ตอนที่ 2 น่ารำคาญ

สองอาทิตย์ต่อมา

ห้องฟิตเนสภายในบ้านหลังใหญ่ของผู้มีอิทธิพล

เจตภพสวมกางเกงขาสั้นเปลือยกายแกร่งมัดกล้ามแน่นนั่งบนเครื่องออกกำลังกายสร้างกล้ามเนื้อหลังแล้วฟังเดโชลูกน้องคนสนิทสรุปประวัติคร่าว ๆ ของพลอยลดา

“คุณพลอยลดา เป็นลูกสาวคนเดียวมีแม่เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมชื่อดังของจังหวัดและเสียชีวิตไปเมื่อห้าปีก่อน คุณพลอยตัวสูงหน้าสวยเด่นตั้งแต่ตอนเรียนเลยถูกทาบทามเข้าวงการนางแบบตั้งแต่อายุสิบแปดปี เธอเรียนจบแพทย์ประจำอยู่โรงพยาบาลเอกชน หลังจากแม่เสียสองปีเกิดเรื่องฉาวเธอถูกประจานว่าอกตัญญูไม่เลี้ยงดูพ่อปล่อยให้ลำบากทำให้เสื่อมเสียมีผลกับอาชีพแพทย์และนางแบบจึงออกจากทั้งสองวงการแล้วหนีมาเปิดคาเฟ่เล็ก ๆ ที่ต่างจังหวัดและรับงานเสริมทำแผลให้กับวงการมืด”

“ลูกผัวล่ะ” เสียงทุ้มหอบเหนื่อยดึงเครื่องออกกำลังกายอย่างตั้งใจ

“เธอยังไม่มีครอบครัวครับแต่มีคนคุยด้วยไหม อันนี้ก็ไม่ทราบ”

“ไม่ได้ชื่อพีด้วยใช่ไหม?”

“ครับคุณพลอยลดา ชื่อเล่นชื่อพลอย”

“ว่าแล้วเชียว” ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มกรุ้มกริ่มคิดไว้อยู่แล้วว่าเธอต้องโสดเพื่ออยู่รอเป็นของเขา

“ขนมเค้กร้านเธออร่อยนะครับ ได้ยินว่าทำเอง” เดโชเอ่ยชมขนมร้านพลอยลดาเป็นร้านประจำที่ลูก ๆ ของเขาชอบมาก

“คนกระด้างแบบนั้นจะทำขนมได้เหรอ”

“ให้ผมสั่งมาลองชิมไหมครับ”

“ไม่ต้อง ไม่ชอบกินเค้กมันเลี่ยน” เสียงทุ้มเน้นหนักไม่ชอบกินของหวานโดยเฉพาะจำพวกเค้กใช้นมเนยผสมยิ่งทำลายสุขภาพ เดโชได้แต่น้อมรับยืนมองเจ้านายออกกำลังกายอย่างสำรวม

พลอยลดาคาเฟ่

พนักงานรับออเดอร์หน้าเคาน์เตอร์และออกมาเสิร์ฟเครื่องดื่มกับขนมให้ลูกค้าที่นั่งบนโต๊ะไม้สีขาวสะอาดภายในร้าน ระหว่างที่พนักงานเคาน์เตอร์กำลังง่วนอยู่กับการชงกาแฟ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สวมแว่นดำเดินมาข้างเคาน์เตอร์มีตู้โชว์มินิเค้กและครัวซองน่ารับประทานหลากหลายแบบ

“สวัสดีค่ะคุณลูกค้ารับชิ้นไหนดีคะ” กระต่ายยิ้มหวานต้อนรับลูกค้าแม้จะสวมใส่แว่นดำก็ยังดูรู้ว่าหล่อมาก

“ผมมาหาพลอย”

“ร้านเราไม่มีพนักงานชื่อนี้นะคะ”

“เจ้าของร้านชื่อนี้ เรียกเธอออกมา” เจตภพกระแทกเสียงขุ่นก่อนจะถอดแว่นดำออกจ้องมองพนักงานตาเขม็ง กระต่ายเลิ่กลั่กประหม่า

“คุณลูกค้าต้องการอะไรเพิ่มเติมพวกเราสามารถดูแลให้ได้นะคะ” ผู้จัดการปรางรีบเดินมารับหน้าลูกค้าแทนลูกน้อง

“ไปตามพลอยมา เดี๋ยวนี้!” เสียงทุ้มก้องกังวานดังทั่วร้าน พนักงานกับลูกค้าต่างตกใจมองหน้ากันเหลอหลาและบางคนก็รู้ว่าชายหนุ่มที่กำลังเหวี่ยงคือเจตภพลูกชายของผู้มีอิทธิพล

“สักครู่นะคะ” ปรางพยายามนิ่งรับสถานการณ์ก่อนจะเดินเปิดประตูเข้าหลังร้านเพื่อไปหาพลอยลดา

“พลอย มีลูกค้าให้เรียกพี่ออกไปหาคุ้น ๆ ว่าเป็นลูกของคนใหญ่คนโตด้วยนะ” ปรางทำท่านึกคุ้นหน้าคุ้นตาแต่จำชื่อไม่ได้แต่พลอยลดาพอจะเดาออกว่าคือใคร จึงเดินหน้าตึงไม่สบอารมณ์ออกมาหน้าเคาน์เตอร์ซึ่งเมื่อเห็นหน้าเธอใบหน้าเคร่งขรึมเอาเรื่องก็เปลี่ยนเป็นแพรวพราวน่าหมั่นไส้

“มาทำไม?”

“ได้ยินว่าเค้กร้านนี้อร่อยเลยอยากลองชิม”

“แค่มากินเค้กไม่เห็นต้องเสียงดังทำให้คนของฉันตกใจ”

“ขอโทษที ผมเป็นคนโผงผางที่หล่อและรวยมาก” เขาอมยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยส่งสายตาหวานเยิ้มให้เธอตลอดจนเลี่ยนต้องถอนหายใจมองบนอย่างรำคาญ

“จะรับเค้กชิ้นไหน” เสียงหวานกระแทกมองเคือง เจตภพอมยิ้มชี้นิ้วไปทางสาวสวยหน้างอตรงหน้า

“เค้กพลอยลดา...อยากชิมพลอยลดา”

“ทะลึ่ง! เลิกวุ่นวายกับฉันสักที ฉันไม่ชอบสุงสิงพูดคุยกับใครฉันแค่อยากทำในสิ่งที่ชอบแล้วกลับบ้านนอนชอบที่จะใช้ชีวิตมันวนลูปไปเรื่อย ๆ ทุกวันแต่คุณกำลังทำให้ความสงบสุขของฉันมีปัญหา”

“อ๋อ นิสัยอินโทเวิดชอบอยู่คนเดียวไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร”

“อื้ม รู้แล้วก็ไปซะ” ดวงตาสวยมองเหวี่ยงก่อนจะสะบัดหน้าเดินเลี่ยงออกนอกร้านไม่อยากเสียงดังให้ลูกค้ากับพนักงานได้ยิน เจตภพรีบเดินตามพร่ำบ่นต่อรองไม่ขาดปาก

“มีผมเพิ่มมาอีกคนคงไม่เป็นไรมั้งผมจะอยู่ข้างคุณเงียบ ๆ ทำตัวเล็กตัวน้อยเหมือนอากาศ รับรองว่าคุณจะไม่รำคาญใจ แต่ถ้าคุณยอมให้ผมได้แอ้มสักครั้งสองครั้ง คนเบื่อเร็วอย่างผมจะหายไปจากคุณชีวิตสงบสุขของคุณด่วนจี๋”

“เลอะเทอะ” เท้าเรียวก้าวเดินบนสนามหญ้าหลีกหนีคนตามตื๊อ

“ครั้งเดียวก็ได้อ่ะ นี่ทำใจลดให้แล้วนะ” เสียงทุ้มกระเง้ากระงอดทำใจว่าเธอคงไม่ง่ายอย่างน้อยก็ขอให้ได้เธอสักครั้งก็ยังดี

“ไปให้พ้น!” หน้าสวยหันขวับตาขวางขุ่นเคืองแล้วพุ่งหมัดจะต่อยหน้าท้องซ้ายซ้ำลงที่แผลเก่าแต่เจตภพไหวตัวทันเบี่ยงเอวหนีคว้าข้อมือเรียวมากุม

“อย่าโมโหสิ” หน้าหล่อกรุ้มกริ่มกุมข้อมือเรียวแล้วค่อย ๆ เขยิบกายเข้าใกล้ชิดห่างกันเพียงคืบได้มองสบดวงตาหวานแฝงความรั้นอยู่ในนั้น

“คุณมันน่ารำคาญ!”

“ถ้าไม่อยากรำคาญเย็นนี้ก็ไปเจอกันที่นี่ ผมมีค่าเสียเวลาให้ด้วยไม่ได้เอาเปล่า ๆ” มือหนาค่อย ๆ คลายออกปล่อยข้อมือเรียวให้เป็นอิสระก่อนจะหยิบคีย์การ์ดมีชื่อโรงแรมกับเลขห้องส่งให้กับเธอ พลอยลดาขึงขังปัดคีย์การ์ดในมือเขาทิ้งอย่างไม่ไยดี เจตภพก้มมองคีย์การ์ดบนสนามหญ้าแล้วยิ้มกว้างถูกอกถูกใจความเย่อหยิ่งและผลักไสเขาไม่เหมือนหญิงอื่นที่เคยเจอ

“แล้วแต่นะ คุณอยากดื้อให้ผมตามราวีจนหลอนก็เชิญ” เขาทิ้งท้ายประโยคส่งจุ๊บยักคิ้วหลิ่วตาให้กับเธอแล้วหันหลังเดินกลับไปให้โอกาสเธอได้ตัดสินใจ