บทที่ 15 เรื่องกวนใจที่ต้องรีบป้องกัน

หยางไท่หมิงและฟงเฉิงฮ่าว ได้เข้าพักในโรงเตี๊ยมผู่เฉิงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ทั้งสองยังไม่ยอมพักผ่อนเนื่องจากรอฟังข่าวจากไห่หยุน ผู้รับคำสั่งจากฟงเฉิงฮ่าวไปสืบความเป็นมา เกี่ยวกับสตรีที่เจ้านายให้ความสนใจทันทีที่มาถึงเมืองผู่เถียน ซึ่งมิใช่แค่ไห่หยุนที่แปลกใจ แต่บ่าวที่ติดตามเจ้านายทั้งสองคนก็รู้สึกแปลกใจไม่ต่างกัน

ไห่หยุนเดินสอบถามพ่อค้าแม่ค้า บริเวณที่เจ้านายพบเจอสตรีทั้งสอง แต่รายละเอียดที่ได้ยังไม่เพียงพอ ทำให้ไห่หยุนต้องไปสอบถามเรื่องตระกูลจินจากท่านเจ้าเมืองผู่เถียน ที่ตอบคำถามจากหลักฐานการโยกย้ายถิ่นฐานจากเมืองถู่หลาน มาตั้งรกรากเปิดร้านขายผ้าไหมอยู่ที่นี่ รวมถึงการเปลี่ยนแซ่ของครอบครัวเล็ก ๆ เท่านั้น

เมื่อสืบเสาะเรื่องราวได้เท่าที่มี ไห่หยุนจึงรีบกลับไปพบเจ้านาย เพื่อรายงานในสิ่งที่ตนสืบได้ความมา

ก๊อก ๆ ๆ “คุณชายรองบ่าวไห่หยุนเองขอรับ”

พอได้ยินเป็นเสียงคนของตน ฟงเฉิงฮ่าวรีบอนุญาตอย่างรวดเร็ว “รีบเข้ามา”

แต่เป็นหยางไท่หมิงที่ให้ไห่หยุนรีบเล่าสิ่งที่รู้ออกมา “ได้ความเกี่ยวกับพวกนางว่าอย่างไร รีบเล่ามาให้พวกข้าสองคนฟังโดยเร็ว อย่ามัวพิธีรีตองให้มากนัก”

“เรียนคุณชายหยาง บ่าวได้สอบถามพ่อค้าแม่ค้าในเมือง รวมถึงขอรายละเอียดเพิ่มเติมจากท่านเจ้าเมือง ในประวัติที่บันทึกไว้บอกว่า เดิมทีพวกนางกับบิดามารดาเป็นคนตระกูลหลิวจากเมืองถู่หลาน ถูกผู้นำตระกูลมอบหนังสือตัดขาดจึงเดินทางมาอาศัยที่เมืองผู่เถียน พวกเขาลงทะเบียนเป็นชาวเมืองแห่งนี้ พร้อมกับเปลี่ยนแซ่จากแซ่หลิวเป็นแซ่จิน มีการซื้อจวนขนาดกลางและร้านค้ากลางเมือง ซึ่งครอบครัวนี้เพิ่งเปิดร้านขายผ้าไหมวันนี้เป็นวันแรกขอรับ” ไห่หยุนได้แต่คิดในใจ หากเจ้านายต้องการรายละเอียดมากกว่านี้

เขาคงต้องไปสืบที่ตระกูลหลิวในเมืองถู่หลานแล้วฟงเฉิงฮ่าวกอดอกขมวดคิ้วดูเคร่งเครียด ถึงสาเหตุที่ครอบครัวเล็ก ๆ นี้ถูกตัดขาดจากตระกูล “ถูกตระกูลเดิมตัดขาดงั้นหรือ เกิดเรื่องร้ายแรงถึงเพียงนี้ มิใช่ว่าพวกเขาทำอะไรผิดมาหรือไม่นะ เจ้าคิดว่าอย่างไรอาหมิง”

หยางไท่หมิงหันไปตอบด้วยความสงสัย “ในความคิดของข้ามีความเป็นไปได้อยู่สองทาง อย่างแรกเช่นที่เจ้าพูดมา ส่วนอย่างที่สองพวกเขาอาจเป็นฝ่ายถูกกระทำ ความจริงอยู่ในข้อใดข้อหนึ่งนี้แน่นอน”

อู๋ซูเห็นว่าเจ้านายให้ความสนใจตระกูลจินเป็นพิเศษ จึงเสนอสิ่งที่ตนเองคิดออกไป “คุณชายขอรับหรือจะให้ข้ากับไห่หยุน ไปสืบเรื่องคุณหนูทั้งสองที่เมืองถู่หลานหรือไม่ หากขี่ม้าเร็วไปไม่กี่วันก็ถึงที่นั่นแล้วขอรับ”

สองสหายนั่งคิดทบทวนอยู่ไม่นาน หยางไท่หมิงจึงบอกกับฟงเฉิงฮ่าว “อาฮ่าวให้ไห่หยุนไปสืบเรื่องราวของตระกูลหลิว ส่วนพวกเจ้าอยู่ที่นี่เพื่อสืบข่าวพวกคนร้าย และเฝ้าดูร้านค้าตระกูลจินไว้ให้ดี ในเมื่อพวกเขาเป็นครอบครัวช่างทอผ้า ข้าเชื่อว่าถ้าคนร้ายรู้เข้า ย่อมลงมือลักพาตัวครอบครัวนี้แน่”

“อืม ข้าเห็นด้วยกับเจ้านะอาหมิง เท่าที่เห็นผ่าน ๆ ร้านค้าตระกูลจินมีขนาดใหญ่พอสมควร และมันย่อมเข้าตาคนร้ายเช่นกัน เอาเช่นนี้ ไห่หยุนเจ้าพักผ่อนเสียก่อน ไว้พรุ่งนี้เช้าประตูเมืองเปิดจงเร่งเดินทางทันที เข้าใจหรือไม่” ฟงเฉิงฮ่าวก็คิดเช่นเดียวกับสหาย เพราะคนที่พวกเขาไว้ใจได้มีเพียงคนติดตาม และสายลับบางส่วน

ในเมืองผู่เถียนเท่านั้น

“บ่าวทราบแล้วขอรับคุณชายรอง”

หยางไท่หมิงโบกมือเป็นสัญญาณ บ่งบอกให้ผู้ติดตามกลับไปพักเอาแรงได้ พวกเขาเดินทางติดต่อกันมาหลายวัน วันนี้สมควรให้ร่างกายได้พักผ่อนให้เต็มที่ ก่อนจะเริ่มลงมือสืบหาผู้ร่วมขบวนทั้งหมดอย่างเป็นทางการ

เมื่อได้รับรู้รายละเอียดบางส่วนของสตรีทั้งสอง จึงได้เวลาพักผ่อนจากการเดินทางเสียที ระหว่างรอไห่หยุนกลับมา เขากับสหายคงทำได้เพียงจับตาดูอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น

ด้านซูอันกับเยี่ยนหลิงเมื่อกลับมาถึงจวน ภายหลังจบมื้ออาหารเย็นจึงขอตัวกลับเรือนของตน ด้วยความรู้สึกของนางยามเดินกลับจวน มันยังคงกวนใจนางจนถึงตอนนี้ พอมาถึงเรือนส่วนตัวของตน ซูอันเรียกอวี้เหลียนมาพบทันที

“คุณหนูเล็กเรียกพบข้ามีเรื่องอันใดให้รับใช้หรือขอรับ”

ซูอันคิดว่าเรื่องที่กวนใจนาง ไม่ว่าจะจริงหรือไม่การป้องกันไว้ก่อนย่อมดีที่สุด “อวี้เหลียนตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้ากับเว่ยโฉวพาคนติดตามข้าไปที่ร้านด้วยสามคน อีกสองคนให้กลับไปเฝ้าดูที่หมู่บ้าน ว่าพักนี้มีคนแปลกหน้าเข้ามาบ้างหรือไม่ ส่วนที่เหลือให้อยู่ที่จวนดูแลท่านพ่อกับท่านแม่ของข้า”

อวี้เหลียนรู้สึกได้ว่าคำสั่งของคุณหนูเล็กครั้งนี้ คล้ายกังวลว่าจะเกิดเรื่องบางอย่าง “ข้าจะนำเรื่องนี้ไปบอกกับสหายคนอื่นให้ทราบขอรับ แต่เรื่องคนแปลกหน้าที่คุณหนูเป็นกังวล ข้าได้ยินจากเจียนฉางเมื่อวันก่อน หลังจากที่กลับไปเยี่ยมท่านลุงเจียนว่า มีคนไปที่หมู่บ้านของพวกเรารวมถึงหมู่บ้านใกล้เคียง เพื่อสอบถามว่าแต่ละหมู่บ้านว่ามีช่างทอผ้าจำนวนเท่าใด และคนที่มีฝีมือการทอผ้าได้เก่งกาจมีตระกูลใดบ้าง เมื่อผู้คนในหมู่บ้านตอบเท่าที่รู้พวกเขาก็ออกจากหมู่บ้านไปขอรับ”

คิ้วเรียวเริ่มขมวดมุ่นหลังจากฟังสิ่งที่อวี้เหลียนพูดออกมา “ดูท่าเรื่องนี้จะไม่ธรรมดาเสียแล้วกระมัง”

“คุณหนูเล็กตั้งแต่ข้าเติบโตมาในหมู่บ้าน ไม่เคยมีผู้ใดเข้ามาสอบถามเกี่ยวกับช่างทอผ้าฝีมือเก่งกาจเช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้อาวุโสได้พบเจอเช่นกันขอรับ”

เมื่อเรื่องราวที่ได้รับรู้ดูผิดปกติ ซูอันจึงไม่อาจวางใจได้อีกต่อไป “อวี้เหลียนเจ้ากำชับคนที่จะไปเฝ้าดูหมู่บ้านให้ดี และบอกกับชาวบ้านว่า อย่าได้เล่าเรื่องภายในให้คนแปลกหน้าฟังเด็ดขาด ข้ารู้สึกได้ว่าเรื่องนี้อาจร้ายแรงกว่าที่คิด”

อวี้เหลียนมีสีหน้าเคร่งเครียดตามผู้เป็นนาย “ข้าจะบอกพวกเขาให้เตือนทุกคนในหมู่บ้านให้ระวังตัวไว้ขอรับ”

“อืม อีกเรื่องหนึ่ง เจ้าไปสอบถามบุรุษวัยเดียวกันตามหมู่บ้านใกล้เคียงว่า มีใครสนใจมาสมัครเป็นหน่วยคุ้มกันหรือไม่ ข้าต้องการคนเพิ่มจนกว่าจะครบหนึ่งร้อยคน

จากนั้นนำเงินในถุงนี้ไปซื้อที่ดินด้านหลังหมู่บ้านซานอี๋ ใกล้เชิงเขาเล็กน้อยประมาณสิบหมู่ แล้วไปติดต่อนายช่างโจวซุ่น ให้ไปสร้างเรือนพักของหน่วยคุ้มกันที่นั่น ข้าจะให้หยิ่งเจาเป็นคนฝึกฝนพวกเขา เจ้าช่วยเร่งมือหน่อยก็แล้วกัน” นางไม่มีทางให้กิจการที่เพิ่งเริ่มสร้าง ต้องพบเจอปัญหาจากคนไม่หวังดีได้แน่

“ข้าจะรีบจัดการทุกอย่างโดยเร็วขอรับ เช่นนั้นข้าขอตัวกลับไปบอกกับคนอื่น ๆ ก่อนขอรับ”

“อืม ฝากเจ้าด้วย” ซูอันรับคำเพียงสั้น ๆ

อวี้เหลียนถือถุงใส่เงินกลับไปยังเรือนพัก ซึ่งสหายที่เหลือยังคงนั่งรอเขา เนื่องจากอยากรู้ว่าซูอันเรียกอวี้เหลียนไปพบด้วยเรื่องอันใด หยิ่งเจาผู้เห็นสหายเดินกลับเข้ามาเป็นคนแรก กำลังจะเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง จำต้องปิดปากของตนลงเมื่อเห็นสีหน้าของอวี้เหลียน

แต่เป็นเว่ยโฉวที่กล้าเอ่ยปากถาม “อวี้เหลียนคุณหนูเล็กเรียกเจ้าไปพบ มีเรื่องอันใดให้พวกเราไปทำหรือไม่ แล้วเหตุใดเจ้าถึงทำสีหน้าคร่ำเคร่งผิดปกติกว่าทุกวันเล่า”

เหนียนจื่อพยักหน้าเห็นด้วยกับเว่ยโฉว “นั่นน่ะสิอวี้เหลียน หรือว่างานที่ต้องทำเป็นงานที่ยากและซับซ้อนงั้นหรือ”

“อืม นี่จะเป็นการพิสูจน์ความสามารถของพวกเรา คุณหนูเล็กมีคำสั่งให้ข้ากับพวกเจ้าอีกสามคน คอยติดตามไปที่ร้านค้าอีกสองคนไปสังเกตการณ์ที่หมู่บ้านของพวกเรา เพราะเรื่องที่เจียนฉางพูดถึงคนแปลกหน้า คุณหนูเล็กจึงเป็นห่วงคนในหมู่บ้าน เกรงว่าจะเกิดอันตรายกับทุกคน ส่วนคนที่เหลือคอยดูแลนายท่านกับฮูหยินอยู่ที่จวน”

เจียนฉางไม่คิดว่าเรื่องที่เขาได้ฟังจากครอบครัว จะทำให้มีการเฝ้าระวังเกิดขึ้นทันที “อวี้เหลียน! ข้าขออาสาไปสังเกตการณ์ที่หมู่บ้านเอง ใครจะไปที่หมู่บ้านกับข้าบ้าง”

จ้าวถางที่เป็นห่วงมารดาและน้องสาว รีบยกมือขึ้นเพื่ออาสาไปกับเจียนฉาง “ข้าไปกับเจียนฉางเองพี่ชายอวี้เหลียน”

“เช่นนั้นพรุ่งนี้เช้าพวกเจ้าสองคนรีบไปที่หมู่บ้าน หากพบเจอเรื่องราวที่น่าสงสัยรีบกลับมารายงานคุณหนูเล็กทันที”

“ได้!/ขอรับ”

ในเมื่อมีคนรับอาสาไปที่หมู่บ้านซานอี๋แล้ว หยิ่งเจาจึงขอรับหน้าที่ดูแลจวน “อวี้เหลียนหน้าที่ดูแลจวนยกให้เป็นหน้าที่ของข้าเถิด คนที่ควรอยู่กับข้าก็เป็นเต๋อห้าว เซินสี่และเหนียนจื่อก็แล้วกัน”

อวี้เหลียนพยักหน้าตกลง ส่วนคนที่ต้องติดตามเขากับซูอัน ย่อมเป็นเว่ยโฉว เป่าโยวกับจงชิ่ง “ตกลง ถ้างั้นพวกเจ้าที่เหลือสามคนไปกับข้า คอยติดตามคุณหนูใหญ่กับคุณหนูเล็ก อ้อ ยังมีอีกเรื่อง วันพรุ่งนี้ข้าจะไปที่ศาลาว่าการ เพื่อทำเรื่องซื้อที่ดินด้านหลังหมู่บ้านจำนวนสิบหมู่ คุณหนูเล็กจะสร้างเรือนพักและลานฝึกหน่วยคุ้มกันเพิ่ม โดยผู้ที่ได้รับมอบหมายให้ฝึกฝนคนที่มาใหม่ก็คือเจ้าหยิ่งเจา”

หยิ่งเจาไม่คิดว่าตนเองจะได้รับหน้าที่ที่มีเกียรติ “คุณหนูเล็กจะให้ข้าเป็นคนฝึกฝนหน่วยคุ้มกันกลุ่มใหม่จริงรึ! อวี้เหลียนข้าคงไม่ได้หูฝาดไปใช่หรือไม่”

“เจ้าจะหูฝาดได้อย่างไรกันหยิ่งเจา อวี้เหลียนเพิ่งบอกเจ้าพวกข้าล้วนได้ยินกันทุกคนนะ” เหนียนจื่อเอ่ยย้ำกับหยิ่งเจาว่าเขาไม่ได้หูฝาด

หยิ่งเจาลุกขึ้นยืนชูกำปั้น “ในเมื่อคุณหนูเล็กมอบหน้าที่สำคัญมาให้ ข้าจะทำมันอย่างเต็มที่ เพื่อฝึกฝนหน่วยคุ้มกันกลุ่มใหม่ให้แข็งแกร่งเช่นพวกเราได้แน่”

“เอาล่ะแยกย้ายกันไปพักผ่อนเถิด พรุ่งนี้พวกเราต้องเริ่มทำภารกิจตั้งแต่เช้า อย่าลืมเด็ดขาดไม่ว่าจะเรื่องเล็กแค่ไหน ถ้าเกิดมันน่าสงสัยตามไปสืบให้แน่ชัดเสียก่อน” อวี้เหลียนคอยกำชับสหายในการทำหน้าที่อยู่เสมอ

“พวกข้าจะทำมันให้ดีแน่นอนอย่าห่วงเลย” เจียนฉางให้คำมั่นแทนสหายทุกคน

ทั้งสิบคนให้ความสำคัญกับหน้าที่จากซูอันเสมอ ในเมื่อเจ้านายสั่งการมาเช่นนี้ นั่นหมายความว่าที่หมู่บ้านซานอี๋ หรือร้านค้าผ้าไหมในเมืองผู่เถียน อาจเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นได้ทุกเมื่อ จิตใจของคนที่อิจฉาริษยาผู้ทำอาชีพเดียวกัน มักจะไม่อยากเห็นผู้อื่นได้ดีไปกว่าตน

ทางด้านเจ้านายอย่างซูอัน ยามนี้ได้ออกคำสั่งกับจี้หยกวิเศษ เพื่อให้การค้าของนางดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง “จีจี้! เดินหน้าผลิตสินค้าเต็มกำลัง”