บทที่ 13 ฝึกวิชากับยอดคน

หลังจากที่ราดิชวาร์ปตามอาจารย์มาติดๆ เขาก็มาโผล่ที่ลานกว้างแห่งหนึ่ง ราดิชมองไปรอบๆ ก็พบกระท่อมน้อยหลังหนึ่งอยู่ไม่ไกล ที่ด้านข้างกระท่อมมีถ้ำอยู่ถ้ำหนึ่ง ถัดไปเป็นน้ำตกเล็กๆ ที่กำลังส่งเสียงซ่าซ่า และลำธารที่ไหลเอื่อยๆ รอบด้านมีต้นไม้นานาพันธุ์เต็มไปหมด ที่แห่งนี้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงาม ซึ่งเขาก็ชอบมันมากเพราะมันทำให้รู้สึกสบายใจ

เสียงชายชราดังขึ้น “ลืมถามไป เจ้าชื่ออะไรหรือ” ขณะที่เขาเดินออกจากตัวบ้านพร้อมกระติกน้ำอันหนึ่งยื่นให้ราดิช

“ศิษย์ชื่อราดิชครับท่านอาจารย์” ราดิชตอบอย่างนอบน้อม พร้อมรับกระติกน้ำมาดื่ม มันเป็นน้ำเปล่าที่เย็นชื่นใจมาก

“อืม... เอาล่ะ เดี๋ยวเราเริ่มบทเรียนกันเลยดีกว่า เจ้าพร้อมจะเรียนหรือยังล่ะ” อู๋หมิง

บอกพร้อมกับเดินไปหยิบเอาดาบไม้สองเล่มที่วางที่หน้ากระท่อมมา

“ศิษย์พร้อมอยู่แล้วอาจารย์ แต่ขอปล่อยเจ้าปิกามอนก่อน” ราดิชสั่งให้ปิกามอนออกมา และให้มันไปเดินเล่นรอบๆ ที่นี่ไปก่อน

“เจ้ามีสัตว์เลี้ยงเป็นหนูไฟฟ้าหรือนั่น หายากไม่ใช่เล่น เอาล่ะ ถึงข้าจะเป็นปรมาจารย์กระบี่แต่ก็ใช่ว่าจะใช้ดาบไม่เป็น แนวทางของมันก็ต่างกันไม่มาก ความจริงพวกดาบที่มีใบดาบแคบๆ ก็ถือว่าเป็นกระบี่ได้เหมือนกันล่ะนะ ถึงอย่างไรวิธีใช้มันก็เหมือนกันนั่นแหละ เอาล่ะเรามาเริ่มเรียนกันเลยดีกว่า” จากนั้นอู๋หมิงก็ส่งดาบไม้ให้ราดิชเล่มหนึ่งและให้ราดิชตั้งท่าจับดาบ

“ไม่ได้ๆ ขาแยกออกอีกนิด ตามองตรงที่เป้าหมาย ดาบเชิดกว่านี้อีกนิด เออนั่นแหละๆ” เสียงอู๋หมิงสอนราดิช และเขาก็ทำตามที่อาจารย์บอก

“ดีมาก ไหนลองเข้ามาฟันอาจารย์ซิ” อู๋หมิงบอก พร้อมตั้งท่าเตรียมพร้อมเหมือนที่สอนราดิช

ราดิชจึงพุ่งเข้าโจมตี ซึ่งเขาก็ตกใจมากที่พุ่งได้เร็วขึ้น ราดิชตวัดดาบฟันใส่อาจารย์สามทีติดติดกัน แต่ว่าอู๋หมิงก็สามารถป้องกันการโจมตีของราดิชได้ทุกดาบ เขาจึงดีดตัวถอยออกมาและตั้งท่าใหม่

“ใช้ได้ แต่วิธีจับดาบยังผิดอยู่ เจ้าจับดาบแน่นเกินไปนะ จับแค่พอให้มันไม่หลุดก็พอ มันจะได้สามารถพลิกดาบได้ง่ายขึ้น ลองดูสิ” อู๋หมิงสอนราดิช

ราดิชลองคลายมือที่ปกติเขาจะกำมันแน่นมากลงมานิดหน่อย และพุ่งเข้าโจมตีอู๋หมิงอีกครั้ง เขาฟันใส่อู๋หมิงสองทีติด ซ้ายที ขวาที แต่อู๋หมิงก็กันไว้ได้ แต่เขาไม่หยุดอยู่แค่นั้น เขาพลิกดาบและฟาดขวางไป ทำให้อู๋หมิงต้องดีดตัวกลับถอยหลังไปตั้งหลัก แต่ราดิชก็ไม่ได้ติดตามต่อไป

“ดีมาก รู้จักพลิกแพลง ไหนลองกันใหม่อีกครั้งสิ” อู๋หมิงชม ราดิชก็พุ่งเข้าโจมตีโดยฟันใส่บ้าง ปาดบ้าง ตวัดบ้าง ทางอู๋หมิงก็ไม่ได้โต้กลับ ทำหน้าที่รับอย่างเดียว

อู๋หมิงถอยออกมา “เจ้าเล็งฟันที่หัวคู่ต่อสู้ก็ถือว่าดีนะ แต่จุดตายของคนมันยังมีอีกหลายจุด เจ้าเล็งจุดอื่นบ้างก็ได้ ถ้าเอาแต่เล็งหัว พวกที่เก่งๆ ดักทางเจ้าได้ เจ้าจะแย่เอานะ” เขาบอกจุดอ่อนของราดิชให้

“แล้วจุดอื่นที่ว่ามีอะไรอีกมั่งละอาจารย์” ราดิชถามด้วยความสงสัย

อู๋หมิงเริ่มสาธยาย “คอหอยเอย หัวใจเอย รักแร้เอย ก้นกบเอย หว่างขาเอย ตับเอย หว่างคิ้วอะไรพวกนี้ นี่ข้าแค่ยกตัวอย่าง เดี๋ยวข้าสอนให้เลยดีกว่า” พร้อมกับเอาดาบไม้จี้ตามจุดต่างๆ บนตัวราดิชให้ดูว่าโจมตีจุดไหนได้บ้าง

“แล้วก็ข้าเห็นแต่เจ้าฟันเป็นอย่างเดียว ไม่ค่อยแทงเลย ความจริงดาบที่มีรูปร่างบางหรือแคบเหมาะกับการแทงอยู่แล้ว เดี๋ยวข้าจะสอนการแทงให้เจ้าพร้อมกับการก้าวขาก็แล้วกัน” อู๋หมิงตั้งท่าให้ราดิชดูและให้เขาทำตาม ราดิชก็ตั้งใจเรียนประกอบกับเรียนรู้ไวจึงทำได้ไม่ยากนัก

“รอบนี้เจ้าใช้แต่ท่าแทงอย่างเดียวนะ ลองดู” อู๋หมิงบอกพร้อมตั้งท่า ราดิชก็ขยับเข้าไปและใช้มือขวาจี้ดาบไปด้านหน้า พอถึงระยะก็กระตุกมือกลับพร้อมเอี้ยวตัวไปด้านข้างแทงดาบใส่ติดต่อกันสามดาบทันที เสียงดาบแหวกอากาศเข้าหาอู๋หมิง แต่ชายชราก็หลบได้อย่างสบายโดยใช้วิธีเอี้ยวตัวหลบโดยที่แทบไม่ขยับตัวเลย

“อาจารย์ทำได้ยังไงน่ะ สอนศิษย์ด้วยนะ” ราดิชที่เห็นอู๋หมิงหลบท่าแทงของเขาโดยแทบไม่ขยับไปไหนเลยร้องขึ้น

“แน่นอนข้าต้องสอนให้เจ้าอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เราเรียนเรื่องการแทงให้สำเร็จก่อนเถอะ” อู๋หมิงบอก พร้อมกับตั้งท่าแทงกลับราดิชพร้อมสอนวิธีป้องกันด้วยดาบก่อน ส่วนราดิชก็หัวไวทำตามได้สบาย สองศิษย์อาจารย์ฝึกซ้อมจนเย็น ตะวันเริ่มลับขอบฟ้า

“วันนี้พอแค่นี้ก่อน เจ้าไปตักน้ำใส่ในห้องน้ำและเอาไปให้ข้าที่ในครัวด้วย เดี๋ยวเรามาทำอาหารกินกัน” อู๋หมิงบอกพร้อมเอาดาบไม้จากราดิชรวมทั้งของตัวเองไปวางไว้ที่เดิม แล้วเดินเข้าครัวไปเตรียมวัตถุดิบ ทางราดิชก็ไปเอาถังน้ำข้างบ้านไปตักน้ำที่น้ำตก พอตักเสร็จก็เดินกลับเข้าไปที่กระท่อมน้อย

พอเข้ามาด้านใน ราดิชก็พบว่ามันมีห้องนั่งเล่นอยู่ตรงทางเข้าที่เขาเข้ามา มีโต๊ะและเก้าอี้อยู่ตรงกลาง ที่ด้านข้างก็มีโซฟาอีกตัว ผนังมีรูปของภูเขาและวิวทิวทัศน์ต่างๆ ประดับอยู่ เดินต่อไปอีกหน่อยก็พบห้องนอนและห้องน้ำตั้งอยู่ทางซ้ายและขวา

เขาก็เอาน้ำเข้าไปเทใส่ถังน้ำที่อยู่ในห้องน้ำ และทำอย่างนี้อีกหลายรอบจนมันเต็ม จากนั้นเขาก็ไปตักน้ำมาอีกถังและเดินต่อไปอีก ก็พบห้องครัวที่ตอนนี้อาจารย์ของเขากำลังหั่นผักอยู่

“มีอะไรให้ศิษย์ช่วยหรือเปล่าท่านอาจารย์” ราดิชถาม พร้อมเอาถังน้ำไปวางใกล้ๆ อาจารย์

“เจ้าช่วยข้าเอาเนื้อหมักเครื่องปรุงนั่นล่ะกัน” อู๋หมิงชี้ไปที่มุมหนึ่ง เห็นเนื้อวางอยู่หลายชิ้น

หลังจากนั้นสองศิษย์อาจารย์ทำอาหารเสร็จก็ยกไปกินที่ห้องนั่งเล่น ระหว่างที่กินข้าวเย็นนั้นก็มิได้มีการพูดคุยแต่อย่างใด จนกระทั่งกินเสร็จ

“อาจารย์ เดี๋ยวศิษย์เอาจานไปล้างเองครับ” ราดิชบอก พร้อมกับเริ่มเก็บจานเพื่อนำไปล้าง

“เดี๋ยวเจ้าล้างเสร็จแล้ว ออกมาพบข้าที่หน้าบ้านนะ” อาจารย์บอก พร้อมลุกออกไปหน้ากระท่อมน้อย

ราดิชหลังจากที่เก็บจานไปก็เริ่มลงมือล้างและทำความสะอาดทันที หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้วเขาก็ออกไปหน้ากระท่อมตามคำสั่งของอาจารย์ พอออกมาถึงก็พบอาจารย์ยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“เจ้านั่งเถอะ วันนี้อาจารย์จะสอนเรื่องจุดอ่อนของสัตว์อสูรประเภทต่างๆ ให้” อาจารย์บอก ราดิชจึงนั่งขัดสมาธิเพื่อรอการสอน

“สัตว์อสูรในเกมนี้มีหลายประเภท แต่ละประเภทมีจุดอ่อนต่างกัน...” อาจารย์เริ่มสอนราดิช ตัวเขาก็ตั้งใจฟังอย่างดี ส่วนไหนที่เขาสงสัยก็จะถามอาจารย์ ทางอู๋หมิงก็ตอบให้ด้วยความเอ็นดูจนกระทั่งผ่านไปหลายชั่วโมง

“คืนนี้พอแค่นี้ก่อน เจ้าไปอาบน้ำและเข้านอนเถอะ อ้อ นอนที่ห้องนั่งเล่นตรงโซฟานั่นก็แล้วกัน” อาจารย์บอกราดิช

“อาจารย์ ศิษย์สงสัยอย่างหนึ่ง เวลาที่นี่เท่ากับในเกมปกติหรือเปล่า” ราดิชถามเพราะเป็นกังวลเรื่องการออกเกมนั่นเอง

“ก็เท่ากันนั่นแหละ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ที่นี่เจ้าสามารถออกจากเกมเหมือนกัน ถ้าเจ้าเข้าเกมมาก็จะโผล่ที่ลานบ้านที่นี่แหละ ไม่ต้องกังวลไปหรอก” อู๋หมิงบอกให้ราดิชสบายใจ

“ครับ ศิษย์ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” ราดิชบอก พร้อมกับเตรียมข้าวของส่วนตัวไปอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จราดิชก็ไปนอนที่โซฟา โดยเรียกเจ้าปิกามอนมานอนกอดเช่นเคย จนหลับไปด้วยความเพลียในที่สุด

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง ราดิชตื่นแต่เช้าแล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว จากนั้นเขาก็ออกมาหน้าบ้านและได้พบกับอาจารย์ที่กำลังรำดาบอยู่

ราดิชกล่าวทักทายอาจารย์ “อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์” และไปหยิบดาบไม้อีกเล่มมาและเดินไปที่อู๋หมิง

“ตื่นเช้าเหมือนกันนี่ มาออกกำลังกายกันหน่อยดีกว่า เจ้าอยากร่ายรำตวัดดาบแบบไหนก็ทำเลย รำแบบเป็นอิสระ เจ้าไม่ต้องทำตามข้าหรอก วิถีแห่งดาบของใครก็ของมันน่ะ” อู๋หมิงบอก พร้อมกับร่ายรำเพลงดาบต่อ ราดิชก็ลองร่ายรำดาบของตนบ้าง เขาร่ายรำไปตามความรู้สึก ซ้ายทีขวาทีไปเรื่อย จนลืมเลือนสิ่งรอบตัวไปหมดและตกอยู่ในภวังค์ในที่สุด

“พอได้แล้ว ไปเตรียมอาหารกันเถอะ” เสียงเรียกของอู๋หมิงปลุกสติของราดิชขึ้น

“ครับอาจารย์ ศิษย์ไปตักน้ำก่อนนะ” ราดิชรู้หน้าที่ดี จึงเดินไปตักน้ำแล้วตามไปให้อู๋หมิงในครัว

หลังจากทั้งสองทำอาหารและรับประทานอาหารเสร็จ ราดิชก็ทำหน้าที่ล้างจานเก็บกวาดเหมือนเดิม พอทำหน้าที่เสร็จเขาก็ออกไปพบอาจารย์ที่ลานหน้ากระท่อม เพื่อเรียนวิชาของวันนี้ต่อไป

อู๋หมิงเอ่ยถามขึ้นเมื่อราดิชมาถึง “เจ้ารู้ไหมทำไมข้าถึงไม่สอนกระบวนท่าให้เจ้า แต่กลับสอนพื้นฐานการจับดาบให้แทน” และยื่นดาบไม้ให้ราดิชไปด้วย

“ไม่ทราบครับ ที่อาจารย์สอนการจับดาบน่าจะทำให้ผมใช้ดาบได้ดีขึ้นใช่หรือไม่ครับ” ราดิชตอบตามที่คิด และรับดาบไม้มาจากอาจารย์

“ถูกต้อง ข้าสอนพื้นฐานการใช้ดาบก็เพื่อให้เจ้าใช้ดาบได้อย่างถูกวิธี แต่ที่ไม่สอนกระบวนท่าให้นั้นก็เพราะว่าข้าอยากให้เจ้าฟาดฟันดาบอย่างอิสระ ถ้าเจ้าขัดเกลาพื้นฐานการใช้ดาบได้ถึงขีดสุด มีกระบวนท่าหรือไม่มีก็ไม่แตกต่างกัน นอกจากทำให้เจ้าฟาดฟันดาบได้อย่างอิสระและไร้แนวทาง ทำให้คู่ต่อสู้อ่านแนววิชาของเจ้าไม่ออกแล้ว ยังทำให้หาแนววิธีรับมือกับเจ้าได้ยากขึ้นอีกด้วย” อู๋หมิงบอกถึงสาเหตุให้ราดิชทราบ

“ศิษย์เข้าใจแล้วอาจารย์ แล้ววันนี้เราเรียนเรื่องอะไรต่อครับ” ราดิชเห็นด้วยกับอาจารย์ และเตรียมเรียนต่อ อู๋หมิงก็บอกเรื่องที่จะสอน “เดี๋ยวข้าจะสอนวิธีฟันให้กับเจ้านะเช้านี้” พร้อมทำท่าให้ราดิชดูและให้ราดิชลองทำตาม ทางราดิชก็ทำได้ใกล้เคียงมาก

อู๋หมิงบอกพร้อมตั้งท่ารับ “เจ้าลองเข้ามาฟันข้านะ ฟันอย่างเดียวเลย” ราดิชก็ตั้งท่าและก้าวเข้าหา จากนั้นดีดตัวเข้าไปฟันใส่อู๋หมิงทันที เสียงดาบไม้ปะทะกันและเสียงฟันผ่านอากาศ อู๋หมิงรับดาบของราดิชและโยกตัวหลบไปได้

“ดีมาก ต่อไปเจ้าลองใช้ทั้งการฟันและการแทงที่ข้าสอนโจมตีข้าแบบต่อเนื่องดูสิ” อู๋หมิง บอกและตั้งท่าเตรียมพร้อม ราดิชเองก็ตั้งท่าและพุ่งเข้าหาอู๋หมิงทันที เขาแทงดาบออกไปที่คอหอยของอู๋หมิง อาจารย์เขาเอาดาบกันไว้ได้ ราดิชจึงพลิกดาบออกและฟันเข้าใส่ซอกคอชายชรา แต่อู๋หมิงก็ถอยหลังและตวัดดาบเข้าป้องกันไว้ได้

จากนั้นสองคนศิษย์อาจารย์ก็ฝึกซ้อมกัน โดยที่อาจารย์เป็นฝ่ายตั้งรับอย่างไม่เพลี่ยงพล้ำ แต่ก็มีหลายทีที่หวุดหวิดไปเพราะราดิชเริ่มพัฒนาขึ้น อู๋หมิงที่จับจุดอ่อนของลูกศิษย์ได้ถามออกมา “เจ้าพัฒนาได้เร็วมาก แต่เจ้าแทบไม่เคยเป็นฝ่ายตั้งรับเลย ที่ผ่านมาเจ้าบุกเข้าหาคู่ต่อสู้และสังหารได้ก่อนเสมอใช่หรือไม่”

ราดิชหยุดคิดไปชั่วขณะและตอบคำถามของอาจารย์ “ตั้งแต่ผมเริ่มเล่นเกม ส่วนใหญ่ก็เป็นเช่นนั้นนะอาจารย์ ว่าแต่ทำไมหรือครับ” ราดิชตอบด้วยความงุนงง

“แล้วถ้าเจ้าเจอคนที่จู่โจมหรือบุกเก่งกว่าเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร เคยคิดบ้างหรือเปล่า” อู๋หมิงลองถามดู

“ไม่เคยคิดเหมือนกันอาจารย์” ราดิชตอบด้วยความอาย

“เดี๋ยวข้าจะลองบุกเข้าไปบ้างล่ะ เจ้าลองตั้งรับและสวนกลับดูสิ” อู๋หมิงบอกพร้อมตั้งท่า ราดิชเองก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมเช่นกัน

อู๋หมิงพุ่งเข้าหาราดิชพร้อมตวัดดาบฟันใส่ซอกคออย่างรวดเร็ว ราดิชใช้ดาบตั้งรับพร้อมกับพลิกดาบเพื่อฟันสวนใส่ อู๋หมิงจึงพลิกดาบกลับมาและฟันซ้ำเข้าไปอีกทีด้วยความรวดเร็ว เขาตกตะลึงมากแต่ก็ยังเอาดาบกันไว้ทัน ราดิชกันไว้ได้แต่ก็เสียโอกาสในการโต้กลับ อู๋หมิงก้าวถอยออกมาและแทงดาบเข้าไปที่ท้องราดิช เขาขวางดาบไว้พร้อมเบี่ยงไปทางขวา แล้วพลิกดาบฟันขวางใส่อู๋หมิง อาจารย์เขาก็พลิกดาบกันเอาไว้และหมุนตัวกลับมาฟันราดิช ดาบต่อดาบปะทะกันอย่างต่อเนื่อง ราดิชรับไว้ได้ พออาจารย์เขาก็พลิกฟันอีกทีราดิชก็สกัดไว้ทัน และดีดตัวถอยออกมาจากระยะโจมตีเพื่อตั้งหลัก

อู๋หมิงกล่าวชมราดิช “เจ้ามีไหวพริบใช้ได้ เอาล่ะ บทเรียนต่อไป เจ้าต้องป้องกันการโจมตีให้ได้ ข้าจะบุกแบบจริงๆ จังๆ แล้วนะ เตรียมตัวให้ดี” พร้อมทะยานตัวเข้าจู่โจมราดิชอย่างรวดเร็ว

สองศิษย์อาจารย์เข้าจู่โจมโรมรันกันอย่างดุเดือด ราดิชป้องกันการโจมตีของอู๋หมิงได้ไม่หมด โดนเคาะไปหลายที แต่เขาก็ไม่ท้อถอยและจดจำสิ่งที่ผิดพลาดไว้เป็นบทเรียน เพื่อนำไปปรับใช้อยู่ตลอดเวลา จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเที่ยง

“เอาละพอก่อน ไปพักกินข้าวเที่ยงกันก่อนเถอะ” อู๋หมิงบอกให้พัก และเดินเข้ากระท่อมไป ส่วนราดิชก็ทำหน้าที่ของตนเองนั่นคือการตักน้ำนั่นเอง

หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวเที่ยงเสร็จเรียบร้อย อู๋หมิงก็เริ่มการฝึกในภาคบ่ายต่อ พวกเขาผลัดกันรุกรับอย่างต่อเนื่อง อู๋หมิงต้องการให้ราดิชเคยชินกับการต่อสู้แบบติดพัน เพราะปกติราดิชนั้นจัดการศัตรูได้รวดเร็วเกินไปภายในไม่กี่กระบวนท่า แต่นั่นเป็นการต่อสู้กับพวกธรรมดา ถ้าเกิดปะทะกับยอดฝีมือด้วยกันราดิชคงสู้ไม่ไหวอย่างแน่นอน หลังจากฝึกซ้อมสักพักจนเวลาล่วงเลยไปถึงบ่ายสองโมง อู๋หมิงก็หยุดและดูเวลา

“การซ้อมนี้พอก่อน เจ้าตามข้ามา ข้าจะพาไปเจ้าไปฝึกสมาธิ” อู๋หมิงบอก และเดินนำราดิชไปที่น้ำตกที่เขาเห็นเมื่อวานนั่นเอง

“เจ้าเข้าไปนั่งที่ใต้น้ำตกนั่นเพื่อทำสมาธิและซึมซับพลังธรรมชาติดูนะ พอเจ้าเข้าไปนั่งแล้วก็พยายามทำจิตใจให้สงบและว่างเปล่า พยายามสัมผัสถึงธรรมชาติที่อยู่รอบตัวเจ้าให้ได้ล่ะ” อู๋หมิง

บอก ราดิชถอดเกราะเก็บไว้ และเดินไปที่น้ำตกเพื่อฝึกสมาธิตามที่อาจารย์บอก

ราดิชเงยหน้าขึ้นมองหน้าผาที่สูงประมาณ 10 เมตร ที่น้ำตกไหลลงมา ถึงมันจะเป็นน้ำตกเล็กๆ แต่มันก็สวยงามไม่แพ้น้ำตกใหญ่ๆ เลย เขาก้าวเข้าไปในสายน้ำตก สายน้ำที่เย็นชุ่มช่ำกระทบร่างกายทำให้เขารู้สึกสบายกายสบายใจมาก เขานั่งลงขัดสมาธิและเริ่มหลับตา พร้อมกับทำจิตใจให้ว่างเปล่า

ราดิชทำจิตให้ว่างเปล่า เขาเริ่มเข้าสู่ภวังค์อย่างช้าๆ นานเข้าๆ เขาก็เริ่มสัมผัสและรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่รอบข้าง ทั้งสายน้ำที่กระทบร่างกาย สายลมที่พัดผ่าน หรือจะเป็นเสียงใบไม้เสียดสีกันเมื่อต้องลม เสียงนกตัวน้อยที่ส่งเสียงอยู่บนต้นไม้ไม่ไกลนัก ผืนดินที่เขานั่งอยู่ หรือจะเป็นอาจารย์ที่นั่งอยู่ที่หน้ากระท่อม ราดิชเริ่มเข้าถึงการมีตัวตนของธรรมชาติมากขึ้นเรื่อยๆ เขาเริ่มสัมผัสได้ถึงมวลของน้ำและอากาศ เวลาผ่านไปช้าๆ จนกระทั่งเย็นและเริ่มมืดค่ำลงเรื่อยๆ

ราดิชค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น มาตอนนี้เขาเหมือนเป็นคนใหม่ที่จิตใจเยือกเย็นลงกว่าแต่ก่อนมาก หลังจากที่เขาได้สัมผัสถึงธรรมชาติ เขาค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากน้ำตกไปที่กระท่อมน้อย

“เป็นไงบ้าง การสัมผัสกับธรรมชาติ” อาจารย์ถามราดิช

“ผมรู้สึกว่าได้รู้อะไรใหม่ๆ เยอะขึ้น จิตใจก็สงบมากขึ้นด้วยครับ” ราดิชตอบตามที่เขารู้สึก

“ดีแล้วล่ะ ข้าทำอาหารเย็นไว้แล้ว เราไปกินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวข้าจะได้สอนเจ้าต่อ” อู๋หมิงบอกพร้อมเดินนำราดิชไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อกินข้าวเย็น เขาก็เดินตามเข้าไป ทั้งสองนั่งลงกินกันอย่างเงียบๆ จนเสร็จ ราดิชก็จัดการทำหน้าที่ล้างจานเก็บกวาดเช่นเคย หลังจากเรียบร้อยแล้วก็ออกไปหาอาจารย์ที่หน้ากระท่อมเพื่อเรียนวิชาต่อ

“วันนี้ข้าจะสอนเรื่องปรัชญาแนวคิดต่างๆ ก็แล้วกันนะ” อู๋หมิงบอก พร้อมกับในมือมีหนังสือเล่มหนึ่ง ราดิชคิดว่าน่าจะเป็นตำราปรัชญาหรือคำสอนอะไรสักอย่าง

“เจ้าว่าศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุดคืออะไร” อู๋หมิงถามขึ้น

ราดิชก็นั่งคิดเค้นหาคำตอบจนได้ “ศิษย์คิดว่า คือใจตัวเองครับ เพราะถ้าแค่เอาชนะใจตัวเองไม่ได้ก็ไม่มีทางชนะคนอื่นได้” ราดิชตอบอย่างฉะฉาน

“ถูกต้อง จิตใจของเรานี่แหละแข็งแกร่งที่สุด สมมุติว่าเจ้าเจอกับคนที่เก่งมากๆ ดูยังไงเจ้าก็ไม่มีทางชนะเลย ถ้าใจเจ้าคิดว่าแพ้มันก็แพ้ไปแล้วครึ่งตัว แต่ถ้าใจเจ้าคิดว่ายังมีหวังยังมีโอกาสอยู่ ข้าเชื่อมันต้องมีหนทางชนะอย่างแน่นอน” อู๋หมิงบอกราดิช

จากนั้นเขาก็สอนและตั้งคำถามหลายข้อให้ราดิชตอบ ส่วนใหญ่มันจะเป็นคำถามปรัชญา หรือการดำรงชีวิต อู๋หมิงจะเน้นคำสอนในแนวช่วยเหลือคนยาก อภิบาลคนดีเพื่อปลูกฝังราดิช ตัวเขาเองก็มีนิสัยแบบนี้อยู่แล้วจึงซึมซับได้ไม่ยาก

“เอาล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว เจ้าไปอาบน้ำนอนเถอะ ที่เหลือค่อยมาต่อพรุ่งนี้” อู๋หมิงบอก ราดิชก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ทำให้นึกได้ว่าเขาลืมเจ้าปิกามอนซะสนิท พอเข้ามาก็พบมันนอนหลับอุตุอยู่บนโซฟานั่นเอง

ราดิชลูบหัวมันอย่างแผ่วเบา “นอนง่ายดีเหมือนกันเจ้านี่” ราดิชว่า หลังจากอาบน้ำเสร็จเขาก็มาที่โซฟาและจับเจ้าปิกามอนมาเป็นหมอนข้าง ทำให้มันรู้สึกตัว

“เจ้านายฝึกเสร็จแล้วเหรอ ข้าเบื่อจังเลย ที่นี่ไม่มีอะไรสนุกๆ เลยอ่ะ” ปิกามอนโอดครวญกับราดิช

“เอาน่าทนหน่อย เดี๋ยวฉันฝึกวิชาเสร็จจะพาแกไปเที่ยวให้หนำใจเลยก็ได้ ฉันสัญญา” ราดิชปลอบมัน ปิกามอนก็เข้ามาซุกอกของราดิช “เจ้านายสัญญาแล้วนะ ข้าจะรอวันนั้น” ราดิชก็กอดมัน และหลับไปในที่สุด

เช้าวันใหม่มาถึง ราดิชตื่นแต่เช้าไปอาบน้ำแต่งตัว และออกไปที่หน้ากระท่อมก็พบอาจารย์กำลังร่ายรำดาบอยู่เหมือนกับเมื่อวาน เขาจึงหยิบดาบไม้ขึ้นมาและออกไปร่ายรำบ้าง ตอนนี้ราดิชเริ่มร่ายรำดาบได้อย่างลื่นไหลมากขึ้น

“เอาล่ะ เดี๋ยวไปทำอาหารและกินข้าวเช้ากันก่อนนะเดี๋ยวค่อยมาต่อกัน” อู๋หมิงบอก ราดิชก็ทำหน้าที่ของตนเช่นเดิม หลังจากที่ทั้งคู่กินข้าวเช้าเสร็จก็ออกมาหน้ากระท่อมเพื่อฝึกซ้อม

“ข้าจะสอนวิธีหลบหลีกที่ทำให้ใช้ร่างกายน้อยที่สุด และสามารถโต้กลับได้ทันที เจ้าลองเข้ามาโจมตีข้าสิ” อู๋หมิงบอกพร้อมตั้งท่าให้ราดิชดู

ราดิชเองก็ตั้งท่าและพุ่งทะยานเข้าจู่โจมทันที เขาแทงดาบออกด้วยความแยบคาย สามารถเปลี่ยนวิถีการโจมตีได้หลายแบบ อาจารย์เขาเอี้ยวตัวพร้อมตวัดดาบปะทะไว้ได้ แต่ดาบของราดิชไม่ได้มีแค่นั้น เขาพลิกดาบต่อและฟันใส่อย่างต่อเนื่อง ทำให้อู๋หมิงต้องก้าวถอยหลัง ชายชราตวัดดาบตีกลับ ราดิชก็พลิกดาบขวางกันไว้ได้และดีดตัวถอยออกมาตั้งหลัก

“เป็นยังไงบ้าง ถ้าเจ้าสามารถตั้งรับและสวนกลับได้อย่างต่อเนื่องโดยที่แทบไม่เคลื่อนไหวให้เสียเปล่าเลย มันดีใช่ไหมล่ะ” อู๋หมิงบอก และเริ่มสอนวิธีการหลบให้ราดิช

“เราหลบแค่พอหลบพ้นก็พอ ไม่ต้องหลบให้มากเกินไป เพราะจะใช้พละกำลังมาก แล้วทำให้เจ้าเหนื่อยเร็ว แต่การเอี้ยวตัวหลบหรือหลบแค่พอพ้น นอกจากจะใช้พลังงานน้อยกว่า เจ้ายังสามารถโต้กลับได้เพราะเจ้าอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ต่างจากเดิมเท่าไร” อู๋หมิงก็ทำท่าให้ดู แล้วจัดท่าทางของราดิชเพื่อสอน ผ่านไปพักใหญ่อู๋หมิงก็เริ่มโจมตีราดิชและให้เขาหลบการโจมตีเหล่านั้น

“ต่อไปเจ้าลองหลบแบบที่ข้าทำ แล้วพยายามโต้กลับมาด้วยล่ะ” อู๋หมิงบอก พร้อมตั้งท่าและพุ่งเข้าใส่หาราดิชพร้อมตวัดดาบใส่ทันที ราดิชก้าวขาไปด้านข้างให้พ้นวิถีและฟันสวนกลับ จนอู๋หมิงต้องวกดาบกลับมากัน และแล้วการฝึกสอนการหลบหลีกก็ดำเนินไปจนถึงช่วงเที่ยง

“เอาล่ะ พักกินข้าวก่อนนะ เดี๋ยวค่อยมาว่ากันต่อ” อู๋หมิงบอกราดิช เขาก็ไปตักน้ำและไปช่วยอาจารย์ทำอาหาร หลังจากที่ทั้งสองก็กินกันอย่างเงียบๆ เรียบร้อยแล้ว ก็เตรียมพร้อมสำหรับการฝึกต่อไป

“ต่อไปเป็นบทเรียนสุดท้าย จงเอาชนะคู่ต่อสู้ที่อยู่ในถ้ำนี้ให้ได้ หรือทำให้อีกฝ่ายยอมรับในตัวเจ้า” อู๋หมิงบอกราดิช พร้อมเดินนำราดิชไปที่ถ้ำที่อยู่ถัดไปจากกระท่อมน้อย ตัวเขาเองก็สงสัยอยู่ว่ามันมีไว้ทำอะไรจนกระทั่งมารู้ในวันนี้แหละ

“เดี๋ยวเจ้าเข้าไปในถ้ำนั่นนะ ข้างในจะมีแอ่งน้ำอยู่แห่งหนึ่ง เจ้าเอามือจุ่มลงไปในนั้นแล้วรอสักพักจะมีผู้ทำการทดสอบออกมาสู้กับเจ้า ยาฟื้นพลังจะใช้ไม่ได้ แต่ไม่ต้องกลัวตายนะ พอเริ่มการทดสอบเจ้าจะมีสถานะกึ่งอมตะ พอตายก็จะเกิดที่กลางถ้ำทันทีโดยที่ไม่เสียระดับหรืออะไรทั้งสิ้นไม่ต้องกังวลไป แล้วเจ้าก็สู้ต่อได้เรื่อยๆ ถ้าเจ้าเอาชนะ หรือทำให้ผู้ทดสอบยอมรับได้ก็จะถือว่าผ่านภารกิจ และจะได้ทักษะจากข้า” อู๋หมิงบอกถึงภารกิจที่ต้องผ่าน

“นี่เป็นภารกิจเหรอเนี่ย ศิษย์นึกว่าแค่เรียนวิชาซะอีก” ราดิชบอกด้วยความงงเล็กน้อย

อู๋หมิงบอกเงื่อนไข “ก็ถ้าเจ้าผ่านการทดสอบก็สำเร็จภารกิจไง แต่ถ้าไม่ผ่านเจ้าก็ได้เรียนพื้นฐานต่างๆ จากข้าไป ซึ่งมันก็ช่วยให้เจ้าพัฒนาได้อีกเยอะ แต่ข้าบอกไว้ก่อน ถ้าเจ้าทดสอบไม่ผ่านก็ไม่มีสิทธิที่จะทดสอบอีกเป็นครั้งที่สองนะ ถ้าเจ้าไม่มีจิตใจที่อยากสู้ต่อหรือวิ่งหนีออกมาจากถ้ำถือว่าไม่ผ่านภารกิจ ยังไงข้าก็เอาใจช่วยเจ้าล่ะกัน อ้อ เอาดาบของเจ้าฝากข้าไว้ก่อนนะ เจ้าต้องใช้ดาบไม้อันนั้นเข้าไปทำภารกิจ ส่วนสัตว์เลี้ยงของเจ้าข้าจะดูแลให้เองไม่ต้องเป็นห่วง” ราดิชจึงเอาดาบที่เขามีฝากอาจารย์ไว้แล้วรับดาบไม้ที่เขาฝึกวิชาไปแทน จากนั้นก็สั่งให้ปิกามอนอยู่กับอาจารย์ของเขา

“ข้าจะพยายามเต็มที่ ไม่ทำให้ท่านอาจารย์ผิดหวังอย่างแน่นอน” ราดิชพูดกับตัวเอง พร้อมกับก้าวเดินเข้าไปในถ้ำนั้นอย่างตั้งใจแน่วแน่