บทที่ 7 ความเจ็บที่ไม่มีเสียง

พอพวกมันเห็นเงาสตรีนางหนึ่งตรงหน้าผสานกับความเร่งร้อนก็รีบผลีผามกระโจนมาทางด้านหน้าทันที สามคนตกลงในหลุมลึกที่นายพรานขุดไว้รอดมาหนึ่งอย่างน่าเสียดาย

โจรคนสุดท้ายตกใจ พยายามชักมีดออกมาและมองรอบข้างอย่างหวดระแวง มันรีบเดินเบี่ยงหลบและพุ่งเข้าจัดการอวี้เซียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยแรงแค้น

โจรหนึ่งคนนี้สำหรับนางถือว่าพอรับมือได้ไม่ยาก อวี้เซียนในเวลาไม่ถึงหนึ่งเค่อก็จัดการอีกคนให้เซล้มหน้าคะมำและถูกนางจับมัดตัวลากมันไปผูกติดกับต้นไม้ได้

เมื่อแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อย อวี้เซียนถอยออกมา มองรอบป่ายามค่ำที่ฝนยังเทลงมาไม่หยุด มือเปื้อนดินและโคลนบดบังรอยเลือดที่ได้มาจากพลาดถูกมีดของโจรนั่นปาดบริเวณไหล่ก็คลายความเจ็บลงเพราะความเย็นเหล่านี้

นางเร่งฝีเท้ากลับไปยังแนวหินที่ให้อวี้เยี่ยนและอวี้หนิงหลบไว้ นางกลับมาถึงฝนก็ตกซาลงแล้ว

“ข้าเอง”

อวี้เยี่ยนผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกก่อนค่อย ๆ โผล่หน้าออกมา “พี่รอง...กลับมาแล้ว”

อวี้หนิงรีบแทรกเสียงสูงทันที “นึกว่าจะหนีไปคนเดียวเสียอีก”

อวี้เซียนปรายตาเพียงครู่อย่างไม่ใส่ใจ

“ปากดีเช่นนี้คงเดินไหวแล้วละมั้ง รีบลุกรีบเดินทางต่อเถอะ” น้ำเสียงราบแต่เฉียบจนอีกฝ่ายหน้าชาทันใด

อวี้เยี่ยนลุกขึ้นปัดโคลนตรงก้นแล้วก็หันมามองเห็นเลือดไหลซึมจากหัวไหล่อวี้เซียน “พี่รองบาดเจ็บ...”

“ข้าไม่เป็นไร” นางตอบสั้น ๆ “ตอนนี้ต้องไปจากที่นี่ก่อนข้ากลัวพวกโจรจะมีคนมาเสริม”

นางจำได้ว่าพวกนั้นรอเวลาเพื่อแผนการถัดไปบางอย่าง...

อวี้เซียนหันไปมองทิศเหนือที่มีแสงสั้น ๆ ของดาวดวงหนึ่งสะท้อนในดวงตาเหมือนประกายแห่งความ

“ตามข้ามา” นางชี้ไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ “เดินตามดาวเหนือไป”

อวี้เยี่ยนมองตามสายตาอย่างลังเลเพราะป่าไม่ว่าทางไหนก็เหมือนๆกันไปหมด “พี่รองมั่นใจหรือ?”

“ฟ้าไม่เคยหลอกคน”

อวี้เซียนตอบสั้นเดินแหวกพุ่มไม้ไปก่อนโดยไม่รอใคร ทั้งสามเดินฝ่าความมืดไปเรื่อย ๆ อาศัยเพียงแสงจากดวงจันทร์มองทางเท่านั้น เสียงฝีเท้าเหยียบบนพื้นดินเกิดเป็นจังหวะช้า ๆ เมื่อเวลาผ่านไปร่างกายก็เริ่มอ่อนแรง อวี้เซียนเหลียวมองสองคนที่ฝืนเดินจนหน้าไม่เหลือสีเลือดจึงตัดสินใจให้หยุดพักใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

“คืนนี้พักที่นี่แล้วกัน”

อวี้เยี่ยนพยักหน้าแล้วหาที่นั่งและทรุดตัวลงทันที ข้าง ๆ ก็มีอวี้หนิงที่นั่งทำหน้าบูดบึ้งเหลือบมองพี่สาวอีกคนที่ทำตัวราวเป็นผู้รู้ เดี๋ยวก้มเดี๋ยวมองรอบ ๆ ไม่หยุดนิ่ง

“แล้วนั่นจ้าทำอันใดอีก..”

“มีกลุ่มคนและฝีเท้าม้ากำลังมาทางนี้!” อวี้เซียนพูดขณะหูแนบพื้นอยู่

อวี้หนิงตาโตรีบลุกขึ้นลืมความเมื่อยล้าทันใด “พวกโจรเหรอ!”

อวี้เซียนยกมือขึ้นชี้ไปโดยไม่ตอบอันใด “หลังพุ่มไม้ ไป!”

สั้นแต่เฉียบขาดทำให้สองคนรีบทำตามทันที ทั้งสามแอบอยู่ในเงาใบไม้ทึบ ขณะเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

แสงคบเพลิงพาดผ่านผืนดินวูบหนึ่ง เสียงสั่งการดังขึ้น “หาแถวนี้ให้ดี!”

หัวใจของอวี้เยี่ยนเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก อวี้หนิงน้ำตาไหลคลออย่างไร้เสียง แต่เมื่อแสงจากคบเพลิงเลี้ยวส่องกระทบเหล่าผู้มาใหม่ความดีใจก็พุ่งพลวดทันที

“ท่านพี่!” เสียงอวี้หนิงตะโกนออกโดยไม่คิด

อวี้เซียนหันคว้าข้อมือแต่ไม่ทัน นางวิ่งพรวดออกไปแล้ว เสียงร้องไห้ดังขึ้นทันที “พี่ใหญ่! พี่ใหญ่ ข้าอยู่ที่นี่!”

หลินเจิ้งหลิงหันขวับมาทางเสียง ก่อนรีบขี่ม้ามาและลงเข้าไปรับน้องสาวที่วิ่งมาหาและกอดไว้แน่น “หนิงเอ๋อร์!” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว ดวงหน้าเต็มไปด้วยความโล่งใจไม่ต่างกัน

คนในขบวนเริ่มเคลื่อนไหว องครักษ์จวนของสองตระกูลรีบเข้ามาล้อม พอเห็นว่าพวกสตรีปลอดภัย เสียงพูดคุยแผ่วลงกลายเป็นความดีใจผสมความวุ่นวายไปหมด

อวี้เยี่ยนก้าวตามออกมาไม่ทันไรก็ถูกไป๋อี้เหวินเข้าประคองไว้ “เจ้าเป็นอะไรไหม เยี่ยนเอ๋อร์” น้ำเสียงเขาอ่อนลง

ภาพเหล่านั้นอยู่ในสายตาของอวี้เซียนทั้งหมด ความอบอุ่นระหว่างสายเลือดและคนรัก ความโล่งใจที่แลกเปลี่ยนทางสายตา และเสียงเรียกที่เต็มไปด้วยความห่วงหา

ส่วนนาง...กลับยืนอยู่นอกสุด ลมหอบใหญ่พัดผ่านไป ความเหน็บหนาวค่อย ๆ แทรกเข้ามาใต้ผิวจนถึงกลางอกทั้งที่ฝนหยุดตกไปแล้ว

ทุกคนมีคนให้พึ่งพิง แต่นางกลับไม่มีแม้เงาใครอยู่เคียงข้าง

อวี้เซียนขยับถอยออกจากเขตแสงจากคบเพลิงหนึ่งก้าวอย่างเงียบงัน ดวงตาสะท้อนแสงไฟวูบหนึ่งก่อนดับลง เหมือนเปลวเทียนใกล้สิ้นไส้

ในเงามืดนั้น ไป๋เจี้ยนหงยืนอยู่ห่าง ๆ แสงคบเพลิงจับร่างเขาไว้เพียงครึ่ง เงาบนใบหน้าเยือกเย็นมองไปยังสตรีนางหนึ่งที่ยืนอยู่ลำพังท่ามกลางความมืด

ห้ามสงสาร ห้ามเห็นใจ แต่ตอนนี้เขากลับมองนางที่ยืนอยู่เดียวดายไม่ละสายตาไปไหน ความโดดเดี่ยวที่นางได้รับก็มาจากสิ่งที่นางกระทำไป คู่ควรแล้ว เขาไม่ควรรู้สึกอะไรทั้งสิ้น!

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่” ไป๋อี้เหวินเอ่ยถามขึ้น “ทำไมพวกเจ้ามาอยู่ในป่าลึกเช่นนี้ แล้วพวกโจรเล่า!”

อวี้หนิงชิงตอบก่อนใครทันที ตอบทั้งที่น้ำเสียงสั่นระคนสะอื้น

“พวกโจร... มาดักปล้นระหว่างทาง พวกเราถูกจับไว้ในกระท่อมกลางป่าเจ้าค่ะ แต่โชคดีที่หนีออกมาได้ ตอนนี้เดินหลงในป่าอยู่ยังดีที่เจอพวกท่าน...”

นางเล่าไปก็เหลือยสาบตามองอวี้เซียนผ่านๆอย่างตั้งใจ นางข้ามเรื่องทั้งหมดที่อวี้เซียนช่วงไว้ด้วยความกระอักกระอ่วน

อวี้เยี่ยนเองก็เงียบเฉยหลบตาเช่นกัน ส่วนอวี้เซียนยังยืนนิ่งพิงต้นไม้ ไม่ปฏิเสธ ไม่แก้ต่าง นางรู้ว่าไม่จำเป็นต้องพูดในเมื่อไม่มีใครอยากฟังอยู่แล้ว

ไป๋อี้เหวินพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจับมือคนรักของตนเตรียมยกขึ้นม้า

“ตอนนี้ดึกมาก รีบออกจากป่ากันก่อน เรื่องอื่นค่อยว่าทีหลัง”

“ส่งคนตามรอยยังทางที่พวกเราเดินผ่านมาด้วย” อวี้เซียนเอ่ยเรียบเสียงไม่ดังแต่ชัดเจน “พวกโจรตกบ่วงนายพรานแถวนั้น อาจรู้ว่าใครเป็นคนบงการ...”

ความเงียบแผ่ซ่านทุกสายตาหันมามองอวี้เซียน บางคู่เฉยชา บางคู่เย็นยะเยือกมองนางราวไม่ใช่พวกเดียวกัน

หลินเจิ้งหลิงจ้องน้องสาวเนิ่นนานแววตาอ่านยากว่าเชื่อคำนางหรือไม่สุดท้ายก็พยักหน้าก่อนเอ่ยเสียงต่ำสั่งการแก่ลูกน้องไป

“ทำตามที่นางว่า”

เสียงฝีเท้าทหารเริ่มเคลื่อนไหว บางส่วนแยกแกะรอยไปตามทาง แสงคบเพลิงเคลื่อนห่างไปทีละดวง

ไป๋อี้เหวินประคองอวี้เยี่ยนขึ้นหลังม้าอย่างระมัดระวัง มือใหญ่โอบกอดร่างบอบบางที่เปียกชื้นจากตากฝนไว้ในอ้อมแขนแล้วก็ออกตัวจากไป ตามด้วยหลินเจิ้งหลิงที่ขึ้นม้าอีกตัวก่อนดึงอวี้หนิงให้ตาม น้องสาวร่ำไห้สะอึกสะอื้นซบอกพี่ไม่ขลาด เสียงนั้นสั่นฟังแล้วน่าสงสารยิ่งนัก

อวี้เซียนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ม้าทุกตัวมีคนขึ้นหมดแล้ว มีเพียงนางที่ยังอยู่ที่เดิม สายตาเลื่อนไปตามแถวหลังม้าที่เรียงต่อกัน ภาพนั้นเรียบง่ายแต่มันกลับกัดลึกลงในอกอย่างช้า ๆ

“แล้วข้ากลับกับใครได้บ้างล่ะ?” เสียงนางเบา เรียบเกินกว่าจะถือว่าเรียกร้องด้วยซ้ำ

ทุกคนหันมามองพร้อมกันแต่ไม่มีเสียงตอบหรืออาสา มีเพียงความเงียบที่หนักราวโซ่เหล็กพันรอบหัวใจที่เยือกแข็งนี้

ไป๋อี้เหวินขยับบังอวี้เยี่ยนไว้ราวไม่อยากให้เห็นภาพตรงหน้า หลินเจิ้งหลิงเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาหลบหนีไม่สบสายตานางผู้เป็นน้องเลยแม้แต่ครู่เดียว ส่วนเจี้ยนหง... เขาเพียงนั่งนิ่งบนม้าของตนไม่ทันมองนางด้วยซ้ำ

“ม้าทุกตัวมีคนแล้ว”

อวี้เซียนหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสียงนั้นแทบไม่ได้ออกมาเป็นเสียงหัวเราะ แต่คล้ายลมหายใจของคนที่หมดแรง แม้จะเจ็บปวดอีกต่อไป

“ข้าเข้าใจแล้ว”

ฝีเท้าของนางขยับออกจากวงแสงคบเพลิงทีละก้าว โคลนหนืดหน่วงเหมือนพยายามเหนี่ยวรั้งไว้ แต่นางกลับดึงขาออกอย่างรวดเร็วราวกับต้องการยืนยันกับตัวเองว่าขายังมีแรงพอจะเดินต่อ

“พวกท่านกลับไปกันเถิด ข้าจะหาทางออกจากป่านี้เอง”

เสียงนางสงบ ไม่สั่นไหว แต่ในอกกลับแน่นราวไฟลามเงียบ ๆ นางเดินออกมาแล้ว ไม่มีเสียงห้าม ไม่มีใครขยับเข้ามา...

ฝนเริ่มโปรยเม็ดเล็ก ๆ กระทบไหล่เย็นเฉียบอีกครา นางก้มหน้าลง เห็นโคลนเปื้อนปลายกระโปรงและเลือดที่แห้งกรังบนผ้า ความจริงทั้งหมดบอกเพียงอย่างเดียวว่า

...นางคือคนนอกในทุกที่ที่ยืนอยู่ ไม่ว่าจะยามเป็นมาเฟียที่ยืนบนยอดอย่างหนาวเหน็บ หรือจะยามเป็นนางร้ายที่ยืนอยู่จุดต่ำสุด ความเดียวดายก็ล้วนเคียงคู่อยู่กับนาง

เบื้องหลัง เสียงฝีเท้าม้าค่อย ๆ ไกลออกไป

ข้างหน้า มีเพียงป่าชื้นฝน และความมืดที่ไม่รู้จบ