05 | ต้องรับผิดชอบ

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ายัยหนู ถ้าไม่อยากเจอคนงานลากเธอไปข่มขืน”สิงห์ราชกัดฟันข่มกำหนัดในกายไม่ให้หน้ามืดตามัวไปกับหน้าหวานๆ เสียงใสๆ ผิวพรรณขาวเนียนผุดผ่องเป็นยองใย แต่เจ้าลูกชายตัวดีกลับดื้อรั้นเอาแต่ใจดุนดันเนื้อกางเกงซับในจนเขารู้สึกได้ ดีหน่อยที่กางเกงยีนตัวใหญ่จนไม่เป็นจุดเด่นเท่าไหร่นัก

“ไม่เปลี่ยนค่ะ! มนต์เชื่อว่าถ้าลูกน้องพี่สิงห์รู้ว่ามนต์จะต้องมาเป็นนายหญิงที่นี่ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรหรอกค่ะ”

คนหัวรั้นยังคงดื้อหน้าตายหญิงสาวไม่กลัวอะไรทั้งนั้นและมั่นใจว่าสิงห์ราชต้องดูแลเธอได้แน่นอน แต่คิ้วเรียวสวยที่ถูกแต่งเติมจากเครื่องสำอางแบรนด์ดังขมวดเข้าหากันเมื่อเขาพูดเช่นนั้นออกมา

“ใครบอกเธอยัยหนูว่าเธอจะมาเป็นนายหญิงที่นี่ ฉันไม่เคยคิดอยากจะได้ผู้หญิงแบบเธอมาทำเมียหรอกนะ!”คำพูดร้ายกาจที่พ่นออกมาอย่างไม่คิดเขาอยากจะตบปากตัวเองสักสิบที ใครบอกว่าไม่อยากแต่พยามข่มมันอยู่ต่างหาก

สิงห์ราชคำไหนคำนั้นจะไม่กลืนน้ำลายตัวเอง!

ใบหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆ ต่างจากยัยคุณหนูหน้าสวยหุ่นเซี๊ยะน่าเจี๊ยะจอมยั่วที่ดิ้นเร้าราวกับถูกน้ำร้อนลวก สิงห์ราชมองดูปฏิกิริยาของเจ้าหล่อนก่อนจะหมุนตัวกลับไปนั่งที่เดิม

กมลเนตรเม้มปากตัวเองเป็นเส้นตรง คำพูดร้ายกาจทำร้ายจิตใจคนอื่นเขาไปเรียนมาจากไหนกัน หญิงสาวกัดฟันอย่างฝืนทนกับคำบริภาษของชายหนุ่มก่อนจะปิดประตูเสียงดังลั่นจนพื้นไม้สะเทือน

ปัง!

“นี่ปิดเบาๆ หน่อยประตูบ้านฉันแพง”

เขาตะโกนไล่หลังก่อนจะเป่าลมออกปากหนึ่งครั้งเมื่อเรือนร่างอวบอิ่มสมบูรณ์ กลิ่นหอมกรุ่นจากกายเจ้าหล่อนไปพ้นรัศมีต่อมกระตุ้นกำหนัดของเขาจนทบควบคุมตนเองไม่ได้

“ขอโทษค่ะ”ชิ! ดูเขาสิไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อยเป็นหุ่นยนต์หรืออย่างไรทำไมไม่มีความรู้สึกเอาเสียเลย

สิงห์ราชมองดูบริเวณรอบตัวบ้านความทรงจำเก่าๆ ก็ฉายวับขึ้นมาเป็นฉากๆ ตอนๆ ภาพต่างๆ ของเขาและฟ้าใสอดีตแฟนสาวที่เขาตกลงปลงใจจะใช้ชีวิตกับเธอตลอดไป แต่เจ้าหล่อนกลับทำให้หัวใจเขามืดหม่นลงปิดตายไม่เปิดออกรับใครใหม่

‘ฟ้านี่คุณจะไปไหน’สิงห์ราชมองดูกระเป๋าแบรนด์ดังใบใหญ่สองใบที่ฟ้าใสถืออยู่

‘ฟ้าจะกลับฝรั่งเศส’

‘กลับทำไมนี่เราเพิ่งมาเมืองไทยได้หกเดือนเองนะ’

‘ฟ้าไม่อยากทำไร่ทำนา ไหนจะกลิ่นเหงื่อกลิ่นไคลอีกฟ้ารับไม่ได้หรอก’น้ำเสียงที่จริตจกร้านบอกออกไป เธอรู้ว่าสิงห์ราชรวยมากและมีสมบัติมากมายแต่เขาเลือกจะพาเธอมาอยู่ที่นี่แทนที่จะเป็นบ้านหลังใหญ่ที่เขาพาเธอไปไหว้พ่อของเขา

‘ถ้าเราไม่ทำเราจะเอาอะไรกิน อีกอย่างคุณก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากใช้เงินผมทุกวัน’

‘คุณก็มีตั้งเยอะตั้งแยะไหนจะของพ่อคุณอีกละฟ้าใช้ทุกวันนี้ไม่ได้หนึ่งในสี่ที่คุณมีด้วยซ้ำ’บอกออกมาอย่างเห็นแก่ตัวเธอเคยเป็นไฮโลโก๋เก๋ และไปเจอเขาที่ฝรั่งเศสหลังจากนั้นพ่อกับแม่เธอก็เกิดอุบัติเหตุหนี้สินมากมายที่ทิ้งไว้ให้เธอแต่ได้สิงห์ราชที่ใช้ให้เธอทุกบาททุกสตางค์

‘คุณรักผมที่เงินงั้นหรอฟ้าใส’น้ำเสียงที่ดูเศร้าถามออกไปก้อนน้ำตายังไม่ไหลออกมาเขารักเธอมากๆ ที่สุดในชีวิตเขาทุ่มเทให้เธอทุกอย่างๆ ที่เธออยากได้เขาหามาให้

‘ขอบคุณทุกอย่างที่ผ่านมานะคะ’เธอบอกเพียงแค่นั้นก่อนจะจากไปแต่เธอทิ้งน้ำคำหนึ่งเอาไว้ให้เขายังจำถึงทุกวันนี้ ‘ฟ้าเคยรักคุณมากนะคะ’

หลังจากที่ฟ้าใสทิ้งเขาไปข่าวที่ดังกระหึ่มในโลกออนไลน์ก็ขึ้นในเว็บต่างๆ เมื่อพ่อค้าอาวุธเถื่อนในอังกฤษ ‘โนอาร์ คาเวลล์’ แต่งงานอย่างสายฟ้าแลบหัวใจดวงแกร่งหล่นวูบเมื่อเจ้าสาวคืออดีตแฟนสาวที่เป็นคู่หมั้นของเขา

ฟ้าเคยรักคุณมากนะคะ!

ฟ้าเคยรักคุณมากนะคะ!

ฟ้าเคยรักคุณมากนะคะ!

คำนั้นยังจำฝั่งใจไม่เคยลืมเลือนหญิงสาวที่คิดว่าจะเป็นคนสุดท้ายกลับทิ้งเขาไป สิงห์ราชกุมขมับตนเองอย่างควบคุมสติไม่ให้ลำลึกถึงอดีต ดวงตาแดงก่ำเหลือบมองที่โต๊ะอาหารที่อยู่ตรงข้ามกับตัวเขา ฟ้าใสเคยยืนตรงนี้จุมพิตแสนหวานรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ที่เธอมอบให้ยากจะลบออกจากหัวสมองได้

หลังจากที่กมลเนตรเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จด้วยเสื้อแขนยาวสีเหลืองเข้ากับเอี๊ยมขายาว ผมยาวสลวยถูกรวบขึ้นเป็นปมดูแล้วน่ารักไปอีกแบบ กมลเนตรออกจากห้องนอนก่อนจะเหลือบมองผู้ชายที่ตนเพิ่งสู้รบปรบมือมาหมาดๆ

เธอขมวดคิ้วจ้องมองเขาด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มเอาแต่จ้องมองที่โต๊ะอารมณ์ ตัวสั่นเทิ้มในตาแดงก่ำเหมือนกำลังควบคุมอารมณ์บางอย่างของตนเอาไว้

“พะ...พี่สิงห์เป็นอะไรรึเปล่าคะ”

ดวงตาแดงก่ำประดุจมัจจุราชร้ายตวัดมองมายังเธอราวกับว่าเพิ่งฆ่าใครตายมา ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นยืนจับที่ไหล่บางไว้แน่นและเขย่าอย่างรุนแรง

“ออกไปให้ห่างฉันยัยผู้หญิงแพศยา”สติที่หลุดลอยทำให้เขาควบคุมตนเองไม่ได้มือหนาลงน้ำหนักมือที่บ่าบางให้แน่นกว่าเดิมก่อนจะดันคนตัวเล็กไปติดกำแพง

“พี่สิงห์ปล่อยนะด่ามนต์ทำไม มนต์ทำอะไรผิด!”กมลเนตรพยายามสลัดตัวให้พ้นจากพันธนาการของเขา แต่เหมือนกับว่าไม่เป็นผลเมื่อเขาบีบไหล่บางแน่นขึ้นจนเธอรวดร้าวไปหมด น้ำตาแห่งความเจ็บปวดเริ่มคลอที่หน่วยตาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ เธอไม่รู้ว่าทำอะไรผิดจู่ๆ เขาก็ต่อว่าเธอว่าแพศยา

“เธอทิ้งฉันทำไม ทิ้งฉันทำไม ห๊ะ!”หญิงสาวหลับตาแน่นเมื่อน้ำเสียงเข้มตะคอกใส่หน้าน้ำตาที่กักเก็บมานานไหลออกมา เธองงไปหมดแล้วและอีกอย่างไม่เคยมีใครกล้าขึ้นเสียงกับเธอขนาดนี้มาก่อนใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างหวาดกลัว

“ใครทิ้งพี่สิงห์ ฮึก...พี่สิงห์ปล่อยมนต์ก่อนได้ไหมคะมนต์เจ็บ”น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยถามพร้อมกับอ้อนวอนขอให้เขาปล่อยเธอ เพราะตอนนี้เหมือนกระดูกของเธอกำลังจะแตกหัก มือบางผลักอกแกร่งออกห่างแต่ร่างสูงไม่ไหวติ่งเลยสักนิด

“น้ำมนต์...เอ่อ! ยัยหนูเธอเจ็บมากไหม”

เสียงสะอื้นของคนตัวเล็กดึงสติขากลับคืนมา นี่เขาเผลอคิดไปถึงอดีตที่เจ็บปวดอีกแล้วนั้นหรือ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาจะหลุดลอยไปถึงเรื่องฟ้าใส ทุกครั้งที่เขาแค่เผลอคิดเรื่องต่างๆ นาๆ ของอดีตแฟนสาวเขามักทำลายขายของและอารมณ์ขึ้นเช่นนี้เสมอ

“อึก...ฮื้อ”น้ำตาที่ไหลพรากลงมาอย่างไม่ขาดสายจากเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้เธอตกใจอยู่ไม่น้อย ก่อนจะโผเข้ากอดสิงห์ราชไว้แน่นดีล่ะเจ็บตัวนิดหน่อยแต่ได้เข้าใกล้ได้ขนาดนี้เธอยิ่งได้เปรียบ อันที่จริงเธอไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นอะไร

ชั่งปะไรกมลเนตรไม่สน!

“มนต์แค่ตกใจที่จู่ๆ พี่สิงห์ตะคอกใส่มนต์”ร่างเล็กพยายามบดเบียดอกอิ่มให้แนบชิดกับหน้าท้องแกร่งใบหน้าหวานซบลงอกหนั่นแน่นไปด้วยกรามหมัดเนื่องจากการทำงานและออกกำลังกายของชายหนุ่ม

“ยัยหนูออกไปจากตัวฉันก่อน” สิงห์ราชผลักสาวน้อยออกให้ห่างจากเขา เมื่ออะไรต่อมิอะไรแนบชิดกันไม่ใช่แค่ช่วงบนหรอกที่ใกล้กันแต่ช่วงล่างก็เหมือนกันจนแก่นกายของเขาดุนดันกางเกงจนเขารู้สึกได้ แต่ผู้หญิงตรงหน้าอาจไม่รู้ว่าตนทำอะไรลงไป

“พี่สิงห์ทำมนต์ตกใจพี่สิงห์ต้องรับผิดชอบนะคะ”

“รับผิดชอบอะไร”