บทที่ 4

กาเอลเป็นชาวฝรั่งเศสที่มาแต่งงานกับสาวชาวไทยและเริ่มต้นทำรีสอร์ตด้วยตัวเอง จากรีสอร์ตขนาดเล็กๆ นานวันไปก็เริ่มใหญ่ขึ้นตามเวลา เพราะเป็นคนเรียบง่ายแต่ใจถึง ทำให้ลูกน้องรักและอยู่ด้วยได้นาน ไม่ค่อยมีปัญหาเหมือนอย่างรีสอร์ตอื่นใกล้เคียง

เข้มเดินเข้าไปด้านใน เขาขึ้นมาบนออฟฟิศไม่บ่อยนักเพราะตัวเองทำงาน

เป็นเพียงแค่ลูกจ้างในร้านดำน้ำของโธมัสที่กาเอลจ้างมาเพื่อดูแลลูกค้าอีกต่อหนึ่ง ส่วนด้านในรีสอร์ต คนงานหรือลูกจ้างที่ไม่เกี่ยวกับการดูแลลูกค้าระหว่างพัก ไม่ได้รับสิทธิให้เข้าไป เพราะต้องการรักษาความเป็นส่วนตัวของแขกทุกคน

“เฮ้... เข้ม... มีคนมาขอพบนาย”

ท่าทางเขางงๆ เมื่อได้ยินคำบอก กาเอลผายมือไปยังคนที่นั่งอยู่ด้านใน เมื่อนั้นเขาจึงได้เห็นสุภาพสตรีคนหนึ่งนั่งอยู่กับผู้ชายวัยกลางคน ใบหน้าของหล่อนดูสวยชวนมอง... จนเขาชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อได้เห็น เหมือนมีอะไรบางอย่างที่เป็นแรงดึงดูดแผ่ออกมาจากหญิงสาวผู้นั้น เข้มนิ่วคิ้ว... เขาไม่เคยรู้จักหล่อนมาก่อน หากทำไมร่างกายจึงมีปฏิกิริยากับหล่อนประหลาดนัก

“คุณภู...”

ไวเกินกว่าที่ใครจะคิด เจ้าของร่างบางโผเข้าหาชายหนุ่ม ทุ่มทั้งตัวกอดเขาไว้แน่น น้ำตาไหลพรั่งพรูจากดวงตาคู่งาม สะอื้นจนเขาต้องประคอง

“คุณ... คุณเป็นอะไรครับ”

“เข้มประสบอุบัติเหตุเสียความทรงจำ” กาเอลอธิบายให้หญิงสาวได้ฟัง “มีชาวพม่าไปพบเขาที่ถ้ำบนเกาะแล้วก็พามาไว้ที่แถวนี้ เขาเข้ามาของานทำ เห็นหน่วยก้านดี ชอบดำน้ำ เลยให้อยู่กับโธมัส”

“คุณภู”

หล่อนยังคงร้องไห้แม้ได้ยินคำอธิบายจากเจ้าของรีสอร์ต อุ้งมือเล็กๆ ประคองเขาไว้ มองลึกเข้าไปด้วยความโหยหา

“คุณเป็นสามีของฉันไงคะ... คุณจำมิตาได้ไหม มิตาเป็นภรรยาของคุณไงคะ”

“มิตา” เขาทำหน้างุนงง ส่ายหน้า “ผมจำไม่ได้เลย คุณเป็นภรรยาของผมเหรอ”

“ใช่... คุณดูรูปเก่าๆ ของเราก็ได้”

รมิตาหยิบโทรศัพท์ เปิดหารูปที่ตัวเองถ่ายเก็บไว้ในอดีตแล้วส่งให้ชายหนุ่ม เขารับไปดูทีละรูป ชายหนุ่มในภาพนั้นดูคุ้นหน้า... ถ้าไม่นับว่าผิวขาวสะอาดสะอ้านและแต่งตัวดูภูมิฐานกว่า คนในรูปก็ดูคล้ายเขามากทีเดียว

จริงหรือ?... ผู้ชายในรูปคือเขาจริงหรือ?

คำถามเดิมย้อนมาซ้ำๆ พร้อมกับความสงสัย ภาพในอดีตของเขาไม่เคยกระจ่างเลย ไม่เคยรู้ว่าตัวเองเป็นใครนอกจากรู้ว่าสามปีที่ผ่านมาเขาต้องอดทนหาเลี้ยงดูตัวเองเพียงลำพัง

“คนคนนี้คือผมเหรอ คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้จำผิดคน ผมอาจจะเป็นแค่คนหน้าคล้ายเขาก็ได้”

“ฉันจำไม่ผิดหรอก ต่อให้คุณจะผอมลง... ผิวคล้ำขึ้น มีรอยบนหน้า แต่ฉันก็จำคุณได้ คุณคือคุณภูรินทร์ สามีของฉันที่หายตัวไปเมื่อสามปีก่อนเพราะอุบัติเหตุตอนไปดำน้ำ”

เข้มยกมือกุมศีรษะ ความพยายามที่จะนึกทำให้รู้สึกเจ็บแปลบในสมองขึ้นมาทันทีทันใดจนต้องนั่งลง รมิตารีบเข้าไปประคองด้วยความเป็นห่วง เช่นเดียวกับพันแสงที่ตกใจรีบเข้ามาดูแล

“เขาเคยได้รับความกระทบกระเทือนทางสมอง นานๆ จะมีอาการปวดหัว ผมว่าคุณอย่าเพิ่งคาดคั้นกับเข้มเลย ดึกแล้วคุณพักผ่อนก่อนดีไหมครับ คุณรมิตา”

“แต่คุณภูเป็นอะไรมากหรือเปล่า ที่นี่มีหมอไหมคะ โทรเรียกมาตอนนี้ได้ไหม”

“ไม่เป็นไรครับคุณ” เสียงตอบเกรงใจและสุภาพ ด้วยว่าหล่อนเป็นลูกค้าของรีสอร์ต “ผมไม่เป็นอะไรมาก แค่ปวดหัวเวลาใช้ความคิดหนักๆ”

“กลับไปบ้านเรากันนะ... มิตาจะพาคุณไปหาหมอ”

เขานิ่วหน้า ดึงมือตัวเองมาจากการเกาะกุมของหญิงสาว เบี่ยงตัวอย่างสุภาพ ก่อนที่ตัวเองจะเริ่มคิดเป็นอื่น... มือเล็กๆ ที่สัมผัสตัวเขาตอนนี้ เหมือนมีเปลวไฟอ่อนๆ อบอุ่นให้รู้สึกไม่เป็นปกติ กลิ่นน้ำหอมที่หล่อนใช้ เหมือนมีอะไรดึงดูดให้รู้สึกอยากเข้าใกล้หา...

ไม่ได้... กาเอลถือนักเรื่องการวางตัวกับลูกค้า หล่อนเป็นใคร มาจากไหน เขาไม่รู้จักมาก่อน ผู้ชายในภาพอาจจะดูท่าทางเหมือนเขา แต่จะ ‘ใช่’ จริงหรือ

โลกมันเหมือนนิยาย... ถ้าดอกฟ้าจะกลายมาเป็นภรรยาของคนงานจรจัดในรีสอร์ตอย่างเขา

“คุณผู้หญิงพักก่อนเถอะครับ เรื่องที่คุณสงสัยว่าผมจะเป็นสามีของคุณ ผมยังจำไม่ได้ มันคงต้องใช้เวลา ผมจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากว่าตัวเองทำงานอยู่ที่นี่ แล้วผมก็มีงานต้องทำ โธมัสไปออสเตรเลีย ผมคงยังกลับไปกรุงเทพฯ กับคุณไม่ได้”

“คุณภู...” น้ำตาหยดเล็กๆ ไหลออกมาจากหางตา

เขารู้สึกเกลียดตัวเองที่อยากเอื้อมมือไปเช็ดให้หญิงสาว แต่กระนั้นก็ไม่สามารถทำได้ เข้มมองหน้าเจ้านาย ก่อนจะบอก

“กาเอล ผมขอกลับที่พักก่อนนะครับ ยังไม่ได้ทำความสะอาดไดฟ์เกียร์ เอาขึ้นมาจากทะเลเดี๋ยวแห้งแล้วเกลือจะจับ”

“ฉันไม่ให้คุณไป” หล่อนรั้งแขนเขาไว้แน่น... ดวงตาฉายแววขลาดกลัว...

ใช่... กลัว... หล่อนกลัวว่า ถ้าเขาจากไปในวินาทีใดวินาทีหนึ่งแล้ว หล่อนจะไม่ได้พบเขาอีกตลอดกาล

“กาเอล”

“เอ้อ... ผมคิดว่าคุณต้องให้เวลากับเข้มสักนิดหนึ่ง” เจ้าของรีสอร์ตบอกอย่างเป็นกลาง เห็นใจหญิงสาวแปลกหน้าที่ดูเสียขวัญ “เข้มอยู่อย่างคนโดดเดี่ยวไร้ญาติมาตลอดสามปี เขาคงยังปรับตัวไม่ได้ถ้าต้องพบกับพวกคุณ”

“แต่ฉันจะอยู่ที่นี่ค่ะ ฉันจะไม่ไปไหน ฉันจะพิสูจน์ให้เขาจำได้ว่าเขาคือสามีของฉัน”