มากรัก

‘กุ้งคิดถึงพี่อิชย์จัง’ เสียงหวานดังมาตามสายสนทนา

ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้ม ‘พี่ก็คิดถึงกุ้ง พรุ่งนี้เจอกันนะครับ’

‘อยากให้ถึงพรุ่งนี้ไวๆ จัง’

‘พี่เองก็เหมือนกัน’

อิชย์มีความสุขกับคนรักของเขา แต่เธอน้ำตาเช็ดหัวเข่าเมื่อได้ฟังถ้อยคำเหล่านั้น ความขมขื่นแล่นขึ้นมาเกาะกุมหัวใจดวงน้อย แต่ถึงแม้เธอจะรู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำของเขาเช่นไรก็ไม่ มีสิทธิ์ร้องไห้ โวยวาย หรือเรียกร้อง..

เพราะเธอเป็นเพียงนกน้อยในกรงทองที่อิชย์เลี้ยงไว้ดูเล่น มีเงินเป็นตัวกลางเชื่อมระหว่างเราทั้งสอง ไร้ซึ่งความรัก

‘ฝันดีนะครับ’ อิชย์กดวางสายแล้วหันไปมอง ‘เด็ก’ ที่ชายหนุ่มเลี้ยงไว้ “มานี่สิ”

คณานางลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปหาชายหนุ่ม “พี่อิชย์มีอะไรกับเหมยเหรอคะ”

“พี่บอกเหมยหรือยังว่าพี่ขอหมอกุ้งเป็นแฟนแล้วนะ” ดวงตากลมโตหลุบต่ำ แต่ถึงอย่างไรก็ตาม เขาเพียงแค่แจ้งให้คณานางรับทราบ ส่วนเรื่องที่ว่าเธอจะรู้สึกเช่นไรนั้นมันไม่ใช่ปัญหาของเขา

หญิงสาวรู้สถานะตัวเองดี เธอเป็นเพียงแค่เด็กที่เขาเลี้ยงเอาไว้ดูเล่น ตอบสนองความต้องการเรื่องเซ็กซ์ หลายปีที่อยู่ด้วยกันมาไร้ซึ่งความผูกพันทางใจ อิชย์ไม่เคยรักเธอ เขาจะมาบ้านหลังนี้ก็ต่อเมื่อ ‘ต้องการ’

“ค่ะ พี่อิชย์มีอะไรจะคุยกับเหมยอีกมั้ยคะ” เธอถามเพราะต้องการไปทำการบ้านที่อาจารย์มอบหมายและที่สำคัญ.. ตอนนี้หัวใจมันเจ็บปวดจนไม่อาจทนเห็นหน้าอิชย์ได้อีกต่อไป

“เหมยมีอะไรก็ไปทำเถอะ”

คณานางพยักหน้า อิชย์มาที่นี่ไม่บ่อยนัก เธอบอกแล้วไงว่าชายหนุ่มจะแวะมาเฉพาะตอนที่เขาต้องการ พอเขาสมใจอยาก เขาก็จากไปอย่างไม่สนใจใยดี มันวนเวียนอยู่เช่นนี้ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา

อิชย์ตีค่าร่างกายเธอเป็นเงินตรา แต่ชายหนุ่มหารู้ไหมว่าเธอรักเขาด้วยหัวใจ แม้เจ็บปวดมากแค่ไหน แต่ขอเพียงพื้นที่เล็กๆ และช่วงเวลาสั้นๆ ได้ใกล้ชิดเขา เธอไม่ร้องขออะไรไปมากกว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ขอเพียงแค่อย่าผลักไสก็พอ..