ตอนที่ 1 ไม่ง่ายแต่ไม่ยาก 2

“คุณลอฟท์คะ” หญิงสาววัยยี่สิบหกปีพยายามกลั้นใจเรียกเขาเสียงหวาน เขาเองก็เลิกคิ้ว ท่าทางของเขามันดูกวนประสาทนัก เลิกคิ้วมาให้แต่ไม่ขานตอบ

“ฉันขอโทษที่มาสายค่ะ” พลอยไพลินยกมือไหว้ขอโทษเขา ซึ่งลอฟท์ก็รับรู้ว่ามันออกมาจากการกระทำที่จำใจ แต่ถ้าเขาใส่ใจคงบ้ามาก

วันนี้พลอยไพลินมีไปงานการกุศลที่ไม่ได้รับเงินสักบาท ด้วยความที่เป็นดาราย่อมมักถูกจับตามอง ไม่งั้นหากเศรษฐกิจดีขึ้นคงไม่มีคนจ้างเธอแน่หากไม่เอางานสังคม เลิกจากงานเธอก็รีบมารอขึ้นเครื่องเพื่อมาหาเขา เรียกได้ว่าทั้งชุดเธอเพิ่งเสร็จจากงานแล้วออกมาเลย

ลอฟท์ไม่เอ่ยอะไร ไม่ทำเหมือนว่าเข้าใจ หรือไม่แสดงอาการอะไรให้พลอยไพลินรับรู้ว่าเขากำลังรู้สึกอย่างไร แต่เขากลับทำเป็นนิ่งมองใบหน้าของเธออยู่อย่างนั้น พลอยไพลินอดไม่ได้ที่จะหันไปหาลูกน้องของเขาว่าจะให้เธอทำอย่างไรดี

มาตินรีบเดินเร็วไปยังตู้เย็นอีกที แล้วหยิบเบียร์เย็นๆ อีกกระป๋องยื่นให้เจ้านายเพื่อดับอารมณ์ขุ่นมัว เผื่อจะเปลี่ยนอารมณ์ของเขาได้บ้าง

"กินแอลกอฮอล์เกินปริมาณก่อนมีเซ็กส์แบบนี้มึงกะไม่ให้กูแข็งหรือไงมาติน" ถึงจะรับมาถือเอาไว้ในมือแล้วก็ตาม แต่กลับคุยเล่นกับลูกน้องทั้งที่สายตายังไม่ละออกจากใบหน้านิ่ง ทว่าประโยคนี้กลับทำให้พลอยไพลินขยุ้มกระโปรงตัวเองจนมันยับยู่ยี่เมื่อรู้ว่าต้องมีอะไรกับเขาอย่างปฏิเสธไม่ได้

“ถ้าคืนนี้กูแข็งไม่สุด เห็นทีมึงต้องหายาเพิ่มกำลังมาให้กูกินแล้วละม้าง” นั่นจึงทำให้มาตินขำพรวดออกมา รอดแล้วเรารอดแล้ว เจ้านายมีอารมณ์ขันแล้วโว้ย

ลอฟต์เปิดฝากระป๋องเบียร์ออกจนเกิดเสียงดัง ยกขึ้นกระดกลงคอรวดเดียวจนหมดเป็นกระป๋องที่สาม มองคนที่เปลี่ยนเป็นยืนก้มหน้าในเวลานี้ก่อนจะยื่นกระป๋องเปล่าให้ลูกน้องเอาไปเก็บพร้อมโบกมือไล่มาตินให้ออกไปพักได้ เพราะตอนนี้อารมณ์เขาเริ่มมาแล้วไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป

มาตินก้มหัวให้ผู้เป็นเจ้านายเล็กน้อย ไม่ลืมปรายตามองคนที่ยืนก้มหน้า แล้วภาวนาให้คุณดาราคนนี้โชคดีก็แล้วกัน

เสียงปิดประตูลงไปจากฝีมือของลูกน้องคนสนิททำให้ในห้องแห่งนี้มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเบาๆ

“คุณมาช้าไปห้านาทีนะพลอยไพลิน”

พลอยไพลินเม้มปากแล้วพยักหน้าเบาๆ เธอรู้ แต่ห้านาทีเธอคิดว่าคงไม่ทำให้ใครเดือดร้อนขนาดนั้นหรอกเพราะไม่ใช่การทำงาน

“เพราะฉะนั้นผมอาจจะเพิ่มเป็นสองยกนะ”

“ได้ไงกันคะ" พลอยไพลินรีบแย้งเสียงแข็งทันที "ไหนตอนที่ลูกน้องคุณคุยกับผู้จัดการของฉันบอกว่าแค่ครั้งเดียวไง”

“ผมอยากให้คุณแทนตัวเองว่าพลอย แบบนี้น่ารักกว่านะ หากเวลาที่คุณอยู่บนเตียงแล้วคงจะรื่นหูน่าดู”

น่าเกลียด! พลอยไพลินพยายามข่มอารมณ์เอาไว้ “ไหนลูกน้องคุณบอกผู้จัดการพลอยว่าแค่ครั้งเดียวไงคะ”

“เห็นไหม น่าฟังเป็นที่สุด”

คนบ้า! เขาไม่สนใจในสิ่งที่เธอพูดเลย

“อาบน้ำก่อนไหมครับ ผมว่าคุณมาเหนื่อยๆ นะ” เขาถามด้วยท่าทีสบายๆ

“พลอยอาบมาแล้วค่ะ” เพราะเธอไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่นาน

“งั้นเหรอ แต่ผมยังไม่อาบเลย คุณอาบให้ผมหน่อยสิได้มั้ย” ลอฟท์เอ่ยยิ้มๆ ให้กับใบหน้าติดเหวี่ยงทั้งที่เขาเป็นลูกค้าของเธอ อะไรกัน? เขาอยากบอกให้พลอยไพลินรู้ว่าไม่เคยมีใครมาทำสีหน้าแบบนี้ใส่เขาเลยสักครั้ง มีแต่ออดอ้อนสารพัดที่อยากทำ แต่พลอยไพลินกลับทำให้เขาดูเหมือนพวกเหลือขอที่รอเธอเอ่ยว่าจะยอมให้เขาไหม

“แต่นี่ไม่ได้อยู่ในข้อตกลงนะคะ” ทำไมเขาไม่รีบๆ ทำเธอจะได้รีบกลับไปพัก เพราะการที่เธอเป็นดารา ไม่ว่าจะขยับตัวไปทางไหนได้เป็นข่าวไปเสียหมด หากวงในรู้ว่าการที่เธอมาขึ้นเตียงกับเขาเพื่อแลกกับงาน ชื่อเสียงที่สั่งสมมานานหายแน่

“งั้นคุณรอหน่อยแล้วกัน พอดีผมอยากแช่น้ำอุ่นสักครึ่งชั่วโมงให้ผ่อนคลาย วันนี้ผมทำงานเหนื่อยมาก..” บอกเสร็จก็ลุกขึ้นหมายจะเข้าไปแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ “หรือถ้าคุณรีบ จะเข้ามาอาบช่วยผมก็ได้นะ เพราะบางทีผมเคยเผลอหลับในห้องน้ำด้วย นับได้ก็เป็นชั่วโมง”

“แต่ฉันอยากกลับไปพักผ่อน” รู้ว่าเขากำลังถ่วงเวลาให้เธออยู่นาน

"คุณรีบเหรอ"

"รีบ"

"แต่ผมไม่รีบไง" บอกแล้วหมายจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่กลับได้ยินประโยคอะไรบางอย่างขึ้นมาก่อน

“ฉันก็อยากรีบกลับไปพักผ่อนเหมือนกันนะ คุณเหนื่อยเป็นคนเดียวหรือไง ฉันก็เพิ่งเลิกงานมาเหนื่อยๆ ทำไมคุณไม่รีบทำรีบเสร็จ” เพราะยังไงเขาก็ต้องป้องกันอยู่แล้ว เธอจะไม่ยอมสดกับเขาแน่นอน

“อ๋อ..แสดงว่าคุณเองก็เหนื่อยเหมือนกัน เพราะฉะนั้นคุณควรเข้าไปอาบน้ำกับผมก่อนนะถ้าอย่างนั้น เพราะผมไม่ชอบคนสกปรก” บอกเสร็จลอฟท์เดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี ทิ้งไว้เพียงคนที่ยืนกำหมัดแน่นมองตามหลัง