02 | พบเจอ

“นี่มันจะหกโมงเย็นแล้วนะ!”นาฬิกาที่ข้อมือบางบอกเวลาเป็นอย่างดีขาเรียวเล็กที่เริ่มเมื่อยล้าเพราะการยืนและบางครั้งนั่งลงยองๆ กับพื้นหญ้า เธอมาถึงที่นี่ตั้งแต่บ่ายเศษและนี่มันตั้งสี่ชั่วโมงแห่งการรอคอยที่ไม่มีวี่แววว่าจะมีรถผ่านมาเลยสักคัน

กมลเนตรเดินเตะฝุ่นที่เธอคิดว่ามันแสนจะสกปรกไปมาปากเล็กยื่นยาวอย่างหงุดหงิดแต่โวยวายออกไปไม่ได้ ยังไงเธอก็ยอมทิ้งงานในวงการบินตรงจากฝรั่งเศสและขึ้นมาภาคเหนือแล้วยังไงซะต้องทำให้มันสุดๆ

เพื่อพี่สิงห์เพื่อพ่อของลูก!

รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อคมเมื่อมองไปยังปากทางเข้าไร่เห็นร่างอันขาวโพลนที่เปล่งออร่ารับแดดยามเย็นเหมือนกระดาษอย่างไรอย่างนั้น รูปร่างเพรียวบางจนทำให้เขาคิดว่าถ้าลมพัดคงปลิวแต่ทว่าทรวดทรงองเอวชั่งกลมกลึงน่ารักน่าใคร่นัก หน้าอกหน้าใจที่กะด้วยสายตาแล้วคงจะใหญ่น่าดู เอวบางคอดกิ่วรับกับสะโพกผายสวยงาม

สิงห์ราชคิดว่าถ้าเจ้าหล่อนได้นอนเปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่างนั้นคงจะไม่ดีไม่น้อย แต่ถึงอย่างไรก็ได้เขาจะไม่มีวันลุ่มหลงเผลอไผลไปกับสิ่งสวยงามเย้ายวนตรงหน้าแน่นอน

“จะทำให้ผิวขาวๆ ของยัยคุณหนูมีริ้วรอยคอยดูสิว่าจะทนได้ไหม!”สิงห์ราชพูดขึ้น ก่อนจะเหยียบเบรกจนฝุ่นควันตลบไปหมดทั่วอาณาบริเวณ

“เอ๊ะ!”รถกระบะจอดเทียบท่าตรงหน้าที่เธอยืนอยู่พอดีจึงทำให้หญิงสาวตกใจเพราะมัวแต่เล่นสมาร์ทโฟนเครื่องบาง ฝุ่นตะหลบอบอวนอยู่รอบกายทำให้สีหน้าของคนตัวเล็กเปลี่ยนไปใครกันชั่งกล้านักจอดรถไม่มีมารยาทเอาเสียเลยอย่าให้แม่เจอเชียวจะด่าให้ลืมทางกลับบ้านเลย

เมื่อคนในรถลดกระจกลงกมลเนตรพยายามเพ่งมองพลางใช้มือปัดฝุ่นที่ลอยอยู่ตรงหน้า ก่อนจะมองหน้าคนขับรถอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งปากบางอ้าออกใช้ฝ่ามือปิดปากของตนอุทานดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นคนที่เธอจำได้ดีว่าชายหนุ่มนั้นเป็นใคร

“พี่สิงห์!”

สายตาคมมองใบหน้าหวานงามหยดย้อยที่ดูสวยสง่ามีเสน่ห์กว่าห้าปีก่อนที่เขาได้เจอเธอ เพราะความสาวที่ดูเหมือนจะแตกผลิจนเนื้อนวลนางนั้นดูดีขึ้น คิ้วเรียวโก่งสวยดวงตาที่กลมโตดูน่ารัก จมูกเล็กรั้นสันน่าบิดปากบางจิ้มลิ้มน่าบดขยี้ให้บวมเปล่งใบหน้ารูปไข่ที่ดูรวมๆ แล้วดูยังไงสวรรค์ก็สรรสร้างเธอมาโดยไม่ผ่านมีดหมอ ผมดำเงาอย่างเป็นธรรมชาติถูกมัดรวบเป็นหางม้าทำให้เห็นคอเรียวระหงขาวผ่อง

“ใช่ฉันเองสิงห์ราช เธอคือน้ำมนต์ใช่ไหม”ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแต่ก็ยังแสร้งถามออกไปเพื่อดูปฏิกิริยาของผู้หญิงตรงหน้าว่าจะเป็นอย่างไร

“ใช่ค่ะ! จำมนต์ได้ด้วยหรอคะ...เขินจัง”น้ำเสียงนุ่มทุ้มของเขาดังขึ้นมือเรียวทั้งสองข้างประสานกันใบหน้าเห่อแดงด้วยความเขินอาย กมลเนตรแหงนเงยมองหน้าชายหนุ่มชัดๆ สายตาหวานสบกันกับดวงตาประดุจมัจจุราช แก้มตอบเข้าหากันเล็กน้อย คิ้วเรียวดกจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีน้ำตาลอ่อน ผิวกายสีเข้มตามแบบฉบับหนุ่มชาวไร่ดูทรงเสน่ห์

หญิงสาวบิดไปมาอย่างห้ามไม่อยู่เขาดูหล่อมาดเซอร์ไม่เหมือนผู้ชายที่เคยมาติดพัวพันกับเธอ พวกนั้นมีรสนิยมที่เนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า มัดใจเธอไม่ได้สักคนไม่เหมือนพี่สิงห์ของเธอเลยสักนิด

“หึ! อย่ามัวแต่บิดซ้ายบิดขวา ไปเอากระเป๋ามาขึ้นรถซะ”เมื่อเห็นสาวน้อยตรงหน้ามัวแต่เขินอาย ไม่ขยับไปไหนซึ่งเขารู้เหตุผลว่าเพราะคำพูดของเขาที่ทำให้เจ้าหล่อนคิดเองเออเองเอามากโขแต่พูดได้เต็มปากเลยน่ารักมากยัยหนูตะเพา

“ห๊ะ!...พี่สิงห์พูดว่าอะไรนะคะ”ไม่จริงใช่ไหมในสิ่งที่ได้ยินไม่ผิดจริงๆ ใช่ไหม เขาออกคำสั่งให้เธอไปขนกระเป๋าขึ้นรถแม่เจ้าทั้งชีวิตไม่เคยยกอะไรแบบนี้นอกจากดัมเบลที่น้ำหนักไม่เกินหนึ่งกิโลด้วยซ้ำ

“หูหนวกหรือยังไงรีบเอากระเป๋าขึ้นรถ”เสียงเข้มตะคอกออกไปอีกครั้งพร้อมกับว่าเธอที่ไม่ยอมฟังคำสั่งเขา คนอย่างสิงห์ราชไม่ชอบพูดอะไรซ้ำเพราะมันน่าเบื่อ

“แต่ว่ามันหนักนะคะ”ใบหน้าหวานสลดลงเล็กน้อยเค้นเสียงอย่างน่าสงสารเหมือนที่เคยใช้กับผู้เป็นพ่อและได้ผลทุกครั้ง

“มนต์ยกไม่ไหวพี่สิงห์ชะ...ช่วย”

“ไม่! อยู่ที่นี่ไม่มีใครช่วยหรือรับใช้เธอหรอกนะ ต้องทำเองทุกอย่างถ้าไม่ยกเองก็ทิ้งเอาไว้อย่างนี้แหละ ฉันมีงานที่ต้องรีบไปทำต่อ”ไม่ทันที่ปากบางจิ้มลิ้มของเธอจะพูดจบประโยคชายหนุ่มก็แทรกขึ้นมา คำขอร้องอ้อนวอนใดๆ จะมาใช้กับเขาไม่ได้ผลเอาเสียหรอกหัวใจด้านชาความรู้สึกทั้งหมดมันตายไปหมดแล้ว

“ไม่ได้นะ! คือเดี๋ยวขอเวลามนต์ยกกระเป๋าก่อนนะคะ”กมลเนตรตะเบ็งเสียงห้ามปรามเมื่อเขาจะทิ้งกระเป๋าที่เธออุตส่าห์หิ้วมาจากฝรั่งเศสเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา ใบหนึ่งไม่ใช่ถูกๆ ไหนจะเสื้อผ้าเครื่องสำอางราคาเหยียบแสนอีก อยากร้องไห้ดูคำพูดของคนที่เธอแอบรักสิชั่งดูไม่มีเยื่อใยอะไรเลยคิดผิดแล้วที่ย่างกายมาอยู่ที่นี่

สิงห์ราชมองดูการกระทำของร่างอรชรที่ยกกระเป๋าของตนเองอย่างยากลำบาก พลันสายตาเจ้ากรรมดันไปสะดุดกับอกอวบที่เจ้าหล่อนก้มลงหยิบสิ่งของที่ตกลงบนพื้น

โอ้วนั้นมันลูกส้มโอไหมนั่นทำไมมันใหญ่โตอวบอิ่มอย่างนั้น!!

ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างแรงสะลัดความคิดออกจากสมองที่จินตนาการไปต่างๆ นาๆ จนร่างบางเข้ามานั่งอยู่ข้างคนขับจึงไม่ได้สนใจเธออีก และขับเคลื่อนกระชากรถกระบะออกจากปากทางเข้าไร่ทันที

เอาล่ะวะใครกันแน่ที่จะหมดความอดทน!