บทที่ 4 How to live with yeti (ปลอม ๆ) 2

นีลากลั้นยิ้มจนปวดแก้ม คนร่วมโต๊ะในคำคืนนี้เคี้ยวแซนด์วิชแฮมชีสคำโตจนแก้มโย้ ท่าทางเวลากินเหมือนกันกับบรรดาลูกชายเธอจริง ๆ

มือขาวนวลรินน้ำดื่มเพิ่มอีกแก้ว ติดจากอัลวามักดื่มน้ำตามหลังเคี้ยวข้าวคำโต

แฝดเล็กชมอาหารฝีมือแม่ตลอด หวงของกินมาก มักกินคำใหญ่ ๆ เจ้าตัวบอกแบบนี้อร่อยกว่า ส่วนแฝดใหญ่กินเรียบร้อยแบบคุณชาย แต่หวงของกินและติดฝีมือแม่มากเช่นเดียวกัน

“อิ่มหรือเปล่า เอาอีกไหม”

ยอมรับ นีลายังโกรธเขาเรื่องอดีต เธอไม่ใช่เจ้าแม่กวนอิมผู้ใจดีโปรดสรรพสัตว์ แต่เธอยังไม่ใจร้ายกับคนหิว ยึดหลักให้ท้องอิ่มก่อนจากนั้นค่อยว่ากัน

ปฏิกิริยาของอีกฝ่ายคือพยักหน้ารัว ๆ นีลาเชื่อแล้วว่าเขาความจำเสื่อมจริง ในยามปรกติเจ้าตัวไม่เคยแม้จะหลุดมาดเข้มขรึม ขนาดบนเตียงยังดุดันไม่เกรงใจใคร

แฮ่ม...แค่เปรียบเทียบนิดหน่อย ต้องรีบส่ายศีรษะสลัดภาพอีโรติกไปไกล ๆ

ขนมปังหมดแล้ว จริง ๆ มันเหลือเพียงครึ่งถุง ขนมปังใช้ในร้านเธอจะอบเองทุกเช้าตรู่ของทุกวัน นี่ก็เหลืออีกไม่กี่ชั่วโมง

ร้านเพิ่งเกิดเรื่องเมื่อวาน กับสภาพยังไม่ได้นอนของเธอ วันนี้คงต้องปิดร้านพักผ่อน

นีลาไม่ลำบากเรื่องเงิน เมื่อ 6 ปีแล้วได้ของจากเขามาเยอะอยู่ เธอเอามาผันแปรเป็นเงิน บวกกับเงินสดสมัยเป็นดารา

ชีวิตตอนนี้จึงชิลล์ ๆ เลี้ยงลูกและอุปถัมภ์เด็กได้สบาย

นีลาทำโจ้กคัพ เปิดดูพบมีชิ้นเนื้อแห้งโหรงเหรง เขาก็ตัวโตเสียด้วยสิ กลัวจะไม่อิ่ม ขี้เกียจทำอะไรให้กินแล้ว เธอใส่หมูหย็องลงไปนิดหน่อย ท็อปปิ้งนี้สองหนุ่มชอบมาก เรียกร้องให้ใส่หมูหย็องเกือบทุกเมนู

พอเลื่อนถ้วยโจ้กให้เขา เรียวเข้มกลับขมวดมุ่น

“โจ้ก ข้าวบดน่ะ”

คุยเป็นภาษาไทยกันค่อนคืน เกือบลืมเขาเป็น

“มามี้ทำอะไร”

นึกถึงลูก ก็มาทีเดียวเชียว อัลวาในชุดนอนลายเป็ดเหลืองก้าวเข้ามา อเล็กซ์ในชุดนอนลายมินเนียนเดินตามหลัง

“ทำไมตื่นตอนนี้ครับ”

มารดารีบพุ่งหาทันที เจ้าตัวเล็กกอดซุกซบอ้อนต้นขาเพรียว อาการเหมือนแมวขาดความอบอุ่น

“อัลฝันร้าย ฝันว่ามีทีเร็กซ์วิ่งไล่ ไอรอนแมนก็โดนกินไปแล้วด้วย”

ช่างเป็นฝันอันบรรเจิดเสียจริง ยำหลายเรื่อง ต้องลดการดูหนังของหนุ่มน้อยสักหน่อยแล้วล่ะ

“แต่พี่เล็กซ์ยิงหนังสติ๊กใส่ตาทีเร็กซ์ไปแล้ว อัลก็ตื่นพอดี”

มีตอนต่อของความฝันด้วยเว้ยเฮ้ย แต่เอ๊ะ

“หนังสติ๊ก”

มีบางอย่างไม่เข้ากันอยู่นะ อเล็กซ์หลบตา แบบเดียวกับคนความจำเสื่อมทำเมื่อกี้เป๊ะ

“รู้จักหนังสติ๊กกันด้วยเหรอลูก”

“พี่จ๋ายทำให้ครับ พี่เล็กซ์ยิงหนังสติ๊กแม่นมากนะมามี้ เมื่อวานก็ยิงลิตเติ้ลทีเร็กซ์ด้วย”

นีลาคิ้วกระตุกยึก อะไรคือลิตเติ้ลทีเร็กซ์ เออ ช่างมันเถอะ ค่อยหาคำตอบทีหลัง มีเรื่องสำคัญกว่าต้องชำระความ

“เล็กซ์เพราะอะไรถึงยิงสัตว์ครับลูก”

อุ้มวาเข้าอ้อมกอด พานั่งเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับเขา อเล็กซ์ตามมายืนให้สอบสวน ลูกเลือกยืนข้างเก้าอี้เจ้าของน้ำเชื้อ ลูกเลือกยืนได้เหมาะมากลูกรัก (ประชด)

“เล่าให้มามี้ฟังได้ไหม”

นีลาตะล่อมด้วยน้ำเสียงนุ่มอ่อนโยน ส่วนคนช่างเล่านั้นซุกมุดอกไปแล้ว อัลวารับรู้ได้ว่าพี่ชายกำลังจะซวย

“คุณลิตเติ้ลทีเร็กซ์ทำอะไรให้เล็กซ์ไม่ชอบเหรอครับ”

ลองเปลี่ยนคำถามใหม่ อเล็กซ์ก้มหน้าชิดอก เป็นกิริยาที่พบได้ยากนักจากลูก

แฝดพี่จะทำอย่างนี้เฉพาะตอนเจ้าตัวรู้สึกผิดจริง

“มามี้รอฟังนะครับ”

“เล็กซ์คงจะคิดว่ามันน่ายิงดี ก็เท่านั้น”

คำตอบมาจากคนที่คิดไม่ถึง นีลาถลึงตาใส่อลัน

“มันเป็นสัญชาตญาณของการล่าของมนุษย์ เป็นความรู้สึกที่มาแต่โบราณฝังอยู่ในดีเอ็นเอ”

อเล็กซ์เงยหน้ามองคนแก้ต่างให้ตนตาแป๋ว

“มนุษย์ไม่ควรต้องมีสัญชาตญาณป่าเถื่อนแบบนั้น เราควรมีศีลธรรม มีความเมตตากรุณา”

“บางทีเราก็ห้ามมันไม่ได้ ถึงต้องมีการปลดปล่อย แบบต้องมีการล่าสัตว์ การแข่งขันต่าง ๆ เพื่อให้อดรีนาลีนหลั่งยังไงล่ะ”

ช่างเป็นค่ำคืนแปลกประหลาด ในห้องครัวเธอกับเขาทุ่มเถียงกันเรื่องสัญชาตญาณโบราณของมนุษยชาติ แต่...

“คุณจำได้แล้วใช่ไหม ความทรงจำกลับมาแล้วใช่หรือเปล่า"

ปากกล้าขนาดนี้ นิสัยอลัน อเลจันโดรคนเดิมเป็นแน่แท้ ดีแล้ว จะได้อัญเชิญเขาออกจากบ้านได้สักที

“เปล่า แต่ผมคิดว่ามันควรเป็นอย่างนี้”

คนตรงข้ามกลับมาอึกอัก เสหลบดวงตาหวาน อเล็กซ์พลอยหลบด้วย ยิ่งเหมือนกันเข้าไปใหญ่

“แต่กิ้งก่าไม่ตายนะมามี้ มันวิ่งหนีไป เล็กซ์แค่จะลองดูว่ายิงได้จริงหรือเปล่า”

เสียงอุบอิบตอบข้อสงสัยในตัวตนของสัตว์ชื่อประหลาด นีลาเชื่ออเล็กซ์ได้ แฝดพี่ความจำดีเรียนรู้เร็วกว่าน้อง

“โอเคครับ ถึงไม่ตาย คุณกิ้งก่าก็น่าจะบาดเจ็บ ครั้งต่อไปถ้าเล็กซ์อยากลองหนังสติ๊กแม่จะให้พี่เม้ยหากระป๋องให้ลองนะ”

การเป็นแม่นอกจากปกป้องลูกแล้ว ต้องหัวไวหาทางออกสวย ๆ แบบรักษาความสนใจลูก

“เพื่อนพี่จ๋ายบอกว่ามีแข่งยิงหนังสติ๊กด้วย รางวัลเป็นขนมปี๊บ พี่เล็กซ์ฝึกยิงเก่ง ๆ อัลอยากกินขนมทั้งปี๊บ”

สายซัพพอร์ตพูดมากเงยหน้าจากอกเธอ เมื่อสถานการณ์ตึงเครียดคลี่คลายแล้ว

“เจ้าเล่ห์นักนะอัล ลูกตัวกลมหมดแล้ว แม่จะเพิ่มคุณผักแทนขนม”

นีลากดนิ้วลงบนจมูกโด่งอย่างมันเขี้ยว ตอนเกิดงี้ดั้งลูกชายเธอเด่นกว่าใครเชียว

“มามี้...”

อัลวาคิ้วลู่ เสียงละห้อยไม่ยินยอม

“พรุ่งนี้แม่จะทำข้าวไก่แม่ลูกให้ กินพร้อมสลัดญี่ปุ่นโอเคไหม”

ถังแก๊สน้อยในอกพยักหน้ารัวเร็วเป็นไก่จิกข้าวสาร น่ารักจนนีลาแจกหอมหน้าผากไปหนึ่งฟอด พร้อมกวักมือเรียกอเล็กซ์มารับหอมเช่นเดียวกัน

อา...กลิ่นแป้งเด็กนี่สดชื่นจริง ๆ คืนนี้เธอต้องหลับฝันดี

“แล้วทำไมแม่มาอยู่กับลุงเยติล่ะ”

บรรยากาศอบอุ่นช็อตฟีลด้วยคำถามซื่อตามประสาเด็ก

“ทำไมลุงเยติใส่เสื้อแม่ด้วย”

นีลาอยากเอามืออุดปากเจ้าอัลวาตัวแสบนัก แต่ที่ทำได้คือกดหน้าหนูน้อยช่างพูดแนบหน้าอก

“...ลุงหิว หนูดีทำอาหารให้กิน”

เพราะมัวสนใจแต่ลูก นีลาจึงไม่ทันสังเกตความยินดีในสายตาคู่คม แต่ไม่พลาดการจับผิดจากอเล็กซ์

“ลุงยิ้มแล้วดูโง่ชะมัด”

“อเล็กซ์”

นีลาเอ็ดลูกแบบที่แทบไม่เคยทำ อเล็กซ์ไม่ชอบผู้ชายคนนี้อย่างประหลาแด ถึงจะผมดำ ตาดำ หน้าเหมือนอัลวาก็เถอะ เขาไม่ชอบ

“ขอโทษคุณลุงเลยนะครับ”

นีลาไม่ชอบเขา แต่ไม่เคยสอนให้ลูกก้าวร้าว ถึงต่างฝ่ายต่างจะไม่รู้ความเกี่ยวพันที่จริงก็เถอะ

“ไม่เป็นไร เขาเป็นแค่เด็ก”

อลันส่งยิ้ม หญิงสาวใจกระตุกไปหลายจังหวะ

เฮ้อ ทำไมนะ คนที่ไม่รักเรามันถึงดูดีจังวะ นีลารู้สึกเหมือนใจจะวูบ