บทที่5

แม่มดชัดๆ... เฮริคบริภาษกับตัวเองในใจ เขานึกชื่นชมหล่อนมากกว่าด่าทอ หล่อนทำให้ไฟในกายเขาลุกโชนได้อย่างน่าแปลก ทั้งที่ไม่ได้สัมผัสผิวกายกันแม้แต่น้อย ผิดกับผู้หญิงคนอื่นๆหากหล่อนไม่เปลื้องผ้ากระโดดค้อมใส่เขาก่อน หรือเขาอดอยากปากแห้งมาเป็นแรมคืน อย่าหวังว่าเขาจะเล่นด้วยกับพวกหล่อน

ยิ่งคิดยิ่งอยากปลดปล่อย...เฮริคถอนหายใจหนักหน่วงก่อนจะรีบสลัดความคิดทิ้ง เมื่อเป้ากางเกงส่วนกลางเริ่มพองขยายตัวจนน่าเกลียด ดีที่ว่าเสื้อสูทตัวยาวบิดบังส่วนนั้นไว้ได้

รติกาลเริ่มปรับสมองประมวลภาพหนุ่มหล่อตรงหน้า สายตากลมโตเพ่งกว้างขึ้น สำรวจคนตรงหน้าใหม่อีกครั้งไม่ว่าการแต่งกายรูปร่างหน้าตา หัวใจรติกาลเต้นแรงไปพร้อมๆกับสายตาที่ลากผ่านไปตามร่างกายที่มีเสื้อผ้าราคาแพงปิดทับ ดารานายแบบฮอลลีวูด ยังต้องชิดซ้าย...

เมลสันตามลงมาติดๆมองหญิงสาวแล้วนึกขำ ต่างกันกับสายตาคมเข้มของเฮริคที่จับจ้องใบหน้าเกลี้ยงเกลามีไรผมปรกลงมาเล็กน้อย สำหรับเขามองหล่อน ว่าเป็นภาพที่น่ารักและน่าทะนุถนอมนัก สำหรับผู้หญิงท่าทางซื่อๆตรงหน้า และดีใจที่หล่อนผู้นี้ไม่เป็นอะไรอย่างที่เขากลัว ผิดกับเจ้านายที่ผู้ชายด้วยกันมองดูแล้วรู้สึกได้...

“คุณ” เมื่อยิ่งเพ่งมองเฮริคตัดสินใจเอ่ยเรียก ด้วยความรู้สึกบางอย่างเมื่อเขาเจอประกายตาประหม่าอยู่ภายในดวงตาคู่นั้น

“ฮะ” สีหน้าอีหลักอีเหลื่อขานตอบพร้อมกระพริบตาปริบๆ เตรียมพร้อมอย่างดุษฎีหากอีกฝ่ายจะต่อว่าอะไรออกมา แต่สิ่งที่ทำให้ตะลึงไปมากกว่านั้น คือภาษาที่เอ่ยออกมาเป็นภาษาเดียวกับเธอต่างหาก!

สาธุ ขอให้พูดได้ไม่กี่ประโยคด้วยเถอะ...รติกาลแอบภาวนาให้ฝรั่งนัยน์ตาสีฟ้าเอ่ยภาษาถิ่นของเธอให้ได้น้อยที่สุด

รติกาลเริ่มอารมณ์ไม่คงที่ ยิ่งได้สบเข้ากับแววตาจริงจัง ความประหม่าแล่นปราดทั่วอณูร่างกาย โชคดีที่ไม่มีรถผ่านมาบีบแตรไล่ให้ร้อนใจเพิ่มขึ้นอีก ด้วยเพราะเหตุเธอเดินเซ่อซ่าไม่ดูทาง

“เจ็บตรงไหน เป็นอะไรบ้างหรือเปล่า” เสียงทุ้มนุ่มลึกเอ่ยสำเนียงไทยอย่างกับเจ้าของภาษามาเอง ทำเอาคนฟังอึ้งค้าง ตากลมโตเบิกกว้างอีกครั้ง

คำถามแรกยิ่งกว่าน้ำกรดที่มีพิษร้ายแต่หวานล้ำ เซาะลึกถึงแก่นใจ เพิ่มจังหวะการเต้นของหัวใจให้รติกาลตื่นเต้น ยิ่งกว่าหลีกหลบรถก่อนหน้าและนั้นทำให้เธอลืมให้คำตอบชายหนุ่มไป

“ตกลงคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เฮริคเขาถามซ้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นอีกคนทำท่าเหม่อลอยเหมือนเด็กอยู่ในภวังค์เคลิ้มฝัน

เสียงทุ้มฟังดูอบอุ่นและห่วงใยอาการคนเซ่อซ่า รติกาล กลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ก่อนจะรู้สึกตัวแล้วดีดตัวลุกขึ้นเต็มความสูงโดยไม่ลืมหยิบสิ่งของชิ้นสุดท้ายติดมือมาและยัดใส่ถุงทันที โดยไม่กล่าวตอบอีกฝ่ายไป ด้วยว่าลิ้นชาไปชั่วขณะ

เมลสันยืนอยู่อีกด้านเมื่อเห็นว่าหญิงสาวลุกขึ้นยืนได้เองอย่างคล่องแคล้ว ก็มองสำรวจเพื่อความแน่ใจด้วยสายตาตัวเองและเมื่อมองไปดีๆก็พบว่า บนพื้นมีสิ่งของเป็นหลักฐานอย่างดี ว่าต้องมีสิ่งหนึ่งสิ่งใดกระทบหน้ารถเป็นแน่ และสิ่งนั้นคงเป็นสิ่งของที่หญิงสาวหิ้วอยู่ในมือ “เป็นอะไรมากหรือเปล่าคุณ”

เสียงที่เปล่งดังของอีกคน เรียกสติสัมปชัญญะ ทุกส่วนของร่างกายรติกาลกลับมาปรกติเหมือนเดิม “ อะ อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ” จากที่มองหน้าอีกคน รติกาลก็หันมายังอีกต้นเสียงหนึ่งและตอบคำถามให้ไป

ท่าทางเงอะงะของหญิงสาวผู้นั้นทำให้ นัยน์ตาสีฟ้าต้องหรี่มองอย่างพินิจใหม่อีกครั้ง แต่ภายในใจรู้สึกหงุดหงิดที่เขาถามหล่อนไปหลายครั้งไม่ตอบคำถามแต่เมื่อเมลสันถามไปแค่ครั้งเดียว หล่อนก็ตอบทันที

หึ! เขาส่งเสียงผ่านลำคอ ก่อนกระตุกมุมปากขึ้นสูงและจางหายไป “ตกลงคุณไม่ได้เป็นอะไร แล้วทำไม...” เฮริคหยุดพูดกลืนความรู้สึกบางอย่างให้หายลงท้อง และความคิดใหม่เข้ามาแทนที่

คำพูดครึ่งๆกลางๆต้องการเรียกร้องให้สายตากลมใสหันกลับมาสนใจตนเองและได้ผลเมื่อหล่อนหันกลับมาจริงๆเขาจึงเอ่ยต่อ

“มาวิ่งตัดหน้ารถ หรือคิดจะหาเงินโดยวิธีการนี้หรือ”

สิ้นคำถามใบหน้านวลหน้าซีดเผือดพร้อมริมฝีปากกัดเม้มจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะถามด้วยสีหน้าไม่พอใจพร้อมๆกับลงน้ำหนักเสียงเท่าที่อารมณ์พาไป “คุณว่าไงนะ?” เธอถามซ้ำแม้จะได้ยินเต็มสองหู เพราะไม่อยากเชื่อ ว่าเป็นคำพูดของคนก่อนหน้านั้นที่เธอหลงซาบซึ้ง ทั้งที่หูเธอไม่ฝาด แต่คนถูกถาม กลับแบหน้ายักไหล่ไม่แคร์

หากไม่คิดเป็นเป้าสายตาผู้คน เธออยากตะกายหน้าผู้ชายตรงนี้ให้หมดหล่อ หากทำได้!

เมลสันใบหน้าเจื่อนลง ไม่คิดว่าเจ้านายจะเอ่ยออกมาเช่นนั้น หากจะอ้าปากคั่นกลาง ก็ต้องชะงักเมื่อเสียงทุ้มของเฮริคดังแทรกขึ้นอีกครั้ง

“ยืนใกล้กันแค่นี่ยังได้ยินไม่ชัดอีกหรือ ฉันถามว่าเธอแกล้งเอาตัวเองมาให้รถฉันเฉี่ยวชนเพื่อเรียกร้องค่าเสียหายใช่ไหม”

ร่างสมาร์ทในชุดสูทเอ่ยประโยคเน้นชัด พร้อมขยับเท้าเข้ามาใกล้คู่กรณีตรงหน้าอีกนิด รติกาลขยับไปถอยหลังอีกหน่อยด้วยรู้สึกไม่ปลอดภัย ไม่อยากให้ความห่างกระชั้นชิดเกินไปเพราะแค่สายตาที่อีกฝ่ายมองมา เหมือนจะเก็บเกี่ยวรูปพรรณสัณฐานของเธอจนเกือบจะทะลุจนเห็นเนื้อ

เมื่อได้จังหวะจนเป็นที่พอใจ รติกาลจึงตอบกลับไปว่า “ ดิฉันไม่ได้แกล้ง”

เธอบอกไปตามความสัจจริงพร้อมมองพื้นถนนที่เป็นเหตุให้เธอข้ามถนนผิดจังหวะ เพราะพื้นถนนขรุขระในช่วงนั้น ทั้งที่คาดคะเนระยะทางไว้ดิบดีว่าต้องผ่านไปได้สบายแต่เปล่าเลย เธอสะดุดพื้นยางมะตอยที่เป็นคลื่นสูงขึ้นมาเหนือพื้นเล็กน้อยอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ ก็ในเมื่อเธอระวังที่สุดแล้ว

“จะให้ผมเชื่อได้ไงว่าคุณไม่ได้คิดแบบนั้น” สายตายังไม่ละจากร่างอรชรบอบบางในเสื้อผ้ารัดกุม

ริมฝีปากบางกัดเม้มจนสนิทแน่น ...คำพูดอาจจะไม่เชื่อกันได้เธอเข้าใจ ว่าคนเราสมัยนี้อยู่บนความหวาดระแวงไม่ว่าเวลาใด ไม่เลือกเพศเลือกเวลา พวกมิจฉาชีพอยู่ได้ทั่วทุกพื้นที่ หากแต่สำหรับเธอมันไม่ใช่! ยิ่งสายตาที่มองเหมือนดูถูกกัน มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนคนชั้นต่ำ ส่งผลให้คนที่มีศักดิ์ศรีกล้าพอโต้กลับไป เมื่อสิ่งที่เขากล่าวหามานั้นมันไม่จริง

“หึ หากคุณเอาความคิดคุณมาเป็นบรรทัดฐานในการถามดิฉัน ขอให้คุณกลับไปคิดใหม่นะคะ เพราะดิฉันยังมีงานต้องทำและมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบอีกเยอะ ไม่ยอมเอาตัวเองมาเสี่ยงกะแค่ผลที่จะตามมาแบบไม่รู้ว่าจะคุ้มหรือไม่คุ้ม” รติกาลไม่ยอมน้อยหน้า เอ่ยวาจาเผ็ดร้อนโดยไม่ต้องอุ่นเครื่องให้เสียเวลา

เมื่อคนตรงหน้าไม่ให้เกียรติกัน เธอก็ไม่รู้จะเสแสร้งแกล้งใจเย็นไปทำไม

มาเฟียหนุ่มรูปงาม ออกอาการเหวอกับวาจาของผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ต่อว่า เขาจนเลือดขึ้นหน้า “นี่เธอ!” นิ้วชี้ชี้ไปตรงหน้า สาวมั่นเชิดหน้าใส่

เมลสันที่ยืนอยู่ใกล้รู้สึกบรรยากาศไม่ค่อยดี รู้สึกฉงนผิดคาดทั้งที่จริงก่อนหน้าดูเจ้านายจะสนใจผู้หญิงคนนี้ด้วยซ้ำ... แล้วทำไมถึงเป็นแบบนั้น!

จะห้ามรึ เมลสันก็ไม่กล้าเสี่ยง ยิ่งได้เห็นใบหน้าสวยคมเชิดขึ้น ริมฝีปากอิ่มอมชมพูเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง แสดงสีหน้ารับคำอย่างไม่เกรงกลัว เมลสันรู้สึกเหมือนกลืนก้อนหินลงคออย่างไรอย่างนั้น

“เอ่อ... นาย ” แม้จะเสี่ยงกลับการตำหนิอยู่บ้าง แต่เมลสันไม่อาจปล่อยให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น อีกทั้งไม่ต้องการให้เพื่อนรัก ยืนทะเลาะกับผู้หญิงในที่สาธารณะโจ่งแจ้งแบบนี้ มันไม่เหมาะ ที่สำคัญเขาเห็นว่ากล่องสีแดงสดเปิดอ้า

“อย่ามาเรียกนะเมลสัน” คนถูกขัด ชักสีหน้า แต่เมื่อคิดว่าเมลสันคงหวังดีถึงได้กล้าเรียก “มีอะไรว่ามา” ถามไปแล้ว ก็ได้แต่พ่นลมหายใจทิ้ง เมื่อทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าค้อนลมค้อนฟ้า

หล่อนทำให้เขาหงุดหงิด แล้วอย่างนี้เขาจะปล่อยหล่อนไปง่ายๆได้หรือ…