บทที่7.จบตอน

“นี่เมื่อไหร่จะลงมือเสียที ฉันไม่ได้มีเวลามานั่งแช่น้ำทั้งวันนะ” เสียงทุ้มเร่งเร้าทำให้มือเล็กรีบเทสบู่เหลวกลิ่นที่เขาบอกว่าชอบลงบนผ่ามือแล้วลูบเบาๆ ที่บ่ากว้างอย่างเบามือจนคนหนังหนาแทบจะไม่รู้สึกแต่รู้สึกถึงอย่างอื่นมากกว่า

“ค่ะๆ” ด้วยความลนลานทำให้ขวดสบู่เหลวที่ถืออยู่หล่นตกลงไปในน้ำและมันก็ลอยล่องอยู่หน้าขาแข็งแรง

มนตราหน้าแดงก่ำละสายตาจากตรงนั้นเร็วไวแต่ก็ทันได้เห็นอะไรต่อมิอะไรของเขาเสียเต็มตาท่าทางของเธอทำให้อัครวัฒน์เก็บเสียงหัวเราะแทบไม่ไหวและก็เริ่มทนอย่างอื่นไม่ได้ด้วยดังนั้นเขาคิดว่าทำอย่างอื่นน่าจะสนุกกว่าอาบน้ำแสนธรรมดา

“ฉันว่า ไปอาบน้ำฝักบัวดีกว่า...”

พูดจบก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งรั้งร่างเปียกปอนของเธอติดตามมายังฝักบัวหรูอย่างง่ายดายราวกับมนตราคือสิ่งไร้น้ำหนักสำหรับเขา...

“อุ๊ย คุณโดม ไม่นะคะเดี๋ยวมนเปียก”

ความจริงแล้วเธอเปียกไปแล้วทั้งตัวต่างหากและเธอก็ไม่มีโอกาสได้ขัดขืนหรือคัดค้านอะไรเมื่อเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกจากกายอย่างรวดเร็วจนในที่สุดเธอก็เปลือยเปล่าไม่ต่างจากเขา...

“หนะ ไหนคุณโดมว่าจะอาบน้ำไงคะ...” ค้านพลางพยายามปกปิดอกอวบและจุดอ่อนไหวขอบตนจากสายตาคมขุ่นข้นด้วยเพลิงปรารถนาของเขา อัครวัฒน์รู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างไม่อาจจะทานทนกับความเย้ายวนตรงหน้าได้ชายหนุ่มดันร่างเล็กชิดผนังกระเบื้องลายสวยเย็นเฉียบท่ามกลางสายน้ำอุ่นที่รินรดจากฝักบัวหรู หากแต่เขาไม่ใส่ใจกับสายน้ำอุ่นสบายนั้นเมื่อมีสิ่งอื่นที่น่าสนใจกว่า...

“ก็อาบอยู่นี่ไง อาบไปด้วยนวดตัวถูหลังไปด้วย ฉันพูดผิดตรงไหน...” พูดพลางปลดมือน้อยที่พยายามปกปิดร่างงามของตนจากสายตาวาววามของเขาแต่มีหรือที่คนตัวเล็กกว่าอ่อนประสบการณ์กว่าจะชนะ ในที่สุดมือเล็กก็ถูกรวบไว้เหนือศีรษะด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว

อัครวัฒน์เชยคางมนขึ้นเพื่อที่จะประทับจุมพิตเร่าร้อนลงบนกลีบปากนุ่มที่เผยอจะคัดค้านแม้รู้ว่ามันไร้ประโยชน์ดังนั้นเสียงใสจึงติดอยู่แค่ในลำคอที่แปรเปลี่ยนจากเสียงค้านเป็นเสียงครางเบาๆ เร้าอารมณ์หวามให้เตลิดไปไกล... ตอนนี้อัครวัฒน์ไม่สามารถสนใจอย่างอื่นได้นอกจากความหวานละมุนจากนวลเนื้อนุ่มตรงหน้าได้ มือร้อนผ่าวที่แม้แต่สายน้ำยังไม่อาจจะทำให้เย็นลงได้ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างสาวแดงปลั่งไปทั้งตัวอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ทุกครั้งที่ได้ใกล้เธอไม่รู้ทำไมเขาถึงควบคุมตัวเองไม่ได้เลย...

มันเป็นสิ่งที่อัครวัฒน์พยายามจะหาคำตอบให้ตัวเองมาเสมอตั้งแต่ได้พบเธอ แต่สุดท้ายคำตอบที่ได้คือความปรารถนาที่แรงกล้าที่แม้แต่กับชลิตาอดีตคนรักของเขายังไม่สามารถทำให้เขาต้องการหรือรุ่มร้อนได้ขนาดนี้...

แต่กับมนตราเพียงแค่มองเธอเขาก็ร้อนเร่าจนปวดร้าวไปทั้งแก่นกายชายทั้งต้องพยายามควบคุมไม่ให้มันส่ออาการออกมาให้ใครรู้เห็นว่าเขากำลังคิดอะไรซึ่งมันก็ยากและลำบากเต็มทีเพราะเจ้าโดมน้อยของเขามันคึกอยากจำทำศึกอยู่ตลอดเวลาที่ได้ครอบครองความบริสุทธิ์อ่อนหวานของคนตัวเล็กตรงหน้า

ความต้องการมากมายอัดแน่นจนเขายังแปลกใจว่าเขาสามารถต้องการผู้หญิงสักคนได้มากมายถึงเพียงนี้เชียวหรือซึ่งมันไม่น่าจะเป็นไปได้เลย กับผู้หญิงอย่างมนตราที่เขาเพิ่งได้พบเธอเพียงเวลาไม่นาน คำตอบที่สะท้อนกลับมาก็คือ ใช่ อา... เขาต้องการเธอ.. คำคำนี้ตอกตรึงอยู่ในความรู้สึกจนยากจะละเลยหรือไม่ใส่ใจไปได้ แม้ในขณะที่มือของเขากำลังลูบไล้ทรวงสาวอวบใหญ่และสะโพกกลมกลึงของเธออยู่ก็ตาม

“อ๊า คุณ คุณโดม...” มนตราครางกระเส่าเมื่อริมฝีปากร้ายเข้ามาคลอเคล้าทรวงสาวแทนที่มือใหญ่ ที่ปลดปล่อยให้มือน้อยของเธอเป็นอิสระตั้งนานแล้วและมันกำลังร่ายมนต์ให้เธอหวิวไหวไปพร้อมๆ กับปากและลิ้นร้ายที่กำลังแตะแต้มไปทั่วเรือนกายสาวของเธออย่างสนิทสนม ความเสียวซ่านรัญจวนพัดกระหน่ำจนเธอแทบทรวงตัวไม่อยู่และจำต้องยึดไหล่หนาของเขาไว้เป็นหลัก

ใบหน้าอ่อนใสแหงนเงยไปด้านหลังด้วยความซ่านกระสันทำให้อกอวบใหญ่ชูชันท้าทายให้เขาดื่มกินและอัครวัฒน์ก็ทำให้เธอต้องครางออกมาเสียงดังเมื่อเขาดูดดึงยอดอกของเธออย่างเร่าร้อนทั้งขบเม้มยอดอกสีหวานด้วยฟันขาวสะอาดทั้งดูดทั้งดึงเหมือนมันเป็นลูกอมแสนหวานเอร็ดอร่อย ในขณะที่มือร้อนผ่าวฟอนเฟ้นลอนสะโพกกลมกลึงอย่างเมามัน และกำลังโลมไล้มาด้านหน้าดงดอกไม้อ่อนไหวอย่างหยอกเย้าให้เจ้าของสวนลุ้นระทึกจนหัวใจสาวเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ สะโพกสาวส่ายไหวเหมือนยั่วเย้าให้เขาแนบชิดมากกว่าที่เป็นอีกทั้งมือเล็กยังลูบไล้ไปทั่วแผงอกกว้างของเขาอย่างอยากรู้อยากเห็นยิ่งกระตุ้นให้อัครวัฒน์อยากจะไปให้เร็วกว่าที่เป็นอยู่ แต่อีกใจก็บอกให้เขายั้งใจไว้ก่อนเพราะเขาต้องการเสาะหาความหอมหวานจากกายนี้ทุกซอกทุกมุม...

“โอ้ว มน มนตรา... เธอน่ารักเหลือเกิน...” ชายหนุ่มเองก็ครางกระเส่าด้วยความเร่าร้อนไม่แพ้กันเมื่อร่างเล็กตอบสนองอย่างลืมอาย เรียวขาเสลายกขึ้นสูงทั้งแยกกว้าให้เขาแทรกตัวเข้าไปคลุกเคล้าอย่างไม่อิดออดแต่เขาต้องการมากกว่านั้น

ชายหนุ่มค่อยๆ เลื่อนกายลงต่ำแตะแต้มริมฝีปากเลียไล้ไปทั้งร่างสาวจนมาหยุดที่กึ่งกลางกายละมุนซึ่งส่งกลิ่นเสน่หายั่วยวนให้เขาดื่มกินน้ำหวานที่เอ่อนองปะปนอยู่กับสายน้ำจากฝักบัวที่พรั่งพรูไม่ขาดสาย แต่เขารู้ดีว่าน้ำหวานจากายสาวนั้นรสชาติมันหวานล้ำกว่าน้ำจากแอ่งไหนๆ ในโลก...

“อ๊า โอ้ววว... คุณ โดมขา... สะ เสียว อา...” ครางกระเส่าเร่ารัญจวนพร้อมทั้งแอ่นหยัดสะโพกเข้าหาปากร้าย แผ่นหลังนวลเสียดสีไปกับแผ่นกระเบื้องเย็นเฉียบจนแสบร้อนแต่มนตราไม่อาจจะต้านทานแรงฤทธิ์เสน่หาจากปากและลิ้นที่กำลังร่ายตวัดเลียวนอยู่ที่ดอกไม้สาวอันอ่อนไหวได้ สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้คือเสนอและสนองอารมณ์ร้อนรุ่มของเขาและของตนเองเท่าที่จะทำได้และเธอไม่อาจจะหยุดส่ายร่อนสะโพกกับปากร้ายของเขาได้หากยังไม่ได้รับการเติมเต็มจากเขา...

โอ นี่เธอกลายเป็นสาวร้อนรักไปแล้วอย่างเต็มภาคภูมิ... มนตราคิดอย่างหม่นมัวในอารมณ์ที่ด่ำดิ่งลึกล้ำแต่ก็ไม่อาจจะทัดทานสิ่งที่เกิดขึ้นได้เพราะเธอเองก็ต้องการมันเช่นกัน...

สะโพกมนเกร็งค้างกับปากและลิ้นของเขาเป็นสัญญาณว่าเจ้าหล่อนได้ก้าวผ่านความสุขสมไปแล้วระรอกหนึ่ง อัครวัฒน์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วจับร่างเล็กให้หันหลังเข้าหาผนังลายสวยพลางกระซิบสั่งให้เธอก้มก้งโค้งในท่าที่เขาต้องการซึ่งเธอก็ทำตามคำขอของเขาอย่างง่ายดาย ชายหนุ่มค่อยๆ ดันแก่นกายชายที่ร้อนระอุด้วยเพลิงสวาทเร้าร้อนเข้าหาดงดอกไม้นุ่มช้าๆ ก่อนจะดันมันไปสุดแรงเติมเต็มความเร่าร้อนจนสุดทางรักจนเธอกับเขาครางออกมาพร้อมๆ กันด้วยความซ่านเสียวสุดๆ

“อ๊า... โอว คุณโดมขา / โอ้ว มน มนจ๋า... แน่นสุดๆ อื้ม...” อัครวัฒน์ครางหนักๆ ในลำคอก่อนจะขยับสะโพกสอบเข้าหาความนุ่มหยุ่นอุ่นระอุของดงดอกไม้สาวอย่างแรงและเร็วขึ้นตามอารมณ์ที่เดือดปะทุมากขึ้นเป็นลำดับ...

สายน้ำอุ่นที่รินรดร่างเปลือยเปล่าของเขาและเธอนั้นสาดกระเซ็นไปตามจังหวะการเคลื่อนไหวและเสียงเนื้อหนุ่มเนื้อสาวกระทบกันภายใต้สายน้ำไหลก็ดังกระหึ่มไปทั้งห้องน้ำกว้างผสานกับเสียงครางกระเส่าร้อนแรงของหนุ่มสาวที่ส่ายเสียดร่างกายเติมเต็มซึ่งกันและกันอย่างไม่มีความขุนข้องใดๆ เข้ามาเกี่ยวข้องก่อนจะเกี่ยวก้อยพากันไปเยือนย่ำวิมานสวาทครั้งแล้วครั้งเล่า ซึ่งกว่าการอาบน้ำในเช้าวันนั้นจะสิ้นสุดลงมนตราก็แทบจะหมดแรงคาอกแกร่งของเขาเลยทีเดียว...

ในสายของวันอัครวัฒน์พามนตราออกมาจากเรือนโดมตรงมายังเรือนเด่นเพื่อแนะนำให้เธอได้รู้จักพี่ชายและพี่สะใภ้ของเขาอย่างเป็นทางการแต่ดูสาวเจ้าจะเป็นจุดสนใจของคนทั้งบ้านไปโดยปริยายโดยเฉพาะยอดรักผู้มีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้ซึ่งวัยใกล้เคียงกับเขานั้นดูจะสนใจและให้ความรักเอ็นดูมนตราเป็นพิเศษ

“ต๊าย แฟนโดมเนี่ยหน้าตาน่าเอ็นดูจังเลยค่ะ เข้าใจหาเนอะ...”

ยอดรักอุทานด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพลางจับร่างเล็กของมนตราหมุนซ้ายหมุนขวาราวกับว่าเจ้าหล่อนเป็นตุ๊กตาน่ารักน่าชังอย่างไรอย่างนั้นรวมไปถึงน้องดรีมหลานสาวในวัยสองขวบเศษและกำลังช่างพูดก็เข้ามาคลอเคลีย อามนคนสวย ชื่อที่หนูน้อยเรียกมนตราชัดถ้อยชัดคำกว่าเรียกอาโดมที่หนูน้อยมักเรียกเขาสั้นๆ ว่า ยาดม แทนคำว่า อาโดม จนอัครวัฒน์หน้างอเพราะแอบงอนหลานตัวน้อย...

“อย่าโมเมน่ะรัก เธอไม่ใช่แฟนโดมเสียหน่อย”

“จริงเหรอ...” ยอดรักถามยิ้มๆ พลางหลิ่วตาให้สามีที่นั่งเงียบซ่อนยิ้มในหน้าที่หนวดเครารกพอๆ กับน้องชาย

“ยาดมๆ จาหาอามนคนสวย ดรีมจาหาอามนคนสวย...” เสียงหนูน้อยทำให้ผู้เป็นอาที่อุ้มตนอยู่หันมาสนใจใบหน้ากลมป้อมแก้มยุ้ยเป็นสีแดงปลั่งเหมือนมะเขือเทศสุกของน้องดรีมที่มองอาหนุ่มตาแป๋ว

“อะไรกันครับน้องดรีมทีเรียกอาโดมไม่เห็นเรียกถูกสักที...” เขาพ้อหลานสาวแล้วกอดรัดฟัดเหวี่ยงร่างตุ้ยนุ้ยของน้องดรีมอย่างมันเขี้ยวจนหนูน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากจั๊กจี้กับหนวดเคราของอาโดม ซึ่งท่าทางอ่อนโยนที่เขาแสดงต่อหลานสาวตัวน้อยนั้นทำให้มนตรามองเขานิ่งเหมือนต้องมนต์สะกดบางอย่าง...

อัครวัฒน์ดูเป็นคนอบอุ่นอ่อนโยน หากเขาเป็นพ่อของลูกสาวตัวน้อยๆ เธอเชื่อว่าเขาจะต้องอ่อนโยนและน่ารักได้มากกว่านี้แน่นอน... แต่เอ๊ะ นี่เธอคิดไปไกลแค่ไหนกันมนตรา...

หญิงสาวรีบหลบสายตาของเขาเมื่ออัครวัฒน์หันมามองเธอเหมือนรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนแอบจ้องมอง...

“ยาดมน้องดรีมจาหาอามนคนสวย...” หนูน้อยยังคงเรียกหามนตราแขนกลมป้อมนั้นไขว่คว้าให้หญิงสาวอุ้มด้วยท่าทางออดอ้อนน่ามันเขี้ยวจนผู้เป็นบิดามารดาอดยิ้มไม่ได้ มนตราจึงเดินมาหาร่างสูงอย่างกล้าๆ กลัวๆ กลัวเขาจะหาว่าเธอเสนอหน้าเกินไปหรือยกตนเทียบเท่ากับเขา...

“ขอมนอุ้มน้องดรีมหน่อยได้ไหมคะ...”

“ได้สิจ๊ะน้องมน วันนี้ทั้งวันพี่ยกให้น้องมนดูแลยายจอมยุ่งเลยก็ได้นะ” อัคราบอกอ่อนโยนนึกเอ็นดูหญิงสาวอยู่ไม่น้อย

ในสายตาของเขานั้นไม่ได้มีความคิดแค้นอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างมนตราและเมื่อได้ฟังเรื่องราวของมนตราแล้วเขากลับนึกสงสารเสียมากกว่า แต่หากพูดถึงพี่ชายของเธอแล้วอัคราไม่ได้มีความรู้สึกเช่นนี้กับมิ่งเมืองเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันเขาแทบจะฆ่าเจ้าพี่ชายจอมชั่วและเห็นแก่ตัวอย่างที่สุดของมนตราได้เลยทีเดียว

“ขอบคุณค่ะพี่เด่น แต่มนไม่เคยดูแลเด็กๆ คงดูแลน้องดรีมไม่ไหวแน่ๆ ค่ะ”

พูดพลางรับร่างกลมป้อมของเด็กหญิงมาอุ้มอย่างยินดี ใบหน้านวลใสยิ้มแย้มเล่นหัวกับแม่หนูน้อยอย่างถูกคอถูกใจซึ่งภาพความน่ารักสดใสของทั้งหญิงสาวรูปร่างอรชรน่าทะนุถนอมกับเด็กน้อยน่ารักนั้นตรึงตาอัครวัฒน์จนเผลอมองเธออย่างไม่ตั้งใจซึ่งทั้งหมดนั้นไม่อาจจะรอดพ้นสายตาของอัครากับยอดรักไปได้ สองสามีภรรยาสบตากันอย่างรู้ความหมาย...

“โดมคะ วันนี้รักขอยืมตัวน้องมนวันหนึ่งนะ วันนี้โดมจะไปจัดการธุระอะไรก็ไปทำเถอะ น้องมนไปกับพี่ดีกว่าค่ะ... ” ยอดรักไม่เปิดโอกาสให้อัครวัฒน์ตอบรับหรือปฏิเสธ แล้วเธอก็พามนตราเดินคุยกันเข้าบ้านไป...

“เอาล่ะ โดม เราไปจัดการธุระของเรากันดีกว่า นายจะเอายังไงกับคนของตัวเองก็แล้วแต่เถอะนะ แต่พี่ว่านายต้องปล่อยวางบางสิ่งบางอย่างเพื่อตัวเอง...” อัคราบอกกับน้องชายแล้วเดินนำไปยังสถานที่ที่รู้กัน...