5 แบล็คเมล์

วันต่อมา...

กรวีกลับมาทำงานที่โรงพยาบาล ด้วยร่างกายและสติที่ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์เท่าไหร่นัก หลังจากเมื่อวานเขาลางานพักผ่อนอยู่ที่คอนโดของตน เพราะต้องการทบทวนในสิ่งผิดพลาดซึ่งเขาเผลอก่อขึ้นในคืนนั้น

ความจริงวันนี้เขาก็ยังไม่พร้อมที่จะกลับมาทำงานสักเท่าไหร่ แต่เป็นเพราะว่าช่วงนี้ชายหนุ่มหยุดงานบ่อยจนถูกเตือนสติมา ทำให้เกิดความละอายแก่ใจและเกรงใจเพื่อนร่วมงาน จนเขาต้องแบกสังขารมาทำงานในวันนี้

“คุณกรวีคะ นี่แฟ้มประวัติคนไข้รายต่อไปที่จะเข้ามาพบคุณค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

ผู้ช่วยพยาบาลสาวคนหนึ่ง เปิดประตูเดินเข้ามายื่นแฟ้มเอกสารให้กับชายหนุ่ม ก่อนจะส่งสายตาและรอยยิ้มหวานเชิญชวนให้เขาสานสัมพันธ์ต่อ แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เล่นด้วยเธอจึงเดินออกไปอย่างเศร้าสร้อย

กรวีอยู่ในกลุ่มผู้ชายที่ฮ็อตที่สุดในโรงพยาบาล มีสาวๆ หลายคนหมายปองจะสอยเขาลงมาครอบครองให้ได้ แต่ก็ยังไม่มีใครทำได้เลยสักคน แม้เวลาจะผ่านมานานหลายเดือนแล้วก็ตามที ที่เขาเข้ามาทำงานอยู่ในโรงพยาบาลแห่งนี้

เวลาอยู่คนเดียวเขาจะเป็นคนที่สงบนิ่ง สุขุมและก็สุภาพมาก ต่างจากตอนที่อยู่กับอลิชา นักจิตวิทยาสาวอีกคนซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขา ชายหนุ่มจะกลายเป็นคนขี้เล่น ยิ้มง่าย และอารมณ์ดีอยู่เสมอ แต่ช่วงหลังๆ มานี้เธอคนนั้นย้ายที่ทำงานใหม่ทำให้ห่างๆ กับเขาไป รอยยิ้มและความสดใสซึ่งเคยอยู่บนกลีบปากรูปกระจับ ก็แทบจะไม่มีให้เห็นอีกเลย

กรพลิกแฟ้มประวัติคนไข้ที่พึ่งได้รับมาเมื่อครู่ดูคร่าวๆ และอยู่ๆ เขาก็เหม่อลอยหลุดเข้าไปอยู่ในภวังค์ของตนเสียอย่างนั้น สมองซึ่งยังคงมีภาพของอลิสลอยวนเวียนอยู่ตลอด มันทำให้เขาไม่มีสมาธิในการทำอะไรสักอย่าง แต่ในขณะที่กำลังจมอยู่กับความเศร้าและความคิดถึง เสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้นดึงสติของเขาให้กลับมา

ครืด ครืด ครืด

การสั่นสะเทือนของเครื่องมือสื่อสารส่วนตัวซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ เรียกความสนใจให้กรวีเบนสายตาไปมองมัน เพราะคิดว่าหน้าจอมือถือจะแสดงชื่อของผู้หญิงที่เขากำลังคิดถึง แต่ชายหนุ่มกลับต้องผิดหวัง เมื่อมันเป็นเบอร์แปลกที่ไม่ได้บันทึกเอาไว้

เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลเข้มถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังลอดออกมาจากลำโพงทันทีที่เขารับสาย ประโยคที่เธอเอ่ยทักทายดูสนิทชิดเชื้อมากเกินกว่าคนไม่รู้จักกัน นั่นทำให้เขารู้สึกแปลกใจ

“ไงที่รัก คิดถึงกันบ้างไหม?”

“คุณเป็นใคร?” เรียวคิ้วเข้มย่นเข้าหากันอย่างสงสัย

“ลืมผู้หญิงที่คุณนอนกอดเมื่อคืนวานแล้วเหรอคะ? ฉันน้อยใจนะ คุณกรวี”

จันทร์เจ้าแสร้งทำเป็นพูดตัดพ้อน้อยใจ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเธอก็น้อยใจเขาจริงๆ นั่นแหละ แต่เธอพยายามทำน้ำเสียงออกมาให้มันดูไม่จริงจังมากนัก เพราะไม่อยากดูน่าสมเพชในสายตาของผู้ชายที่เธอตกหลุมรัก

“คุณ...” เสียงทุ้มทำท่าจะเอ่ยเรียกชื่อฝ่ายตรงข้ามแต่ต้องชะงักไว้ก่อน เพราะเขานึกขึ้นได้ว่าตนเองยังไม่เคยรู้จักชื่อเธอเลยด้วยซ้ำ

“จันทร์เจ้า ฉันชื่อว่าจันทร์เจ้า หรือคุณกรวีจะเรียกฉันว่าที่รักก็ได้นะคะ ฉันไม่ติดอะไร” เธอรีบแนะนำตัวเองด้วยคำพูดติดทะเล้น

“คุณจันทร์เจ้าโทรมาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่าคะครับ หรือว่าคุณคิดวิธีที่จะให้ผมรับผิดชอบคุณได้แล้ว” เขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง กรวีไม่ต้องการเล่นกับเธอ แม้อีกฝ่ายพยายามจะทอดสะพานอยู่ตลอด

“ไม่มีธุระโทรหาไม่ได้เหรอคะ? บางทีฉันอาจจะแค่คิดถึงคุณเฉยๆ ก็ได้นะ” เธอยังคงทำหมาหยอกไก่ใส่เขาไม่เลิก นั่นทำให้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกหงุดหงิด

“ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรผมจะวางแล้วนะครับ ผมมีงานต้องทำต่อ” เขาดึงโทรศัพท์ออกจากหูและทำท่าจะกดวาง แต่เสียงหวานก็ดังลอดออกมารั้งเขาไว้ให้ยกกลับขึ้นไปแนบที่เดิมอีกครั้ง

“ออกมาพบฉันที่คาเฟ่ข้างโรงพยาบาลหน่อย ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอคุณอยู่”

น้ำเสียงหญิงสาวเปลี่ยนไป จากที่ทะเล้นหยอดชายหนุ่มเล่นไปเรื่อย เธอกลับพูดอย่างเรียบนิ่งดูจริงจังขึ้น ก่อนที่จันทร์เจ้าจะตัดสายเขาทิ้งโดยไม่รอการตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ

เมื่อสายถูกตัดกรวีจึงละโทรศัพท์ออกมาจ้องมอง อย่างไม่เข้าใจคู่สนทนาของเขา ชายหนุ่มส่ายหัวเล็กน้อยด้วยความเอือมระอากับความเอาแต่ใจของหญิงสาว ก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะดังเดิม โดยไม่มีท่าทีกระตือรือร้นที่จะลุกออกไปตามนัดเลยสักนิด

เขายังคงนั่งรอตรวจคนไข้รายต่อไปอย่างใจเย็น จนเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบสองชั่วโมงครึ่ง คนไข้รายสุดท้ายของเขาก็รับคำปรึกษาเสร็จและขอตัวกลับบ้าน

กรวีพลิกข้อมือดูนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาที่นานสมควรมากแล้ว เขาเหลือบสายตามองไปยังหน้าจอโทรศัพท์ ก็พบว่าไม่มีสายโทรเข้ามาอีกแต่อย่างใด ชายหนุ่มคาดเดาไว้ว่าหญิงสาวที่นัดเขาไว้ น่าจะรอไม่ไหวและจากไปแล้ว แต่ด้วยความที่รู้สึกยังค้างคาใจอยู่ ร่างสูงจึงตัดสินใจหยิบข้าวของของตน และลุกขึ้นออกไปยังสถานที่นัดพบ

แม้เวลาจะผ่านมาสองชั่วโมงกว่าแล้ว แต่ร่างระหงในชุดเดรสสุดเซ็กซี่ตามแบบฉบับของจันทร์เจ้า ก็ยังคงนั่งรอต่ออย่างไม่คิดที่จะลุกไปไหน การนัดใครสักคนเอาไว้แล้วสายบ้างเบี้ยวบ้าง มันเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปแล้ว

แต่ตั้งแต่ที่เคยเจอมา เธอไม่เคยนั่งรอใครเกินสามสิบนาทีเลยสักครั้ง แต่กับผู้ชายคนนี้ที่เธอบังเอิญมีสัมพันธ์กับเขาไปแค่คืนเดียว เธอกลับไม่มีความคิดที่จะเลิกรออยู่ในหัวสมอง แม้จะถูกปล่อยให้นั่งรอจนร้านปิด เธอคิดว่าเธอก็คงจะทำแบบนั้น

“ยังไม่กลับอีกเหรอ?” กรวีเอ่ยถามด้วยความรู้สึกผิด หลังจากที่เดินเข้าร้านมาและพบว่าหญิงสาวยังคงอยู่

“ถ้ากลับคุณก็คงไม่เห็นหัวฉันโด่อยู่ตรงนี้หรอก”

จันทร์เจ้าตอบอย่างประชดประชัน ในใจเธอตอนนี้ควรจะต้องเต็มไปด้วยความรู้สึกโกรธสิ แต่มันกลับมีแค่ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจอยู่เต็มไปหมด

“ผมขอโทษ ผมติดคนไข้อยู่”

กรวีรู้สึกผิดจริงๆ เพราะไม่คิดว่าผู้หญิงที่ดูเป็นลูกคุณหนูเอาแต่ใจ ท่าทางไม่แคร์ใครหน้าไหนอย่างเธอจะนั่งรอเขาได้นานขนาดนี้ แถมเมื่อเจอหน้ากัน เธอกลับไม่วีนเหวี่ยงโวยวายใส่เขาที่มาช้าอีกต่างหาก

“ช่างมันเถอะ แค่คุณมาก็พอละ”

น้ำตาเม็ดเล็กซึมออกมาบริเวณหัวตาเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะหันหน้าหนีและใช้ปลายนิ้วเช็ดมันออกอย่างรวดเร็ว ทำให้ชายหนุ่มไม่ทันได้สังเกต

จันทร์เจ้าก็ไม่เข้าใจตัวเธอเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงยอมเสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนนี้ได้ ทั้งๆ ที่พึ่งได้รู้จักเขาเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น แต่กลับรู้สึกว่าเขาสำคัญกับชีวิตเธอเหลือเกิน

“ครับ แล้วคุณนัดผมมามีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” กรไม่ต้องการให้เวลามันยืดเยื้อเขาจึงเข้าประเด็นทันที

“ฉันคิดวิธีที่จะให้คุณรับผิดชอบฉันได้แล้ว”

“ครับ ว่ามาเลย”

“ในเมื่อคุณไม่อยากคบกับฉันก็ไม่ต้องคบ คุณแค่นอนกับฉันทุกคืนก็พอ” จันทร์เจ้าบอกในสิ่งที่เธอต้องการออกไป

สำหรับเธอมันเป็นเรื่องปกติไม่ได้น่าอายอะไรเลย แต่สำหรับกรวีเขามองเธอติดลบเข้าไปอีก การที่ผู้หญิงมาพูดเรื่องอย่างว่าได้หน้าตาเฉย กับผู้ชายที่แทบไม่ได้รู้จักกันเลยด้วยซ้ำแบบนี้ มันทำให้เขามองเธอเป็นลูกคุณหนูใจแตก และชายหนุ่มก็ไม่ชอบเอาเสียมากๆ เพราะเธอกำลังทำให้ภาพลักษณ์ของผู้หญิงตกต่ำ

“ก่อนที่คุณจะพูดออกมา คุณได้คิดมาดีแล้วหรือยัง?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ในแววตาเต็มไปด้วยการเหยียดหยาม

“คิดมาดีแล้วสิ ฉันใช้เวลาคิดมาหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน”

“งั้นผมว่าคุณคงจะใช้เวลาคิดน้อยไปหน่อย คุณกลับไปคิดมาใหม่เถอะ เพราะว่าผมขอปฏิเสธ” พูดจบกรวีก็ทำท่าจะลุกเดินจากไป แต่คำพูดประโยคถัดมาของจันทร์เจ้ากลับฉุดรั้งเขาเอาไว้อีกครั้ง

“ถ้าคุณปฏิเสธ ฉันจะโพสต์ลงโซเชียลว่านักจิตวิทยาของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ใช้กำลังบังคับผู้หญิงให้หลับนอนด้วยแล้วไม่รับผิดชอบ”