บทที่ 5 มื้อเช้าและแขกไม่ได้รับเชิญ 1

สรุปคืนนั้นต่างคนต่างไปกลับไปนอน เด็ก ๆ ไม่คิดมาก จับห่มผ้าตบก้นทีสองทีก็หลับ ส่วนเธอเพราะเหนื่อยจากทำโน่นนี่ให้เขากินด้วยละมั้ง หัวถึงหมอนก็หลับไปเหมือน

วันต่อมานีลากลับตื่นเช้าเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ลืมเปลี่ยนเวลา กิจวัตรประจำวันจึงเหมือนเดิม ทำมื้อเช้าให้เด็ก ๆ กินก่อนไปโรงเรียน

“มามี้ เมื่อคืนอัลฝันต่อล่ะ ไอรอนแมนปล่อยพลังจากมือยิงใส่ทีเร็กซ์ตูม! กลายเป็นทีเร็กซ์ย่าง”

นกแก้วน้อยจอมเจื้อยแจ้วเล่าเสียงใส ขณะคนพี่อาบน้ำประแป้งเสร็จไปถึงไหนต่อไหนแล้ว นีลาเน้นเลี้ยงลูกแบบให้เขาช่วยตัวเอง ใส่ชุดนักเรียนติดกระดุม ถูกบ้าง เบี้ยวบ้าง ค่อยมาแก้กันทีหลัง

อเล็กซ์ทำได้ดี แถมหวีผมเองยังเรียบ ปัญหาคืออัลวายังติดเล่น ติดคุย ข้อดีคือแยกประสาทได้ มือติดกระดุม ปากก็เล่า ถึงแม้นีลาต้องแก้ติดกระดุมใหม่ให้ยกแผงก็เถอะ

“ว๊าว คุณดอกทานตะวันแคร์รอต”

ไม่เสียแรงนั่งแกะ แต่งจานเสียนาน นี่เป็นหนึ่งในวิธีหลอกลูกกินผัก ไม่ใช่แค่ลูกที่ชอบ เม้ยกับจ๋ายก็ชอบในความใส่ใจนี้ด้วย

“พี่หนูดีเก่งที่สุดเลยค่ะ”

สาวน้อยไม่ออมคำชม นีลานอกจากอุปถัมภ์เธอกับน้องแล้ว ยังให้ความอบอุ่น เลี้ยงดูเอาใจใส่ไม่ต่างกับลูกทั้งสอง พวกเธอเคยมองจานอาหารแฝดที่ตกแต่งอย่างน่ารักด้วยสายตาอิจฉาปรอย ๆ มื้อต่อมาจานอาหารเม้ยกับน้องก็ถูกจัดวางอย่างน่ารักไปด้วย

จึงกลายเป็นธรรมเนียมจัดจานของทุกคนทุกมื้อไป เช้านี้มีจานข้าวเพิ่มอีกจาน อลันเดินมานั่งโต๊ะแบบไม่มีใครเชิญ นีลาจึงได้สังเกต เสื้อยืดโอเวอร์ไซซ์ตัวโตของเธอ ยามอยู่บนตัวเขามันขยายยืดรัดอกกว้างเสียแน่นเปรี๊ยะ

“กินข้าวได้แล้วเด็ก ๆ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ”

ระหว่างทุกคนหม่ำมื้อเช้า มีคนเดียวต่างจากพวก ดวงตาเข้มมองจานเพื่อนร่วมโต๊ะสลับจานตน

“มามี้ทำไมจานลุงเยติไม่มีคุณทานตะวันล่ะ”

แฝดน้องคนดีคนเดิมอีกแล้วที่สังเกตความผิดปรกติของเขาได้

“น่าสงสารมีแต่ข้าวขาว ๆ”

นีลาอยากเอาหัวโขกโต๊ะ ลูกกินข้าวกลางวันสีขาวโล้น ๆ ที่โรงเรียนมาเป็นปีไม่สงสัย ดันมาเป็นเจ้าหนูจำไมอะไรตอนนี้

“ลุงเยติเป็นผู้ใหญ่ ไม่ชอบทานตะวันแคร์รอตหรอก”

ว่าแล้วคุณชายหน้านิ่งผู้พี่ก็จิ้มอาหารสีส้มแจ๊ดเข้าปาก

“คุณลุงเยติไม่ชอบดอกทานตะวันเหรอ”

แก้วตาใสแจ๋วตั้งคำถามแขกตัวโต

“ชอบสิ”

เสียงทุ้มคุ้นหูนีลาราวอ่อนลงอีกหลายระดับ

“อัลก็ชอบฮะ งั้นอัลให้คุณหอมใหญ่นะ”

อลันส่งยิ้มให้ โดยไม่รู้ว่าตกหลุมพรางเสียแล้ว ในจานเด็ก ๆ มีไข่เจียวใส่หอมใหญ่ ซึ่งอัลวาไม่ชอบ แอบเขี่ยทิ้งตลอด ความใจดีครั้งนี้จึงหวังผลให้อีกคนกำจัดอาหารไม่โปรดปรานให้

“อัลครับ เราไม่ใช้ช้อนตักเข้าปากแล้ว ตักอาหารต่อให้คนอื่นนะ” นีลาแสร้งทำสอน แต่ใจจริงกำลังกีดกันอลันกับลูก

อย่านะ ได้โปรดอย่าสานสัมพันธ์มีไมตรีที่ดีกว่านี้เลย คนอย่างเขาอีกเดี๋ยวก็ไปแล้ว คนที่เสียใจจะเป็นลูกเธอเอง นีลายอมไม่ได้

“แต่มามี้เคยสอนนี่ครับ คนเราต้องรู้จักแบ่งปันกัน”

ปากอวบอิ่มเถียงตาใส นีลากรีดร้องในใจ

อัล...แม่ไม่ได้เลี้ยงลูกมาให้เป็นคนแบบนี้

“ขอบคุณ”

คนบางคนอาศัยจังหวะชุลมุน ตักไข่เจียวหัวหอมใหญ่เข้าปากตน เคี้ยวหงุบหงับเหมือนคนไม่เคยลิ้มรสอาหารมาทั้งชีวิต

“อร่อยไหมฮะ มามี้ทำอาหารอร่อยที่สุดในโลกเลยนะ”

“อร่อยมาก”

เมื่อคนตัวโตคล้อยตาม อัลวายิ่งดีใจ ตักไข่จากจานตนเพิ่มให้อีก

“ฉันให้แคร์รอตแลกเปลี่ยน”

มือมีรอยสักตักผัดผักใส่จานน้อย แฝดน้องยู่หน้า เห็นบรอคโคลีแสนเกลียดติดมาด้วย

“ถ้ามามี้ทำอาหารอร่อย อัลก็ต้องกินให้ดะ...ลุงดูทั้งหมด”

อลันกำลังบังคับโดยไม่ใช่การบังคับ ใช้คำพูดคนพูดนั่นแหละมาจ่อคอตัวเอง นีลาชาสันหลังวาบ จ้องเขาอย่างตกตะลึง เจ้าตัวยังมุ่งสนใจเพียงอัลวา

“อื้อ...” เจ้าตัวเล็กตกหลุมพราง กลั้นใจจิ้มบรอคโคลีเข้าปากเคี้ยว

“มามี้อัลทำอาหารอร่อยจริง ๆ”

อลันตบหัวแล้วลูบหลัง โดยการตักบรอคโคลีมาเคี้ยวด้วย

“ใช่ ๆ มามี้อาหารอร่อยที่สุดในโลก”

เสียงอวดอย่างยินดีดังก้องโต๊ะอาหาร นีลามอบยิ้มเจื่อนให้ลูกนิดหน่อย จากนั่นส่งสายตาอาฆาตให้เขา

ตกลงความจำเสื่อมจริง ๆ ใช่ไหม ส่งเด็กเข้าโรงเรียนหมดแล้วนีลาจะต้องไปหาคำตอบ!