4 ที่พึ่งสุดท้าย

ระหว่างที่ก้าวเข้าสู่ลิฟต์ส่วนตัวเพื่อเดินทางไปห้องพัก มังกรยังคงไม่ละมือจากเด็กสาว เขายังคงจับจูงมือเรียวเล็ก ของพลอยนภัสไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปอีก

“อย่ากังวลไปเลย” เขาก้มลงกระซิบแผ่วเบา น้ำเสียงทุ้มต่ำที่อ่อนโยนทำให้พลอยนภัสคลายกังวลและอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย

“ห้องที่พี่พัก มันมีห้องรับแขกด้วย พลอยนอนในห้องก็ได้ จะได้รู้สึกปลอดภัย ส่วนพี่... จะนอนตรงโซฟาห้องรับแขกด้านนอกเอง”

พลอยนภัสรู้ดีว่า ณ ตอนนี้ เธอไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่าการอยู่กับเขา แต่สิ่งที่ทำให้เธอจำต้องปฏิเสธ ไม่ใช่เพราะความไม่ไว้ใจในตัวเขาเลย แต่เป็นเพราะเธอไม่อยากให้เขาต้องอึดอัด หรือลำบากมากกว่านี้ต่างหาก

“พลอยนอนตรงไหนก็ได้ค่ะ ขอแค่ให้มีที่ซุกหัวนอนก็พอ” คำพูดที่ตรงไปตรงมาและไร้จริตของเธอ ทำให้มังกร เขายิ้มบาง ๆ ออกมาอย่างอ่อนโยน ดวงตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู

“เอาตามที่พี่บอกนั่นแหละ” เขาพูดอย่างหนักแน่น ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูของเขาให้เธอ

“อยากโทรติดต่อทางบ้านไหม พี่ให้ยืมโทรศัพท์”

พลอยนภัสรับโทรศัพท์มาด้วยมือที่ยังคงสั่นเทาเล็กน้อย ความหวังอันริบหรี่ผุดขึ้นในใจ เธอพิมพ์เบอร์โทรศัพท์ของมารดาด้วยความตั้งใจ เนื่องจากช่วงนี้แม่ของเธอต้องทำงานหนัก จึงมักจะเข้านอนเร็ว และหลังจากเสียงรอสายดังไปหลายครั้ง ก็ไม่มีใครรับสายจริง ๆ อย่างที่เธอคาดไว้

“คุณแม่คงนอนไปแล้วค่ะ” น้ำเสียงของเธอแผ่วลงด้วยความผิดหวังเล็กน้อย

“แล้วพลอยมีใครให้ติดต่อได้อีกมั้ย”

“มีพี่สาวค่ะ แต่ก็คงหลับไปแล้วเหมือนกัน... เอาไว้พลอยโทรหาพี่พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ”

พลอยนภัสยื่นโทรศัพท์คืนให้มังกรด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย เขารับมันกลับมาอย่างเข้าใจ ก่อนจะใช้มือหนาที่ไหล่ของเธอเบา ๆ

“ไม่เป็นไรครับ ถ้าพลอยอยากติดต่อคุณแม่หรือว่าพี่สาวอีกละก็ บอกพี่ได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอบคุณค่ะพี่มังกร” เด็กสาวยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ดวงตาคู่สวยมองสบตาเขาอย่างซาบซึ้งใจ

ประตูลิฟต์เปิดออก เผยให้เห็นทางโถงทางเดินภายในโรงแรมที่เงียบสงบ มังกรจับมือเธอแน่นอีกครั้ง ก่อนจะพาเด็กสาวเดินมาถึงหน้าห้องพัก ชายหนุ่มใช้คีย์การ์ดเปิดประตูห้องสวีทสุดหรู มันกว้างขวางเกินความจำเป็นสำหรับคนคนเดียวด้วยซ้ำ มังกรพาพลอยนภัสเดินเข้าสู่โลกส่วนตัวของเขา ห้องพักที่แสนกว้างขวางและอบอุ่น ที่กำลังจะกลายเป็นที่พักพิงใจให้กับเด็กสาวผู้โชคร้ายในค่ำคืนนี้

พลอยนภัสพลางมองไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่เชื่อมต่อกับห้องครัวเล็กๆ และห้องนอนหลัก เมื่อประตูถูกปิดลง พลอยนภัสรู้สึกว่าโลกภายนอกถูกตัดขาดไปโดยสิ้นเชิง เหลือเพียงเขาและเธอ... ชายหนุ่มที่ทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ เต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้

มังกรจูงมือเด็กสาวเดินผ่านห้องรับแขก และชี้ไปที่ประตูห้องนอน

“คืนนี้พี่ยกห้องนอนให้พลอยละก็ เดี๋ยวพี่จะนอนตรงโซฟานี้เอง แต่พี่อาจจะต้องขอเข้าไปใช้ห้องน้ำด้วย เพราะมีห้องน้ำแค่ห้องเดียว”

“งั้นพลอยว่าพลอยนอนข้างนอกดีกว่าค่ะ พี่นอนข้างในเถอะ”

“แต่ข้างนอกดึก ๆ มันหนาวนะ พลอยจะไหวเหรอ”

“ไหวค่ะ” เขาพยักหน้าและไม่ได้ฝืนใจเธอ

“โอเคร...งั้นเดี๋ยวพี่ให้พลอยใช้ห้องน้ำก่อนก็แล้วกัน จะได้อาบน้ำแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย” เขาบอกพร้อมกับเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่เอี่ยมมายื่นให้เธอ มังกรรู้ดีว่าความรู้สึกของเด็กสาวยังคงประหม่าและเป็นกังวลที่จะต้องอยู่กับเขาสองต่อสอง ดังนั้นทุกการกระทำของเขาในคืนนี้จะต้องทำด้วยความสุภาพอ่อนโยนและทำให้เธอไว้ใจมากที่สุด

“พลอย!!” เขาเอ่ยเรียกเสียงดังพอให้เธอได้ยิน

“คะ” เธอขานรับจากในห้องน้ำอย่างใสซื่อ

“ถ้าอาบน้ำเสร็จแล้ว พลอยหยิบผ้าห่มในห้องออกมาด้วยนะ” เขาบอกเธอด้วยความห่วงใย

“ค่ะ” เธอตอบรับสั้น ๆ

มังกรนั่งมองประตูห้องนอนที่ปิดสนิทลง... ภาพของเด็กสาวที่หายเข้าไปในห้องนอนทำให้คืนนี้อย่างน้อยก็ไม่เงียบเหงาเหมือนเช่นทุกครั้ง รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏบนใบหน้า

มังกรพลางนั่งลงบนโซฟาตัวยาว มือหนาเอื้อมไปเปิดแล๊ปทอปที่วางอยู่บนโต๊ะเล็ก ๆ หน้าโซฟา

หลังจากที่พลอยนภัสก้าวเข้ามาภายในห้องนอน เธอทรุดตัวนั่งลงบนเตียงกว้างขาวสะอาด ก่อนจะปลดกระเป๋าเป้ลงจากหลังด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า คืนนี้เธอรอดพ้นจากสถานการณ์อันเลวร้ายมาได้เพราะเขา ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองจะต้องไปซุกหัวนอนอยู่ที่ไหน

หัวใจของเด็กสาวที่หนักอึ้งความเจ็บช้ำที่เพิ่งเกิดขึ้น ภาพตอนถูกไล่ออกจากร้านอาหารเพราะไม่มีเงินจ่ายยังตามหลอกหลอน เธอน้ำตาซึมเงียบ ๆ ตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมต้องออกนอกแผนการเดินทาง ทั้งที่ตั้งใจเก็บเงินค่าตั๋วกลับไทยด้วยตัวเองมาตั้งแต่ต้น แต่สุดท้ายกระเป๋าถูกกรีด เงินทั้งหมดก็หายไป เธอรู้สึกผิดต่อตัวเอง แต่ก็ยังแอบรู้สึกขอบคุณมังกรที่ช่วยเหลือเธอเอาไว้ในคืนนี้ เขากลายเป็นที่พักพิงเดียวของเธอในต่างแดน แค่คำว่าขอบคุณที่เธอเอ่ยกับเขามันยังดูน้อยไปด้วยซ้ำ

เด็กสาวหยิบชุดนอนผ้าฝ้ายสีอ่อน ออกมาจากกระเป๋าเป้ใบเล็กๆ ก่อนจะเดินเข้าสู่ห้องน้ำอันหรูหราขนาดใหญ่ที่มีอ่างอาบน้ำและห้องอาบน้ำแยกส่วนกันอย่างเป็นระเบียบ น้ำอุ่นที่ไหลรินช่วยปลอบประโลมความตื่นตระหนกที่สะสมมาเมื่อช่วงหัวค่ำให้คลายลง

เสียงเรียกเข้าจากมือถือของชายหนุ่มดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงบ มังกรรรีบกดรับสายด้วยความแปลกใจ ที่เห็นมารดาวิดีโอคลอมาอีกครั้ง

“ยังไม่นอนอีกเหรอครับแม่...ดึกแล้วนะครับ” ใบหน้าของมารดาปรากฏบนจอ เธอยิ้มให้ลูกชายเหมือนเคยเช่น

“แม่นอนไม่หลับน่ะสิ ก็กังวลเรื่องของแกนั่นแหละ แล้วนี่กลับถึงโรงแรมหรือยัง”

“ถึงแล้วครับแม่...นี่ไงผมกำลังอยู่ในห้อง”

“กลับมาเมืองไทยคราวนี้ถ้าลูกยังไม่ได้จริงจังกับใคร ลูกต้องไปพบหนูเกรชกับแม่ให้ได้นะ...มังกร อย่างน้อย ๆ ก็ไปทำความรู้จักกันเอาไว้ก่อนก็ยังดี ชอบไม่ชอบค่อยว่ากัน”

“เอาน่า...แม่!! ผมไม่เบี้ยวหรอก” มังกรพูดเสียงอ่อย ก่อนจะถอนหายใจออกมา ทันใดนั้นก็ดังขึ้นเสียงสัญญาณเตือนภัยฉุกเฉินของโรงแรมก็ดังลั่นอย่างต่อเนื่อง

พลอยนภัสที่กำลังใช้ปลายนิ้วนวดศีรษะอย่างเพลิดเพลินในขณะสระผม หัวใจดวงน้อยของเธอพลันหล่นวูบด้วยความตกใจ เสียงไซเรนที่ดังทำให้เธอใจหายวาบ

“เสียงสัญญาณเมื่อคืน ดังอีกแล้วเหรอ..มังกร ทำไมเค้าไม่แก้ล่ะ” มารเอ่ยถามเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นในห้องนอนของลูกชาย

“น่าจะยังแก้ไม่เสร็จครับแม่ มันดังเวลานี้ทุกคืนเลย”

“งั้นก็รีบเข้านอนได้แล้ว มานั่งอยู่ทำไมกัน”

“ผมก็ยังไม่ง่วงครับแม่ อีกอย่างที่นี่มันก็ยังไม่ดึกเท่าไหร่”

“แล้วมัวทำอะไรล่ะ ถึงไม่รีบไปอาบน้ำ”

“ผมกำลังนั่งดูรายงานการประชุมอยู่ครับ”

“โธ่!!...อย่าเพิ่งหักโหมมากซิลูก มาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองต้องดูแลตัวเองสิ เจ็บป่วยอยู่ที่นู่นใครจะมาดูแล” เขาพยักหน้าและยิ้มให้มารดาอย่างอ่อนโยน

“ครับแม่ ไม่ต้องห่วงครับ”

พลอยนภัสนึกไปถึงเหตุการณ์แผ่นดินไหวที่เพิ่งประสบมาสด ๆ ร้อน ในช่วงที่พักอยู่บ้านอุปถัมภ์ จนความกลัวเข้าจู่โจมอย่างรวดเร็ว เด็กสาวลนลานราวกับคนขาดสติ

มังกรที่กำลังสนทนาอยู่กับมารดารีบเดินไปเปิดม่านนิดหนึ่ง มองแสงไฟระยิบของปารีสยามค่ำด้วยใจที่เริ่มผ่อนคลาย เมื่อเห็นว่าทุกอย่างยังคงอยู่ในเหตุการณ์ปกติ

“เดี๋ยวอีกสักพักมันก็เงียบครับแม่” ซีอีโอหนุ่มตอบผู้เป็นมารดาให้คลายกังวล

เด็กสาวล้างแชมพูออกจากผมอย่างไม่เรียบร้อยนัก ก่อนจะรีบปิดน้ำ และคว้าผ้าเช็ดตัวผืนหนาที่อยู่ใกล้ ๆ มาพันรอบกายอย่างลวก ๆ และด้วยสัญชาตญาณของการเอาตัวรอด ทำให้เธอต้องรีบออกมาจากตรงนั้นทันทีมือเรียวบางคว้าลูกบิดประตูและพรวดพราดออกจากห้องน้ำ ก่อนจะมุ่งตรงไปยังประตูของห้องนอน เพื่อเปิดออกไปยังห้องรับแขกที่อยู่ด้านนอก

ทันใดนั้น...เสียงหวานก็ดังขึ้นที่ด้านหลังของเขา และมันไม่ใช่เขาคนเดียวที่ได้ยิน แต่เป็นมารดาของเขาด้วย ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันหลังไปมอง

“เสียงเตือนอะไรคะ พี่มังกร!” เสียงหวานถามด้วยความกังวลดังไปทั่วห้อง เขาหันขวับไปมองภาพตรงหน้าก็เห็นเด็กสาวผมเปียก น้ำหยดติดตามผิวแก้ม ผ้าเช็ดตัวพันร่างบอบบางเอาไว้แบบลวก ๆ ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความกลัวสุดขีด

“เสียงใคร!!!..ลูกเอาผู้หญิงมาไว้ในห้องเหรอ...มังกร!!” ซีอีโอหนุ่มผงะไปชั่วอึดใจ เขาไม่รู้ว่าจะตอบใครก่อนดี เขาลนลานไม่ต่างจากเด็กสาวที่กำลังเอ่ยถาม

“มังกร!!!…” มารดาขมวดคิ้วเล็กน้อยตะโกนออกมาจากในจอเสียงดังลั่น

“เสียงผู้หญิงนี่นา ไหนบอกว่าลูกอยู่คนเดียวไง?” เขาเหลือบมองพลอยนภัสที่ยืนตัวแข็ง จนแทบจะลืมหายใจ ตอนนี้เด็กสาวรู้แล้วว่าเธอมาในช่วงเวลาที่ไม่เหมาะสม