บทที่ 1

อุณหภูมิเครื่องปรับอากาศที่ถูกหรี่ลงจนเหลือเพียงตัวเลขหลักสิบไม่ได้ช่วยทำให้ร่างกายกำยำปราศจากเหงื่อ อิชย์ฟุบหน้าลงกับอกนุ่มหยุ่นของ หญิงสาวใต้อาณัติ คืนนี้เขาตักตวงความรัญจวนจากเจ้าของร่างอวบอั๋นจนหนำใจ “เหมยหวานมากเลยรู้มั้ย”

เรียวปากอิ่มโค้งข้นเล็กน้อย นัยน์ตาสีน้ำตาลซึ่งขับให้ใบหน้าใสอ่อนวัยดูหวานจับใจฉายแววเศร้า อิชย์จะรู้บ้างไหมว่านับวันเธอยิ่งรู้สึกต่ำต้อยด้อยค่าไร้ศักดิ์ศรี

อิชย์ขยำสองเต้าตรงหน้าเล่นอย่างหลงใหล นักศึกษามหาวิทยาลัยที่ตนเลี้ยงดูด้วยเศษเงินช่างให้ผลตอบแทนที่คุ้มค่า หญิงสาวว่านอนสอนง่ายไม่เรียกร้องอะไรมากไปกว่าที่ได้รับ ซึ่งมันเป็นคุณสมบัติที่ดีของผู้หญิงที่ใช้ร่างกายแลกเงิน

“พี่อิชย์คะ เหมยถามอะไรหน่อยได้มั้ย”

“ว่ามาสิ” เขาไม่ได้ใส่ใจกับความสงสัยของเจ้าหล่อนสักนิดเพราะกำลังมัวเมารสสวาทที่ได้รับจากคณานาง

คณานางรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเพียงเพื่อเอ่ยประโยคเดียว “ถ้าวันหนึ่งหมอกุ้งรู้เรื่องของเรา พี่อิชย์จะทำยังไงคะ”

คิ้วหนาย่นเข้าหากัน อารมณ์รัญจวนเมื่อครู่หายไปในพริบตาเดียว อิชย์ลุกขึ้นแล้วหยัดตัวยืนเต็มความสูง ดวงตาคมดำขลับจับจ้องเจ้าของใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าที่นอนอยู่บนเตียง

“กุ้งจะไม่มีทางรู้เรื่องของเรา พี่รู้.. เหมยเป็นเด็กดี คงไม่ทำให้พี่กับกุ้งมีปัญหากันหรอกใช่มั้ย” เขายิงคำถามพร้อมทั้งมองจ้องเจ้าของดวงตากลมโตอย่างพยายามค้นหาว่าตอนนี้คณานางกำลังคิดอะไรอยู่ “อย่าล้ำเส้นที่พี่ขีดไว้ เมื่อไหร่ที่เหมยก่อปัญหาให้พี่ เหมยคงรู้ดีว่าพี่จะทำอะไร”

อิชย์ขู่เธองั้นหรือ..

ไม่หรอก มันไม่ใช่แค่การขู่ ถ้าหากว่าเธอเป็นตัวปัญหาของชีวิตเขาจริงๆ เธอมั่นใจเหลือเกินว่าอิชย์คงทำอย่างที่ปากพูดไว้

ภาพตรงหน้าพร่ามัวด้วยเพราะมีม่านน้ำตามาบดบัง คณานางมองตามแผ่นหลังกว้างที่เธอไม่ได้เป็นเจ้าของหรือครอบครองมันจริงๆ อิชย์เดินออกจากห้องด้วยอารมณ์คุกรุ่น ชายหนุ่มคงไม่ชอบใจกับคำถามเมื่อครู่ที่เธอเอ่ยปากถามออกไป

“พี่อิชย์ พี่รู้มั้ยว่าเหมยรักพี่”

คณานางลุกขึ้นนั่งกอดเข่าร้องไห้ อิชย์ทำราวกับเธอไม่มีหัวใจ เขาใจร้ายและเย็นชา กี่ครั้งแล้วที่หัวใจดวงน้อยดวงนี้ถูกทำร้ายจากผู้ชายที่เธอรักเขาสุดหัวใจ ทว่ามันกลับไม่หลาบจำและพร้อมให้เขากระทำย่ำยีเช่นนี้อยู่ร่ำไป

แม้ไม่ได้ครอบครองหัวใจ แต่ขออยู่ข้างกายในมุมลับๆ ของผู้ชายที่ชื่ออิชย์ แค่นั้น.. แค่นั้นจริงๆ