ep 2

“ต้องขอโทษจริงๆ วะเพื่อน ฉันก็พยายามเต็มที่แล้ว” เสียงยอมรับผิดเอื่อย ๆ อย่างคนที่เซ็งมากๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาทั้งคู่กลับออกมาจากสถานีขนส่งผู้โดยสารหมอชิต ๒ เมื่อพบว่า รถเที่ยวสุดท้ายที่จะไปเชียงของหมดแล้ว

“ฉันไม่โทษแกหรอก อุบัติเหตุ ยังไงมันก็เกิดขึ้นได้” สมศักดิ์ พูดเนือย ๆ พลางชี้ให้เพื่อนจอดร้านอาหารแห่งหนึ่ง

“ความจริง แกเรียกแท็กซี่มาก็น่าจะทันอยู่”

“แล้วปล่อยให้แกเคลียร์กับเขาสองคนนะเหรอ ฉันก็ทิ้งแกไม่ได้อยู่ดี”

“แล้วนี่แกจะทำยังไง คุณเกศเขายังไงก็ไม่รู้”

“ก็คงงอนเหมือนเดิมนั่นแหละรายนั้น เดี๋ยวฉันจะกลับไปง้อเขาสักหน่อย ผู้หญิงเอาใจไม่ยาก ถ้าอยากจะเอาใจ” สมศักดิ์ พูดๆ ไปเหมือนไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร ทำให้ชาญชัยเพื่อนที่หงุดหงิดกับรถที่ถูกชนมา หัวเราะลงลำคอนิด ๆ เขารู้ดีว่า เพื่อนของเขา ก็ไม่ได้รักใคร่ชอบพอกับเจ้าหล่อน สักเท่าไหร่นักหรอก แต่ที่ต้องตามเอาอกเอาใจ ก็เพราะเงินก้อนใหญ่ที่เพื่อนเขาคนนี้เอามาต่อทุนนั่นเอง

“สงสัยเขาจะโกรธแกมาก ถึงกับปิดโทรศัพท์หนีแกไปเลย”

“ผู้หญิงก็แบบนี้ล่ะ สมัยนี้ โทรศัพท์มีไว้โทรจิก ไม่รู้ว่าชาติก่อนเป็นไก่มาหรือไงก็ไม่รู้ซิ ทุกวันคุณเธอโทร.จิกก่อนเวลาอาหาร และหลังเวลาอาหาร น้องขอเบียร์มาก่อน แล้วจัดออเดิร์ฟมาสักชุด” ประโยคหลังนั้นสมศักดิ์ หันไปบอกกับเด็กเสิร์ฟที่มาบริการหลังจากที่เขาทั้งคู่ นั่งอยู่ในร้านเรียบร้อยแล้ว

“คืนนี้แกจะไปหาเขาไหม”

“ไปให้ถูกด่าหรือวะ รอให้อารมณ์เย็นหน่อยค่อยไปง้อ ช่วยไม่ได้นี่หว่า ดันปิดเครื่องหนี ใครจะไปโทร.รายงานได้”

เบียร์หลายขวดถูกสาดลงคอของสองหนุ่ม ไปหลายขวด แต่ทั้งคู่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับลุกหนีไปไหน มิหนำซ้ำยังสั่งต่ออย่างร่าเริง เมื่อสาวเชียร์เบียร์หน้าตาจิ้มลิ้มคอยคะยั้นคะยออยู่ไม่ห่าง

“แก รู้มั้ยว่า ยัยเกศเนี่ยนะ สมบัติมันมหาศาล มันผลาญไปกับผู้ชายเยอะ กว่าจะมาเจอฉัน ดีเท่าไหร่แล้ว ที่ฉันเอาเงินของมันมา ต่อทุน ให้สมบัติของมันงอกเงยออกมาได้มั่ง”

เสียงอ้อแอ้ของคนเมามาย ฟังดูไม่ค่อยจะรู้เรื่องนัก แต่ก็พอจับใจความได้ สาวน้อยกระโปรงสั้นแค่คืบ กับเสื้อรัดติ้วสะท้อนในหัวอกลูกผู้หญิง แต่ใบหน้าก็ยังฉาบยิ้ม เพราะถึงอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องของตน

“ฉันไม่เข้าใจ คุณเกศเขาคิดยังไงของเขาที่ให้เงินแกมาโดยไม่มีหลักประกันอะไรจากแกเลย”

“รถ เงินสดในธนาคาร กับสัญญาลมปากของฉันน่ะซิ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ต่อไป ก็จะบ้าน และที่ดินของมัน”

“ก็นั่นแหละ ฉันถึงอยากรู้ว่าแก ไปทำเข้าอีท่าไหน เขาถึงยอมให้แกทั้งหมดน่ะ”

ชาญชัย ซึ่งอยากรู้มานานแล้ว เอ่ยถามที่เพื่อนเก็บงำมานาน อาศัยจังหวะที่เมา ๆ อย่างนี้แหละดี จะได้ถามกันถนัดหน่อย

“แกเคยรู้จักคำว่า เหตุการณ์สร้างวีรบุรุษ ไหม นั่นแหละ ฉัน”

สมศักดิ์ ยิ้มพราย เมื่อต้องย้อนความหลังให้เพื่อนสนิทฟัง เมื่อครั้งที่เขาได้รับบาดเจ็บจากการถูกยิง เพราะเอาตัวเข้าช่วยผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังจะถูกฉุดขึ้นรถในลานจอดรถของห้างดัง นั่นคือที่มา ที่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นเชื่อเขาทุกอย่าง เพราะเขาคนนี้แหละที่ยอมเสี่ยงชีวิตเข้าช่วยเธอ.... แต่ลึกๆ แล้ว เขาไม่เหลืออะไรแล้วต่างหาก หนี้สินของบริษัทของเขากำลังจะถูกฟ้องล้มละลาย กับการที่จะตายอย่างวีรบุรุษมันก็คุ้มแล้ว เพราะอยู่ไปก็ไม่เหลืออะไร ตายไปก็ยังช่วยคนๆ หนึ่งได้ สมศักดิ์คิดว่า เพราะความดีครั้งนั้นแหละ ที่ทำให้เขากลับมากู้วิกฤติการเงินของเขาได้ เกศ คือผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่เขาช่วย และเธอก็ช่วยเขา ก็หายกันแล้วนี่

อากาศยามเช้าที่เชียงของเย็นสบายจน หญิงสาวอยากจะหาที่พักหรู ๆ สักแห่งพักริมน้ำโขง บางทีสมศักดิ์ อาจจะตามมา แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ เพราะตลอดทั้งคืน สมศักดิ์ไม่โทรศัพท์มาหาเธอเลย เครื่องโทรศัพท์ของเธอนั้นนิ่งสนิทอยู่ในกระเป๋าใบเล็กของเธอ ช่างมันเถอะ เมื่อเขาไม่โทรมา เธอเองก็จะไม่โทร.กลับ

“จะไปไหนครับ ลุงเห็นยืนอยู่นานแล้ว” เสียงลุงแก่ ๆ จูงรถสามล้อเครื่องมาใกล้ๆ ปกติเวลารถโดยสารจอดให้คนลงที่ตลาด จะมีคนมะรุมมะตุ้มนักท่องเที่ยว เพื่อพาไปยังจุดหมายอีกทอดหนึ่ง แต่ผู้หญิงคนนี้นิ่งเงียบ และเฉย ยืนอยู่กับที่ไม่พูดไม่จาอยู่นาน จนสามล้อหลายรายขยับถอยไปหาผู้โดยสารรายอื่นๆ

“เอ่อ ฉันจะข้ามไปห้วยทรายจ๊ะลุง”

“ครับๆ ผมพาไป สามสิบบาทครับ ไปถึงด่าน แล้วก็ข้ามเรือไปนะครับ”

“จ๊ะ ลุง”

หญิงสาวขึ้นรถสามล้ออย่างว่าง่าย แม้ในใจยังคิดว่า ควรจะพักอยู่ที่เชียงของสักคืนหนึ่งก่อน หรือควรจะข้ามฟากไปเลย นั่งเรือไปคนเดียว สนุกหรือเปล่านะ หรือจะเป็นแค่ว่า มองฟ้ากับน้ำ ไปถึงสองวัน แล้วความถือดี ทำให้เกศมณีตัดสินใจเดินทางต่อ

“คุณจะไปทำอะไรที่ห้วยทรายหรือครับ”

“ฉันจะล่องเรือไปเที่ยวหลวงพระบางจ๊ะลุง เห็นเขาว่า ล่องเรือไปนี่โรแมนติกดี”

“ก็ถ้ามาสองคนนะครับ” ลุงกล่าวอย่างซื่อๆ แต่คนฟังถึงกับสะอึก

“ก็นัดกันว่า จะมาสองคนนี่ล่ะค่ะ แต่ว่า มาได้คนเดียวก็ลุยไปหาเอาข้างหน้านะคะลุง”