One night stand DADDY&MOM จำเป็น บทที่4.พ่อของลูก

“อกเป็นอก แน่นจนแทบทะลุเสื้อเชิ้ตเลยแก” เสียงเบญจาพูด พร้อมกับทำท่าทางเหมือนกำลังเคลิ้ม

“ความสูงกำลังดีเลยแหละเมรี ฉันอยากได้เขา แต่เขาจะอยากได้ฉันหรือเปล่าไม่รู้นะ”

ไพลินหลับตาวาดฝันจนเมรีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอแวะซื้อขนมแก้เปรี้ยวปาก ปล่อยให้สองเพื่อนเดินนำหน้าไปก่อน

เมรีได้ขนมแก้เปรี้ยวปากมาหลายอย่าง เธอสาวเท้าเดินตามเพราะว่ากลัวจะพลัดหลงกัน เมรีชะงักกึก ถุงขนมในมือหล่นแหมะลงบนพื้น ริมฝีปากอ้าค้าง เมื่อมองตามมือของไพลินไป แล้วเจอกับใครบางคนเข้า

“ไม่จริง ไม่ใช่หรอก ไม่มีทาง!”

เมรีพึมพำเสียงสั่นหน้าซีด เธอแทบยกมือขยี้ตา ห่างไปไม่เกินหนึ่งร้อยห้าสิบเมตร ผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าก้มต่ำนั้นคุ้นตาเธอ โครงหน้าที่เมรีไม่คิดจะลืม

ไพลินกับเบญจายังไม่รู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเมรี

จนกระทั่ง...ตุ๊บ!!

เสียงวัตถุหนักๆ ตกลงบนพื้นสองสาวเลยพร้อมใจกันเหลียวกลับมามอง

ใบหน้าซีดไร้สีเลือด กับท่าทางลุกลี้ลุกลนของเมรีสะดุดใจเบญจาเป็นอย่างแรก

เมรีไม่ได้ก้มลงหยิบถุงบนพื้น เพื่อนของเธอยืนตัวแข็งทื่อ สายตาจับอยู่ที่จุดๆ เดียว

“อ้าว ขนมหล่นหมดแล้วแก” ไพลินบ่นอุบ ย่อตัวลงเก็บถุงขนม

เมรีได้สติ เธอหมุนตัวและสาวเท้าเร็วๆ ฝ่าผู้คนที่เดินสวนไปสวนมา จนเพื่อนๆ รั้งไว้ไม่ทัน

“เมรีรีบไปไหนอะแก?” ไพลินถาม เบญจาส่ายหน้า

“กลับเถอะลิน เมรีเดินไปนู้นแล้ว”

“แปบนึงได้ไหมอะ ฉันยังเห็นเขาไม่เต็มตาเลย”

“วันหลังเถอะ ฉันมีเรื่องอยากถามเมรี”

เบญจาพูดตัดบท พร้อมกับเร่งฝีเท้าเดินตามเมรีไปติดๆ มีไพลินวิ่งเหยาะๆ ตามหลังมา

ไม่ใช่แค่เมรีหรอกที่ขวัญบิน นะโมเองก็แทบจะคุมอารมณ์ไม่อยู่ ช่วงที่เมรีกำลังมองเขาตาค้าง นะโมบังเอิญตวัดตาผ่านไปพอดี เขาเหลียวกลับมามองซ้ำ ทันได้เห็นแค่แผ่นหลังของเมรี ชายหนุ่มตะลึง...เขาจำหล่อนได้ไม่มีทางลืม ผู้หญิงที่เขาเผลอตัวด้วยคืนนั้น

นะโมควานหาตัวเมรีมาตลอดสองสามเดือน

เขาคว้าได้แต่ความว่างเปล่า

เนื่องจากไม่รู้รายละเอียดของอีกฝ่ายเลย เขารู้แค่ว่าเธอชื่อ...เมรี

มุมปากนะโมมีรอยยิ้ม เขาคุ้นหน้าคุ้นตาสองสาวที่วิ่งตามแม่สาวคนนั้นไปดี นะโมมีความจำดี ในบรรดาผู้หญิงที่มาแอบปลื้มเขา เขาจำแนกไว้เป็นกลุ่มๆ เพื่อป้องกันตัวเอง

เอาล่ะ เขาเจอเธอแล้ว...หวังว่าคงเจรจากันได้นะ

นะโมไม่อยากรู้สึกผิด ความรู้สึกนั่นเกาะติดเขามาตลอดสามเดือน

“จะทำไงดี!!” หลังปิดประตูห้องน้ำ เมรียกมือกุมขมับ เธอพึมพำเสียงแผ่วๆ หวาดกลัวจนเกือบจะช็อก

เมรีไม่คิดว่าโลกจะกลมได้ขนาดนี้

เธอไม่เคยคิดว่าจะต้องมาพบเจอกับผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง

อุบัติเหตุนั่น...ทำให้เธอกำลังเข้าตาจน แต่เมรีรับได้ เธอพร้อมที่จะเป็น...แม่ แต่ไม่ต้องการเป็นภรรยาของผู้ชายที่เธอเองก็ไม่รู้จักเขาดีพอ

บิดาของเธอดูจากภายนอก ท่านเป็นสุภาพบุรุษ และเป็นพ่อที่ดี

นั่นคือการมองจากคนภายนอกนะ ใครจะรู้ล่ะ ภายใต้ความเป็นสุภาพบุรุษ ท่านซ่อนความเจ้าเล่ห์ไว้ได้เสียหลายปี

เมรีซึ่งกำลังย่างเข้าสู่วัยสาว มองโลกรอบตัวเป็นสีสันสวยงาม จู่ๆ โลกสดสวยของเธอก็หม่นมืดลง หลังได้ยินเสียงทะเลากันของบุพการี

“คุณจะทำตัวแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่คะ?” เสียงแม่สั่น และแฝงความกราดเกรี้ยวไว้ไม่น้อย

เมรีชะงัก รีบหาที่กำบังตัว เธอไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แต่เพราะเสียงของพ่อกับแม่ดัง จนอดทนอยู่เงียบๆ ไม่ไหว

“จะอะไรนักหนาล่ะคุณ” เสียงพ่อตวาดกลับ

“ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ คุณทำแบบนี้ หากลูกรู้เข้าจะว่ายังไง”

“จะว่ายังไงล่ะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผมนะ” เมรีขมวดคิ้วคิดตาม เธอไม่เคยเห็นบิดาแสดงความเกรี้ยวกราดแบบนี้มาก่อน

“คุณไม่ใช่ผู้ชายตัวเปล่าที่จะมีกิ๊ก มีบ้านเล็กไปทั่วแบบนี้นะคะ”

เมรีตกใจเกือบร้องกรี๊ด เธอเบิกตาโตยกมืออุดปากแทบไม่ทัน ไม่คิดว่าบิดาที่แสนดีจะมีพฤติกรรมสำส่อนเหมือนผู้ชายที่เธอเคยนึกรังเกียจ

“คุณเดือดร้อนอะไรด้วยล่ะ เงินเดือนผมก็แบ่งให้คุณทุกเดือน”

เสียงบิดาแฝงความรำคาญอย่างเห็นได้ชัด