บทที่ 4

“คุณภูรินทร์จะเข้ามาที่โชว์รูมเหรอคะ”

เลขานุการของเขาติดต่อมาในวันรุ่งขึ้น รมิตาเพิ่งสร่างเมาก่อนจะตั้งสติกับงานตรงหน้า หลังจากหล่อนแจกเบอร์เขาไปแล้วก็รับดริงก์จากสมาชิกอีก สองสามคนในงาน พยายามจะไม่ดื่มมาก เพราะรู้สึกได้ว่ามีใครคนหนึ่งเขม้นมองอยู่ตลอดเวลา

“ไม่ทราบว่าคุณจะสะดวกตอนไหนครับ”

“ตอนเย็นๆ ก็ได้ค่ะ” พี่รุทรก็คงกลับบ้านแล้ว ส่วนวันนี้ตอนบ่ายพี่เรวัตรมีนัดกับฝ่ายเคลมเรื่องรถที่มีลูกค้าขับไปชนกับเสาไฟฟ้าข้างทาง “เดี๋ยวมิตารอที่โชว์รูมนะคะ”

หล่อนวางสายจากเลขานุการของเขา แล้วรีบหาเอกสารสำหรับลูกค้าใหม่... จัดแต่งทรงผมจนเรียบร้อย เติมแป้งราวกับว่าเขากำลังจะออกมาจากบริษัทในตอนนั้น กระวนกระวายจนเรวัตรที่เพิ่งรับเอกสารจากช่างประเมินมาหรี่ตามองด้วยความสงสัย

“มิตาเธอเป็นอะไร วันนี้ดูยุกๆ ยิกๆ มีพิรุธ”

“ไม่มีอะไรนี่... สงสัยมิตาจะแฮงก์จากเมื่อวานก็เลยเบลอๆ หน่อยเช้าวันนี้”

“ความเบลอของเธอไม่ได้เกิดจากแอลกอฮอล์หรอก มันเกิดจากดีเอ็นเอ”

หญิงสาวคนงามย่นจมูกใส่พี่ชาย เรวัตรเป็นอะไร ไม่เคยพูดจาดีๆ กับน้องสาวเลย

กลับมาที่ห้องทำงานของตัวเอง หล่อนเคลียร์เอกสารอยู่อีกครู่ใหญ่ พยายามทำใจให้สงบ แต่ใจหนอเหมือนไม่ได้เป็นของตัวเอง คอยแต่จะคิดถึงสายตาคู่เมื่อคืนอยู่ร่ำไป

หัวใจของหล่อนเป็นอะไรไปแล้ว... หล่อนคือคุณหนูรมิตาที่คนเป็นร้อยเป็นพันทั้งในเมืองไทยและต่างประเทศต่างหลงใหล แม้แต่ซีอีโอบริษัทซูเปอร์คาร์ที่หล่อนนำเข้า ยังขยันส่งขนมจีบมาให้ไม่เว้นแต่ละวัน

แต่เขาก็หล่อและดูดีอย่างกับนายแบบ... เหมือนโอป้าที่แม่บ้านชอบดูในซีรีส์เกาหลี

หรือที่จริงเขาอาจจะหล่อกว่านิดหน่อยก็ได้

แก้มนวลเป็นสีแดงโดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึก ท่าทางเขินอายทั้งที่นั่งอยู่เพียงลำพังไม่มีใครเห็น...

ยามเย็นในบริษัทไม่มีคนอื่นนอกจากลูกน้องที่เหลือนั่งทำโอทีประปราย... หญิงสาวหยิบหวีมาสางผมอีกรอบ ลอบมองเงาตัวเองในกระจก กลัวเหลือเกินว่าจะดูไม่ดีในสายตาเขา

...เพิ่งประชุมเสร็จ... เลทหน่อยนะ...

ข้อความสั้นๆ ทำให้หล่อนรีบหยิบโทรศัพท์มากดตอบ ส่งอิโมติคอนให้เขา

...ขับรถดีๆ ไม่ต้องรีบนะคะ...

วางโทรศัพท์จนเสร็จเรียบร้อยแล้ว หล่อนจึงค่อยกลับมาทำงานของตัวเอง

ดังเดิม รีบเคลียร์งานก่อนหน้าจนเสร็จ วางบิลเบิกค่าอาหารจากกองกลาง หยิบคอมพิวเตอร์มาเช็กไฟล์พรีเซนต์ที่เตรียมไว้ให้เขา...

เมอร์เซเดสคันงามแล่นเข้ามาจอดหน้าโชว์รูม เจ้าของร่างบางอรชรเดินไปต้อนรับถึงด้านหน้า ในยามค่ำไม่ค่อยมีคน รมิตาเปิดไฟในโชว์รูมให้เขาได้ดูรถตัวอย่าง

“คุณมาคนเดียวเหรอคะ” หล่อนถามเมื่อเห็นเขาขับมาเพียงลำพัง ไม่ได้มีเลขานุการตามมาด้วยทั้งที่อีกฝ่ายเป็นคนโทรมานัด

“พอดีค่ำแล้วเลยให้เลขาฯ กลับบ้านไปพัก... บ้านเขาอยู่ค่อนข้างไกล”

“อ้อ...”

ร่างสูงก้าวลงจากรถ... เสยผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเองให้เป็นทรง ท่าทางอ่อนล้าทำให้หญิงสาวตรงหน้ารู้สึกเห็นใจและเป็นห่วง

“ดูท่าทางคุณเหนื่อย ประชุมมาทั้งวันเหรอคะ ขับรถมาคนเดียวคงเหนื่อยแย่ เข้ามานั่งพักข้างในก่อนไหม”

เชื้อเชิญเขาด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะเดินนำเข้ามาที่ห้องรับรองด้านในด้วยพลังงานที่ล้นเหลือ รมิตาผายมือไปทางโซฟากว้าง นุ่มมากพอที่จะทำให้เขารู้สึกสบาย หรี่แอร์ไม่ให้เย็นมากแล้วเดินไปหยิบผ้าเย็นจากตู้เย็นด้านหลังห้องทำงาน

“คุณดื่มอะไรดีคะ ฉันมีไวน์จากบอร์โดซ์ นาปาวัลเลย์ แอดิเลด แล้วก็ทัสคานี”

“น้ำส้ม”