บทที่ 2

ชายหนุ่มร่างสูง ผิวสีเข้มเพราะไอแดดจากทะเล แบกไดฟ์เกียร์หรืออุปกรณ์ดำน้ำสกูบากลับขึ้นมาจากชายหาดส่วนตัวที่อยู่ไม่ไกลนัก เขาใส่กางเกงเพียงตัวเดียวอวดแผงอกแน่นชวนมอง ที่เจ้าตัวได้มาโดยธรรมชาติไม่ต้องไปขวนขวายเข้าฟิตเนสใด

“ออกซิเจนสำรองเหลือครบยังไม่ได้เปิด ล้างเกียร์ที่เหลือให้หมดแล้วนะ” เขาบอกชายชาวออสเตรเลียตัวสูงใหญ่ ครูสอนดำน้ำที่ผ่านมาตรฐานของ PADI คนเดียวในรีสอร์ต ภาษาอังกฤษที่เจ้าตัวเองก็จำไม่ได้ว่าไปเรียนพูดมาตั้งแต่เมื่อไร แต่ก็คล่องตัวพอที่จะตอบโต้ได้โดยไม่ติดขัด

“กระแสน้ำแรงหรือเปล่าเข้ม”

“นิดหน่อย ตามประสาต้นมรสุม แต่ลูกค้าดำเก่ง เอาตัวรอดเองได้”

“ดี”

ชายหนุ่มเจ้าของชื่อเข้มเปิดน้ำสะอาดล้างบีซีดีหรือเสื้อชูชีพสำหรับดำน้ำ ปล่อยลมออกจนแห้งและเทน้ำที่ค้างอยู่ออกจนหมด โยนหน้ากากและตีนกบลงในถังแช่น้ำยาล้าง รวบสายต่อออกซิเจนหรือเรกูเลเตอร์ล้างรวมกันเพื่อเอาเกลือทะเลออกจากอุปกรณ์

“เมื่อเช้ามีลูกค้ารายใหม่เข้ามาสอบถาม เหมือนเขาจะอยากไปดำน้ำพรุ่งนี้แบบส่วนตัว นายว่างอยู่ใช่หรือเปล่า ไม่มีกรุ๊ปฟันไดฟ์จองเข้ามา”

“ว่างครับ”

“ถ้าอย่างนั้นช่วยพานายคนนี้ไปสน็อกเกิลหน่อยแล้วกัน เฉพาะช่วงเย็นคงไม่กินเวลานานมาก”

“โอเค”

โธมัสมองลูกน้องตัวเองที่ทำงานอย่างขยันขันแข็งด้วยความพึงพอใจ... สามปีที่ผ่านมา นายเข้มเข้ามาสมัครงานที่รีสอร์ตอย่างคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า ไม่มีใครรู้มาก่อนว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน แม้แต่ตัวเขาเองก็เช่นกัน ชาวพม่าสองคนที่รู้จักบอกว่าพบเขานอนใกล้ตายอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่ง ไกลจากที่นี่ไปหลายสิบไมล์ทะเล

นายเข้มพูดโต้ตอบภาษาอังกฤษกับเขาได้เหมือนเจ้าตัวจะเคยรู้ภาษาอังกฤษระดับดีมากมาก่อน ความสนใจในเรื่องดำน้ำ ทำให้กาเอล เจ้าของรีสอร์ตส่งนายเข้มมาเป็นผู้ช่วยของเขา ซึ่งทำงานเป็นครูสอนดำน้ำอยู่เพียงลำพังในไดฟ์ชอปเล็กๆ ในรีสอร์ตแห่งนี้

เขาใช้เวลาไม่นานสอนนายเข้มให้ดำน้ำลึกแบบสกูบาจนกระทั่งอีกฝ่ายได้ถึงระดับไดฟ์มาสเตอร์ที่สามารถนำนักท่องเที่ยวที่มีใบอนุญาตดำน้ำอยู่แล้วออกทริปได้ รวมถึงสน็อกเกิล ฟรีไดฟ์วิงต่างๆ ชอปของเขารับนักท่องเที่ยวได้มากขึ้นในปีที่ผ่านมา ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเพราะนายเข้มมีส่วนไม่ใช่น้อย

“เดือนหน้าฉันไม่อยู่ทั้งเดือน จะกลับเมลเบิร์นกับเอวา ฝากดูแลชอปด้วย”

ไดฟ์มาสเตอร์หนุ่มพยักหน้า เก็บเช็ดล้างอุปกรณ์จนสะอาดแล้วเอาไปผึ่งแดดให้แห้ง เตรียมไว้สำหรับทริปในวันต่อไป

ลูกค้าทริปส่วนตัวของนายเข้มวันนี้ดูประหลาด...

เขาจองทริปสำหรับดำน้ำตื้นหรือสน็อกเกิลตามประสานักท่องเที่ยวทั่วไปที่มาพักแบบชั่วคราว แต่กระนั้นท่าทางเจ้าตัวไม่ได้มีความสุขกับคลื่นที่โคลงเคลงเลย

“คุณไหวไหม”

หน้าซีดๆ ทำให้คนนำทริปรู้สึกสงสาร ยื่นแอมโมเนียในมือให้อีกฝ่ายดมเพื่อให้รู้สึกดีขึ้น เจ้าตัวคงไม่คุ้นชินเรือโต้คลื่น ยิ่งช่วงฤดูมรสุมด้วยแล้ว คนส่วนใหญ่จะเชื่อคำแนะนำของทางร้าน ไม่ค่อยออกทริปกัน ยกเว้นเสียแต่นักดำน้ำที่ค่อนข้างชำนาญ ฝ่ากระแสใต้น้ำได้เก่งๆ โธมัสถึงจะยอมให้ออกเรือไป

“อีกประเดี๋ยวจะถึงฝั่งแล้ว คุณอดทนอีกนิด นอนนิ่งๆ กับเรือนะ”

สปีดโบ๊ตแล่นฉิว กลับมายังฝั่งก่อนที่พายุจะเข้า แข่งกับเวลา ก่อนที่ลูกค้าคนเดียวของวันจะขย้อนอาเจียนเอามื้ออาหารออกมาจนไม่เหลืออะไรติดท้อง

เข้มรู้ว่าคนตรงหน้ามีท่าทีประหลาด เพราะเขาดูไม่ชอบการดำน้ำเลยแม้แต่น้อย หากกระนั้น เจ้าตัวยังแอบถ่ายรูปเขาไปอีกหลายครั้งโดยที่คิดว่าเขาไม่รับรู้... ตรงกันข้าม ชายหนุ่มชาวทะเลกลับให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่า ในตัวเขาจะมีอะไร

ที่มีค่าพอแก่การสนใจให้มาสืบหา... เงินทองที่เก็บมาได้จากการทำงานในร้านดำน้ำก็ไม่ได้มากมาย พอกินพอเก็บนิดหน่อยในแต่ละเดือนเท่านั้นเอง

หรืออาจจะมี...

แต่ความทรงจำส่วนที่ไม่สมบูรณ์ของเขาก็เลือนราง เหมือนเป็นภาพที่มีฝ้าสีดำระบายทับอยู่ มองฝ่าไปไม่เห็น

เขาจำอะไรในอดีตไม่ได้เลย ยกเว้นเหตุการณ์ตอนเด็กที่มีบ้านหลังใหญ่ มีคนมากมายที่เขาจำไม่ได้ว่าเป็นใคร มีอ้อมกอดของใครสักคนที่อบอุ่นมาก มีอาหารเอร็ดอร่อยที่ดูไม่ลำบากเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้

เขาเป็นใคร...

สามปีที่ผ่านมาทำให้นายเข้มรู้สึกทดท้อ ปลงกับความต้องการอยากรู้เรื่องราวในอดีต หัวสมองกลับถูกใช้ไปกับความคิดที่ว่า จะทำอย่างไรให้ตัวเองอยู่รอดไปได้ ไม่อดตายในแต่ละวัน

โชคดีที่เจ้านายฝรั่งทั้งสองคนเป็นคนใจกว้าง ให้โอกาสและตอบแทนงานตามความสามารถอย่างเต็มที่ หากไม่ได้โธมัสช่วยสอนวิชาดำน้ำแล้ว เขาคงหาเลี้ยงชีพด้วยอาชีพอื่นที่ลำบากมากกว่านี้แน่นอน