ep 14

“ทำไมรีบกลับเสียละครับ ผมยังพาเที่ยวไม่ทั่วเมืองหลวงพระบางเลย วันนี้ผมว่าจะพาคุณเข้าไปดูพิพิธภัณฑ์ที่เป็นพระราชวังเดิม ช่วงบ่าย จะพาคุณไปน้ำตกกว่างสี สวยมากเลยนะครับ”

วัชรกรกลายเป็นคนช่างพูดไปโดยอัตโนมัติ

“เกศ ไม่มีอารมณ์เที่ยวแล้วค่ะ เกศอยากกลับบ้าน กลับไปเคลียร์เรื่องที่มันค้างคาใจอยู่”

“คุณเกศครับ ถ้าคุณจะกลับไปเคลียร์เรื่องของคุณกับเขา ผมก็ไม่เหนี่ยวรั้งคุณไว้ แต่ก่อนจะกลับไป ผมก็อยากจะเคลียร์เรื่องเมื่อคืนด้วยเหมือนกัน”

เกศมณี หยุดเดินเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโต

“เกศ ไม่อยากพูดถึงหรอกค่ะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว”

“เดี๋ยวซิครับ คุณเกศ นายมาร์ค เขาฝากขอโทษคุณมา เขายอมรับผิดที่ปากพล่อย และนี่ครับ เขาฝากของชิ้นนี้มาให้คุณ เพื่อเป็นการไถ่โทษ ที่ปากพล่อยเอากับคุณ”

วัชรกร หยิบเอากำไลหัวบัว ออกมาจากย่ามที่เขาพกมา อย่างอัตโนมัติ เป็นความคิดที่คิดได้เดี๋ยวนั้น ไม่ได้วางแผนมาก่อน วัชรกรคว้ามือของเกศมณีไปรับมันไว้ ทันทีที่กำไลหัวบัวสัมผัสฝ่ามือกระแสบางอย่างไหลลึกเข้าไปในร่างจนหนาวสะท้าน ขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง

“อะไรคะเนี่ย”

“กำไลหัวบัวครับ เป็นกำไลข้อเท้าเก่า”

“ของเก่าทำเลียนแบบหรือคะ”

“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน แต่ที่รู้คือ มันทำจากทอง”

“ตายจริง เกศรับของมีค่าไว้อย่างนี้ไม่ได้หรอกค่ะ”

เกศมณี ยื่นของกลับคืน ใจหนึ่งเธอรู้สึกผูกพัน อยากเก็บมันไว้กับตัว แต่ความถูกต้อง ทำให้เธอยั้งใจไว้

“รับไปเถอะครับ นายมาร์ค เขาขอไถ่โทษกับคุณ”

วัชรกรพยายามอธิบาย เขาเข้าใจเธอ จู่ๆ ชายหนุ่มที่เพิ่งรู้จักกันนำของมีค่ามากขนาดนี้มาให้ ใครจะรับ แต่ถ้าเขาบอกว่า กำไลนี้เป็นของเขา ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะรับเหมือนกัน

“เกศยกโทษให้เพื่อนคุณพล แต่ขอไม่รับของนี้นะคะ เกศรับไม่ได้จริงๆ ค่ะ”

วัชรกรและเกศมณี นั่งรับประทานอาหารเช้าที่โรงแรมที่พัก และให้คนรู้จักตามหามาร์ค เพื่อรอคืนของ

“คุณมาร์ค ไปวังเวียงเมื่อเช้าค่ะ เห็นว่ามีธุระด่วน ก็เลยต้องรีบไป”

“แล้วกลับเมื่อไหร่ พอจะรู้ไหม”

“บ่ฮู้เจ้า”

วัชรกรบอกเกศมณีไปตามที่ได้รับข่าวมาจากเด็ก ซึ่งเขา

เตี้ยมไว้ก่อนแล้ว เขาแนะนำให้เธอเก็บไว้ ไว้มีโอกาสเมื่อไหร่ค่อยนำมาคืน นายมาร์ค

“เก็บไว้เถอะครับ ผมเชื่อว่า นายมาร์คต้องเจอคุณอีกแน่นอน แล้ววันนั้นคุณนำไปคืนกับเขาเองก็ยังไม่สายหรอกครับ”

“คุณเก็บไว้ จะดีกว่านะคะ คุณเป็นเพื่อนกัน”

เกศมณีให้เหตุผล

“ผมเก็บไว้ก็ได้ครับ ถ้าคุณเกศไม่อยากเจอผมอีก ผมอยากให้คุณเกศเก็บไว้นะครับ อย่างน้อยก็ยังมีบางสิ่งที่ทำให้คุณติดต่อผมกลับมา หรือทำให้ผมติดต่อคุณกลับไป”

...........................................

“หมายความว่ายังไงคะคุณศักดิ์”

สมศักดิ์ ยื่นเอกสารผู้ถือหุ้นให้กับเกศมณี เมื่อเกศมณีร้องขอ เธอจะถอนหุ้นออกจากบริษัททั้งหมด คราวนี้เธอไม่ยอมให้เขาหยิบฉวยเงินของเธอไปเหมือนใครหลาย ๆ คนที่มาหลอกเอาเงินเธอไปหรอก ประสบการณ์สอนให้เธอฉลาดขึ้น เธอถอนเงินทั้งหมดเพื่อนำมาพยุงฐานะของบริษัทของสมศักดิ์ไว้ มันมากถึงสามสิบล้านบาท แต่เธอก็ได้ใบหุ้นมาครอบครอง ซึ่งหมายความว่า บริษัทของสมศักดิ์ศักดิ์นั้น มีหุ้นใหญ่คือเธอนั่นเอง

“ทำไม รายชื่อผู้ถือหุ้น เป็นของคุณถึง ๗๐% แล้วชื่อของเกศละคะ”

“คุณเกศ บริษัทนี้ผมสร้างขึ้นมากับเพื่อนสี่คน เพื่อนผม ถือหุ้นคนละ ๑๐ % และผม คือผู้ถือหุ้นใหญ่ มันจะมีที่ว่างให้คุณตรงไหนไม่ทราบ”

“แต่ว่า เงินที่เกศซื้อหุ้นของคุณ”

“เท่าไหร่ครับ”

“คุณศักดิ์ คุณเองก็รู้อยู่กับใจ และฉันเองก็เซ็นชื่ออย่างถูกต้องในเอกสาร”

“แล้วไหนละครับเอกสาร”

“คุณศักดิ์”

เอกสารเหล่านั้น ไม่มีที่เธอแม้แต่แผ่นเดียว เขาบอกกับเธอว่า เขาจะเก็บไว้ให้เธอ วันที่เซ็นเอกสาร เธอ เขา และเพื่อนของเขา ซึ่งเขาบอกว่าเป็นทนายประจำบริษัท เธอขอเอกสารชุดหนึ่ง เพื่อนทนายของเขาบอกว่าจะนำส่งให้ภายหลัง เธอ..พลาดอีกแล้วเงินสามสิบล้าน ก้อนสุดท้าย

“นี่คุณโกงฉันเหรอ”

“เปล่าเลยครับ ถ้าคุณคิดว่าผมโกงคุณ คุณสามารถฟ้องร้องผมได้เลยครับ แต่ยากหน่อยนะครับ เพราะคุณไม่มีหลักฐานอะไรเลย”

เกศมณี ยั้งอารมณ์ไม่อยู่โผเข้าไปทำร้ายเขาอย่างบ้าคลั่ง ทั้งทุบ ทั้งข่วน ตบตีเขาสารพัด

“หยุด ๆ เป็นผีบ้าได้แล้ว”

“ไอ้เลว แกมันเลว ระยำ นรกส่งมาเกิด ฉันจะฆ่าแก”

เสียงแผดร้องด้วยอารมณ์โกรธนั้น ทำให้สมศักดิ์สะบัดข้อมือโดยแรง ส่งผลให้หลังมือกระทบเข้ากับใบหน้าของหญิงสาวจนชาดิก เกศมณีทรุดตัวลงกับพื้น แม้จะเจ็บแต่ใจไม่ยอมแพ้ จึงโผเข้าทำร้ายเจ้าสัตว์ในร่างมนุษย์อีกครั้ง

แต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ทำร้าย เพราะทั้งมือทั้งเท้าของผู้ชายที่เธอเคยเชื่อใจ ก็ประเคนให้เธอไปทั่วทั้งร่าง จนเธอต้องทรุดคลานลงแทบพื้น ปากและจมูกเกรอะกรังไปด้วยเลือด

“เฮอะ คิดจะทำร้ายกูเหรอ อย่างมึงมันจะทำอะไรได้ ดีแต่สั่ง ๆ เอาแต่ใจตัวเอง นี่ยังดีที่กูยังระลึกถึงคุณมึงบ้างที่อุตส่าห์เอาเงินมาพยุงบริษัทฉัน แค่กระดาษไม่กี่แผ่นที่หลอกให้แกเซ็น ก็ทำให้กูกลับมายืนได้อีกครั้ง ขอบใจมึงว่ะ ฮ่า ๆ ๆ”