บทที่ 6 มื้อเช้าและแขกที่ไม่ได้รับเชิญ 2

ทว่าคำตอบที่ว่าก็ทำเอานีลาซบหน้ากับพวงมาลัยรถอย่างหมดแรง หมอยืนยันอลันความจำเสื่อมจริง สมองได้รับการกระทบรุนแรง มีผลต่อส่วนเก็บความจำ ซึ่งจะค่อย ๆ กลับมา

“หมอให้คำตอบไม่ได้ว่าเมื่อไรความทรงจำจะกลับมาหมด คนไข้บางเคสใช้เวลาเป็นเดือน เป็นปี”

นั่นไม่ร้ายเท่าคำตอบของตำรวจ

“ยังหาข้อมูลยืนยันตัวตนผู้ชายที่บาดเจ็บหน้าบ้านคุณไม่ได้เลยครับ”

สารวัตรยศใหญ่คนก่อนไม่ได้บอกเอง เพียงฝากร้อยเวรมารายงานต่อ พอเล่าความลำบากใจในการให้ที่อยู่อาศัย ขอความกรุณาตำรวจรับอลันกลับไป คนในเครื่องแบบรีบส่ายหน้ารัวเป็นใบพัดเฮลิคอปเตอร์ เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นหน้าผาก

“ห้องขังเต็มครับคุณ”

นั่นจึงเป็นสาเหตุให้นีลาท้อใจ ซบศีรษะจมพวงมาลัยอยู่ตอนนี้ จอดรถหน้าบ้านตัวเอง แต่ไม่กล้าเข้าบ้าน ขอทำใจก่อนเผชิญหน้าโจทย์เก่าก่อน หรือต้องพาไปปล่อยวัดดีนะ ใส่ซองบริจาคหลวงพ่อสักพันบาท

ฮึ๊ย...เรื่องอะไรเธอต้องเสียเงินให้เขา

งานนี้มีแต่เสียกับเสีย

โธ่เว้ย นีลาเสียตัวให้ผู้ชายคนเดียว ขนาดเลิกไปหกปีแล้ว ยังซวยมีเขากลับเข้ามาวุ่นวายในชีวิตอีก

ก๊อก ๆ

ดวงตาใต้แพขนหนาปรือมองไปนอกรถ ตัวปัญหาหน้านิ่งจ้องเธออยู่

“หนูดีเป็นอะไรหรือเปล่า อยู่ในรถนานแล้ว”

นีลาปิดประตูรถดังปัง “อย่าเรียกฉันว่าหนูดี”

อารมณ์เสีย อยากกรี๊ดใส่คน ในเมื่อความจำเสื่อม ก็จงเป็นกระโถนท้องพระโรงของเธอเสียเถอะ

“จะให้เรียกอะไร เรียกมามี้คงไม่เหมาะ”

วาจากวนส้นเท้ามากจนคนฟังขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“พูดภาษาไทยเก่งนะ ใครสอนล่ะ”

“จำไม่ได้”

เหตุไฉนกลายเป็นเจ้าบ้านอย่างเธอเดินตามแขกไม่ได้รับเชิญเข้าบ้านเสียได้

“ไปไหนมานานจัง”

“ไม่เห็นเหรอว่าไปส่งเด็ก ๆ ไปโรงเรียน”

“ไปนานนะ โรงเรียนอยู่ไกลเหรอ”

นีลาไม่ตอบ เครียด เหม็นขี้หน้า อีกฝ่ายยังเดินตามติด นีลาไม่ใช่นางเอกจะยอมอุดอู้หลบใครอยู่ห้องนอนเสียด้วย เวลาอย่างนี้ต้องออกกำลังหาอะไรทำ

ร่างอรชรเดินไปยังส่วนเป็นร้านกาแฟ เปิดประตูยืนเพ่งพินิจบริเวณเมื่อคืนที่เขาล้มลง ทุกอย่างกลับมาเรียบร้อยเหมือนเดิม ไร้ร่องรอยเลือด นีลายังไม่พอใจ เดินกลับเข้าร้าน ชงกาแฟเข้ม ๆ ให้ตัวเอง

ปรากฏเจอโจรปล้นกาแฟ ยกแก้วที่ควรเป็นของเธอไปดื่มเฉย

“ขโมย ! มารยาทน่ะมีไหม”

“หนูดีทำอะไรก็อร่อยเหมือนอัลบอกเลย”

ความจำเสื่อมแบบใด ขนาดดื่มกาแฟชงสำเร็จรูปยังมาดดี แผ่ความหรูหราเหมือนดื่มเอสเปรสโซ่ราคาหลายยูโรในคาเฟ่ชั้นดีในคาปรี

“บอกว่าอย่าเรียกหนูดี”

นีลาห้ามใจไว้ให้ไม่โกรธ ต้องไม่หน้ายับตีนกาขึ้นเพราะเขา เธอชงกาแฟให้ตัวเอง ถึงมีเครื่องชงแต่ใจร้อนไง เครื่องต้องรออุ่นสามสิบนาที ใช้เสร็จต้องล้างทำความสะอาดอีก นีลาไม่ยอมทำเด็ดขาดเพราะวันปิดร้านอย่างนี้เสี่ยเหงื่อแล้วมันไม่ได้เงิน

“แต่เรารู้จักกันมาก่อน”

มือจับช้อนคนกาแฟชะงักไปนิด

“ความจำกลับมาแล้วเหรอ”

กลิ่นกาแฟหอมอบอวล ละอองไอคาเฟอีนคลุ้งขึ้นชวนใจสั่น

“เปล่า”

นีลาและอลันต่างยกกาแฟขึ้นจิบคนละอึก สถานการณ์ตอนนี้คือ เขานั่งสตูลหน้าเคาน์เตอร์ ส่วนเธอก็อยู่ฝั่งตรงข้าม ระหว่างเรามีเพียงไม้กระดานไม่กี่แผนกั้น แต่ระยะห่างระหว่างใจมีมากเหลือเกิน ประมาณอยู่คนละซีกโลก

“ผมในตอนนั้นเป็นยังไงบ้าง ก่อนความจำเสื่อม”

ดวงตาสีนิลจับจ้องหลังเคาน์เตอร์ ครั้งหนึ่งนีลาเคยลงไหลคลั่งไคล้ อยากให้มีเพียงเงาเธอฉายในดวงตาเขา

“เราไม่เคยรู้จักกัน”

นีลาไม่ยอมแพ้ เธอเป็นนางร้าย ไม่ใช่นางเอก เรื่องจะเขินสะเทิ้นอายนั่นลืมไปได้เลย ฟาดมาฟาดกลับ ร้ายมาร้ายกลับ

“แต่ผมคุ้นกับหนูดี”

อลันจ้องร่างอรชรเหมือนเสือดำมองเหยื่อ

“ฉันก็เป็นผู้หญิงธรรมดาทั่ว ๆ ไป คุณอาจคุ้นตาจากสาวเอเชียที่ไปเที่ยวคลับ”

“ผมไม่เที่ยวคลับ” คนรับรู้หรี่ตาไม่เชื่อถือ

“แต่ก่อนเคย แต่ตอนนี้ไม่”

น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นร้อนรนนิด ๆ

“เรื่องของคุณสิ ไม่เกี่ยวกับฉัน”

นีลายกกาแฟดื่มซดดื่มโฮกใหญ่ ทิ้งแก้วลงอ่างล้างจาน หนีไปตั้งหลักในห้องน้ำ มือลูบปลอบก้อนเนื้อในอกที่เต้นตึกตัก

มาทรงนี้ พ่อเจ้าประคุณความจำเสื่อมทิพย์แน่ เอายังไงดีล่ะทีนี้!