ตอนที่ 17 อ่อนโยน

Episode [17] ไม่อ่อนโยน

"ไม่ได้ยอมแพ้..แค่ไม่อยากรังแกเด็ก.."

"ถ้าไม่อยากรังแกเด็ก..งั้นเด็กคนนี้ขอรังแกอาภามแทนได้มั้ยคะ?"

"ร้ายเหมือนกันนะ" ใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้ากลับมาเรียบนิ่งเหมือนเดิม มีเพียงเเววตาร้ายกาจที่จ้องฉันเหมือนยากจะเอาแซ้มาฟาดยังไงยังงั้น..

"หนูจะร้ายเฉพาะเรื่องที่จำเป็นต้องร้ายเท่านั้นค่ะ" ในเมื่ออาภามมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ฉันก็ตอบกลับด้วยสายตาท้าทายก่อนจะลูบแผงอกกว้างที่ชื้นเหงื่ออย่างอ้อยอิ่ง

"แล้วเรื่องบนเตียงคือเรื่องจำเป็นสำหรับเด็กอายุสิบแปดว่างั้น?"

"แล้วถ้าหนูตอบว่าใช่ละคะ" แต่ที่จริงแล้วเรื่องจำเป็นของฉันก็คือ คนที่เข้ามารังแกหรือทำร้ายฉันก่อนฉันถึงจะร้ายกลับและครั้งนี้ก็คงจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ฉันจะร้ายเรื่องบนเตียงเพราะยาบ้าๆนี้

"..."

"อ๊ะ!?" ทั้งที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัวร่างก็ถูกพลิกให้เป็นฝ่ายนอนหงายแทนก่อนร่างกายกำยำจะขึ่นทับเรือนร่างฉันพร้อมกับรวบมือฉันไว้ด้วยมือข้างเดียว

"รู้อะไรไหมที่อาบอกเธอว่าร้ายอาจะบอกว่าถ้าจะร้ายอ่อนหัดแบบนี้อย่าร้ายเลยดีกว่า..มันดูพยายามเกินไป" เสียงแหบพร่ากระซิบที่ข้างหูจนหน้าฉันชาไปหมดความรู้สึกเหมือนโดนตบเข้าที่หน้าฉาดใหญ่เข้าให้...เจ็บกว่าการโดนผู้หญิงตบก็คือโดนผู้ชายตอบกลับด้วยคำพูดที่ฉันพูดอะไรไม่ออกนี้แหละเห็นหน้าดูอบอุ่นแบบนี้แต่ไม่อ่อนโยนเลยซักนิด

"คนเรามีการพัฒนะคะอย่าลืม..ตอนนี้หนูอาจจะอ่อนหัดแต่ไม่แน่วันข้างหน้าอาภามจะพูดคำนี้ไม่ออกก็ได้"

"ช่วยตัวเองให้รอดก่อนไหมค่อยมาพูด..ถ้าแค่ทำให้ตัวเองเสร็จไม่ได้อย่าอวดเก่งเลยนะครับ :)" พูดจบอาภามก็ลุกออกจากร่างฉันแล้วเดินไปหยิบชุดคลุมชุดเดิมขึ่นมาสวมตลอดการกระทำสายตาท้าทายก็มองฉันไม่หยุด..

ก่อนร่างคนตัวโตจะเดินออกไป ทิ้งฉันให้อารมณ์ค้างกลางคันอยู่คนเดียวความรู้สึกต้องการเล่นงานฉันรุนแรงขึ่นเรื่อยๆอีกรอบนี้มันเรื่องบ้าอะไรกันฉันควรทำยังไง..

"อ๊ะ..อื้ออ!" ร่างกายฉันบิดเร้าไปมาด้วยความเจ็บปวดมือสองข้างขยํ้าเต้าอวบตัวเองไปด้วยเพื่อให้เกิดความเสียวซ่าน เรียวขาสองข้างถูกันไปมาอย่างทรมานความรู้สึกอยากโดนแบบนี้เมื่อไหร่จะหมดไปซักทีในเมื่อฉันก็ปลดปล่อยไปรอบนึงแล้ว..

[ Pham talk ]

หลังจากที่ปล่อยเด็กอวดเก่งให้ทรมานอยู่คนเดียวในห้อง ผมก็เดินกลับมาในห้องนอนของตนเองพร้อมกับเดินมาตรงหน้าจอที่ฉายภาพเรือนร่างขาวเนียนดั่งปุยเมฆกำลังดิ้นรนทรมานเจ็บปวด

ภาพในจอทำให้ผมพอใจไม่เบา ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้นวมกวาดขาขึ่นไขว้ห้างพลางเอื้อมมือหยิบบุหรี่ที่วางอยู่ข้างๆจอขึ่นมาจุดสูบอย่างพอใจ..

"จะได้รู้ว่าไม่ควรอวดเก่งกับอา" ผมพึมพำกับตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บริเวณเดียวกันขึ่นมาพร้อมกดส่งข้อความบอกความจริงเกี่ยวกับฤทธิ์ยาที่เธอโดนมันรุนแรงขนาดไหน..

[ LIEN ]

Pham : ฤทธิ์ยาจะหมดเร็วสุดในอีก 3 ชั่วโมงข้างหน้า ขอให้โชคดีกับการเอาชีวิตรอดจากคืนนี้นะครับ น้องแพร..

ผมกดส่งข้อความส่งให้เธอไม่ถึงนาทีก็ขึ่นบอกว่าเธออ่านแล้วแต่เธอไม่ตอบกลับ ผมละความสนใจก่อนจะกดออกจากแอบไลน์แล้วกดปิดหน้าจอ

09 : 00 AM.

ครืด ครืด ! เสียงโทรศัพท์ที่ดังสนั่นอยู่ข้างเตียงทำให้ผมงัวเงียคว้าแขนคลำหาโทรศัพท์ด้วยความง่วงที่ยังไม่ส่างนัก

[อรุณสวัสสายที่สดใสครับบอส ขณะนี้เป็นเวลาเก้าโมงตรงซึ่งถึงเวลาเข้าประชุมไม่ทราบว่าบอสจะเข้าบริษัทได้รึยังครับ?] สายที่สดใสอะไรของมัน..ผมได้แต่เก็บความสงสัยนี้ไว้ก่อนจะยกโทรศัพท์ออกแล้วเหลือบมองนาฬิกา..

"นายเข้าประชุมแทนฉันก่อนไม่เกินสามสิบนาทีฉันจะไปถึงที่นั้น" ผมเอ่ยสั่งคริสตัลก่อนจะลุกขึ่นจากเตียงแล้วดึงชุดคลุมอาบนํ้าออก

[ครับบอส]

ตี้ด ! ผมกดตัดสายคริสตัลก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนํ้าไม่นานก็เดินออกมาพร้อมกวาดสายตาหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ่นมาสวมตามมาด้วยชุดสูทสีเข้มสวมทับก่อนจะหยิบนาฬิกาขึ่นมาใส่เป็นชิ้นสุดท้าย

@บริษัท PMT.KAR

30 นาทีต่อมา

ก็อก ก็อก ก็อก ! เสียงเคาะประตูห้องทำให้ผมละสายตาจากจอโทรศัพท์ที่ฉายภาพคนตัวเล็กที่กำลังยิ้มหัวเราะร่าเริงกับเพื่อนๆในห้องทั้งที่เมื่อคืนไม่เห็นจะมีความสุขขนาดนี้

"เชิญ" ผมปิดหน้าจะโทรศัพท์ดับสนิทก่อนจะขยับตัวนั่งในท่าที่ดูโอเคกว่าเมื่อกี้ ก่อนที่คริสตัลจะเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับคาร่าที่ถือแฟ้มเอกสารตามมาทั้งสองคนก้มหัวทักมายเหมือนทุกครั้งแล้วเดินมุ้งหน้ามาหาผม

"ประชุมเรียบร้อยดีไหม" ผมเป็นฝ่ายเอ่ยทักทั้งสองคนที่พึ่งประชุมหน้าที่ผู้บริหารแทนผมเสร็จ ก่อนทั้งสองคนจะหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้

"เรียบร้อยดีครับบอส" คริสตัลเอ่ยบอกก่อนจะยื่นรายละเอียดการจัดงานที่ประชุมเมื่อกี้ให้ผมอ่าน

"เรื่องส่งสินค้าไปถึงไหนแล้ว" ผมเอ่ยถามคริสตัลในขณะอ่านรายละเอียดอยู่เพราะการส่งของล็อตนี้ต้องส่งออกไปยังต่างประเทศซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะผ่านด่านการตรวจต่างๆแต่ก็ไม่อยากเกินความสามารถผม

"เดมิสกำลังดำเนินส่งสินค้าครับบอส"

"ผมต้องการให้พวกคุณทำงานรวดเร็วกว่านี้นะครับ..เพราะถ้าเกิดปัญหาตามมาพวกคุณจะแก้ปัญหาและส่งสินค้ากันไม่ทัน..แล้วถ้ามันถึงมือผมพวกคุณคงไม่มีโอกาสสองอีก"

"ครับบอสผมจะสั่งเดมิสให้ดำเนินการเร็วกว่านี้" คริสตัลพยักหน้าอย่างแน่วแน่ ก่อนจะลุกขึ่นจากเก้าอี้ตรงไปที่ประตูซึ่งผมก็รู้ดีว่าคริสตัลต้องไปจัดการเรื่องที่ผมสั่งให้เร็วที่สุด

"มีงานอะไรที่ผมต้องเครียบ้าง" ผมถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะหันไปมองคาร่าที่นั่งนิ่งเป็นหุ่นยนต์ก่อนที่เธอจะเปิดแฟ้มเล่มใหญ่ให้ผมดู

"นี้ค่ะบอส..ดิฉันอยากให้บอสเป็นคนสัมภาษณ์ PG promotion Girl ด้วยตัวเองค่ะเพราะงานโชว์รูมครั้งนี้มีรถหลากกลายสไตล์นำเข้ามาจากต่างประเทศ ดิฉันอยากให้คนที่มีความสามารถเพรียบพร้อมมาทำงานครั้งนี้ให้เราค่ะโดยผ่านการคัดเลือกของบอสก่อน"

"ผมเห็นด้วย" ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับคาร่าก่อนจะเปิดแฟ้มอ่านประวัติของผู้สมัครครั้งนี้ที่ผ่านการคัดเลือกมาก่อนหนึ่งรอบแล้ว

"บอสคะ..แต่ดิฉันอยากให้บอสดูคนนี้หน่อยค่ะ ดิฉันอ่านแล้วสะดุดตามาก" คาราเอ่ยบอกผมด้วยความมั่นใจก่อนที่เธอจะค่อยๆเอื้อมมือมาเปิดแฟ้มให้ผม

"บอสลองคัดเลือกดูนะคะ..เดี๋ยวตอนเย็นดิฉันจะเข้ามาเอาแฟ้มไหม่อีกที"

"อืม" ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะก้มหน้ากวาดสายตาอ่านประวัติของผู้สมัครคนที่คาร่ามั่นใจหนักหนาว่าเธอสะดุดตา จะเก่งซักแค่ไหนกัน

"ไดอารี่..งั้นหรอ?"

--------------------

คุ้นๆกันมั้ยเอ่ยยยย ไดอารี่ชื่อที่อาภามสักบนหน้าอกข้างซ้าย ถัาใครจำไม่ได้ลองย้อนอ่านบท 2 ดูนะคะ ?

***PG promotion Girl ลองเสิร์ชอ่านใน google ดูนะคะเผื่อใครสงสัยมันยาวมากก ไรท์เลยไม่ได้เขียนมาให้อ่านกัน?