บทที่ 14 สองสหายต้องใจสตรี

ภายในห้องรับรองด้านบนร้านค้าผ้าไหม ยามนี้ซูอันและแขกผู้เป็นลูกค้ากระเป๋าหนัก เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับการซื้อขายผ้าไหม รวมถึงผ้าปักลวดลายต่าง ๆ ที่ร้านตระกูลจินได้ทำออกมาวางขาย

วั่นจิ่นต้านร้อนใจเกรงว่าตนจะไม่ได้สินค้าที่อยากได้ “เอ่อ คุณหนูเล็กท่านมีข้อเสนออันใด เกี่ยวกับผ้าที่วางขายในร้านของท่านบ้าง ช่วยบอกให้ข้าทราบได้หรือไม่”

ซูอันเห็นอาการกระตือรือร้นของลูกค้าตรงหน้า จึงยิ้มบาง ๆ ตอบกลับไปด้วยเหตุผลประกอบการซื้อขาย “ข้อเสนอของข้ามิได้ซับซ้อนแต่อย่างใดเจ้าค่ะ ขอเพียงท่านลุงมีความจริงใจที่จะทำการค้าร่วมกัน เรื่องอื่นย่อมพูดคุยกันได้อยู่แล้วเจ้าค่ะ”

“ไอหยา คุณหนูเล็กท่านอย่าเอาข้าไปเปรียบเทียบกับพ่อค้าคนอื่นเลยนะ ตระกูลวั่นของข้าทำการค้าด้วยความซื่อสัตย์ หากข้าเป็นคนคดโกงเห็นแก่ตัวแล้วละก็ คงทำการค้าในเมืองหลวงมายาวนานมิได้แน่” วั่นจิ่นต้านพูดออกมาด้วยท่าทางจริงจัง เพราะตระกูลของเขานั้นยึดถือคำสอนของบรรพบุรุษ ที่ให้ทำการค้าอย่างตรงไปตรงมา

“ขอบคุณท่านลุงที่แสดงความจริงใจเจ้าค่ะ เช่นนั้นไม่ทราบว่าท่านลุงต้องการผ้าไหมจำนวนเท่าใดหรือเจ้าคะ พวกเราจะได้ทำใบสั่งซื้อสินค้า และลงชื่อไว้เป็นหลักฐานทั้งสองฝ่ายเจ้าค่ะ”

วั่นจิ่นต้านนิ่งคิดไปสักหนึ่งจิบชา ก็ตัดสินใจได้ว่าเขาต้องการผ้าไหมจำนวนเท่าใด “อืม ข้าเอาผ้าไหมสีทั่วไปหนึ่งร้อยพับ ส่วนผ้าที่เป็นสีพิเศษเอามาหนึ่งร้อยห้าสิบพับ และผ้าปักทุกลวดลายบนผ้าเช็ดหน้าสามสิบผืน ยังมีถุงหอมและถุงใส่เงินทำมาให้ข้าอย่างละห้าสิบใบ”

ซูอันไม่คิดว่าลูกค้าคนนี้ของนาง จะสั่งสินค้าจำนวนมากตั้งแต่ครั้งแรก แต่มันก็ทำให้นางมีความสุขไม่น้อย เพราะกิจการที่เพิ่งเริ่มต้นมีคนสนใจถึงเพียงนี้ “ได้เจ้าค่ะ ข้าจะออกใบสั่งซื้อให้ท่านลุงและข้า เก็บไว้คนละหนึ่งฉบับ เพื่อใช้เป็นหลักฐานยามรับส่งสินค้าระหว่างกันนะเจ้าคะ

เพียงแต่ว่าวันนี้ท่านลุงจะยังไม่ได้รับสินค้า เนื่องจากผ้าไหมที่พวกเราเตรียมไว้นั้น ยังมีไม่มากพอสำหรับการขายส่งในจำนวนมากได้ ท่านลุงให้เวลาข้าสักหนึ่งเดือนได้หรือไม่เจ้าคะ เมื่อครบกำหนดหนึ่งเดือนข้าจะให้หน่วยคุ้มกัน นำสินค้าทั้งหมดไปส่งให้ท่านที่เมืองเส้ากวนเจ้าค่ะ”

“อืม ข้าพอจะเข้าใจสถานการณ์นี้ของคุณหนูเล็ก เพราะในร้านมีผู้คนให้ความสนใจมากพอสมควร ข้าไม่อาจเห็นแก่ตัวนำทั้งหมดมาเป็นของตนได้ เช่นนั้นทำตามที่คุณหนูเล็กว่ามาเถิด” วั่นจิ่นต้านมองลงไปด้านล่าง จึงเข้าใจความหมายของคำพูดซูอันทันที

“ขอบคุณท่านลุงที่เข้าใจเจ้าค่ะ รบกวนท่านลุงนั่งดื่มน้ำชารอสักประเดี๋ยว ข้าขอตัวไปเขียนใบสั่งซื้อไม่นานจะกลับมาเจ้าค่ะ”

การค้าครั้งแรกในวันเปิดร้านวันนี้ อยู่เหนือความคาดหมายของซูอันยิ่งนักเมื่อซูอันเดินออกไปเพื่อเขียนใบสั่งซื้อสินค้า วั่นจิ่นต้านจึงหันไปทางบ่าวคนสนิท “ลู่อี้เจ้าเตรียมเงินมัดจำไว้ให้คุณหนูเล็ก สักหนึ่งพันห้าร้อยตำลึงทอง ส่วนที่เหลือค่อยจ่ายหลังจากสินค้าไปส่งที่เมืองเส้ากวน อย่าลืมส่งจดหมายไปบอกฮูหยินไว้ด้วยเล่า นางจะได้ไม่ตกใจยามที่สินค้าจำนวนมากไปส่งที่จวน”

“บ่าวทราบแล้วขอรับนายท่าน”

ไม่ถึงหนึ่งจิบชาซูอันก็กลับมาพร้อมใบสั่งซื้อในมือสองฉบับ วั่นจิ่นต้านอ่านรายละเอียดอีกครั้ง พอเห็นว่าในใบสั่งซื้อไม่มีปัญหาจึงได้ลงชื่อประทับลายนิ้วมือ จากนั้นได้มอบเงินมัดจำที่เตรียมไว้ให้กับซูอัน และขอตัวกลับโดยบอกว่ายังมีธุระต้องไปทำเพิ่ม ซูอันจึงมิได้รั้งวั่นจิ่นต้านไว้ นางจึงเดินมาส่งคู่ค้าคนแรกด้านหน้าร้านเท่านั้น

ความคึกคักในการเปิดร้านผ้าไหมวันแรก ช่างสร้างความสุขให้กับครอบครัวของซูอันยิ่งนัก ภายหลังจากปิดร้านในปลายยามเว่ย

ซูอันกับเยี่ยนหลิงให้บิดามารดาของพวกนางกลับจวนไปก่อน ส่วนนางกับพี่สาวจะช่วยพวกเหวยฉินจัดเตรียมสินค้า และตรวจนับผ้าไหมที่เหลือดูว่ายังขาดอยู่มากน้อยเพียงใด หรือต้องนำมาเพิ่มให้เพียงพอกว่านี้

ขณะที่ด้านหน้าประตูเมืองผู่เถียนภายในรถม้าคันใหญ่ มีบุรุษสองคนซึ่งเป็นสหายสนิทกันนั่งอยู่ด้วยท่าทางเบื่อหน่าย รอบ ๆ รถม้ามีบุรุษในชุดสีน้ำเงินขี่ม้าคอยทำหน้าที่เป็นองครักษ์อยู่สี่คน

บุรุษที่ทำสีหน้าเบื่อหน่ายกับการเดินทางครั้งนี้ เขามีรูปร่างสูงใหญ่คล้ายทหาร เป็นทายาทลำดับที่สองจากจวนอิงกั๋วกง ผู้มีนามว่า “ฟงเฉิงฮ่าว” ซึ่งเป็นสหายกับบุรุษหน้านิ่งพูดน้อยและยิ้มยากอย่าง

“หยางไท่หมิง” บุตรชายของหยางหย่งชางที่รั้งตำแหน่งที่ปรึกษาของฮ่องเต้ และมีมารดาเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ของราชวงศ์เป่ยชาง

ทั้งสองคนเดินทางมายังเมืองผู่เถียน เพื่อตรวจสอบการหายตัวไปของช่างทอผ้าหลายตระกูล ที่มีฝีมือเก่งกาจด้านการทอผ้าและการปักผ้า ซึ่งข่าวที่พวกเขาได้รับมาบอกเอาไว้ว่า ตระกูลเหล่านั้นล้วนอยู่ในเมืองถู่หลาน เมืองผู่เถียนและเมืองซุนหัว ต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้ยังสรุปไม่ได้ ว่าเป็นฝีมือของต่างแคว้นหรือคนภายในแคว้นเป่ยชาง

“เฮ้อ นี่อาหมิงเจ้านั่งนิ่งอยู่ได้อย่างไร ไม่รู้สึกเบื่อกับการนั่งนาน ๆ บ้างรึ” ฟงเฉิงฮ่าวที่นั่งพิงกับผนังภายในรถม้า เอ่ยถามสหายด้วยท่าทางที่ไม่น่ามองเท่าใดนัก

หยางไท่หมิงปรายตามองสหายสนิทของตน กับคำตอบที่เหมือนเดิมเช่นทุกครั้ง “ถ้าข้าเบื่อคงออกไปขี่ม้าอยู่ด้านนอกแล้ว เหตุใดเจ้าถึงยังไม่คุ้นชินกับการเดินทางอีกเล่าอาฮ่าว เจ้าจะขี้บ่นเหมือนตาแก่ชายบำเรอของท่านแม่ที่จวนข้าไปทำไมกัน”

ฟงเฉิงฮ่าวลุกขึ้นจ้องมองหน้าสหาย และบอกความในใจของเขา “ไอหยาอาหมิง ก็ตลอดทางมันเงียบผิดปกตินี่นา เจ้าไม่คิดเช่นข้าหรือไร”

“ข้าย่อมคิดเหมือนกับเจ้า เรื่องที่พวกเราออกจากเมืองหลวง อาจมีคนของพวกนั้นส่งข่าวไปล่วงหน้า จึงทำให้พวกมันเก็บหัวเก็บหางอยู่เงียบ ๆ ไม่บุ่มบ่ามลงมือในเวลานี้ คงเฝ้ารอจนกว่าเจ้ากับข้าจะกลับไป พวกมันถึงจะเริ่มลงมืออีกครั้ง” ถึงแม้คนของหอข่าวร้อยเงาจะเก่งกาจ แต่ใช่ว่าคนของอีกฝ่ายจะไม่เตรียมทางหนีทีไล่เอาไว้

“อืม ที่เจ้าพูดมาก็ถูกนะอาหมิง หากเป็นพวกต่างแคว้น สายของเราน่าจะสืบหาข่าวได้ไม่ยากเท่าใดนัก ข้าคิดว่าต้องเป็นคนมีอำนาจในแคว้นที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ เพราะพวกเขารู้ความเคลื่อนไหวของพวกเราอยู่บ่อยครั้ง” ฟงเฉิงฮ่าวเทน้ำหนักให้คนในแคว้นมากกว่า

หยางไท่หมิงพยักหน้าให้สหาย ก่อนจะออกคำสั่งกับบ่าวคนสนิทเรื่องที่พัก “ไว้หาที่พักได้แล้วค่อยคิดหาทางสืบข่าวอีกที อู๋ซวนมองหาโรงเตี๊ยมกลางเมืองผู่เถียน ข้าต้องการห้องพักที่เป็นส่วนตัว”

“ขอรับคุณชาย”

ระหว่างทางที่รถม้าเคลื่อนตัวไปตามถนน จะเป็นความบังเอิญหรือโชคชะตาฟ้าลิขิตไว้ก็ตาม ที่ทำให้บุรุษสองคนพร้อมใจมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง เมื่อมีเสียงพูดคุยอันไพเราะของสตรี ดังเข้ามาในโสตประสาทของพวกเขา ทำให้เกิดความเงียบงันในรถม้าขึ้นทันที

‘พี่หญิงเร็วเข้าเจ้าค่ะ ท้องของข้ามันเริ่มส่งเสียงแล้ว’

‘มาแล้ว ๆ ๆ ใครใช้ให้เจ้าไม่ยอมพักกินอาหารล่ะ’

พรึบ! “อาหมิงข้าตาฝาดหรือหูฝาดหรือไม่ นอกจากใบหน้าจะงดงามปานเทพธิดาแล้ว น้ำเสียงที่พูดออกมายังไพเราะน่าฟัง เจ้าได้ยินได้เห็นพวกนางเหมือนกับข้าไหมอาหมิง”

หยางไท่หมิงมิได้ตอบคำถามของสหาย เขากำลังนึกถึงใบหน้าที่ดูดื้อรั้น ของหญิงสาวในชุดดอกเหมยสีแดงสด แม้น้ำเสียงที่นางพูดออกมาจะเป็นการออดอ้อนพี่สาว แต่มีบางอย่างบนตัวของนางบอกกับเขาว่า นางไม่ใช่หญิงสาวธรรมดาแน่นอน จึงพึมพำออกมาเบา ๆ “น่าสนใจจริง ๆ”

ฟงเฉิงฮ่าวได้ยินสหายพึมพำอะไรบางอย่าง ก็เกิดความอยากรู้ขึ้นมาแทน “หืม อาหมิงเจ้าบ่นพึมพำอันใดกัน ไยไม่ตอบคำถามของข้า”

หยางไท่หมิงหรี่ตาทำสีหน้าจริงจัง ก่อนจะตอบเป็นคำถามกลับไป “เจ้ามองสตรีคนใดในสองคนนั่นงั้นหรืออาฮ่าว?”

ฟงเฉิงฮ่าวนึกถึงใบหน้าของเยี่ยนหลิง กับคำถามที่สหายถามกลับมาหาตน “อาหมิงข้าขอไม่ปิดบังเจ้า ตลอดหลายปีที่เราเป็นสหายกันมา เจ้ากับข้าต่างรู้นิสัยใจคอกันเป็นอย่างดี สตรีดอกบัวขาวทั้งหลายไม่เคยอยู่ในสายตา แต่กับคุณหนูผู้นั้นนางสามารถดึงดูดสายตาของข้า ทำให้หัวใจที่เงียบสงบเกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้นได้ จากท่าทางของนาง คงเป็นหญิงสาวที่เรียบร้อยอ่อนหวาน นางช่างน่าทะนุถนอมเสียจริงเจ้าว่าไหมอาหมิง”

หยางไท่หมิงได้ฟังคำตอบของสหาย เขาถอนหายใจเงียบ ๆ เมื่อได้รู้ว่าสตรีที่สหายของตนต้องตาต้องใจ คือหญิงสาวที่ถูกเรียกว่าพี่หญิง “หึ ข้าคิดว่านางเหมาะสมกับเจ้าไม่น้อยนะอาฮ่าว สตรีที่เรียบร้อยอ่อนหวานที่เจ้าอยากจะปกป้อง และอยากมีนางอยู่เคียงข้างเจ้า”

“นั่นมันแน่อยู่แล้ว แต่ข้าคิดว่าเจ้ากับคุณหนูที่สวมชุดสีแดงนั่น ก็ดูเหมาะสมกันมากทีเดียว เพราะเจ้าไม่ชอบสตรีที่เอาแต่ตามใจเจ้า ข้าพูดถูกหรือไม่เล่าอาหมิง ฮ่า ๆ ๆ”

แน่นอนว่าสิ่งที่ฟงเฉิงฮ่าวพูดมา คือสตรีที่หยางไท่หมิงค้นหามาตลอด “สมกับที่เป็นสหายสนิทของข้านะอาฮ่าว”

ฟงเฉิงฮ่าวหันมาทำหน้าทะเล้นล้อเลียนสหาย แต่เขานึกบางอย่างขึ้นได้จึงเรียกบ่าวคนสนิทเข้ามาใกล้ “ไห่หยุน”

ไห่หยุนขยับม้าเข้ามาใกล้ ๆ หน้าต่างของรถม้า “คุณชายรองท่านมีเรื่องอันใดต้องการให้บ่าวไปทำหรือขอรับ”

“เจ้าไปสืบประวัติสตรีสองคนนั้นมาให้ข้า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ของพวกนาง ข้าต้องการรู้ทั้งหมดเข้าใจหรือไม่”

“บ่าวทราบแล้วขอรับคุณชายรอง” ไห่หยุนรับคำสั่งเจ้านายด้วยความประหลาดใจ ที่คุณชายรองเกิดสนใจสตรีเมื่อมาถึงต่างเมือง

หลังจากสั่งการบ่าวคนสนิทอย่างไห่หยุนแล้ว อู๋ซวนที่หาโรงเตี๊ยมให้เจ้านายได้ก็กลับมารายงานต่อทันที ซึ่งทั้งหมดจะเข้าพักยังโรงเตี๊ยมผู่เฉิง และที่สำคัญโรงเตี๊ยมแห่งนี้ยังอยู่ฝั่งตรงข้าม เยื้อง ๆ กับร้านผ้าไหมหงส์ทอเมฆาของตระกูลจินอีกด้วย

ส่วนซูอันเองเมื่อเร่งพี่สาวให้กลับจวน และเดินสวนทางกับรถม้าคันใหญ่ไปได้ไม่ไกล นางก็รู้สึกคล้ายกับว่ามีสายตาสองคู่จับจ้องมาที่นางกับพี่สาว แต่เมื่อหันไปมองสายตาสองคู่นั้นกลับหายไป แม้จะติดใจเรื่องนี้แต่ซูอันเลือกที่จะปล่อยมันไปเสีย หลังจากนี้นางค่อยให้พวกอวี้เหลียนคอยสังเกตคนรอบข้าง รวมถึงสถานที่ใกล้เคียงร้านผ้าไหมไว้เสียแล้ว