเก็บพอประมาณแต่ก็ไม่เคยสอนให้เธอสุรุ่ยสุร่าย ช่วงประถมเธอต้องทำงานเพื่อแลกค่าขนมไปโรงเรียน นับตั้งแต่วันนั้นมาริสาก็เรียนรู้ที่จะหาเงินด้วยตัวเอง

พอขึ้นมัธยมเธอก็เลิกขอเงินพ่อแม่ และเลือกที่จะไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านอาหารช่วงเย็นเพื่อเก็บเงินไว้เรียนมหาวิทยาลัย

“สวัสดีค่ะป้านา”

มาริสายกมือไหว้นัยนา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เจอกับอีกฝ่าย ก่อนหน้านี้ที่งานรับปริญญาก็มีโอกาสได้พบกับหญิงวัยกลางคน นัยนาเป็นผู้หญิงที่ดูน่ากลัว ดูเข้มงวดและมีภาพลักษณ์ที่ดุดันแต่ใครจะไปเชื่อว่าจริงๆแล้วหญิงวัยกลางคนใจดีกว่าที่คิด เมื่อเห็นว่ามาริสาเดินทางมาถึงเธอก็รีบพาอีกฝ่ายไปดูห้องพักทันที

“มาถึงเร็วกว่าที่คิด ว่าแต่คิดยังไงถึงมาทำงานเป็นแม่บ้าน”

มาริสาเรียนจบด้วยเกียรตินิยมอันดับ 1 จะหางานดีๆทำก็คงไม่ใช่เรื่องยาก แต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้เลือกที่จะมาทำงานแม่บ้าน ทั้งที่ ความจริงแล้วสามารถหางานดีๆเงินเดือนสูงๆได้สบายมาก

“ช่วงนี้สายังไม่พร้อมที่จะออกไปอยู่ในสังคมค่ะ ขอเก็บประสบการณ์ให้แกร่งกล้าก่อน”

ความจริงแล้วมาริสายังไม่เจองานที่ถูกใจ เธอเพิ่งเรียนจบจึงยังรู้สึกเคว้งคว้างอยากจะหาประสบการณ์ให้ตัวเองก่อน พอดีนิดหน่อยชวนมาทำงานที่คฤหาสน์ เธอจึงไม่ปฏิเสธ

“อยู่ที่นี่ก็ไม่ได้อิสระหรอกนะ คุณเลโอเป็นคนเคร่งครัด เจ้าระเบียบ เพราะฉะนั้นต้องอยู่ในกฎเกณฑ์”

มาริสาพยักหน้าเป็นอันเข้าใจ เธอไม่ใช่คนดื้อดึงขนาดนั้น ถึงจะหัวร้อนง่ายแต่ก็มีเหตุผล

“สาสัญญาค่ะว่าจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ป้านา ว่าแต่คุณเลโอคือเจ้าของบ้านหลังนี้หรือคะ”

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย เธอจะเข้ามาทำงานที่นี่ก็ควรจะรู้ข้อมูลเจ้าของบ้านเอาไว้บ้าง

“ใช่ คุณเลโอเป็นเจ้าของบ้าน แล้วก็เป็นเจ้าของบริษัทส่งออกชิ้นส่วนรถยนต์ แต่จริงๆก็มีธุรกิจหลายอย่าง คุณเลโอไม่ค่อยอยู่บ้าน พวกเราจึงต้องดูแลที่นี่ให้ดี เวลาคุณเลโอกลับมาจะได้สบายใจที่บ้านสะอาด”

มาริสาพยักหน้า ในความคิดของเธอ คุณเลโอที่ว่าคือชายวัยกลางคน รูปร่างสูงใหญ่เพราะเป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษ แต่หารู้ไม่ว่าเจ้าของบ้านหลังนี้คือคนที่จะเปลี่ยนชะตาชีวิตของเธอไปตลอดกาล…