ตอนที่3 สายที่ไม่อยากรับ

ย้อนไปก่อนหน้า

Rrrrrr

“ใครโทรมาแต่เช้าว่ะ” ฟิสซิสสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงรบกวนจากโทรศัพท์ของตนเองตั้งแต่เช้าตรู่ เขารีบลุกออกจากเตียงอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้างๆ เขาต้องตื่นมาด้วย

“เฮ้อ พ่องั้นหรอ โทรมาต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ” ฟิสซิสได้แต่บ่นออกมาอย่างเบื่อหน่ายเมื่อได้เห็นว่าปลายสายนั้นคือใคร เพราะทุกครั้งที่เขาได้รับสายนี้ก็ไม่ค่อยจะมีความสุขเท่าไหร่หรอก เป็นสายที่ไม่อยากรับเอาเสียเลย

“ว่าไงครับ”

“เอ่อ…คุณฟิสซิสนี่ผมเองนะครับ ฮานครับ คุณฟิสซิสสะดวกคุยกับคุณท่านไหมครับ”

“มีอะไร แล้วทำไมพ่อไม่โทรมาหาฉันเอง”

“พอดีตอนนี้ท่านติดประชุมอยู่ แต่บอกให้ผมโทรมาหาคุณฟิสซิสก่อนครับ ขอประทานโทษที่รบกวนด้วยครับ”

“อืม ช่างมันเถอะ แล้วฉันต้องรออีกนานเท่าไหร่” เขาพึ่งจะได้นอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วเอง หลังจากที่จัดหนักบทรักให้แฟนสุดสวยของเขาหลังจากที่ไปทานดินเนอร์สุดหรูกันมาแล้ว

“คุณท่านกำลังเดินออกมาแล้วครับ คุณท่านครับนี่ครับโทรศัพท์ คุณฟิสซิสถือสายรออยู่แล้วครับ” ผมได้ยินเสียงของฮานลูกน้องคนสนิทของพ่อคุณกับพ่อออกมาตามเสียงปลายสาย

“อืมขอบใจ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปคุยโทรศัพท์ที่ห้อง ห้ามให้ใครเข้ามารบกวนแม้แต่คนเดียวเป็นอันขาด”

“รับทราบครับคุณท่าน”

“ไงเจ้าลูกชายของฉัน ยังอยู่อยู่ไหม” ไม่นานเสียงที่ดูมีอายุดังออกมาจากโทรศัพท์ของผม

“อยู่ครับ พ่อมีอะไร ทำไมถึงโทรมาหาแต่เช้า” ผมถามออกไปตรงๆ อย่างไม่อ้อมค้อมเพราะปกติพ่อจะไม่ค่อยโทรมาหาเขาหรอกถ้าไม่ได้มีเรื่องอะไรจริงๆ สายโทรเข้าล่าสุดของพ่อที่เขาได้รับก็คงจะประมาณปีกว่าเข้าแล้วแหละมั้ง ช่วงนั้นคือพ่อป่วยเข้าโรงพยาบาลลูกน้องเลยใช้โทรศัพท์พ่อโทรหาผม

“แกนี่มันลูกฉันจริงๆ นะไอ้ฟิสซิส คิดว่าฉันโทรมาเพราะคิดถึงแกไม่ได้เลยหรือไงห๊ะ”

“รอให้โลกแตกพ่อก็ไม่มีวันทำอย่างนั้นจริงๆ หรอก”

“หึเออๆ แกอย่ามาทำเป็นรู้ทันฉันเยอะนักไอ้ลูกชาย”

“ตกลงพ่อมีเรื่องอะไร”

“เลิกกับผู้หญิงของแกซะ”

“ผมไม่ตลก” ทันทีผมได้ยินคำที่พ่อพูดออกมาจากปาก ผมแทบอยากจะตัดสายของท่านทิ้งทันที โทรมารบกวนแต่เช้าด้วยเรื่องนี้น่ะหรอ หรือมันมีอะไรมากกว่านั้นกันแน่

“ฉันก็ไม่ได้ตลก ถ้ายังอยากให้ผู้หญิงคนนั้นปลอดภัยแกก็เลิกกับเธอซะ”

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมเรื่องถึงเป็นแบบนี้” ผมถามท่านออกไปตามตรงก่อนจะมองเข้าไปในห้องนอนของตัวเองอีกครั้ง เมื่อเห็นร่างบางของเจ้าเอยนอนหลับตาพริ้มอย่างสบายอยู่ ผมเลยเลือกที่จะปิดประตูระหว่างระเบียงเพื่อกันเสียงเล็ดลอดเข้าไป ก่อนจะหยิบบุหรี่ที่วางอยู่ชั้นด้านนอกระเบียงติดมือมาด้วย

“ฉันไล่ลูกน้องคนหนึ่งออกไปเพราะมันละเมิดกฎขององค์กร มันเลยคาบข่าวทุกอย่างที่เกี่ยวกับเราไปบอกไอ้พวกแก๊งค์ฟีนิกซ์เพลิง ตอนนี้พวกมันกำลังเล็งแกอยู่ ถ้ายังอยากให้เธอปลอดภัยก็เลิกยุ่งเกี่ยวกับเธอซะ ส่วนแกก็กลับมาที่รัสเซียให้เร็วที่สุดเพื่อมาแก้ปัญหาเรื่องนี้ด้วย”

“แล้วทำไมพ่อถึงจัดการอะไรไม่ได้!!!” ผมขึ้นเสียงใส่ท่านอย่างขาดสติ จะให้ทิ้งเธอที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยนะหรอ ไม่มีทางเลือกอื่นเลยหรือไง

“ตอนนี้ร่างกายฉันไม่แข็งแรง ช่วงนี้เครียดเข้าโรงพยาบาลบ่อยๆ ฉันไม่อยากให้เรื่องนี้ยืดเยื้อไปมากกว่านี้ ถ้าแกเคลียร์ทุกอย่างเสร็จแกก็จะได้กลับไปหาผู้หญิงของแกเร็วขึ้นเท่านั้น”

“แล้วมีเวลาอีกเท่าไหร่สำหรับอยู่ที่ไทย ก่อนที่พวกนั้นมันจะเคลื่อนไหว”

“ฉันให้เวลาแกแค่3วันเท่านั้น จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย รู้น่ะถ้าไม่ทำตามที่ฉันบอกแล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงที่แกรักบ้าง”

“อย่าให้ใครมายุ่งกับเธอ”

“งั้นก็ทำตามที่ฉันสั่งซะก่อนที่พวกมันจะไปตามแกที่ไทยแทนรัสเซีย อีกสามวันฉันต้องเจอแกที่รัสเซีย”

“ครับ”

ติ๊ด

กลับมาที่ปัจจุบัน

“พี่ฟิส นั่งคิดอะไรอยู่คะหน้าเครียดเชียว”

“ป่าวหรอก พี่ไม่ได้เครียดอะไร เอยเอยมาหาพี่หน่อยสิ” ฟิสซิสตบที่นั่งว่างข้างตัวเองเพื่อบ่งบอกให้คนตัวเล็กเดินเข้ามาหา

“มีอะไรหรอคะ เอยว่าไปทำอาหารให้พี่กินสักหน่อย”

“หึหึ คนสวยจะใช้เสน่ห์ปลายจวักมัดใจพี่หรอครับ หื้ม?” ฟิสซิสดึงคนตัวเล็กมากอดพร้อมกับซบหน้าคมคายลงที่ซอกคอขาวของเจ้าเอยก่อนจะคิดเรื่องต่างๆ มากมายที่ประเดประดังเข้ามาในหัวของเขาจนมันตีกันวุ่นวายไปหมด

“ก็มัดใจมาแล้วไม่ใช่หรอคะ คิกๆๆ”

“ฟอด ฟอด หอมจริงเลยแก้มแฟนคนสวยของใครเนี่ย” เขาอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่กับเธอให้มีความสุขได้มากที่สุด ก่อนที่มันจะเป็นเขาเองที่ทำลายความสุขนี้ทิ้งไปกับมือ

“ฮ่าๆๆๆ มันจั๊กจี๊นะคะ งื้ออออ วันนี้ทำไมดูอ้อนเอยจังเลยคะ แปลกๆ” เจ้าเอยหรี่ตามองคนตัวโตอย่างจับผิด ถึงแฟนของเธอจะพูดเพราะแต่ก็ไม่เคยอ้อนเธอขนาดนี้เลย แต่วันนี้มาแปลก

“พี่อ้อนเอยเอยบ้างไม่ได้หรอครับ”

“ได้สิคะสุดหล่อ แต่ตอนนี้ปล่อยเอยก่อนค่ะ เดี๋ยวจะไม่ได้กินข้าวเช้าพอดีถ้ายังมัวแต่กอดกันอยู่แบบนี้” เจ้าเอยแกะมือปลาหมึกออกจากเอวคอดของตัวเองก่อนจะดินเลี่ยงออกมาที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารกิน

ฟิสซิสยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่ที่เดิมก่อนจะค่อยๆ มองไปทั่วทุกมุมห้องก็ปรากฏฉายภาพต่างๆ ในความคิดของเขา ภาพของเธอและเขาเคยอยู่ด้วยกัน เคยมีความสุขร่วมกัน ถ้าเขาทำตามที่พ่อบอกจริงๆ แล้วมันปลอดภัยต่อตัวเธอเขาก็จะยอมทำ ถึงมันจะดูเหมือนการเห็นแก่ตัวในการเลิกกันครั้งนี้ แต่เขาจะไม่บอกเหตุผลกับเธอเรื่องที่เขาถูกหมายหัวจากกลุ่มอริของพ่อแน่นอน เขาไม่อยากให้เธอมาพัวพันกับเรื่องพวกนี้ แม้แต่การรับรู้เพียงเรื่องเดียวก็ไม่อยากจะให้เธอรู้เป็นอันขาด ขอให้เขาเป็นคนเลวในสายตาของเธอก็พอ

“ฟู่ววววว” ฟิสซิสสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกจากโซฟาตรงไปที่ห้องครัวที่มีคนตัวเล็กในอยู่ในนั้นอย่างช้าๆ

“อ้าว เข้ามาอะไรในครัวคะ อีกแป๊บเดียวเอยก็จะทำเสร็จแล้ว พี่ฟิสออกไปรอข้างนอกเถอะคะ”

“เอยเอย….”

“คะ? พี่ฟิสเรียกเอยทำไม”

“เอย พี่ว่าเรา….เอ่ออ คือพี่ว่าเราสองคน……….”