บทที่ 3

“มิตาเป็นลูกค้าคอนโดฯ ของคุณด้วยนะคะ... ห้องปัจจุบันที่พักอยู่นี่ก็เป็นของโครงการของคุณ ต้องชมเลยแหละว่าดีมาก แพงหน่อยแต่คุ้มราคา”

“ดีใจที่คุณชอบ” ภูรินทร์ตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ปล่อยเช่าชาวต่างชาติชอบมาก ทำเลดี ส่วนกลางดี ส่วนใหญ่ได้ค่าเช่าค่อนข้างสูงเลยนะคะ ถือไว้กินค่าเช่าสี่ห้าปี ขายต่อได้กำไรค่อนข้างเยอะ ราคาไม่ตกเลย... ถือว่าแรงตลอด โครงสร้างพื้นฐานดี”

“คุยกับคุณมิตาระวังนะภู” ภาคย์แอบแซวเมื่อเห็นแววตาของเพื่อนถนัด

“เห็นตัวเล็กๆ น่ารักอย่างนี้ เรื่องธุรกิจเก่งไม่แพ้ใครเลย... เขาว่าไม่เคยมีใครดีลแล้วชนะคุณมิตานะ”

ภูรินทร์ยิ้มจางๆ ในหน้า... หากในใจเขากลับหวั่นไหว เหมือนคลื่นขนาดยักษ์ซัดใส่... ใช่... หล่อนเป็นคนสวย ดูมีเสน่ห์ มีความเซ็กซี่

ที่สำคัญ... มีความสมาร์ตจนเขารู้สึกชื่นชม

“ถ้าคอนโดฯ ดีๆ เหมาะแก่การลงทุน... ก็ต้องเป็นคอนโดฯ ของตระกูลคุณภูรินทร์จริงๆ นั่นแหละค่ะ”

รู้สึกแปลกๆ เหมือนจะตกหลุมอะไรสักอย่างไปแล้วโดยไม่รู้ตัว

สายตาคมกริบของพี่ชายคนรองมองข้ามห้องมาอย่างระแวดระวัง... อะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกประหลาดกับชายหนุ่มคนที่กำลังนั่งคุยกับน้องสาว... อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่เห็นในสายตาคู่นั้น

ผู้ชายเป็นร้อยมองรมิตาเหมือนหมามองเครื่องบิน... หมอนี่ก็คงเป็นอีกคน...

ยายตัวแสบก็ขยันให้ท่าเหลือเกิน ไปนั่งบิดชม้อยชม้ายชายตา ปล่อยให้เขาพูดจาเป่าเสน่ห์ใส่ ท่าทางเจนสังเวียนไม่ใช่น้อย ใครกันนะ เขาไม่เคยรู้จักมาก่อนเหมือนกัน

รมิตานั่งคุยอยู่สักครู่ใหญ่ กว่าจะขยับไปบริการลูกค้าคนอื่นให้ทั่วถึงตามหน้าที่เจ้าของงาน... เรวัตรหยิบแก้วเหล้าของตัวเองมาจิบ... ยังคงสังเกตอย่างเงียบเชียบ ว่าสายตาของชายหนุ่มคนเดิมนั้นหันมองตามน้องสาวของเขาตลอดเวลา

“ดื่มเลยนะคะ... มิตากินหมดแก้วคนแรก เดี๋ยวจะร้องเพลงให้ฟัง”

เสียงเพี้ยนๆ ของหญิงสาวนั้นทำให้คนฟังหลายคนอดขันไม่ได้ แต่ก็เต็มไปด้วยความสนุกสนานเมื่อเจ้าตัวแสร้งทำเปิ่นอยู่หลายครั้ง ชุดที่สวมวับๆ แวมๆ ยั่วยวนชวนมอง

“พระเจ้าคงหมดแรงจะให้พรเรื่องการร้องเพลง มิตาเลยร้องได้ไม่ดีเสียที”

ท่าทางกึ่งเศร้ากึ่งขันชวนมอง หล่อนส่งไมค์ให้สมาชิกคนอื่นที่ออกมาร้องเพลงด้านหน้าอย่างกระตือรือร้น รมิตากลับมานั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง หยิบแก้วดริงก์ขึ้นมาดื่ม ก่อนจะรู้สึกหนาวร้อนขึ้นมาใหม่เมื่อรู้ว่าเจ้าของสายตาคู่เดิมก็ยังคงจ้องมองมาที่ตัวเอง

เขาไม่ใช่คนแรกหรอกที่มองหล่อนแบบไม่วางตา... แต่... เขาเป็นคนแรกที่ทำให้หล่อนรู้สึกทำตัวไม่ถูก

อายม้วนอยู่ในใจเงียบๆ เพียงลำพัง

“คุณดื่มหลายแก้วแล้ว ระวังเมานะ”

“อุ๊ย... ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มิตายังพอไหว มากับพี่ชาย เดี๋ยวให้เขาช่วยขับรถไปส่ง”

“เป็นผู้หญิงกินเหล้าจนเมาคงไม่ค่อยเหมาะ”

“มิตาคอแข็งจะตาย...”

รมิตาตอบ หากแต่สายตาของเขาทำให้หล่อนวางแก้วดริงก์ลงโดยอัตโนมัติ

คนอะไรก็ไม่รู้... แค่มองเฉยๆ ก็ทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนโดนดุ ไม่กล้าหือไม่กล้าอืออะไรแล้ว

“ถ้าอยากได้รถต้องทำยังไง?”

“คุณสนใจรุ่นไหนล่ะคะ ถ้ายังไม่มีรุ่นไหนเป็นพิเศษ... คุณก็ค่อยมาดูที่โชว์รูมก็ได้ค่ะ เดี๋ยวมิตาแนะนำให้รู้จักทุกยี่ห้อ ทุกรุ่นเลย”

“ไม่รู้สิ ยังไม่รู้จะเลือกรุ่นไหนเลย”

“อย่างคุณต้องเป็นซูเปอร์คาร์แบบหรูๆ ...เหมาะกับการมีพริตตี้สวยๆ นั่งหน้ารถ”

“โอเค” เขาตอบรับอย่างว่าง่าย “ถ้าอย่างนั้นผมขอเบอร์คุณหน่อยสิ ไว้จะให้เลขาฯ โทรไปนัด”

และหล่อนสาบานได้ว่าเหลือบมองพี่ชายเพียงแค่แว่บเดียว หยิบนามบัตรของตัวเองส่งให้เขา ไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาแล้วกดคิวอาร์โค้ดโปรแกรมสื่อสาร ยื่นให้เขาแอดเป็นเฟรนด์อย่างรวดเร็ว