มัดใจยัยร้อยเล่ห์

ในงานประกาศรางวัล Sing Contest Awards เวทีค้นหานักร้อง นักเต้น นักแสดง ที่เข้ามาถึงรอบชิงชนะเลิศ โดยมีผู้เข้าแข่งขันที่ผ่านเข้ามาถึงห้าคนด้วยกัน และหนึ่งในนั้น คือ มาคิน เด็กนักศึกษาปี 4 ที่ดรอปเรียนมาสักพัก เพราะปัญหาทางบ้าน ตัวเองต้องดิ้นรนหาเลี้ยงครอบครัวและอาชีพที่จะทำให้ตนเอง มีงานทำ และมีเงินใช้หนี้ให้พ่อกับแม่ได้นั้น คือการเป็นนักร้อง เขาเองเป็นนักร้องของมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว แต่เขาก็ต้องปิดบังไม่ให้พ่อแม่รู้ว่าตนเองอยากเป็นศิลปินการมาครั้งนี้ นอกจากจะได้เงินรางวัลแล้ว ยังจะได้เป็นนักร้องในสังกัดด้วย เพราะที่บ้านของคิน อยากให้ลูกชายเดินตามรอยของพ่อ เป็นข้าราชการ อาชีพครู แต่เขาเองที่ไม่ชอบทางด้านนี้ การมาแข่งขันครั้งนี้ จึงจะมีแค่กลุ่มเพื่อน ๆ ที่มาเชียร์ตนเอง และก็ต้องปิดบังครอบครัว

"คิน คิน พร้อมไหมถึงตามึงขึ้นไปร้องเพลงแล้ว" เจเจ เดินมาตามเพื่อนหลังเวที

"ไหน ๆ มาให้เจ๊ดูสิชุดของแก เรียบร้อยไหม" เอินนี่ ที่มาจากชื่อเต็มขุนอินทร์ เพื่อนชายแต่ใจสาวที่คอยดูแลเรื่องใบหน้าชุดในวันนี้ของเพื่อน เอินนี่ที่หันตัวกลับมา คินเองที่แขนขาสั่นท่าทางอาการตื่นเต้นดีใจ ฝ่ามือที่เปียกชื้น เหงื่อท่วมหน้า

"ว้ายยย ทำไมหน้าเครื่องสำอางลอกออกหมดแล้ว หมดกัน พัง พัง " เอินนี่กรีดเสียงแหลมจนคินกับเจเจต้องเอามือมาอุดหู

"ไปเอากระดาษซับมามาเจเจ ไวไวเดี๋ยวไม่ทัน" เจเจที่โดนเสียงแหลมของยัยเอินนี่ จนทนไม่ไหว

"มึงลดเสียงแหลมสิบแปดหลอดของแกหน่อย เสียงดนตรีหน้าเวทีดังแล้ว มาเจอเสียงควายออกลูกของมึงอีกกูจะประสาท นี่ถ้าไม่ใช่งานมึงนะ กูไม่มานอนอยู่บ้านดีกว่า" เจเจว่าประชดเพื่อนสาวร่างกำยำ

"ขอโทษทีพวกมึง กูตื่นเต้นไปหน่อย ทุกทีร้องประกวดงานวัด งานมหาลัย นี่งานใหญ่งานแรกของกูเลย" คินเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกที่มีกลัวไปหมดทุกอย่าง

ร้อยดาวเด็กสาวจากมหาวิทยาลัยเดียวกันกับมาคินแต่เธอที่เป็นรุ่นน้องเขาหนึ่งปี เธอเองก็มาร่วมในงานนี้ เธอเองก็มีความฝันของตัวเอง เธออยากเป็นนักแต่งเพลงที่มีชื่อเสียงโด่งดัง เธอเองที่เข้ามาเป็นนักศึกษาฝึกงานที่ค่ายเพลงในเครือของ G.Media เธอเคยส่งไกด์เพลงเข้ามาให้โปรดิวเซอร์ของที่ G.Media และเป็นที่น่าพอใจ แต่ยังไม่มีคนนำไปร้องเลยสักคน ครั้งนั้นเธอได้ค่างานเพลงครั้งแรกสองพันบาท สำหรับงานเพลงของนักแต่งโนเนมที่ไม่มีใครรู้จัก วันนี้เธอก็เอางานมาเสนอโปรดิวเซอร์คนเดิม ที่เขามาเป็นกรรมการตัดสินในงานนี้ เธอเองมองหาเขาแต่เธอไม่กล้าเข้าไป เธอเลยโทรหาพี่โปเต้ทันที

"พี่โปเต้ อยู่ตรงไหนค่ะ หนูมาถึงหน้างานประกวดแล้วค่ะ" ร้อยดาวที่ต่อสายโทรหาโปรดิวเซอร์คิวทอง

"เดี๋ยวเธอรีบไปไหนไหม พี่เป็นกรรมการอยู่ ตอนนี้เสียงดังมากพี่ไม่ค่อยได้ยิน" โปเต้ตอบกลับเสียงดังมาก ๆ เพราะเสียงเครื่องดนตรีตรงด้านหน้าเวทีดังมาก

"ไม่ค่ะ รอพี่โปเต้ในงานก็ได้ค่ะ "

"งั้นเดี่ยวจบงานพี่โทรหา หรือไม่เช้าเราว่างก็เข้าไปหาพี่ที่ค่าย" โปเต้บอกร้อยดาว

ร้อยดาวเข้าไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างตรงที่เขาจัดงาน เธอนั่งลงมองไปยังเวทีที่ยังมีผู้เข้าประกวดทำการแสดงจบลงไปแล้ว เสียงพิธีกรที่ดังขึ้นมาอีกครั้ง

"เอาละครับ จบลงไปอีกหนึ่งผู้เข้าประกวด มาถึงหนุ่มคนสุดท้าย เขาเป็นเด็กหนุ่มที่เดินสายร้องเพลงมาเยอะมาก นี่ก็เป็นอีกหนึ่งเวทีที่เขาจะได้แสดงความสามารถให้ทุกคนได้ชมกัน" พิธีกรประกาศประวัติคร่าว ๆ ชองเขา

"นายมาคิน เป็นเลิศ หรือ น้องคิน ครับ" เสียงพิธีกรประกาศเรียกคิน ซึ่งเขาเองรออยู่ข้างหลังม่าน มาคินที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อตนเอง เขาหันไปมองหน้าเพื่อนทั้งสองคนด้วยความตื่นเต้นเป็นอย่างมาก จนยืนเต้นไปเต้นมา ไม่อยู่นิ่ง ๆ จนเอินนี่ต้องตบหัวคินไปหนึ่งป๊าบ

"มึงไปตบหัวมันทำไม" เจเจ เข้ามาดึงเพื่อนออกจากมือที่กรีดกรายแต่หนา โดนไปอีกที มีหวังไม่ได้ขึ้นไปร้องเพลงแน่นอน

"ไป ๆ อย่ามาเต้นตรงนี้ พิธีกรเรียกตั้งนานแล้ว" เอินนี่บอกเพื่อน และผลักมาคินออกไปยังหน้าเวที ก้าวแรกที่ขึ้นเวทีก็เซถลาไปแล้ว

"ไม่ต้องรีบครับน้อง มาแนะนำตัวกันก่อนครับน้องมาคิน" พิธีกรเรียกอคินมาพูดคุยกันก่อนที่กลางเวที พิธีกรมองออกว่าน้องกำลังตื่เวที เพื่อนทั้งสองคนที่ดันเพื่อนออกมายืนขำ และรีบลงไปดูเพื่อนที่ด้านหน้าเวที เพราะคนเริ่มเยอะทำให้ต้องมายืนข้าง ๆ เวทีแทน

มาคินยกมือไหว้พิธีกร และไหว้คณะกรรมการรวมถึงทุกคนในงานด้วย เขาถือไมค์ขึ้นมาระหว่างอก ดูเก้ ๆ กัง ๆ

" สวัสดีครับ ผมชื่อ มาคินครับ เรียกสั้น ๆ ว่า คิน ครับ "

" น้องคิน ประกวดเวทีแรกหรือเปล่าครับ ดูตื่นเต้น " พิธีกรพูดชวนคุยเพื่อคลายความตื่นเต้นของน้อง ให้ดีขึ้นบ้าง กรรมการที่นั่งข้าง ๆ

โปเต้ที่นั่งมองจากด้านล่าง เขาคิดว่าเด็กคนนี้ดูธรรมดา ไม่น่าจะมีอะไรโดดเด่น

"ใช่ครับพี่ ผมตื่นเต้นมาก ๆ ครับ แต่ผมจะพยายามทำออกมาให้ดีที่สุดครับ " มาคินหยิบไมค์ขึ้นมาตอบกลับไป

"มาประกวดก็เสียเวลาเปล่า ๆ " เสียงของกรรมการที่ร่วมโต๊ะโปเต้ ที่ดูไม่ค่อยชอบมาคินเลย

"ยังไม่ทันเห็นผลงานของเด็กเลย ก็ตัดสินกันแล้วหรอ คุณอู๋" โปเต้ที่มองเด็กหนุ่มบนเวทีอีกครั้ง เขาเองรู้สึกถูกชะตา

"มองแค่นี้ก็รู้เรื่องแล้วครับ คุณโปเต้" อู๋ที่นั่งไขว่ห้างควงปากกาไปมา

เสียงพิธีกรดังขึ้นมาอีกครั้ง โปรดิวเซอร์มือทองทั้งสองคน ก็หยุดโต้แย้งกันแล้วหันไปทางเวที คุณอู๋เองที่ไม่ได้สนใจเด็กคนนี้เลย แตกต่างกับพี่โปเต้ ที่อ่านประวัติที่ส่งมาของมาคินตั้งแต่บรรทัดแรกจนบรรทัดสุดท้าย เด็กคนนี้สู้ชีวิตดี ร้องเพลงเพื่อหาเงินปลดหนี้ให้พ่อกับแม่ และอยากส่งน้องเรียนสูง ๆ โปเต้เองเห็นถึงความตั้งใจ แต่ต้องรอลุ้นว่าน้องจะทำผลงานออกมาดีไหม

เสียงดนตรีที่ดังขึ้นมา เป็นดนตรีทำนองเพลงช้า พร้อมเสียงร้องเพลงของมาคิน ที่เปล่งเสียงร้องออกมานุ่มนวล เสียงแหบเล็ก ๆ ฟังมีเสน่ห์ ทำให้ทุกคนหน้าเวทีที่กำลังสนใจจากสิ่งอื่น ๆ ต่างพากันหันไปทางเวที ที่มาคินยืนร้องเพลง ดูแตกต่างจากตอนที่ขึ้นมาตอนแรก

" ที่หนึ่งไม่ไหวฉันเต็มใจขอเป็นแค่ที่สอง ยอมเป็นคนสำรองตลอดไป ที่หนึ่งให้เขาขอที่สองให้ฉันจะได้ไหม รบกวนเธอเกินไปรึเปล่า ขอแค่มีเธอ ให้ฉันไว้เพ้อและแอบซึ้ง ไม่ต้องที่หนึ่ง แค่ขอรักเธอในแบบเขาเก็บไว้ในใจ เผื่อว่าเวลาเหงา ฉันขอมีเธอไว้คิดถึงก็พอ"

เสียงของมาคินดังสะดุดหู จนมาคินร้องจนจบเพลง เสียงปรบมือ เสียงกรี๊ดดังลั่นฮอลล์ เพื่อนสองคนของเขาต่างพากันกระโดดโลดเต้นกอดคอกันดีใจ

ร้อยดาวเองที่นั่งเขียนเพลงใหม่ลงในไดอารี่ยังต้องหยุดเขียน หันไปมองบนเวที ซึ่งก็ไกลมาก เห็นมาคินไม่ค่อยชัด แต่เธอกลับดันหลงเสียงร้องของเขา และคิดว่าเพลงของตนเองน่าจะมีสักเพลงที่เหมาะกับนายคนนั้น อยากให้เขาถ่ายทอดบทเพลงของเธอเช่นกัน