ตอนที่5 ทำไมทำแบบนี้

“บอส!” ณิลินน์ถึงกับเสียงหลงกับการปรากฏตัวของเขาที่สามารถเปิดห้องนอนของเธอเข้ามาได้ นี่มันทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเลยนะ

“เอาผ้าขนหนูกับแปรงฟันอันใหม่ให้ฉันหน่อย” คนไขห้องคนอื่นกลับทำเหมือนเป็นเรื่องปกติสั่งเธอขึ้นแทน

“บอสคะ ที่บอสทำอยู่ตอนนี้...”

“หรือจะให้ฉันใช้ของเธอ?” ไม่รอให้เธอพูดจบเขาก็แทรกขึ้นถามอีกครั้งด้วยใบหน้าราบเรียบราวกับไม่รู้สึกอะไร

“บอสอยากอาบน้ำก็กลับไปอาบที่บ้านบอสสิคะ จะมาอะ...อื้อ!” เธอยังไม่ทันพูดจบก็ต้องกลืนคำพูดลงคอไปทันทีที่ถูกปิดปากด้วยปากร้อนจากเขา จูบแรกที่เธอมีสติรับรู้ก่อนจะถูกลิ้นร้อนที่สอดส่งเข้ามาเกี่ยวพันลิ้นของเธออย่างเอาแต่ใจก่อนจะผละออก

“งั้นฉันใช้ของเธอเลยแล้วกัน” หลังจากผละออกเขาก็พูดขึ้นก่อนจะหมุนตัวเพื่อเข้าห้องน้ำ

“ดะ...เดี๋ยวค่ะ!” สุดท้ายเธอก็ต้องดึงสติของตัวเองกลับมาเรียกเขารั้งไว้ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เพื่อหยิบผ้าขนหนูที่ซักแล้วพร้อมกับแปรงสีฟันอันใหม่ออกมากระแทกใส่มือของเขาอย่างไม่เต็มใจ

แต่เขากลับรับและเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่ได้รู้สึกถึงการไม่ต้อนรับของเธอเลยสักนิด ทิ้งให้เธอได้แต่สับสนว่ามีตรงไหนผิดพลาดไปทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมเจ้านายของเธอมักทำตัวแปลกๆ กับเธอ แล้วที่กล้าพูดว่าแปลกกับเธอเพราะหนึ่งเดือนกว่าที่ทำงานด้วยกันมาเธอไม่เคยเห็นเขาทำตัวแบบนี้กับพนักงานคนไหนเลย

“หรือลับหลังก็ทำ?” โอ้ย! เธอคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่รู้เลยว่าเธอต้องรับมือกับความแปลกของเจ้านายตัวเองไปอีกนานแค่ไหน

และ...

“ทำไมบอสไม่ใส่เสื้อผ้าคะ” ณิลินน์ถามขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์กับร่างสูงที่อวดหุ่นตัวเองด้วยการออกจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันเอวสอบไว้อย่างหมิ่นเหม่

ก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าเขาหุ่นดีมาก ร่างกายกำยำที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดเป็นลอนนั่นมันมีเสน่ห์ดึงดูดสายตาคนได้ง่ายๆ เลย แต่ก็ใช่ว่าเธอจะอยากมองและเต็มใจให้เขาอยู่ในสภาพนี้อย่างไม่รู้สึกอะไร

มันอันตรายเกินไป

“บ้านเธอเขาอาบน้ำแล้วใส่ชุดเดิมนอนเหรอ” คำถามที่ยอกย้อนดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่เดินมาทิ้งนั่งขอบเตียงอย่างสบายใจ

“ฉันถามตรงๆ นะคะ ทำไมบอสถึงทำแบบนี้” ณิลินน์ถามสิ่งที่สงสัยออกมาอย่างไม่เข้าใจ ถามเผื่อว่าจะได้คำตอบจากเขาบ้าง

“ถึงเวลาเธอจะรู้เอง” และครั้งนี้เขาก็ยอมตอบเธอในเรื่องเดียวกัน แม้จะเป็นคำตอบที่ไม่ได้อะไรเลยอีกทั้งยิ่งทำให้เธอสงสัยมากกว่าเดิมก็ตาม

“แล้วต้องรอนานแค่ไหนคะ บอกตอนนี้ไม่ได้เหรอ” ณิลินน์ได้ยินคำพูดของเขาก็ยิ่งอยากรู้มากกว่าเดิมเพราะนี่ก็เท่ากับว่าเขามีเหตุผลบางอย่างที่ทำแบบนี้กับเธอ

แต่เหตุผลนั่นคืออะไรกันล่ะ

“อยากนอนก่อนหรือทำอย่างอื่นก่อน” แต่แล้วเขาก็พูดเรื่องเดียวกับเธอได้ไม่กี่ประโยคก่อนจะเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง

“บอสคะ!...”

“ทำอย่างอื่นสินะ” ไม่พูดเปล่า ฝ่ามือใหญ่กระชากผ้าขนหนูที่เขาพันเอวอยู่ออกและโยนทิ้งไปที่พื้นอย่างไม่ใส่ใจ

“!” ณิลินน์เห็นการกระทำโรคจิตของเขาถึงกับเบิกตากว้างก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีทันทีเพราะนี่ถือเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นสิ่งนั้นเต็มสองตาในยามที่มีสติ

“นอน” ฝ่ามือใหญ่รั้งแขนเรียวของเจ้าของร่างที่กำลังจะหนีลงจากเตียงไว้ทันทีแล้วขยับหน้าไปกระซิบข้างหูของเธออย่างออกคำสั่ง

“ฉันจะออกไปนอนข้างนอก” ใครจะนอนร่วมเตียงกับเขาได้ ไม่ใช่ว่าเธอไร้เดียงสาหรืออะไรหรอกนะ แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะพร้อมแม้จะผ่านมาแล้วก็ตาม

“อย่าให้ฉันต้องบังคับ” เสียงแหบพร่าดังขึ้นข้างกกหูจนขนอ่อนลุกชันทั่วร่างกายของเธออดหดคอหนีไม่ได้

“บอสก็อย่าบังคับฉันสิคะ”

“อืม”

ตุบ! ตอบว่าอืมแต่กลับกระชากเธอลงไปกดบนเตียงพร้อมกับเขาที่ทาบทับไว้ในระยะประชิดสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน

และสัมผัสได้ถึง…

“บะ...บอสออกไปก่อนค่ะ” เธอไม่อยากทำอะไรที่มันเกินเลยในตอนที่ยังสับสนแบบนี้ อย่างน้อยหากเธอได้รู้จุดประสงค์ของเขามันยังพอให้เธอรู้อะไรบ้างและรู้ว่าต้องวางตัวยังไง ไม่ใช่ทำอะไรที่ต้องเป็นฝ่ายคาดเดาฝ่ายเดียว แล้วก็เดาอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

“ฉันยังไม่ได้เข้าจะให้ออกแล้วเหรอ” คำพูดที่ชวนให้คิดเป็นอื่นไม่ได้สร้างความร้อนผ่าวให้กับณิลินน์ได้อย่างง่ายดาย

แต่ไม่ใช่เพราะเขินคำพูดของเขา แต่เธอกำลังอายกับหัวสมองของเธอที่มันคิดภาพตามคำพูดของเขาอยู่ต่างหาก

“อย่าปฏิเสธฉัน ในเมื่อฉันเป็นของเธอแล้ว” น้ำเสียงแหบพร่าของเขาดังขึ้นพูดกับเธอก่อนใบหน้าหล่อจะขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ ขยับเข้ามาจนรู้สึกถึงผิวสัมผัสของริมฝีปากที่เฉียดกันเบาๆ

“.....” เธอที่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเองก่อนหน้านี้กลับเหมือนต้องมนต์ไปแล้ว นอนนิ่งสบตากับเขาอย่างสับสนมึนงง และหัวสมองของเธอก็ขาวโพลนไปในทันทีที่ริมฝีปากร้อนฉ่าของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของเธอ