One night stand DADDY&MOM จำเป็น บทที่2.เรื่องแย่ๆ ที่อยากลืม..

เมรีฝืนยิ้ม มือเรียวเล็กวางบนหน้าท้อง สายใยที่เริ่มถักทอ ทำเอาเธอน้ำตาซึม อย่างน้อย...เธอก็จะมีญาติ ญาติที่เป็นญาติสนิทจริงๆ สำหรับผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างตนเอง

เรื่องราวครั้งหลัง ทำให้เมรีครองตัวเป็นโสด

บิดา มารดาไม่ได้จากไปเหมือนชาวบ้านชาวช่องปกติทั่วไป

มันมีเรื่องสะเทือนใจ และเป็นสาเหตุหลักให้เมรีเข็ดการเริ่มต้น และการมีครอบครัว

มันเป็นเรื่องตลกขบขันสำหรับคนอื่นๆ รอบตัวเธอ บิดาจอมเจ้าชู้ พากิ๊กหลบสายตามารดาของเธอไปแสวงหาความสุขในที่ลับๆ แต่มารดาที่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นมาตลอดชีวิต เนื่องจากความรักที่มีต่อตัวสามี

ความอดทนเป็นเรื่องละเอียดอ่อน

และความอดทนที่ถึงจุดสิ้นสุด เรื่องเลยแย่ลงเรื่อยๆ

วันสำคัญของเมรี ควรมีแต่เรื่องน่ายินดี เมรีไม่คิดสักนิด วันที่เธอควรมีความสุข กลับมีแต่คราบน้ำตา

เธอหอบความสำเร็จกลับมาอวดบิดา มารดา เมรีกลับได้รับข่าวร้ายแทน เจ้าหน้าที่บอกข่าวร้ายให้เมรีรับรู้ เมรีแทบล้มทั้งยืน บิดาถูกมารดาปลิดชีพด้วยอาวุธร้ายแรง แล้วฆ่าตัวตายตาม

เสียงก่นด่าของญาติ ‘ผู้หญิงอีกคน’ ของบิดาดังลั่น

เมรีกลั้นน้ำตาไว้ แล้วเดินเข้าไปถามตรงๆ

“ด่าไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรหรอกค่ะ พ่อ แม่ฉันไม่อยู่แล้ว ความจริง ลุงกับป้าก็น่าจะทำใจได้นะ ลูกของลุง ‘แทรก’ เข้ามาในชีวิตพ่อแม่ฉันเอง ในเมื่อตั้งใจเขามาเพื่อทำร้ายกันแบบนั้น สมควรแล้วล่ะกับความระยำที่เกิดขึ้น มือที่สามน่ะ ไม่มีใครเจริญหรอกนะคะ แย่งผัวเขา แล้วจะมาถามหาความยุติธรรมจากใครล่ะ?”

ใช่เลย ผู้หญิงคนนั้นมาร้องแล่แหกเชอเพื่อทวงสมบัติอันน้อยนิดจากบิดาของเธอ

ฝันไปเถอะ...หล่อนเป็นสาเหตุหลักให้พ่อ แม่เธอสิ้นใจ

แหกปากให้ปากฉีก เมรีก็ไม่คิดจะเจือจารให้

ผู้หญิงพวกนี้ สมควรถูกประณามมากกว่า

เมรีดึงสติตนเองกลับมาในโลกปัจจุบัน อดีตก็เป็นแค่อดีต เธอถูกผู้หญิงคนนั้นตามรังควานอยู่หลายปี กว่าหล่อนจะยอมล่าถอย

สักบาทสักสลึงก็ไม่มีทางกระเด็นไปให้หรอก

‘อยากได้ไปฟ้องเอา’ เมรีบอกผู้หญิงคนนั้นไปแบบนั้น

“เอาไงก็เอา พวกเราจะช่วยเธอ เลี้ยงเด็กคนนี้เอง”

เมื่อเมรียืนกราน ใครล่ะจะคัดค้านได้ หลังปลงตก สามสาวก็ช่วยกันวางแผน จากนี้ไปเมรีต้องระมัดระวัง และดูแลตัวเองมากขึ้น ไอ้ชา กาแฟนี่ คงต้องงดกันยาว เนื่องมาจากมีผลกับเด็กในครรภ์นั่นเอง

เกือบสามเดือนที่ชินแล้วกับคำถามโดยตรงหรือแบบอ้อมๆ จากเพื่อนร่วมงานหรือคนรู้จัก

“เมรี เธอแต่งงานตอนไหนเหรอ?”

“สามีเธอคนไหนล่ะ?”

“หนูๆ ท้องจริงๆ เหรอจ้ะ”

และเพราะเมรีเป็นสาวแกร่งที่ไม่ใคร่จะแคร์ปากคนเท่าไหร่ ในที่สุดคนรอบตัวก็เริ่มหมดความสนใจ เมื่อมีเรื่องใหม่น่าสนใจกว่าเข้ามาแทน

“ไอ้พวกปากหอยปากปูหมดความสนใจแกแล้วแหละเมรี”

ไพลินวางถุงแตงโมไว้ตรงหน้าเพื่อน ช่วงนี้เมรีกินได้แต่ผลไม้ อาการผะอืดผะอมก็ไม่เคยมีให้เห็น ยกเว้นสรีระที่เริ่มขยายมากขึ้นจนเห็นชัด

“ทำไมล่ะ?”

ไม่ได้สนใจนักหรอก เมื่อยัดแตงโมใส่ปาก แค่ถามตามความเคยชินเฉยๆ

“ก็หนุ่มแบงค์ข้างๆ สำนักงาน คนที่เพิ่งย้ายมาใหม่คนนั้นไงล่ะ ดึงความสนใจจากแม่พวกปลากะดี่พวกนั้นไปจากแกจนหมด”

“อ๋อ...” เมรีครางยาวๆ ไม่ได้สนใจจริงจัง

ยัดแตงโมใส่ปากเหมือนกับหิวเสียเต็มประดา ทั้งที่ของกินของตนเองไม่เคยขาดปาก

“นอกจากผลไม้แล้ว มีอะไรที่พอจะกลืนลงไปได้อีกมั่ง”

เบญจาเดินผ่านมาพอดี อดไม่ได้ที่จะสัพยอกเพื่อน

“ไม่มี แต่ฉันก็พยายามฝืนกินข้าวนะ ฉันอยากให้ลูกแข็งแรง”

เมรีตอบ เธอกับเพื่อนศึกษาการเลี้ยงเด็กผ่านหนังสือ และตามเวปต่างๆ ไม่มีใครมีประสบการตรงตัวสักคน สามสาวล้วนแล้วแต่เป็นสาวโสด ที่พยายามเกาะคานไว้อย่างเหนียวแน่น

เมรีเองก็เช่นกัน เธอมีปณิธานในใจ

หากไม่เหลือบ่ากว่าแรงนัก เมรีตั้งใจ เธอจะไม่ขอมีสามี

ประสบการณ์วัยเด็กขมขื่นจนกล้ำกลืนฝืนใจรักเพศตรงข้ามไม่ไหว เมรีพยายามทำใจแล้ว ผู้ชายไม่ได้แย่เหมือนกันทุกคนหรอก ไม่อย่างนั้นผู้หญิงสาวๆ คงไม่ขวนขวายเหลือเกินที่จะมีคู่ครอง