บทที่ 5

พันแสงมองเจ้านายหญิงด้วยความลำบากใจที่จะเอ่ย... นับตั้งแต่หล่อนเปิดห้องพูลวิลลาที่แพงที่สุดและให้พนักงานเอากระเป๋าตัวเองเข้ามาเก็บไว้ โทรศัพท์รายงานความยากลำบากให้คุณสมสมรได้รับทราบ นอกจากนั้น เจ้าตัวยังบอกกับเลขานุการดื้อๆ ว่า

“พรุ่งนี้น้าแสงกลับไปกรุงเทพฯ ก่อนได้ค่ะ มิตาจะฝากงานทั้งหมดของบริษัทคุณภูให้น้าแสงช่วยดูก่อน เดี๋ยวมีอะไรให้เขาคอนเฟอเรนซ์ออนไลน์ มิตาขอหยุดพักงานก่อนชั่วคราว ยังไม่มีกำหนดกลับ จนกว่าคุณภูจะพร้อม... ส่วนของบริษัทมิตา เดี๋ยวจะฝากพี่รุทรกับพี่เรย์เอง ถ้ามีปัญหาอะไรน้าแสงโทรบอกมิตาได้”

“แต่คุณมิตาจะอยู่ที่นี่ลำพังเหรอครับ” เลขานุการสูงวัยยังเป็นห่วง ท่าทางเจ้านายจัดแจงเสร็จสรรพจนดูเหมือนเจ้าตัวคิดสะระตะเรียบร้อยแล้ว

รมิตานิ่วคิ้ว... บอกคุณพันแสงเสียงเข้ม

“มิตาไม่ได้อยู่ลำพังนะคะ... มิตาอยู่กับสามีของมิตา”

“คุณมิตา”

“น้าแสง” หล่อนลดความเข้มของน้ำเสียงลง มองออกไปยังร้านดำน้ำที่อยู่

ไม่ไกล เห็นร่างสูงเดินไปมา เก็บของเหมือนกุลี “คุณภูเป็นสามีของมิตา... มิตาจะทิ้งให้เขาลำบากอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ มิตาทนไม่ได้หรอก คุณภูก็ไม่สบาย สูญเสียความทรงจำ มิตาต้องดูแลเขา”

“โธ่ คุณ...”

เขาทราบว่ารมิตารักภูรินทร์มาก และเช่นเดียวกับสามีของหล่อน ในยามที่ไม่สูญเสียความทรงจำ ตาของภูรินทร์ก็ไม่เคยมีไว้มองใครเลยนอกจากรมิตา...

มันคงเป็นความผูกพันของจิตวิญญาณ... หล่อนถึงสัมผัสได้ว่าเขายังอยู่ ไม่ได้หนีจากกันไปในคนละโลกแล้วจริงๆ ...

เข้มเตรียมไดฟ์เกียร์สำหรับวันรุ่งขึ้นเงียบๆ อยู่ในร้านดำน้ำที่ปราศจากคน เขาหยิบของใช้ที่จำเป็นทั้งหลายจัดใส่กระเป๋ากันน้ำ แล้วเตรียมเรียงไว้สำหรับนักดำน้ำสองคนที่จะไปออกทริปในวันรุ่งขึ้น เช็กถังออกซิเจนอีกครั้งว่าอากาศด้านในเต็มเท่าที่หน้าปัดแสดงวัด ครั้นทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เจ้าของร่างสูงก็มานั่งอยู่ในออฟฟิศของตัวเอง

...คุณคือคุณภูรินทร์ สามีของฉันที่หายตัวไปเมื่อสามปีก่อนเพราะอุบัติเหตุตอนไปดำน้ำ...

สีหน้าและแววตาของหล่อนดูจริงจังเหลือเกิน... เข้มนิ่วคิ้วเข้าหากันยามเมื่อนึกย้อนถึงผู้หญิงร่างเล็กบางที่บอกว่าหล่อนคือภรรยาของเขา...

เนื้อตัวของหล่อนนุ่มนิ่ม หอมกรุ่นไม่เหมือนคนอื่นในรีสอร์ตที่เขาเคยได้พบ... สีหน้า... รอยยิ้ม... ทุกอย่างที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างระหว่างตัวเองกับผู้หญิงคนนั้น

บางทีอาจจะเป็นเพราะหล่อนสวยและน่ารัก เขาถึงได้คิดเข้าข้างตัวเอง ว่าสิ่งที่หล่อนพูดคือความจริง...

จริงหรือเปล่า... จริงหรือ... ทำไมเขาจำอะไรไม่ได้เลย

ทุกอย่างมันเหมือนภาพที่มีฝ้าสีดำมาปิดไว้ มองผ่านทะลุไปไม่เห็น... ยิ่งพยายามนึก พยายามเพ่งไปในความทรงจำ เขาก็ยิ่งทรมาน...

“คุณผู้หญิงชวนให้นายมากินอาหารเย็นด้วยกัน”

เจ้านายใหญ่โทรศัพท์มาบอกด้วยน้ำเสียงประหลาด เข้มนิ่วคิ้ว หากตอบกลับไปอย่างสุภาพว่า

“ไม่เป็นไร กาเอล ผมกินข้าวเย็นแล้วเมื่อตะกี้”

“คุณผู้หญิงเขาอยู่ที่พูลวิลลา”

“ครับ”

เขาตอบและบอกตัวเองว่า ในช่วงที่ความทรงจำยังไม่กลับมา คงจะยืนยันอะไรไม่ได้ หากหล่อนจำผิด หากเขาเป็นเพียงแค่คนหน้าคล้าย สุดท้ายแล้วทุกอย่างก็จะกลายเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันได้

บ้าจริง... มันไม่ง่ายอย่างที่เห็นในละครเลย