บทที่ 4

“นะ...แน่ค่ะ ไพลินมั่นใจ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี” เอ่ยจบริโอก็ลากแขนของไพลินออกไปนอกบ้านด้วยกัน พอตั้งสติได้ไพลินก็รีบถามขึ้นว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหน

“คุณริโอจะพาไพลินไปไหนคะ”

“ไปเอาหลักฐาน”

“หลักฐาน!” ใบหน้าสวยของไพลินที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างปราณีตเริ่มซีดอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่ยอดพธู วรรณาและลูกน้องคนสนิทของริโอ ได้แต่ยืนมองเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอย่างเงียบๆ

วรรณาดูสะใจอยู่ลึกๆ นั่นเพราะไม่เชื่อแน่นอนว่าเด็กในท้องของไพลินคือลูกของริโอ เจ้านายเธอไม่เคยปล่อยให้ผู้หญิงคนไหนท้อง

“ใช่...เพราะฉันอยากได้ดีเอ็นเอของเด็กในท้อง ว่าจะมีเปอร์เซ็นต์ตรงกันกี่มากน้อย”

“ดะ...ดีเอ็นเอ” น้ำเสียงของไพลินฟังดูตะกุกตะกัก

“สมัยนี้เทคนิคการแพทย์ล้ำสมัย ตรวจแค่ไม่นานก็รู้ผลแล้ว ไม่มีอะไรน่ากลัวสักนิด” แวบหนึ่งริโอยิ้มเหยียดออกมา มันช่างเป็นรอยยิ้มที่ไพลินไม่อยากจะเห็นนัก

“ไพลินไม่ไปคะ ยังไงก็ไม่ไป” ไพลินยื้อแย่งนั่นเพราะเธอไม่มีวันไปตรวจดีเอ็นเอบ้าบอนั่นอย่างแน่นอน ไม่มีวัน

“ถ้าไม่ไปก็ออกไปจากที่นี่และอย่ากลับมาเหยียบอีก รวมถึงอย่าเสนอหน้าไปให้ฉันเห็นเป็นอันขาด ไป!” เอ่ยจบริโอก็แทบจะโยนไพลินออกไปนอกบ้าน นั่นเพราะเขาไม่ชอบวิธีที่ไพลินกำลังทำ

“ขะ...คุณริโอ” คนฟังอย่างไพลินถึงกับน้ำตาเอ่อ และไม่นานเธอก็ถึงกับปล่อยโฮออกมา เวลานี้ไพลินทั้งกลัวและรู้สึกผิด ก่อนจะปรี่เข้ามาคุกเข่าพร้อมกอดขาของริโอไว้ เพราะไม่อยากถูกเขาเขี่ยทิ้ง มันเร็วเกินไป

“ไพลินขอโทษค่ะ ไพลินไม่ได้ตั้งใจจะโกหกเรื่องนี้ ให้อภัยไพลินสักครั้งได้ไหมคะ”

“พล”

“ครับเจ้านาย” เสียงของพลลูกน้องคนสนิทของริโอขานรับดังขึ้น แล้วเดินออกมาเพื่อรอรับคำสั่ง

“ออกไปส่งแขก”

“ครับ”

“คุณกี้คะ คุณกี้ช่วยไพลินด้วย” ในเมื่อเวลานี้เธอพึ่งริโอไม่ได้แล้ว ไพลินก็ตรงดิ่งเข้ามาขอความช่วยเหลือจากยอดพธูทันที เธอถึงกับยกมือไหว้ยอดพธูทั้งน้ำตานั่นก็เพื่อขอให้เธอช่วย

“ป้าวรรณพาคุณกี้เข้าบ้านไป”

“ค่ะคุณริโอ” วรรณาเอ่ยรับแล้วรีบพายอดพธูเข้าบ้านทันที แม้จะอยากช่วยแต่ยอดพธูก็ไม่รู้จริงๆ ว่าเธอต้องช่วยยังไง นั่นเพราะกฎสำคัญของผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของริโอคือ...ห้ามท้องเด็ดขาด

ต่อให้รักหรือหลงมากแค่ไหน แต่ถ้ากล้าแหกกฎ ปล่อยให้ท้องขึ้นมาหรือแค่กุเรื่อง ริโอก็พร้อมจะเฉดหัวพวกเธอทิ้งได้ทุกเมื่อ กฎข้อนี้ริโอใช้กับผู้หญิงทุกคนไม่เว้นแม้แต่กับยอดพธู

สำหรับผู้ชายอย่างเขา ลูกคือบ่วงคล้องคอที่เขายังไม่ต้องการ เพราะในชีวิตเขานั้น ยังมีเรื่องสนุกๆ ให้ทำอีกมากมาย

“คอยดูเถอะ สักวันคุณก็จะถูกเฉดหัวทิ้งเหมือนฉัน คอยดู” ไพลินตะโกนตามหลังยอดพธูอย่างริษยาที่ริโอนั้นเลือกเธอ

“พลฉันบอกให้ไปส่งแขก” เสียงตะคอกดังมาจากริโอ ที่เวลานี้พลยังคงชักช้าไม่ออกไปส่งไพลินเสียที

“ครับเจ้านาย” เอ่ยจบพลก็เข้ามาล็อคตัวของไพลินไว้ แล้วลากเธอออกไปนอกบ้าน ขณะนั้นไพลินจ้องมองริโอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ พร้อมกับสบตาเขาแล้วเอ่ยขึ้น

“ฉันขอให้ผู้ชายมักมากอย่างคุณต้องทรมานด้วยความรักอย่างสาสม ขอให้คนที่คุณรักจริงทอดทิ้งคุณไปอย่างไม่ใยดี”

“น่าหงุดหงิดชะมัด” ริโอสบถออกมาอย่างหัวเสีย ขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปที่ไพลิน กระทั่งเห็นเธอถูกลูกน้องของเขาโยนออกไปนอกบ้าน ตามด้วยกระเป๋าเดินทางที่คงหวังจะเข้ามาอยู่ที่บ้านเขาสินะ ไม่มีวัน

มาเฟียหนุ่มถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะยืนปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติ และเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางจึงเดินเข้าบ้าน โดยคนที่อยากพบในเวลานี้คือ...ยอดพธู

ริโอยอมรับว่าเขายังคงเป็นผู้ชายที่รักสนุก ไม่คิดจะผูกมัดตัวเองไว้กับผู้หญิงเพียงแค่คนเดียว และอีกหนึ่งเหตุผลสำคัญคือเขาเป็นมาเฟียที่ชีวิตนั้นแขวนอยู่บนเส้นด้ายของความอันตราย คำว่ามาเฟียทำให้เขามีทุกอย่างที่อยากจะมี แต่ก็ต้องแลกมาด้วยความเสี่ยงที่มากมายเช่นกัน

เขาไม่อยากรักใคร เพราะคำว่ารักทำให้เขาพะวง ความรักคือห่วงคล้องคอชิ้นใหญ่ รวมไปถึงลูกก็ยิ่งเป็นห่วงชิ้นที่ใหญ่กว่า ที่อาจทำให้ใช้ชีวิตลำบากมากกว่าที่เป็นอยู่ รวมถึงเหตุผลสำคัญคือที่ผ่านๆ มาเขามักจะถูกผู้หญิงที่คบหาด้วยกุเรื่องว่าท้อง เพื่อให้เขารับผิดชอบก็หลายหน นั่นจึงทำให้ระแวงจนไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ง่ายๆ อีก

“วันนี้มีอะไรกิน” เสียงห้วนๆ เอ่ยถามขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องครัว ที่เวลานี้ยอดพธูกำลังทำนั่นทำนี่อยู่ เขานึกแล้วไม่มีผิดว่าเธอต้องอยู่ในนี้

“กุ้งคั่วพริกเกลือ ยำถั่วพู หลนไข่ปูกับผักสดแล้วก็มีต้มยำทะเลน้ำข้นค่ะ” รายการอาหารวันนี้มีของที่ริโอกับยอดพธูชอบคนละสองอย่าง

ก่อนที่ยอดพธูจะเข้ามาอยู่ที่นี่อาหารบนโต๊ะล้วนแต่เป็นของที่ ริโอชอบหรืออยากจะกินเท่านั้น แต่มันก็เปลี่ยนไปเมื่อมียอดพธูเข้ามาอยู่ด้วย

“แล้วของหวานล่ะมีอะไร” น้ำเสียงรวมไปถึงแววตาของริโอดูแพรวพราวเสียจนยอดพธูใจสั่น นั่นเพราะพอจะรู้ความนัยจากประโยคที่ได้ยินไปเมื่อครู่นี้

“ไม่มีค่ะ” ยอดพธูก้มหน้าตอบ เพราะไม่กล้าสบตาริโอ

“อ้าว! ทำไมถึงไม่มี” ชายหนุ่มแกล้งพูดต่อ นั่นเพราะรู้ว่าตอนนี้ยอดพธูรู้ทันความหมายที่เขาต้องการจะสื่อ

“ก็ปกติคุณริโอไม่กินของหวานนี่คะ”

“ก็เธอไง ของหวานจานโปรดของผม” พูดจบริโอก็เดินเข้ามาใกล้ยอดพธู ส่วนเธอก็รีบขยับออกให้ห่างเข้าไว้ ไม่ใช่เพราะรังเกียจแต่เวลานี้เธอกับเขาอยู่ในห้องครัว แต่กว่าจะรู้ตัวริโอก็เข้ามาประชิดยอดพธูเสียแล้ว

เขาสวมกอดเธอไว้พร้อมกับดันร่างบอบบางให้เข้ามาปะทะกับอกแกร่ง จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงมาแล้วขโมยจูบไปจากเธออย่างร้อนแรง คล้ายจะทำโทษอีกต่างหาก

จูบของริโอยังคงทำให้ยอดพธูใจสั่นตัวสั่นได้เสมอ เขาช่ำชองในเรื่องจูบรวมไปถึงเรื่องบนเตียง จนทำให้เธอกลายเป็นลูกแมวเชื่องๆ ตัวหนึ่ง เขามักจะปลุกปั่นอารมณ์ของเธอจนมันลุกโชนและค่อยๆ กลืนกินเธออย่างหิวกระหาย มือของชายหนุ่มก็เริ่มสำรวจร่างกายเธออย่างเป็นเจ้าของ

ร่างกายของยอดพธูอ่อนยวบไร้เรี่ยวแรงที่จะต้านทานชายหนุ่มได้จริงๆ กระทั่งเขาถอนจูบออกแล้วกำลังจะฝั่งใบหน้าหล่อเหลาลงมาบนซอกคอ ยอดพธูจึงรีบขยับออกห่างพร้อมจัดการกระชับเสื้อผ้าที่เริ่มหลุดลุ่ยให้เข้าที่เข้าทาง