ตอนที่ 18 ปั่นประสาท

Episode [18] ปั่นประสาท

[ Praewa talk ]

18.00 AM.

"กลับดีๆนะแพรไปล่ะ" ฉันสะบัดหัวเรียกสติก่อนจะหันไปมองปิ่นโตที่ยืนฉีกยิ้มให้ฉันอยู่ข้างๆ ตอนนี้เราสองคนยืนรอรถอยู่ป้ายรถเมล์หลังจากที่เธอรอฉันซ้อมหลีดให้น้องๆเสร็จ

"บาย~" ฉันโบกมือลาปิ่นโตก่อนที่เธอจะเดินไปอีกป้ายเพราะบ้านของเราอยู่คนละฝั่งกัน

ฉันมองตามร่างของปิ่นโตเพื่อนสนิทที่สุดของฉันจนเธอหายไปกับผู้คนที่ทยอยกันขึ่นรถ จนเหลือเพียงแค่ฉันคนเดียวที่ยืนรอรถอยู่

ซ่า ! เสียงฝนและลมที่สาดเข้ามากระทบร่างทำให้ฉันต้องถอยเข้ามาข้างในอีกเพื่อหลบฝน พร้อมกับกวาดสายตามองหาผู้คนที่จะเดินมารอรถกับฉันแต่กลับไม่มีเลย ปกติรถรอบสุดท้ายจะมารอบ 18.05 แต่ทำไมวันนี้..

"ให้ตายเถอะ..ลืมได้ไงนะเรา" ฉันใช้มือปัดผมหน้าม้าออกอย่างหัวเสียมือไม่อยู่นิ่งล้วงถุงกระโปรงนักเรียนเพื่อหาโทรศัพท์ขึ่นมาโทรหาอาวิล..

ครืด ครืด !

[ ว่าไงครับ ]

"อาวิลมารับหนูที่ป้ายรถเมล์หน่อยได้มั้ยคะ..หนูลืมไปว่าวันศุกร์รถเมล์กลับเร็วกว่าปกติหนึ่งชั่วโมง"

[ แพร..คืออามีเรื่องจะบอกหนู ]

"เรื่องอะไรหรอคะ ?"

[ อากลับอังกฤษแล้วนะ ตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้าไอ้ภามยังไม่บอกแพรใช่ไหม ]

"ย..ยังค่ะ..ทำไมอาวิลไม่ลาหนูซักคำบ้าง..ไปไม่บอกกันอย่างนี้หนูใจหายหมดแล้วนะ..ไหนบอกจะกลับเที่ยวบินสามทุ่มยังไงละคะ.."

[ อาขอโทษ..อาแค่ทนทำใจไม่ได้ถ้าเห็นนํ้าตาน้องแพร ]

"หนูเข้าใจค่ะ..แต่ไม่ว่าอาวิลจะไปตอนไหน เวลาไหนหนูก็ต้องร้องให้อยู่แล้ว เหมือนหนูตัวคนเดียวอีกครั้ง.."

[ พะ.. ]

"แค่นี้ก่อนนะคะ หนูต้องรีบกลับ"

ตี้ด ! ฉันกดตัดสายอาวิลพร้อมกับกดปิดเครื่องเพราะฟ้าที่เริ่มร้องโครมคราม แล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเป้ก่อนจะหยิบร่มขึ่นมากางเดินฝ่าเม็ดฝนที่สาดเข้ามาเป็นระรอกกระทบเสื้อนักเรียนจนแนบเนื้อ..

"อาวิลใจร้าย..ฮึก" ความน้อยเนื้อตํ่าใจทำให้ฉันอดที่จะร้องให้ไม่ได้ หยาดนํ้าตาที่ประปนกับเม็ดฝนสร้างความเปียกไปทั่วใบหน้าทำให้ฉันต้องยกหลังมือขึ่นปาดหยดนํ้าออกลวกๆก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเองสองขาก็ก้าวเดินตามริมถนนไปอย่างเชื่องช้าไร้เรี่ยวแรง

ปี๊ด ปี๊ด !

"อ๊ะ !" รถยุโรปคันหรูที่เกือบจะเฉี่ยวฉัน ทำให้หยดนํ้าที่อยู่บนถนนกระเด็นใส่ร่างกายอย่างเลี่ยงไม่ได้ทั้งเรือนร่างเต็มไปด้วยความเปียกชื้น..

"หื้มม..เจอกันอีกแล้วนะครับ" ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ่นไปมองตามต้นเสียงที่เลี้ยวรถมาจอดริมถนนพร้อมร่างกายกำยำที่เต็มไปรอยสักนั่งอยู่ในรถพร้อมกับลดกระจกลง

ถ้ารอยสักพวกนี้ไปอยู่บนตัวของใครบางคนอาจจะดูหน้ากลัวรกตาแต่สำหรับอาเดลเขาดูหล่อขึ่นไปเท่าตัวลุคดูแบดบอยอย่างเห็นได้ชัดเจน..

"ค่ะ"

"แล้วนี้จะไปไหนหรอครับ..เดี๋ยวอาไปส่งโทษฐานที่ให้น้องแพรตัวเปียกแบบนี้" สายตาเจ้าเล่ห์มองไล่ร่างกายฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าจนฉันใจเต้นตุบไปด้วยความกลัว ในเมื่อเขาดูอันตรายแบบนี้ฉันไม่อยากเอาชีวิตไปเสี่ยงหรอก..

"ขอบคุณนะคะ..แต่ไม่เป็นไรเลยค่ะหนูไม่โกรธมันแค่อุบัติเหตุเล็กน้อยที่อาเดลไม่ได้ตั้งใจจริงมั้ยคะ" ฉันพูดพร้อมกับฉีกยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะก้าวขาเดินไปต่อ

"จริงครับ..แต่บางทีถ้าน้องแพรเดินไปเจอกลุ่มขี้ยาขึ่นมาล่ะลองคิดดูดีๆไม่คุ้มเสี่ยงเลยนะ.ยิ่งอยู่ในสภาพแบบนี้" คำพูดแข่งเสียงฝนที่สอดแทรกเข้ามาในหูทำให้ฉันหยุดเดินกระทันหันพร้อมกลับกลืนเหนียวๆลงคออย่างหมดทางเลือก..

พึบ ! เร็วกว่าความคิดฉันรีบเดินขึ่นมานั่งบนรถคันหรูอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทันทีที่ขึ่นมาเครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบจากในรถก็ตกกระทบผิวที่เปียกอยู่แล้วยิ่งหนาวขึ่นไปอีก..

"ท..ทำอะไรคะ"

"แค่จะเอาเสื้อให้สวมเองครับ..หรืออยากให้ทำอย่างอื่นแทน ?" สายตาตกเหยื่อที่มองแล้วเล่นเอาเสียวสันหลังทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูกได้แต่กระพริบตาปริบๆกับความเจ้าเล่ห์..ทำไมเพื่อนอาวิลถึงได้มีแต่คนแบบนี้กันนะ..

"ข..ขอบคุณค่ะ" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะยื่นมือที่สั่นเทาหยิบเสื้อแจ็คเก็ตยี้ห้อดังขึ่นมาคลุมไหล่ จนมาถึงตอนนี้ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าระหว่างกลุ่มขี้ยาหรือคนข้างกายกันแน่ที่อันตรายกว่ากัน..

@บ้าน

กว่าเวลาเสี่ยงตายจะหมดลงไปทำให้ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกก่อนจะยื่นมือไปเปิดประตูแต่มันกลับล็อค..

"ช่วยเปิดประตูให้หนูหน่อยค่ะ" ฉันหันไปมองคนข้างกายอย่างรีบร้อนเพราะตอนนี้อาภามอาจจะกลับหรือยังไม่กลับจากบริษัทก็ได้ ฉันไม่อยากโดนผู้ชายคนนี้ใช้ความเจ้าเล่ห์หาทางเข้าบ้าน..

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !

"ช่วงนี้ไอ้ภามกลับบ้านเร็วกว่าปกติดีนะ" คนฃ้างกายพูดขึ่นมาพร้อมกับกดลดกระจกลง เผยให้เห็นใบหน้าเรียบตึงที่ยืนกอดอกอยู่ฝั่งฉันสายตาไม่พอใจถูกส่งมาให้ฉันจนเกิดกระแสร้อนวูบวาบไปทั่วร่างกาย..

"ลงมา" ฉันพยักหน้าหงึกๆก่อนจะยื่นมือที่สั่นเทาไม่ยอมหยุดของตัวเองยื่นไปเปิดประตู ตอนนี้ฉันเลือกไม่ถูกเลยว่าฉันควรกลัวใครก่อน..

"น้องแพรครับ..อาหมดแรงแล้วอ่ะขอเข้าไปดื่มนํ้าในห้องเอ่ยในบ้านก่อนได้ไหมครับ" คำพูดของอาเดลทำให้ฉันเบิกตากว้างด้วยความสงสัย หมดแรงอะไรกัน..

"แดกส้นตีนกูก่อนมั้ยอร่อยกว่านํ้าเปล่าจืดๆเยอะ"

"อาภามค่ะ..อย่าพูดแบบนั้นสิเดี๋ยวหนูไปเอานํ้ามาให้อาเดลดื่มเองค่ะนํ้าใจเล็กๆน้อยๆ" ฉันเงยหน้าเอ็ดคนตัวโตนิสัยไม่ดี นี้เพื่อนกลุ่มเดียวกันแท้ๆไม่มีนํ้าใจเลยซักนิดแถมยังพูดจาไม่เพราะอีก..

"รีบๆเลยนะครับ..คอแห้งเป็นบ้า"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้าตอบรัวๆก่อนจะรีบวิ่งหายเข้ามาในบ้านถึงจะยังงงกับท่าทางที่ใช้ดิ้นดันกระพุ้งแก้มกับนํ้าเสียงกวนๆนั้นก็เถอะ

พอเข้ามาถึงในห้องครัวฉันก็เปิดตู้เย็นแล้วหยิบนํ้าหนึ่งขวดออกมาก่อนจะรีบวิ่งออกมายังหน้าบ้าน ทั้งสองคนยังยืนมองหน้ากันอยู่อาภามยังแสดงสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเดิมส่วนอาเดลก็ยังคงอมยิ้มอย่างมีความสุข..เป็นอะไรกันนะ

"นี้ค่ะนํ้า"

"ขอบคุณครับ..ส่วนเสื้ออาให้เก็บไว้ดีๆนะ..ฝันดีครับ :)" ฝ่ามือหนาทาบลงบนศรีษะฉันก่อนจะลูบเบาๆเล่นเอาฉันขนลุกไปทั่วร่างกายเป็นเพราะสัมผัสจากคนแปลกหน้า..หรือรังสีอำมหิตที่เริ่มแผ่ซ่านฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน..

"รำคาน" เสียงหงุดหงิดปนไม่พอใจเอ่ยขึ่นพร้อมกับรถคันหรูที่ค่อยๆขับห่างออกไป ฉันจึงหมุนตัวกลับกะจะเดินเข้าบ้านแต่..

"โอ้ย!?" ร่างฉันปลิวไปตามแรงกระชากอย่างเเรงก่อนที่คนตัวโตจะลากฉันเข้ามาในบ้านท่ามกลางการ์ดข้างนอกที่ยืนนิ่งทำเป็นไม่เห็นเหมือนเราเป็นอากาศ

"หนูเจ็บนะ!" อาภามยังคงลากฉันไม่หยุดจนมาถึงห้องครัวก่อนท่อนแฃนแข็งแกร่งจะอุ้มฉันขึ่นมานั่งบนชั้นวางอุปกรณ์ต่างๆตามมาด้วยร่างกายที่แทรกเข้ามาระหว่างขาพร้อมกับรวบมือฉันไว้ข้างหลังแล้วมัดไว้ด้วยเนคไท..

"จ..จะทำอะไรคะ" ฝ่ามือร้อนไม่อยู่นิ่งเริ่มคุกคามฉันขึ่นเรื่อยๆพร้อมกับถกกระโปรงฉันขึ่นไปอยู่ที่เอวเผยให้เห็นเรียวขาและเนินอวบที่มีเพียงกางเกงตัวจิ๋วปกปิดอยู่..

"สั่งสอนเด็กแรด"

----------------------

เอะอะหาเรื่องรังแกน้อง หวงแหละดูออก>< ส่วนอเดลนั้นไรท์เอาความเจ้าเล่ห์ จอมปั่นประสาทมาฝากค่ะเผื่อรีดเดอร์ผู้น่ารักจะรออ่านเรื่องของพี่แก 555