มาเฟียสาวทะลุมิติเป็นนางร้ายในนิยายจบแล้ว

“ไม่ว่าเจ้าจะเสแสร้งแกล้งทำอย่างไร…ก็ไม่มีใครหลงกลเจ้าแล้ว หลินอวี้เซียน!”

คำพูดนั้นราวกับฟ้าผ่า กลืนหายไปพร้อมสายฝนและลมกรรโชกที่พัดซัดปลายผมให้เปียกชื้น ความหนาวชอนไชถึงกระดูก นิ้วเรียวบนเตียงเก่ายกขึ้นคว้าอากาศราวกับไขว่หาความจริง แต่ก่อนจะคว้าได้ ลมหายใจกระตุกวูบก่อนร่างบนเตียงนั้นสะดุ้งตื่นโดยพลัน

แสงเช้าสางส่องลอดช่องฝาไม้ผุ กลิ่นฝุ่นและความชื้นตีจมูก นางนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนหายใจยาว กลืนแรงสะท้านจากฝันร้ายให้จมหาย หัวใจยังเต้นแรงจนรู้สึกถึงจังหวะในอกที่สั่นระรัว ผ้าห่มขาดวิ่นโอบกายไม่มิด ลมเย็นแทรกเข้าทุกช่องไม้ ไม่มีสิ่งใดในเรือนนี้บ่งบอกว่าเป็นถึงชีวิตของคุณหนูรองเลย

วันนี้คือวันที่สองที่จีน่า เหวิน ลืมตาในร่างหลินอวี้เซียน ตั้งแต่เมื่อวานไม่มีบ่าวแม้คนเดียวมาเหยียบเรือนนี้ เสียงท้องร้องทักเตือนยิ่งชัด นางกัดฟันสูดลมหายใจลึก กลืนความหิวลงคออย่างคนที่รู้ดีว่าไม่มีทางเลือกอื่น

ครั้งแรกที่ตื่นขึ้น นางยังหลงคิดว่าตนอยู่ในฉากถ่ายละคร ทุกสิ่งดูสมจริงเกินไป จนได้พบหีบข้างหมอนและสมุดบันทึกเล่มนั้น เมื่อเปิดอ่านทีละหน้า หัวใจกลับหนักขึ้นทุกบรรทัด เสียงสาปแช่งและแค้นเคืองของหลินอวี้เซียนคนเดิมดังก้องในหัว หญิงที่ถูกตราหน้าว่าริษยา ทำร้ายน้องสาวอวี้เยี่ยนผู้เป็นดั่งบัวขาวของครอบครัวตระกูลหลินและชาวเมือง จนสุดท้ายถูกกักขังในเรือนท้ายจวนแห่งนี้

ความทรงจำจากนิยายที่นางเพิ่งอ่านจบยังชัดสดในหัว... ใช่ นางร้ายในเรื่องนั้นคือนางเองในตอนนี้!

ริมฝีปากแดงคลี่ยิ้มจาง เสียงหัวเราะแผ่วดังในลำคอ ไม่ใช่หัวเราะเยาะ แต่คล้ายยอมรับความขมขื่นของโชคชะตาที่ตลกร้ายเสียจนไม่อาจกลั้นไว้ได้ หญิงคนเดิมในบันทึกพ่ายแพ้ต่อโชคชะตา แต่จีน่า เหวินไม่ใช่คนแบบนั้น ลูกสาวมาเฟียที่เติบโตท่ามกลางเขี้ยวเล็บ ไม่มีวันยอมให้ใครกำหนดเส้นทางชีวิตแทน

“เจ้าของร่างนี้อ่อนแอเกินไป...แต่ข้าจะไม่เป็นเช่นนาง”

อวี้เซียนพึมพำ พลางหยิบไฟไว้จุดตะเกียงเผาหนังสือเล่มนั้นให้มอดไป เหลือเพียงเถ้าควันลอยขึ้นสู่เพดาน เงาเปลวไฟสะท้อนดวงตาที่นิ่งกว่าเมื่อวาน เยือกเย็นและหนักแน่นราวคนตัดสินใจได้แล้ว

ชีวิตใหม่นี้ นางจะไม่ซ้ำรอยนายร้ายคนเดิมอีก การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นล้วนเป็นเรื่องปกติที่นางเองก็เจอในชาติก่อน แต่ร่างเดิมผิดที่ท้ายที่สุดคือผู้แพ้ในสงครามครานั้น

“แต่ก่อนจะเดินหน้าได้...ก็ต้องเติมท้องให้หายร้องเสียก่อน”

นางเอ่ยเบา ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง ก่อนลุกขึ้นยืดกายปัดฝุ่นจากเสื้อผ้าที่ซีดจางออก

ทางเดินออกจากเรือนเต็มไปด้วยรากไม้และหญ้าที่เกี่ยวชายกระโปรงทุกย่างก้าว นางเดินฝ่าไปโดยไม่หยุด จนกลิ่นน้ำแกงต้มกระดูกลอยมากับลมจากทางขวา ความหิวที่พยายามข่มไว้แล่นวาบขึ้นในอกอีกครั้ง

โรงครัวใหญ่ของจวนหลินคึกคักแต่มีระเบียบ หม้อทองเหลืองส่งไอร้อนระลอกหนึ่งลูบแก้ม นางยืนนิ่งใต้ซุ้มประตู มองเปลวไฟและคนทำครัวพลุกพล่านโดยไม่เอ่ยสิ่งใด

“แม่หนูเอ๊ย มายืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ทำไม เข้ามานี่สิ”

เสียงอบอุ่นของหญิงวัยกลางคนแทรกผ่านกลิ่นควันไฟและเสียงตะหลิวกระทบกระทะ รอยยิ้มของนางคล้ายแสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านม่านหมอก อ่อนโยนจนอบอุ่นทั้งครัว มือหยาบที่ผ่านการทำงานหนักยื่นชามข้าวร้อนให้อย่างไม่ลังเลเพราะคิดว่าคือบ่าวใหม่คนหนึ่ง

ดูจากชุดก็พอเดาได้แล้ว

“รีบกินเสีย เดี๋ยวเย็นหมด”

ไอร้อนจากข้าวลอยแตะปลายจมูก กลิ่นข้าวใหม่ชวนให้ใจที่ตึงคลายลงครู่หนึ่ง อวี้เซียนรับชามนั้นไว้ แววตาไหววูบอย่างยากจะสังเกต ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่แผ่ว

“ขอบใจ...”

ขณะนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เตี้ย ความเงียบอุ่นชั่วขณะโอบล้อมราวโลกนี้ยังเหลือที่พักใจให้คนหลงทาง ทว่าเสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

“นั่น...มิใช่คุณหนูรองหรือ!?”

อุณหภูมิของโรงครัวร่วงต่ำลงทันใด เสียงซุบซิบคมกริบราวลมหนาวหวนกลับมาอีกครั้ง

“จริงหรือ...คุณหนูที่พยายามฆ่าน้องสาวน่ะหรือ?”

“อย่าเข้าใกล้ เดี๋ยวซวยติดตัว”

คำเหล่านั้นกระแทกโสตเหมือนโคลนกระเด็นใส่ผ้า แม่ครัวผู้มีเมตตาเมื่อครู่ชะงัก ตะบวยในมือค้างกลางอากาศ แววตาอ่อนโยนแปรเป็นลังเลและสุดท้ายวาบวับอย่างโกรธเคืองทันใด

อวี้เซียนกลับยังตักข้าวต่ออย่างสงบ เสียงรอบตัวไกลออกไปทุกที ราวโลกนี้เหลือเพียงเสียงข้าวแตะชามเบา ๆ

“นี่หูหนวกหรือไร!”

บ่าวสาวคนหนึ่งปรี่เข้ามา กระชากข้อมือนางเต็มแรง “ฆาตกรอย่างเจ้าไม่มีสิทธิ์นั่งกินข้าวในที่แห่งนี้!”

เพียงพริบตา ข้อมือนั้นก็ถูกสะบัดหลุด พร้อมเกิดเสียงดัง “เพี๊ยะ” ตามแรงสะท้อนกลับ ดวงตาอวี้เซียนเยียบเย็นราวน้ำแข็งที่ไม่ละลายแม้เจอไฟ

“มือของข้า บ่าวเช่นเจ้ามิสมควรแตะต้อง!”

สิ่งที่สื่อจากน้ำเสียงและแววตาทำให้ฝ่ายตรงข้ามแข็งค้าง เหมือนเลือดในกายหยุดไหล เสียงครัวเงียบงันคล้ายเตาดับ

อวี้เซียนกินจนเสร็จก็วางชามลงอย่างสงบ ลุกขึ้นจัดแขนเสื้อให้เข้าที่ หยิบซาลาเปาใกล้มือมาลูกหนึ่ง พลางเอ่ยด้วยเสียงเรียบแต่ชัดถ้อนชัดคำ

“ข้าอาจทำผิดในอดีตแต่พวกเจ้ามิใช่ผู้ตัดสิน หน้าที่ของเจ้าคือทำงานให้ครบ อย่าลืมส่งอาหารให้ข้าที่เรือนท้ายจวนอีก”

นางหมุนกายเดินออกจากครัวทันทีที่ทำธุระเสร็จ เสียงกระซิบกระซาบดังตามหลังดังไล่ไม่ห่างทันใด

“ทำเลวถึงเพียงนั้นยังกล้ามีชีวิตต่อไปอีกหรือ! ตายเสียให้หมดเวรหมดกรรมเถิด!”

ฝีเท้านางไม่ชะงักแม้ครึ่งก้าว ลมหายใจเย็นเรียบแน่วแน่ แม้นางอวี้เซียนคนใหม่จะไม่ใช่คนทำแต่ก็ไม่อาจเถียงได้ว่าร่างเดิมไม่ได้ทำ สิ่งที่นางจะทำคือสร้างภาพจำใหม่กลบความอคติเดิมเสีย นางจะพิสูจน์ให้ดูว่านางร้ายเช่นนางก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้