One night stand DADDY&MOM จำเป็น บทที่4.พ่อของลูก..

“เห็นแก่ตัว...”

“อย่าบ่นมากเลย คุณอยู่สบายๆ เลี้ยงลูกไป ผมจะไปไหนได้ ผมก็กลับมาที่บ้านทุกวันนี่”

เมรียกมืออุดหู เธอไม่อยากได้ยินความเห็นแก่ตัวของบิดาอีกต่อไปแล้ว นับจากนั้นเมรีก็มองบิดาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป เธอรักท่านได้ไม่เต็มร้อยเหมือนเก่า ยิ่งมารดาซึมเศร้ามากขึ้นเท่าไร เมรีก็ยิ่งเกลียดบิดาเพิ่มขึ้นเท่านั้น

ทำไมนะ...ทำไมผู้ชายถึงไม่เคยพอ...

เมรีถามตัวเองมาตลอด ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้

เธอไม่ได้คำตอบ...รู้แค่ว่า ความเกลียด ความระแวง ทำให้เมรีกันตัวเอง ออกห่างมนุษย์ที่เป็นเพศตรงข้าม

เมรีถอนใจแรงๆ เธอจะตื่นตระหนกตอนนี้ไม่ได้ บางทีผู้ชายคนนั้นอาจจะจำเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ ขอให้เธอแกร่งพอ ไม่ว่าใครก็มา ‘ฉก’ ลูกไปจากอกเธอไม่ได้

“แกๆ เมรี แกเป็นอะไรไป?” เสียงไพลินกับเบญจา ทำให้เมรีรู้สึกดีขึ้น

เธอผุดลุกขึ้นยืน คงต้องหาวิธีเตรียมตัวตั้งรับ

หากโชคดี ผู้ชายคนนั้นไม่ระแคะระคาย เธอก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปเสีย

“เปล่า ไม่มีอะไร ฉันแค่รีบกลับมาฉี่”

เมรีคิดทบทวน ในห้องน้ำไม่เหมาะทีจะพูดเรื่องสำคัญ

เบญจาดูเหมือนจะไม่เชื่อ หญิงสาวลากเมรีเดินเลี่ยงไปทางด้านหลังบริษัท มีไพลินเดินขนาบมาด้วย

“เล่ามา...” ท่าทางเกร็งตัวของเมรี เบญจารับรู้โดยสัญชาตญาณ เรื่องนี้ไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว

ไพลินมองหน้าเบญจาสลับกับเมรี

“มีอะไรเหรอแก?”

“มันต้องมีสิ ฉันเชื่อว่าเกี่ยวกับไอ้หมอนั่น” เบญจาตอบเสียงแข็ง

เมรีถอนใจพรวด เธอถอยหลังไม่ได้แล้ว อย่างน้อยก็ควรเปิดใจให้เพื่อนๆ ช่วยคิด

“เบญ ลิน...พ่อของลูกฉัน คือ...” เมรีกัดริมฝีปากล่างก่อนจะโพล่งพรวดออกมา “หมอนั่น ไอ้หมอนั่นแหละที่ฉันเผลอมีอะไรด้วยคืนนั้น!!”

หลังพูดจบ เมรีโล่งอก แต่เบญจากับไพลินเข่าทรุด

“หมอนั่น คือคุณนะโมเหรอเมรี?”

“อือ...” เมรีพยักหน้ารัวๆ ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะจนแต้มได้ เธอไม่ต้องการ ‘พ่อ’ ของลูก เธอไม่ต้องการมีสามี แต่อะไรๆ ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นใจ คนที่ไม่คิดว่าจะเจอ กลับอยู่ใกล้กว่าที่คิด

“ฮอยย๊ะ!” ไพลินครางเสียงหลง

เงยหน้ามสบตาเบญจา ซึ่งเพื่อนของเธอก็ทำท่าจุกอกไม่ต่างอะไรกับตนเอง

เมรีคว้าได้เพชรน้ำเอก ผู้ชายที่กำลังฮอตสุดๆ หน้าที่การงานก็ไม่ได้ขี้เหร่ แถมหน้าตายังจัดว่าล้ำหน้าหนุ่มๆ ที่เคยมาขายขนมจีบให้เมรีทั้งหมดทุกคน และหากหมอนั่นพร้อมที่จะรับผิดชอบผลพวงหลังจากวันไนท์สแตนกับเมรี เพื่อนของเธอยิ่งกว่าถูกรางวัลลอตลี่เสียอีก

“เขารู้จักแกมาก่อนไหมเมรี?” เบญจาถามย้ำ สามเดือนมานี่นะโมไม่เคยโผล่หน้ามาแสดงความรับผิดชอบ

“ไม่น่าจะนะ...ฉันเพิ่งเห็นหน้าเขาครั้งแรกตอนที่ฉันสร่างเมา”

“เอ...แบบนี้เขาจงใจตามแกมาไหมอะ เมรี?” ไพลินถาม

“จะบ้าเหรอลิน เขาไม่รู้จักยัยรีนะจะตามมาได้ยังไง อีกอย่างคนไม่รู้จักกันนอนด้วยกัน หมอนั่นคงไม่ติดใจขนาดตามหาหรอก ผู้ชายส่วนใหญ่เห็นแก่ตัวทั้งนั้นแหละ”

เบญจาไม่ได้มีอคติกับผู้ชายหรอก แต่เท่าที่เห็น ในสังคมทุกวันนี้ เพศชายขึ้นชื่อว่าเป็นเพศที่เห็นแก่ตัวเองที่สุด

“มันไม่บังเอิญไปหน่อยเหรอ?” ไพลินยังไม่วายแย้ง หลายเหตุผลมาประกอบกัน มันชั่งเป็นเรื่องบังเญที่น่าเหลือเชื่อ

“ไม่รู้สิ อยากรู้ต้องไปถามเขาเอง” เบญจาเปรย

“อย่านะ!!” เมรีห้ามไว้ หากหมอนั่นไม่ระแคะระคาย การที่ไปสอบถามจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นเสียเปล่าๆ

“ฉันไม่บ้าแบบนั้นหรอกแก เอาเป็นว่า ฉันจะไปสืบให้ หมอนั่นจำแกได้ไหม เขามีจุดประสงค์อะไรหรือเปล่า” เบญจาสรุปเสียงเข้ม

รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง

หากนะโมไม่แม้แต่จะจำเมรีได้ คงต้องหาทางให้เมรีหลบไปพ้นๆ ก่อนจนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลาย

แต่...มันไม่ได้เป็นอย่างที่ทั้งสามสาวคาดคะเนไว้

หลังเบญจาพยายามซักไซ้ ก็ไม่ได้ความกระจ่าง สามสาวเลยถอยมาตั้งหลักและพยายามเก็บตัวเงียบ ผู้ชายคนนั้นก็ยังทำงานที่เดิม มีวัฐจักรแบบเดิมทุกวัน จนเมรีคลายความระแวง

ทั้งสามสาวพลอยโล่งอก แต่ก็ยังพยายามไม่โผล่ไปให้นะโมเห็น เพราะบางทีการประจันหน้า อาจรื้อฟื้นความทรงจำของผู้ชายคนนั้นขึ้นมาได้ ดังนั้นรอให้เมรีคลอด จากนั้นค่อยว่ากันอีกที

อีกแค่ไม่กี่เดือนเอง ทนๆ ไป