บทที่ 5

“คุณริโอ หยุดแกล้งกี้ได้แล้ว” ยอดพธูเอ่ยห้ามชายหนุ่มเสียงอ่อย ส่วนแม่บ้านอย่างวรรณานั้นหลบฉากไปตั้งแต่เมื่อไหร่เธอก็ลืมสังเกต

“ไม่ได้แกล้ง”

“คุณริโอ...” ยังไม่ทันที่ยอดพธูจะได้เอ่ยอะไร ริโอก็เรียกหาวรรณา น้ำเสียงของเขาห้วนขึ้นสีหน้าก็ดูบึ้งตึงผิดไปจากเมื่อครู่นี้ที่ยังยิ้มกริ่ม จนยอดพธูหรือใครก็ตามไม่ทัน

“ป้าวรรณ เข้ามานี่”

“ค่ะ” วรรณารีบเข้ามาทันทีที่ได้ยินเสียงริโอเอ่ยเรียก

“ทำไมถึงไม่โทรศัพท์ไปบอกว่าไพลินมาดักรอพบฉันที่บ้าน”

“เอ่อ...”

“วันหลังอย่าทำแบบนี้อีก เพราะฉันไม่อยากกลับมาแล้วเจอเหตุการณ์เหมือนวันนี้ ประสาทจะกิน”

“ค่ะๆ”

“ผมหิวแล้ว จะไปรอที่โต๊ะ” ริโอหันมองมาที่ยอดพธูแล้วเอ่ยบอกขึ้น จากนั้นชายหนุ่มก็ก้าวยาวๆ ออกมาจากห้องครัวที่น้อยครั้งเขาจะเดินเข้ามา

คล้อยหลังริโอวรรณาถึงกับถอนหายใจออกมาหนักๆ ตอนนี้เธอนั้นอายุสี่สิบใกล้ห้าสิบปีเข้าไปแล้ว เวลาเจอน้ำเสียงห้วนๆ แววตาแข็งกระด้างของริโอทีไร ยังรู้สึกกลัวเหมือนเด็กไม่มีผิด ทั้งๆ ที่เธออยู่รับใช้เขามาจะสิบปีแล้ว ก็ยังไม่ชินเสียที

“ไปจัดโต๊ะเถอะจ้ะป้าวรรณ”

“ค่ะคุณกี้” วรรณาเอ่ยรับ ก่อนจะช่วยยอดพธูจัดโต๊ะ ส่วนริโอนั้นขึ้นไปล้างไม้ล้างมือเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องนอนเสียก่อน ซึ่งไม่นานก็กลับลงมาในชุดลำลอง

อาหารทุกอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารลายหินอ่อนเวลานี้ล้วนเป็นฝีมือของยอดพธู มีบางครั้งที่เขาสั่งให้เชฟจากโรงแรมทำมาส่ง ปกติเขาไม่ใช่คนที่ชอบกลับมากินข้าวที่บ้าน แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อมียอดพธู

“พรุ่งนี้ผมมีงานเลี้ยง กี้ไปด้วยกันไหม” ขณะนั่งกินข้าว จู่ๆ ริโอก็เอ่ยขึ้น เขากับยอดพธูนั้นอายุห่างกันเกือบสิบปี แต่ทุกครั้งที่เขาเอ่ยเรียกเธอ ก็มักจะเรียกชื่อเธอตรงๆ มากกว่าใช้สรรพนามอื่นแทน ส่วนเธอก็มักจะเรียกเขาว่าคุณริโออยู่เรื่อย บอกให้เรียกพี่หรืออะไรเธอก็ไม่ยอมท่าเดียว

“ไม่ดีกว่าค่ะ”

“ทำไมถึงไม่อยากออกงานกับผม ทั้งๆ ที่ผู้หญิงคนอื่นๆ อยากไป” คนอื่นอยากไปแต่ยอดพธูกลับไม่มีความคิดที่จะทำแบบนั้น เธอไม่ชอบถูกจับตามองยิ่งไปกับริโอก็ยิ่งรู้สึกถึงแรงกดดันจนชวนอึดอัด

“ทำตัวไม่ถูกนี่ค่ะ ไม่รู้ต้องพูดหรือต้องยิ้มให้ใครบ้าง อีกอย่างคุณริโอจะแนะนำกี้กับทุกคนว่ายังไง”

“เมีย” ริโอตอบอย่างไม่อ้อมค้อม เขาใช้คำสั้นๆ แต่ตรงความหมาย

“ยิ่งไม่ดีเข้าไปใหญ่”

“ทำไมถึงคิดว่าไม่ดี” สีหน้าของมาเฟียหนุ่มดูงุนงง บางสิ่งบางอย่างเขาก็เดาความคิดของยอดพธูไม่ได้ แต่ก็ตื่นเต้นรวมไปถึงสนุกดีที่เธอเป็นแบบนี้ ดีกว่าผู้หญิงที่เขาอ่านเกมออกทุกอย่าง

“กี้ได้เข้ามาอยู่ที่บ้าน แล้วคุณริโอยังจะพากี้ออกงานอีก สาวๆ ของคุณได้วางระเบิดกี้แน่”

“วางระเบิดเชียวเหรอ” ริโอถึงกับหัวเราะออกมา แต่ก็แค่ไม่นานเท่านั้น เสียงหัวเราะของเขาแม้จะมีเพียงไม่กี่วินาที แต่มันกลับทำให้ยอดพธูสุขใจได้

“ฉันจะพยายามไม่ให้ผู้หญิงพวกนั้นมาวุ่นวายกับเธอซ้ำอีก” ยอดพธูไม่ได้รู้สึกยินดีที่ได้ยินประโยคทำนองนี้เหมือนครั้งแรกที่ได้ยินสักเท่าไหร่ นั่นเพราะครั้งนี้มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ริโอพูดออกมา

เขาเคยสัญญาว่าจะไม่ให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามาวุ่นวายกับเธอ แต่สุดท้ายก็มีเข้ามาเรื่อยๆ จนเธอชินและชาเสียแล้ว เธอรับไม่ได้กับเรื่องพวกนี้นักหรอกแต่สุดท้ายก็จำต้องอยู่กับมันไปให้ได้

สิ่งที่เธออยากได้ยินจากปากของริโอ ไม่ใช่คำขอแต่งงานหรือคำบอกรักซึ้งๆ หรือสัญญาเพียงลมปาก แต่เธออยากให้เขาเลิกนิสัยเจ้าชู้มากกว่า หากเขาหยุดได้เธอคงมีความสุขมากกว่านี้

จู่ๆ ความเงียบก็เกิดขึ้นบนโต๊ะอาหารมื้อเย็น แต่ก็เพียงไม่ถึงนาทีเท่านั้น เพราะหลังจากยอดพธูปรับอารมณ์ตัวเองได้แล้ว ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ และสิ่งที่เกิดขึ้นบนห้องนอนหลังมื้อค่ำคือความเร่าร้อนที่ริโอกำลังมอบให้เธอ

“คุณริโอ” เสียงแหบพร่าด้วยไฟปรารถนาที่ถูกจุดขึ้นจนร้อนรุ่มของยอดพธูดังขึ้น ใบหน้าสวยหวานตอนนี้แดงระเรื่อ ริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อเล็กน้อยเพราะถูกชายหนุ่มบดขยี้จูบอย่างต่อเนื่องหลายนาที ก่อนที่เขาจะถอนจูบออกเพื่อให้เธอได้สูดอากาศเข้าปอด

ยอดพธูยอมรับว่าเธอยังตั้งรับความต้องการของริโอได้ไม่ดีนัก บ่อยครั้งที่เธอนั้นยังคงตามชายหนุ่มไม่ทัน จึงตกเป็นผู้ตามเสมอแต่เขาก็ช่วยสอนและบอกให้เธอรู้ถึงความต้องการเช่นในตอนนี้

ริโอกุมมือของเธอไว้แล้วนำไปวางบนแกนกายของชายหนุ่มที่กำลังตื่นตัว ส่วนนั้นมันเต้นตุบๆ ราวกับมีชีวิตอยู่ในฝ่ามือเล็กๆ ของเธอ แม้มันจะยังคงถูกห่อหุ้มด้วยกางเกงแต่เพียงแค่ได้สัมผัส สมองของยอดพธูก็จินตนาการถึงขนาดของมันรวมถึงเวลาที่มันมุดหายเข้าสู่ภายในร่างกายของเธอได้เป็นอย่างดี

“กินผม...กี้” เสียงกระเส่าของริโอกระซิบบอก เขาชอบปากจิ้มลิ้มอวบอิ่มของยอดพธู ชอบเวลาที่เธอพูด ชอบเวลาที่ได้จูบและชอบเวลาที่เธอใช้มันเพื่อกลืนกินเขาเช่นกัน

ยอดพธูรู้ความหมายที่ริโอเอ่ยออกมาได้เป็นอย่างดี เธอจึงลงไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าเขา แล้วจัดการถอดกางเกงนอนของชายหนุ่มออกช้าๆ ในที่สุดเธอก็เห็นแกนกายของเขาที่เวลานี้แข็งขึงตื่นตัวพร้อมรบ แม้จะยังอยู่ในอันเดอร์แวร์ แต่ขนาดของมันก็ท้าทายสายตาเหลือเกิน

กางเกงของริโอถูกร่นลงไปกองไว้ข้อเท้า ตามมาด้วยอันเดอร์แวร์สีขาวที่ถูกมือเล็กๆ ของยอดพธูถอดมันออกไปจากร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นๆ ของบุรุษ และเมื่อไร้เครื่องพันธนาการแกนกายของมาเฟียหนุ่มก็ผงาด

“อืม...อา” เสียงครางกระเส่ามาพร้อมเสียงเป่าลมออกปากหนักๆ ของริโอ เพราะเพียงแค่ถูกฝ่ามืออุ่นๆ ของยอดพธูลูบไล้แกนกาย เขาก็เสียวซ่านได้ทั้งตัว