บทที่ 3

ไพลินนั่งรอรับริโอด้วยอาการตื่นเต้น เธอคาดหวังให้ชายหนุ่มรู้สึกดีที่เห็นเธอที่บ้านในเย็นวันนี้ จึงแต่งหน้าจัดเต็ม สวมใส่ชุดที่แสน เซ็กซี่ และไม่ลืมที่จะฉีดพรหมน้ำหอม โดยเลือกกลิ่นที่เขาชอบลงไปบนตำแหน่งชีพจร เน้นย้ำที่ซอกคอเพราะรู้ว่าริโอชอบเอาหน้ามาซุกมากกว่าจุดอื่นๆ จากนั้นก็ลงมารอรับริโอที่หน้าบ้าน

“ปล่อยไว้แบบนั้นดีแล้วเหรอคะคุณกี้” วรรณาเอ่ยถามยอดพธูขึ้น

“จ้ะ”

“คุณกี้ไม่หึง ไม่หวงคุณริโอเลยเหรอคะ”

“หึงค่ะ หวงมากด้วย” ยอดพธูยอมสารภาพความรู้สึกออกไป ไม่เป็นเธอไม่รู้หรอกว่ามันบอบช้ำมากแค่ไหน

“แล้วทำไมถึงยอม” สีหน้าของวรรณาดูเสียใจที่ยอดพธูเฉยเมยแบบนี้ นั่นเพราะเธอควรแสดงอาการหึงหวงริโอบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ยอมไปเสียทุกอย่าง เป็นมาแบบนี้ตั้งแต่วันแรกที่มาอยู่ที่นี่กระมัง

จะว่าไปวันแรกที่เห็นริโอพายอดพธูมาอยู่ที่นี่ เธอยอมรับว่าตกใจและแปลกใจมาก นั่นเพราะริโอไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลย ไม่มีเคยจริงๆ

กระทั่งเธอได้สัมผัสตัวตนของยอดพธู ถึงได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีดีด้วยนิสัยใจคอ จิตใจดีเย็นยะเยือกบ้างในบางครั้ง ซึ่งแต่ผู้หญิงแบบนี้แหละที่เหมาะกับริโอ

“ที่ยอมเพราะคุณไพลินก็เป็นผู้หญิงของคุณริโอคนหนึ่ง เป็นเหมือนกับที่กี้เป็นในตอนนี้ เราอยู่สถานะเดียวกัน กี้จะไปแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของคุณริโอเพียงคนเดียว คงไม่ถูก”

“โธ่คุณกี้ของป้า”

“สักวันกี้ก็คงถูกเขี่ยทิ้งเหมือนคนอื่นๆ”

“ไม่มีทางหรอกค่ะ ป้ารู้จักคุณริโอ ถ้าเธอไม่รักเธอคงไม่ยอมให้คุณกี้เข้ามาอยู่ที่บ้าน เพราะก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครได้เข้ามาอยู่สักคน”

“รักได้ก็เลิกรักได้ กี้ก็แค่ของใหม่ที่คุณริโอยังไม่เบื่อ”

“ไม่จริงค่ะ” วรรณาแย้งแทนริโอผู้เป็นเจ้านาย เพราะถ้าเกิดวันหนึ่งยอดพธูหายไปจากชีวิตริโอจริงๆ เจ้านายเธอนั่นแหละคือคนที่จะต้องเสียใจมากที่สุด

กระทั่งวรรณามองเห็นรถของริโอเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าบ้าน เธอจึงบอกให้ยอดพธูออกไปรับอย่างที่เคยทำ แม้ตอนนี้จะมีไพลินคอยเสนอหน้ารอรับอยู่ก่อนแล้วก็ตามที

“คุณริโอกลับมานู่นแล้ว คุณกี้ออกไปรับสิค่ะ”

“วันนี้ไม่ดีกว่าค่ะ” เอ่ยจบยอดพธูก็หมุนตัวกลับเข้าห้องนั่งเล่นไป นั่นเพราะวันนี้เธอคงไม่ต้องออกไปรับริโออย่างทุกๆ วัน

“คุณกี้” วรรณาเอ่ยเรียกว่าที่นายหญิง หวังรั้งให้ออกไปรับริโอแต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยเลยตามเลย ส่วนไพลินนั้นก็ส่งยิ้มหวานให้ริโอทันทีที่มองเห็นชายหนุ่ม แล้วตรงปรี่เข้าไปหา

“กลับมาแล้วเหรอคะคุณริโอ”

“ไพลิน!”

“เซอร์ไพรส์ไหมคะ ที่เจอไพลินที่บ้านแบบนี้” ไพลินเข้าไปคล้องแขนของริโอไว้ พร้อมกับจงใจใช้หน้าอกขนาดห้าร้อยซีซีของตัวเองบดเบียดกับท่อนแขนแข็งแกร่งของมาเฟียหนุ่มอย่างเชื้อเชิญ

ทุกครั้งที่เธอทำแบบนี้ ริโอมักจะหันกลับมามองด้วยสายตาแพรวพราวและอุ้มเธอไปที่ไหนก็ได้ เพื่อปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนตัวของเธอออก แล้วเขาก็จัดการกลืนกินเธออย่างหิวกระหาย

ไพลินหมายมั่นให้เป็นเช่นนั้น แต่ทว่าวันนี้ทุกอย่างกลับผิดแปลกไปจากทุกครั้ง เพราะนอกจากริโอไม่แสดงท่าทีดีใจที่เห็นเธอแล้ว เขากลับเฉยเมยและมองข้ามเธอไปเสียด้วยซ้ำ

“คุณกี้อยู่ที่ไหน” เสียงทุ้มของริโอเอ่ยถามถึงยอดพธูขึ้นพร้อมกวาดสายตามองหาเธอไปด้วย นั่นยิ่งทำให้ไพลินไม่พอใจและอยากเขี่ยยอดพธูออกไปจากชีวิตของริโอเร็วๆ

“ห้องนั่งเล่นค่ะ” วรรณาที่ออกมารอรับริโอเป็นคนเอ่ยตอบ

“ไปตามคุณกี้มา” น้ำเสียงห้วนๆ เอ่ยสั่ง นั่นเพราะปกติยอดพธูจะออกมารอรับเขาเสมอ แต่ทำไมวันนี้ถึงไม่ทำเช่นเคย

“ค่ะ”

“แต่คุณริโอมีไพลินมารอรับอยู่แล้วทั้งคน คนอื่นไม่ต้องก็ได้ ไม่ได้สำคัญอะไร” ไพลินเอ่ยแทรกขึ้น เธอหลงคิดว่าเวลานี้เป็นคนโปรดถึงได้พูดจาไม่ระวังปาก

“ฉันบอกให้ไปตามคุณกี้มา ไม่ได้ยินหรือไง”

“ค่ะๆ ป้าจะไปเดี๋ยวนี้” วรรณาเอ่ยรับคำแล้วปลีกตัวไปตามยอดพธูให้ตามที่ริโอสั่งอย่างรีบร้อน เมื่อได้ฟังว่าใครให้ออกไปพบ ยอดพธูก็ถึงกับถอนหายใจ

ก่อนจะออกไปพบชายหนุ่มโดยมีวรรณาเดินตามหลังมา และเมื่อเธอมาถึงเสียงห้วนๆ ของริโอก็ถามขึ้นทันที

“ทำอะไรอยู่ ไม่รู้หรือไงว่าผมกลับมาแล้ว”

“รู้ค่ะ”

“รู้แต่ก็ไม่ยอมออกมารับ ใครคนอื่นมารับแทนทำไม” คำแทนตัวเองของริโอที่ใช้เอ่ยกับยอดพธูนั้นดูจะแตกต่างจากทุกคนจนไพลินเองก็สัมผัสได้ แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ แต่เธอก็อยากได้แบบนี้จากริโอบ้าง เพราะเขามักจะพูดจากับเธอด้วยคำที่ฟังดูห่างเหินเสมอๆ

“ก็...”

“คุณริโออย่าไปดุคุณกี้เธอเลยนะคะ วันนี้ไพลินขอออกมารับคุณเอง” ยังไม่ทันที่ยอดพธูจะได้เอ่ยตอบอะไร ไพลินก็ยอมเสียมารยาทด้วยการพูดแทรกขึ้น

“ใครอนุญาตให้เธอทำแบบนั้น”

“คุณริโอ” ไพลินถึงกับเสียงสั่นเมื่อหันมาสบตาของริโอเข้า เวลานี้ชายหนุ่มดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก แม้เธอจะยังคงคล้องแขนของเขาอยู่ แต่ทำไมถึงไม่รู้สึกอุ่นกลับรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่ริโอถ่ายทอดออกมา

“กลับไปซะไพลิน”

“อะไรกันคะ เจอหน้ากันยังไม่ทันได้ถามไถ่ก็ไล่เสียแล้ว ไพลินก็น้อยใจเป็นนะคะคุณริโอ” แม้จะกลัวแต่ไพลินก็ไม่ยอมถอยง่ายๆ เธอเดินหมากมาถึงขนาดนี้แล้ว เรื่องอะไรจะยอมกลับ

“กลับไป!” ริโอตะคอกไล่จนไพลินสะดุ้ง ส่วนยอดพธูนั้นก็แอบสะดุ้งเล็กๆ เหมือนกัน เวลาที่ริโอโกรธใครก็เข้าหน้าไม่ติด

“ถ้าไพลินกลับ คุณริโอจะไม่ได้รู้ข่าวดีนะคะ”

“ข่าวดี ข่าวอะไร”

“ก็ข่าวดีที่ว่าไพลินกำลังท้องได้สองเดือนแล้วนะสิคะ” ไพลินลองดีในเรื่องที่เธอไม่ควรทำอย่างยิ่งยวด การกุเรื่องว่าตัวเธอท้องเพื่อจับริโอรวมถึงตั้งใจเขี่ยยอดพธูให้ออกไปพ้นทางมันไม่ใช่ทางออกที่ดีนัก

เพราะนอกจากไม่สำเร็จแล้ว วิธีนี้คือการขุดหลุมเพื่อฝังตัวเองอีกด้วย

“ท้องกับใคร”

“คุณริโอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ไพลินเป็นเมียคุณนะ คุณยังจะกล้าถามอีกเหรอว่าไพลินท้องกับใคร ทั้งๆ ที่คุณคือพ่อของลูกในท้องไพลิน”

“แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าฉันคือพ่อของเด็กในท้อง” น้ำเสียงนิ่งๆ บวกกับใบหน้าเฉยชาของริโอที่แสดงออกตอนนี้ ยิ่งทำให้ไพลินกลัว

ส่วนยอดพธูแม้จะตกใจแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ออกมาเช่นกัน ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ตัวว่ามีความสามารถในรับมือกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่