3 ไม่ต้องเกรงใจ

เขาพาเธอมาขึ้นรถที่เช่าขับ ภายในรถอบอุ่นตัดขาดจากความหนาวเย็นด้านนอก เสียงเครื่องยนต์ดังเบา ๆ คลอไปกับเสียงหายใจที่เพิ่งเริ่มสงบลงของพลอยนภัส เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย กอดเสื้อโค้ตเนื้อดีของเขาที่คลุมอยู่บนไหล่ของตัวเองแน่น มันไม่เพียงแต่อบอุ่นด้วยเนื้อผ้า แต่ยังอวลด้วยกลิ่นหอมสะอาดอ่อน ๆ ของเจ้าของ

มังกรขยับตัวเข้ามาใกล้เล็กน้อย โอบไหล่เธออย่างอ่อนโยนจนเธอรู้สึกถึงไอร้อนจากฝ่ามือที่สัมผัสผ่านเนื้อผ้า

“น้องไม่ต้องกังวลไปนะครับ พี่จะช่วยเหลือน้องเอง?” น้ำเสียงนุ่มนวลเต็มไปด้วยความอบอุ่นเอ่ยถาม พลอยนภัสเงยหน้าขึ้นด้วยความซาบซึ้งพลางสบสายตาเขาด้วยความเขินอาย เธอก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ถึงได้รู้สึกเช่นนั้น

“ยังหนาวอยู่มั้ย”

“ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ... ขอบคุณพี่มาก ๆ เลยนะคะ”

มังกรขับรถออกสู่ถนนใหญ่ของกรุงปารีส แสงไฟนีออนยามค่ำคืนสาดกระทบกระจกรถ ทุกอย่างดูช้าลงราวกับเมืองทั้งเมืองตั้งใจให้สองได้อยู่ด้วยกันนานขึ้น มังกรหันมายิ้มบาง ๆ รอยยิ้มนั้นทั้งอบอุ่นและให้ความรู้สึกปลอดภัยจนทำให้ความเครียดของเด็กสาวเริ่มคลี่คลาย

“คุยกันมาตั้งนาน พี่ยังไม่รู้จักชื่อของน้องเลย?”

“หนูชื่อพลอยค่ะ พลอยนภัส พี่เรียกหนูว่าพลอยก็ได้”

“พลอยนภัส... ชื่อเพราะมากเลยครับ” มังกรทวนชื่อของเธอช้า ๆ

“งั้นหนูขอแทนตัวเองว่าพลอยกับพี่นะคะ”

“ได้เลยครับ ส่วนพี่...ชื่อมังกรนะ”

“พลอยจะเรียกว่าพี่กร หรือพี่มังกร ก็ได้แล้วแต่สะดวกเลย”

“วันพรุ่งนี้พลอยตั้งใจว่าจะเดินทางกลับไทย แต่ไม่คิดเลยว่าจะมาเกิดเรื่องแบบนี้... ถ้าไม่ได้พี่กรช่วยเอาไว้ พลอยต้องแย่ ๆ แน่ ๆ เลย” มังกรกระชับอ้อมแขนที่ไหล่เธอเบา ๆ

“อย่าคิดมากซิครับ อย่างน้อยโชคชะตาก็ทำให้เราได้เจอกันที่นี่ คิดดูซิ พี่อยู่เมืองไทย พลอยก็อยู่เมืองไทย แต่ทำไมเราถึงมาเจอกันที่นี่ล่ะ” เขาพยายามชวนคุยเพื่อให้เธอรู้สึกผ่อนคลายและพยายามสื่อความในใจที่เขามีต่อเธอออกมา

“คงเป็นพรหมลิขิตมั้งคะ” พลอยนภัสเผลอตอบออกมาอย่างไม่ตั้งใจ มังกรยิ้มกว้าง ก่อนจะรีบตอบเธอทันที

“พี่ก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันครับ เราเจอกันครั้งนี้มันเหมือนพรหมลิขิตเลยเนาะ” สิ้นเสียงทุ้มใบหน้าของพลอยนภัสก็แดงระเรื่อด้วยความเขินอายทันที เมื่อตระหนักว่าคำพูดของตนเองฟังดูเชิญชวนเกินไป

“ขอโทษค่ะ พอดี...พลอยพูดไม่ทันได้คิด” พลอยนภัสรีบบอก เธอต้องพยายามรักษาความเป็นกุลสตรีเอาไว้

“เป็นไรหรอกครับ บางครั้งคนเราก็ไม่ต้องคิดก่อนพูดเสมอไป คำพูดที่มันออกมาจากใจ คือความจริงที่สุดนะ” คำพูดของเขาทำให้ใจของเธอสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอรู้สึกดีกับสายตาจริงใจและคำพูดที่อบอุ่นของเขา

“พลอยนภัส... ชื่อนี้คุณแม่หรือคุณพ่อตั้งให้เหรอ เพราะมากเลย”

“คุณแม่ค่ะ หนูอยู่กับคุณแม่แล้วก็พี่สาว พ่อหนูเลิกกับแม่ตั้งแต่หนูยังไม่ลืมตาดูโลกเลย”

“พลอยเก่งมากนะครับ ที่สอบจนได้เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน”

“ขอบคุณค่ะ...ความตั้งใจของพลอยเองค่ะ คือพลอยอยากมาเที่ยวเมืองนอกแต่ก็ไม่มีเงินมากพอ และการสอบชิงทุนมันก็เป็นทางเดียวที่จะทำให้ความฝันของพลอยเป็นจริงได้”

“พลอยเก่งมากเลยครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

“แล้วพี่กรล่ะคะ มาทำอะไรที่ฝรั่งเศส” เธอพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เพราะอยากรู้จักเขามากขึ้น

“พี่มาดูงานครับ พี่เป็นซีอีโอของบริษัททีเอโอ” เขาพูดเรียบง่าย แต่แววตาเธอเบิกกว้างทันที

“อ๋อ…บริษัทสีทาบ้านกับปูนซีเมนต์ใช่ไหมคะ?”

“ครับ ที่บ้านทำมาตั้งแต่รุ่นคุณปู่แล้ว ตอนนี้พี่ขยายธุรกิจมาทำเกี่ยวกับพลังงาน พวกแผงโซลาร์เซลล์ กังหันลม แล้วก็กำลังวิจัยแบตเตอรี่สำรองขนาดใหญ่เพื่อเก็บพลังงานครับ” พลอยนภัสมองเขาอย่างทึ่ง

“พี่กรเก่งจังเลยค่ะ…” เขายิ้มบาง ๆ คำชมจากเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ที่เขาแอบชอบเธอตั้งแต่แรกเห็นนั้น ทำให้หัวใจเขากระชุ่มกระชวย ดูไม่แห้งเหี่ยวอีกต่อไป

ไม่นานนัก เขาก็ขับรถพาเธอเลี้ยวเข้ามาจอด แสงไฟหน้าโรงแรมสะท้อนใบหน้าของทั้งคู่ที่ถูกแต่งแต้มด้วยโทนสีอบอุ่นราวกับฉากรักในภาพยนตร์โรแมนติก มังกรรีบก้าวลงไปก่อน จากนั้นจึงเดินมาเปิดประตูรถให้เธออย่างสุภาพ

“ไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวพี่จะเปิดห้องให้พลอยเอง” เด็กสาวยิ้มเจื่อน ๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความเกรงใจ

“พี่ใจดีจนพลอยรู้สึกเกรงใจเลยค่ะ…อันที่จริงพลอยไม่อยากรบกวนพี่เลย แต่จะกลับบ้านอุปถัมภ์ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว” มังกรยิ้มกว้างให้เด็กสาว จนทำให้หัวใจของพลอยนภัสเต้นแรง

“ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่ถือว่าเป็นการรบกวนอะไรเลย พี่เต็มใจช่วย อยู่ที่นี่คนเดียวพี่ก็ไม่รู้จะคุยกับใครเหมือนกัน” เขายื่นมือมาจับมือเธอเบาๆ เพื่อแสดงความจริงใจ ทำให้พลอยนภัสรู้สึกว่าตนเองมีค่าและมีความหมายสำหรับเขา

มังกรพาพลอยนภัสเดินผ่านประตูโรงแรมหรูเข้ามา บรรยากาศโดยรอบดูเงียบสงบทั้งที่อยู่ใจกลางย่านธุรกิจ พลอยนภัสเดินตามเขาเข้าไปในล็อบบี้อย่างประหม่าและรู้สึกเกรงใจอย่างหนัก

มังกรเดินไปยังเคาน์เตอร์ ก่อนจะแจ้งความประสงค์ที่จะเปิดห้องพักเพิ่มอีกหนึ่งห้องสำหรับพลอยนภัส แต่เพียงไม่กี่นาทีต่อมา พนักงานก็แจ้งกับท้้งสองว่าห้องพักเต็มหมดแล้ว พลอยนภัสพอจะฟังออกบ้างเล็กน้อย และเข้าใจขณะที่มังกรกำลังพูดกับพนักงาน ก่อนที่เขาจะหันมาบอกเด็กสาวด้วยสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย

“แย่จังเลย ทางโรงแรมแจ้งว่าช่วงนี้เป็นฤดูท่องเที่ยวและมีงานสัมมนาใหญ่ ห้องพักเต็มหมดทุกห้องเลย จะเป็นไรมั้ยถ้าพี่จะให้พลอยพักที่ห้องของพี่ด้วยกัน” พลอยนภัสเงยหน้าขึ้นอย่างตื่นตระหนก ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาทันทีที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะเพิ่มภาระให้กับชายหนุ่มตรงหน้า

พลอยนภัสพยักหน้าเข้าใจ เธอมองหน้าเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ ถ้างั้น... เดี๋ยวพลอยกลับไปที่สถานีรถไฟก็ได้ค่ะ จะนั่งไปลงบ้านอุปถัมภ์ที่อังกฤษ?” น้ำเสียงเธอเบาลงอย่างเห็นได้ชัด

“พลอย!!! อย่าเลยไปมันมืดแล้ว พี่เป็นห่วง” มังกรสีหน้าจริงจังขึ้น

“ไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากให้เงินค่าตั๋วรถไฟหรอกนะ แต่พี่เป็นห่วงพลอยจริง ๆ”

“พลอยไม่น่ามาเป็นตัวปัญหาสำหรับพี่เลย…” เขารีบส่ายหัวทันที

“มันไม่ใช่แบบนั้นเลยพลอย อย่าคิดมากสิ” เธอกัดริมฝีปากเหมือนคนกำลังโทษตัวเอง

“พี่กร…แต่หนูไม่อยากให้พี่ลำบากเพราะหนู” มังกรลังเลเพียงเสี้ยววินาที ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง

“พลอยพักกับพี่ได้มั้ย...?” เด็กสาวเบิกตากว้างทันที

“พักกับพี่เหรอคะ?”

“ใช่ครับ พลอยไว้ใจพี่มั้ย” เขาถามต่ออย่างสุภาพที่สุด

“พี่ไม่ทำอะไรพลอยหรอก” พลอยนภัสก้มหน้า หัวใจเต้นแรงจนแทบได้ยินชัด ความเกรงใจ ความกลัว ความกังวล และความอุ่นใจปะปนกันยุ่งเหยิงไปหมด

“พลอยไม่ได้ไม่เชื่อใจพี่มังกรนะคะ แต่พลอยแค่รู้สึกว่า... พลอยรบกวนพี่มากเกินไป” เขายิ้มบาง ๆ ยกมือขึ้นแตะไหล่เธอเบา ๆ

“พลอยไม่ต้องเกรงใจพี่เลย พี่เต็มใจช่วยจริง ๆ พลอยไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น นะนะ” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง ในดวงตาเธอมีทั้งความลังเลและความไว้วางใจผสมกันอยู่

“ถ้าพลอยไม่สบายใจ พี่ให้พลอยนอนข้างในห้องก็ได้” เขาเอ่ยอย่างนุ่มนวล เด็กสาวสูดลมหายใจยาว ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อยก่อนเอ่ยตอบด้วยเสียงที่เบาหวิว

“ค่ะ…งั้น!!! พลอยขอรบกวนพี่มังกรสักคืนนะคะ เช้าพรุ่งนี้พลอยค่อยกลับไปบ้านอุปถัมภ์” รอยยิ้มของมังกรกว้างขึ้นอย่างโล่งใจและอบอุ่น