มาเฟียพันธนาการร้าย (คุณลอฟท์:พลอยไพลิน)

การประชุมจัดขึ้นที่โรงแรมชื่อดังในจังหวัดเชียงใหม่จบลงไปในเวลาสี่ทุ่มของวัน มาเฟียหนุ่มวัยสามสิบห้าปีอย่าง 'ลอฟท์' ทายาทรุ่นที่สามจากตระกูลดังต่างประเทศที่เข้ามาทำธุรกิจในไทย

เดินเท้าขึ้นมายังห้องพักชั้นบนสุดของทางโรงแรม พร้อมด้วยลูกน้องกว่าสิบชีวิตสวมสูทสีดำเดินตามหลังผู้เป็นเจ้านายมาติดๆ เพื่อคอยคุ้มภัยอันตรายให้ถึงห้องพักสำหรับคืนนี้

พอส่งอีกฝ่ายเข้าห้องเสร็จก็ยืนรออยู่ด้านนอก ปล่อยแต่เพียงมือขวาคนสนิทวัยสามสิบปีอย่าง 'มาติน' เข้าไปส่งงานอย่างเช่นทุกครั้งถือเป็นงานสุดท้ายของวัน

ทุกครั้งที่เดินเข้ามาในห้องพักไม่ว่าจะสถานที่ใด ลอฟท์จะเห็นว่ามีหญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อยวัยกระเตาะมานั่งรออยู่ในห้องแล้ว แต่วันนี้กลับว่างเปล่า ทำให้คนที่รีบเร่งฝีเท้าเพื่อกลับมากินของหวานมื้อดึกหันไปเลิกคิ้วขอคำอธิบาย

มาตินก้มหัวลงเล็กน้อยให้กับความผิดพลาดครั้งนี้แล้วรีบรายงาน “ผมขอเวลาอีกห้านาทีครับ” นี่แหละสาเหตุที่เขารีบเดินตามเจ้านายเข้ามาอย่างไว

นั่นจึงทำให้ลอฟท์นิ่ง ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำทีละเม็ด ทอดสายตามองไปตรงหน้าผ่านกระจกใสไกลสุดสายตา มองวิวทิวทัศน์ในยามค่ำคืนโดยที่คนเป็นลูกน้องคาดเดาไม่ได้ว่าเจ้านายจะลงโทษตัวเองอย่างไร

“เอาเบียร์มาให้ที” วางพาดเสื้อเชิ้ตที่ถอดออกลงไปกับโซฟา อวดสัดส่วนท่อนบนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเดินออกไปด้านนอกระเบียง รูปร่างสูงใหญ่แข็งแรงอย่างคนที่ดูแลตัวเองอยู่สม่ำเสมอ

มาตินถอนหายใจโล่ง แล้วรีบเดินไปหยิบเบียร์เย็นๆ สองกระป๋องในตู้เย็นแล้วเดินตามหลังออกไป เพียงแค่ยื่นกระป๋องเบียร์ให้เจ้านายก็มีสายโทรเข้าจึงรีบกดรับ

“ครับ”

(ฉันมาถึงแล้วค่ะ) 'พลอยไพลิน' เอ่ยน้ำเสียงติดหอบเพราะเจ้าตัวเร่งรีบที่สุดแล้ว ลงเครื่องได้เธอรีบให้แท็กซี่พามาส่งที่นี่ เวลากลางคืนแบบนี้น้อยคนนักที่จะสังเกตได้ว่าเธอเป็นใคร

“ชั้นห้า ห้องห้าศูนย์ห้าคุณรีบขึ้นมาด่วนเลยครับ” มาตินรีบเร่งคนที่มาไม่ตรงเวลานัดทั้งที่เธอควรมาถึงตั้งนานแล้ว และเป็นเจ้านายเขาที่ไม่ชอบคนไม่ตรงเวลา

ไม่ถึงสองนาทีประตูห้องถูกเคาะ ทำให้มาตินรีบเดินกลับไปที่ประตูแล้วเปิดออก

“เข้ามาเร็วครับ” มองคนที่หัวฟูนิดหน่อยบ่งบอกได้ว่าเธอรีบมากจริงๆ คราวแรกอยากตำหนิ ทว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมาซักไซ้ ต้องดูเจ้านายเขาต่างหากว่าอยู่ในอารมณ์ไหน แต่บอกได้เลยว่าต้องมีปฏิกิริยาตอบกลับหาเขาอย่างแน่นอนหลังจากเสร็จกิจกรรมในค่ำคืนนี้แล้ว

“นาย มาแล้วครับ” มาตินเรียกเจ้านายที่ความสูงของอีกฝ่ายอยู่ที่ร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ มือสองข้างประสานกันเอาไว้ทางด้านล่าง กดใบหน้ามองต่ำลงที่พื้นแล้วรีบรายงานถึงเรื่องคอขาดบาดตาย หวังให้อีกฝ่ายหันกลับมาไม่โยนกระป๋องเบียร์ใส่หัวเขาที่ทำให้รอนาน

คนที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่งอวดสัดส่วนท่อนบน ยกเบียร์ขึ้นจิบอีกครั้งอึกใหญ่จนหมดแล้วขยำกระป๋องเปล่าจนมันเปลี่ยนรูปโยนทิ้งลงถังขยะสีขาวใบเล็กไป นั่นทำให้ลูกน้องอย่างมาตินถอนหายใจโล่ง นึกว่าจะโดนเสียแล้ว

ลอฟท์หันกลับมามองใบหน้าของผู้ที่มาใหม่อย่าง 'พลอยไพลิน' กระตุกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจให้กับใบหน้าเรียบนิ่งก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วนั่งลงบนโซฟา เอนหลังพิงในท่านั่งสบายๆ

พลอยไพลินถูกลากแขนให้เดินตามกลับมาด้วยฝีมือของมาติน ทั้งคู่มายืนอยู่ตรงหน้าเจ้าของห้องในระยะห่างสามเมตร

ลอฟท์พิจารณาคนที่จะมาให้ความสุขเขาในค่ำคืนนี้ ใบหน้าโฉบเฉี่ยวดูสวยเซ็กซี่ ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจัดเต็มจนดูมีเสน่ห์เหลือร้าย ริมฝีปากอวบอิ่มทาลิปสติกสีแดงสดปาดทับลงไป กับผมยาวสีน้ำตาลอ่อนดัดลอนดูยุ่งเหยิงนิดหน่อย

ไล้ลงมาที่ลำคอขาวเนียนตัดกับชุดเดรสสีแดงเข้ารูปยาวถึงเท้า ไหล่ทั้งสองข้างมีสายเดี่ยวเส้นสปาเกตตีคล้องอยู่ฝั่งละหนึ่งเส้น ในมือข้างหนึ่งของเธอถือชายกระโปรงที่หากปล่อยลงไปคงลากพื้น อวดเรียวขาสวยผ่าข้างตามทางยาวขึ้นไปจนถึงเรียวขาอ่อน

มองอกอวบที่โผล่พ้นออกมาครึ่งเต้าขาวๆ ขนาดไซซ์สามสิบแปดอย่างคนเจนจัดในเรื่องผู้หญิงกะไม่เคยพลาดสักครั้งเลย

เอวคอดกิ่วบางๆ ประมาณยี่สิบสี่นิ้ว สะโพกผายดูเด้งๆ แบบนี้คงสามสิบห้าเป็นอย่างต่ำ สัดส่วนประมาณนี้ไม่ปฏิเสธว่าหากเธอไร้เสื้อผ้าคงสวยงามน่าดู แล้วมันน่าให้เขาปรารถนาอยากได้เธอมาปรนเปรอไหมล่ะ

พลอยไพลินเป็นดาวร้ายในทีวีที่เขาชื่นชอบเธอมานาน เธอร้ายลึกร้ายเงียบใช่วี้ดว้ายอย่างบทคนอื่นๆ ได้รับกัน หรือนั่นเป็นเพราะเธอเลือกรับงานที่ตรงใจตัวเองเท่านั้น แต่บอกเลยว่าน่าค้นหามาก..มากจนเขาปรารถนาอยากได้เธอมาร่วมเตียง

เมื่อก่อนเคยคิดว่ายาก แล้วมันก็ยากจริงๆ ในเมื่อเขาทาบทามเธอไปหลายครั้งอย่างที่ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธเขาสักคน แต่คงไม่เกินความสามารถของเขาอย่างแน่นอน เพราะในเวลานี้เธอมายืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว

พลอยไพลินเบนสายตาไปทิศทางอื่นเพราะไม่อยากมองใบหน้าของเขาให้รู้สึกหงุดหงิด คนที่ปฏิเสธเขาไปหลายครั้งผ่านผู้จัดการของเธอ หัวเด็ดตีนขาดอย่างไรเธอก็ไม่มีทางยอมนอนกับเขาอย่างแน่นอน

แต่เขามันเจ้าเล่ห์ ใช้อำนาจตัวเองในทางมิชอบ ให้เธอชวดจากตำแหน่งพรีเซนเตอร์คนปัจจุบันของครีมอาบน้ำแบรนด์ดังไปได้อย่างง่ายดาย

ความจริงเธอจะทำเป็นเฉยหรือไม่เสียดายเลยก็ได้ แต่ค่าจ้างในครั้งนี้มันสูงไปถึงหลักสิบล้านบาท ซึ่งนั่นหมายถึงทั้งปีเธอยังหาเงินได้ไม่มากขนาดนี้เพราะพิษเศรษฐกิจที่ไม่ได้รับงานละคร ทำให้รายได้เธอขาดหายไปเหลือเพียงเดือนละไม่ถึงหนึ่งแสนบาทด้วยซ้ำ

ไหนจะค่าผ่อนรถ ผ่อนคอนโด ส่งน้องเรียน และนี่เป็นเวลามากกว่าหนึ่งปีแล้วที่เธอมีงานเข้ามาเรียกว่านับชิ้นได้ พอได้รับโอกาสจากบริษัทใหญ่ด้วยค่าจ้างที่สูงลิ่ว ไม่แปลกใจที่เธอจะดีใจมาก

แต่เพราะเขาคนนี้ คนที่ผู้จัดการเธอบอกมาว่าบริษัทเพื่อนเขาเรียกร้องให้เปลี่ยนตัวพรีเซนเตอร์ทั้งที่เขาไม่ควรมีอภิสิทธิ์เลย เพราะฉะนั้นคนที่เธอต้องมาเจรจาด้วยก็คือเขาคนเดียว คนที่ให้ลูกน้องโทรหาผู้จัดการเธอแล้วบอกว่าเขาอยากนอนกับเธอ!

ลอฟท์แค่นหัวเราะในลำคอให้กับท่าทางที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพลอยไพลินคงกำลังสาปส่งเขาอยู่ในใจ แล้วอย่างไร? ก็ทำให้เธอมายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

เหลือแค่รอขึ้นเตียง หรือ..เขาจะเล่นสนุกๆ กับใบหน้าเย่อหยิ่งนี้ก่อนดี

พลอยไพลินต้องทำเป็นใจเย็นไปกับใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่มองเธอไม่วางตาสักที บางทีก็แค่นหัวเราะ บางทีก็กระตุกยิ้มมุมปากราวกับผู้ชนะ

ใช่! เขามันผู้ชนะ เธออยากเอามือสองข้างข่วนบนใบหน้าไม่ให้เหลือเคล้าโครงดูดี