นักร้องชายหน้าใหม่

นักร้องชายหน้าใหม่

หลังจากที่ทุกคนร้องเพลงบนเวทีครบแล้ว พิธีกรของงานขึ้นมาบนเวทีอีกครั้ง

"เอาละครับผลคะแนน ผมคิดว่ากรรมการทั้งห้าคนมีคะแนนรวมของแต่ละคนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว" สตาฟเดินเอาคะแนนมาให้ ซึ่งผลคะแนนกำลังจะขึ้นบนจอใหญ่ของงาน

"เอาละครับ ผลคะแนนอยู่ในมือผมเรียบร้อยแล้ว ขอเชิญน้อง ๆ ขึ้นมายืนด้านหน้าข้าง ๆ ผมเลยครับ " เสียงพิธีกรเรียกน้อง ๆ มายืนให้คนเห็นข้างหน้า

นักร้องเข้าประกวดทั้งหมดพากันตื่นเต้น รวมถึงมาคินด้วย เขาได้เพื่อนใหม่จากเวทีนี้ คือ อดุลย์ หรือ ดุล เขาเองร้องเพลงเพราะ โทนเสียงต่างจากมาคิน

"ผมจะเริ่มประกาศ รางวัลจากลำดับที่สาม ก่อนนะครับ เขามีคะแนนรวมกันแล้ว 428 คะแนน น้องเจมส์ ครับ" พิธีกรเรียกชื่อคนได้รางวัล เขาเดินออกมารับรางวัล

"ขอเชิญ ประธานจัดงานขึ้นมอบรางวัลให้น้องๆ ด้วยครับ" มีแผ่นป้าย รวมถึงเงินรางวัล ที่มอบให้

"เอาละครับรางวัลที่สอง ได้แก่" เสียงดนตรีที่ทุ้มอยู่ ทำเอานักร้องหันมองกันไปมา

"รางวัลนักร้องชาย Sing Contest Awards อันดับรองชนะเลิศได้แก่ น้ำพุ ปารมีครับ มีคะแนน 442 คะแนน" น้ำพุเดินยกมือไหว้ออกมาเกินความคาดหมายตนเอง

"ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ" เสียงของคุณของน้ำพุ ดังระรัวไม่ขาดสาย ด้วยความดีใจ เดินมารับรางวัลจากเจ้าของค่าย G.Media

"เอาละครับ เหลืออีกสามท่านกับรางวัล Sing Contest Awards สาขานักร้องชายยอดเยี่ยม นอกจากจะได้รับถ้วยรางวัล เงินสด ยังมีโอกาสเข้าร่วมทำงานกับทางค่าย G.Media อีกด้วย " เสียงพิธีกรเอ่ยถึงรางวัลครั้งนี้

" ไม่ว่าใครจะได้ ยินดีด้วยนะครับ " ทั้งสามคนที่ยืนใกล้ ๆ กันมาคินเลย จับมือของทั้งสองคนไว้แนบแน่น

"รางวัล Sing Contest Awards ปี 2024 ได้แก่ อาร์ต พิสิฐ คะแนนรวม 498 คะแนน " อาร์ตเองสะบัดมือหลุดออกจากมาคิน ด้วยรอยยิ้มที่ดูชนะ ทำเอาเพื่อนอีกคนไม่ค่อยชอบในท่าทางของอาร์ต มาคินที่ยิ้มออกมาแต่แววตาดูผิดหวัง เสียงกองเชียร์ที่เชียร์อาร์ตที่ร้องกรี๊ดกร้าดเสียงดัง

"ผมขอบคุณคณะกรรมการทุก ๆ ท่านนะครับ ขอบคุณครอบครัวพ่อแม่ที่ผลักดันผมมาในวงการ " อาร์ตที่กำลังกล่าวขอบคุณ แต่เสียงพิธีกรแทรกขึ้นมา

"เดี๋ยว ๆ ครับ รางวัลชนะเลิศปีนี้ มีด้วยกันสองคนครับ" เสียงพิธีกรที่ประกาศเรียกเสียงฮือฮาอีกครั้ง

"มีพลิกเว้ย ..." เอินนี่ หันมาทา่งเจเจ ที่ต่างก็ดีใจกระโดดตีมือกันไปมา

" ผู้ชนะอีกหนึ่งคน ได้แก่ ......" เสียงพิธีกรเอ่ยอีก พร้อมเสียงดนตรี มาคินกับนิคที่ยืนจับมือกันจนเห็นกล้ามแขนจนเส้นเลือดขึ้น

" น้องคิน มาคิน เป็นเลิศ คะแนนรวม 498 คะแนนเท่ากันกับ น้องอาร์ต" เมื่อสิ้นเสียงพิธีกร มาคินเองที่คิดว่าตนเองหูฝาด เลยยืนที่เดิม ร้อยดาวเงยหน้าขึ้นไปมอง มาคินอีกครั้ง จนเธอลืมตัวเผลอยิ้มออกมา

ป้ายรางวัลที่ถูกถือพร้อมกันทั้งสองคน คนละข้างอาร์ตที่ตอนแรก แสดงท่าทางดีใจ พอมีการแบ่งรางวัล แววตาความรังเกียจก็มีมาแทนที่แต่ก็ต้องทนเก็บอาการของตนเองเอาไว้ภายในใจ และหันมายิ้มต่อหน้ากล้อง มาคินเองที่ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูก

"เชิญน้องคินกล่าวอะไรสักเล็กน้อย" พิธีกรพูดขึ้นมาอีกครั้ง คินเลยขอไมค์อีกตัวจากพิธีกร เพื่อกล่าวขอบคุณ

" ผมดีใจมาก ๆ ครับพี่ ขอบคุณมาก ๆ ขอบคุณกรรมการทุก ๆ คน " เสียงมาคินเอ่ยคำขอบคุณอย่างจริงใจ มาคินเอ่ยปากขอบคุณเงยหน้ามองผู้คน และมองไปยังผู้ชมที่นั่งเชียร์ จนสายตามองผ่านร้อยดาวไป ด้านข้างเห็นเพื่อน ๆ ทั้งสองคนยืนโบกไม้โบกมือมาทางตนเอง มาคินเองก็โบกมือให้เพื่อน

คณะกรรมการทุกคนขึ้นมาบนเวทีรวมไปถึงพี่โปเต้ พี่อู๋ โปรดิวเซอร์ชื่อดังทั้งสองคน ร่วมถ่ายภาพกับน้อง ๆ นักร้อง พี่โปเต้เดินมาชื่นชมกับมาคิน

"น้ำเสียงของน้องมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว พี่ชอบนะ " เสียงพี่โปเต้กล่าวชื่นชมน้อง เอามือมาตบลงบนบ่าน้องเบาๆ

"ขอบคุณครับพี่ ผมชื่นชอบผลงานของพี่มาก ๆ เลยครับ เคยคิดว่าอยากมีโปรดิวเซอร์เก่ง ๆ แบบพี่โปเต้ครับ"มาคินพูดออกมาจากข้างในจริง ๆ

"เว่อร์ไป เรามีโอกาสคงได้มาทำเพลงร่วมกัน" โปเต้บอกน้องอีกครั้งก่อนที่การถ่ายภาพจะดำเนินไป

หลังจากเสร็จสิ้นกิจกรรม มาคินก็เดินออกมาด้านหน้ามาเจอกับเพื่อนทั้งสองคนของตนเอง ด้วยความดีใจของเพื่อนทั้งสามคนที่กอดคอกันไปไหนมาไหนด้วยกัน จนวันนี้เพื่อนรักในกลุ่มประสบความสำเร็จ แต่อุปสรรคของเพื่อนรักยังคงอยู่

"แกชนะรางวัลในวันนี้ นักข่าวเต็มงานเลยมีหวังคนที่บ้านแกต้องรู้แน่ไอ้คิน" เจเจค่อนข้างกังวล บ้านมาคินต่อนข้างระเบียบ

"เออน่ะ วันนี้เพื่อนเราก็ชนะ อีกอย่างได้เป็นนักร้องเต็มตัว คงไม่มีอะไรหรอก" เอินนี่ที่ยังไม่ค่อยเจอพ่อของมาคินเหมือนเจเจสักเท่าไหร่

"อย่าเพิ่งพูดเป็นลางกันสิวะ เพิ่งจะได้ถ้วยรางวัลมาสะด้วย " มาคินพูดกับเพื่อนทั้งสองคน แต่ยังกลัว ๆ คนที่บ้านเช่นกัน

มาคินและเพื่อน ๆ ที่พากันเดินออกมาจากกองประกวด พอดีกับที่ ร้อยดาวเดินเข้ามาเพื่อจะไปหาพี่โปเต้ เธอเองไม่ทันได้มองใครเลยด้วยซ้ำ เธอเองก็รีบร้อนจะไปหาพี่โปเต้ เลยเดินชนเข้ามามาคินอย่างแรง

"โอ๊ย ๆ ขอโทษนะคะฉันไม่ได้ดู"

"โอ๊ย เธอเดินยังไงหะเนี่ยะ ทำไมไม่มองอะไรเลย" มาคินโวยวายแต่ก็คว้ามือเธอเอาไว้

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอตัวก่อนนะคะ ฉันรีบจริง ๆ " ร้อยดาวกล่าวขอโทษพร้อมยกมือไหว้ขอโทษเขาอีกครีชั้ง กระเป๋าที่ร่วงพื้นเธอหยิบขึ้นมา แล้วรีบเดินออกไป มาคินมองตามเธอไปอีกครั้ง และจดจำท่าทางหน้าตาของเธอ มาคินเองก้าวเดินแต่เหมือนรู้สึกว่ามีสิ่งของเกะกะตอนเดิน เขาจึงหยุดเดินและสนใจสิ่งที่อยู่บนพื้นขึ้นมาจึงก้มลงไปเก็บสมุดเล่มนึงขึ้นมา แล้วเขาพยายามมองหาร้อยดาว แต่ก็ไม่เห็นใครแล้ว เขาจึงเก็บเอาไว้ที่ตนเองก่อน

"ไปเหอะคิน กลับบ้านกัน " เจเจเรียกเพื่อนอีกครั้ง

ตอนที่เดินออกมา โปเต้ที่กำลังจะเดินออกมาที่รถที่มีคนขับรออยู่ เขาเห็นเด็กสามคนกำลังจะกลับ โปเต้เลยชวนน้อง ๆ ทั้งสามคนกลับด้วยกัน

"อ้าวจะกลับแล้วหรอ ไปทางไหนหละ" พี่โปเต้ถามน้องๆ มือแตะลงบนบ่ามาคิน มาคินและเพื่อน ๆ หันมายกมือไหว้แก

"ครับพี่ พวกผมกำลังจะกลับ บ้านผมอยู่แถวรามคำแหงครับ" มาคินบอกพี่โปเต้ เพราะตนเองเอารถมาแต่จอดเอาไว้ฝั่งนู้น ต้องข้ามไปเอา

"พวกเรากำลังจะข้ามไปเอารถนะคะ ตอนมาทางนี้ที่จอดเต็มค่ะ" เอินนี่ใช้เสียงสองบอกพี่โปเต้ จนเจเจหมั่นไส้จะยกเท้าถีบเพื่อนสาว

"เฮ้ย อย่านะมึง" เสียงชายของเอินนี่ที่ร้องห้ามเพื่อนพร้อมชี้นิ้วมาทางเจเจ จนพี่โปเต้หันมามองยิ้ม ๆ หยิบยื่นนามบัตรของตนเอง ให้มาคิน

"พรุ่งนี้เข้ามาหาพี่ที่ค่ายเพลง หรือถ้านายพร้อมวันไหนก็โทรมาหาพี่ พี่อยากปั้นเราให้เป็นนักร้องคุณภาพอีกสักคนในวงการ" พี่โปเต้ยื่นนามบัตรให้มาคิน ซึ่งเขาเองนึกว่าตัวเองหูฝาด เอินนี่ยื่นมารับนามบัตรจากพี่โปเต้เอง เพราะเพื่อนน่าจะลอยไปในอากาศเรียบร้อย

ร้อยดาวเองที่ตะโกนเรียกชื่อพี่โปเต้ มาแต่ไกล นี่เป็นเสียงเสียงนึงที่ทำให้มาคินสตั้นไปสามวิเช่นกันเธอรีบวิ่งมา จนมาถึงจับข้อมือของพี่โปเต้เอาไว้ พร้อมกับเสียงหอบหายใจที่ต้องรีบวิ่งมา

"โอ๊ย หนูหาพี่ทั่วงานพี่ลืมนัดหนูหรอว่าหนูต้องส่งงานเพลงให้พี่ " ร้อยดาวพอหายใจได้ก็ขึ้นเสียงใส่พี่โปเต้ แบบสนิทสนมกัน

"เด็กคนนี้ทำฉันขายหน้าอีกแล้ว มาเหวี่ยงอะไรพี่อีกหะ ก็บอกแล้วถ้าไม่เจอมาหาฉันพรุ่งนี้ ยัยน้องคนนี้เขกกะโหลกสักที" โปเต้เอามือมาเขกหัวร้อยดาว

"พี่โปเต้บอกว่าจะรับงานเพลงของหนูไง" ร้อยดาวที่ยังดึงมือพี่แกหยิก หยิก แบบนั้น มาคินและเพื่อนแอบมองเธอไปกับท่าทางเอาแต่ใจเด็กสาวคนนี้ที่พี่โปเต้ยังต้องยอม

"เอามาสิ ไหนหละ เอามาเร็ว ๆ ฉันต้องไปอัดเพลง ให้ น้อง สนุ๊กเกอร์ อีก" พี่โปเต้ยื่นมือมาขอสมุดเขียนเพลงของเธอ เพราะเขาต้องเอากลับไป

ร้อยดาวจึงรีบปล่อยมือของพี่โปเต้ทันที กระเป๋าสะพายของเธอที่ถูกเปิดออก เธอรีบควานหาสมุดเพลงของเธอ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่มี

"ไวไวสิร้อยดาวพี่รีบนะ" โปเต้บอกน้องด้วยอารมณ์หงุดหงิดเพราะเธอจะทำให้เขาช้า มาคินเห็นเธอลนลานหาสมุดเล่มที่ตนเองเก็บเอาไว้

"หายไปไหนนะ หนูเอาไว้ในนี้ มันหายไปไหน" ร้อยดาวลุกลี้ลุกลน นึกขึ้นได้

"ถ้างั้นพรุ่งนี้หนูจะเอาไปให้นะคะ" ร้อยดาวหันมาบอกเขาด้วยท่าทางรีบร้อน วิ่งกลับเข้าไปในงานอีกครั้ง มาคินกำลังจะยื่นสมุดเล่มนั้นคืนเธอแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เธอวิ่งเข้าไปภายในงานอีกครั้ง

"ซุ่มซ่ามตลอดเลยยายเด็กคนนี้ พี่ไปก่อนนะ ยังไงพร้อมตอนไหนโทรหาพี่ก่อน แล้วเรานัดกันที่ห้องทำเพลง อย่าปล่อยโอกาสดี ๆ ให้มันหลุดมือไปนะ น้องชาย" โปเต้บ่นร้อยดาว ยังไม่ลืมเรื่องของมาคิน เขามองว่านายคนนี้ถ้าพยายามอีกนิดอนาคตไกลแน่นอน