บทที่ 2

ทางขึ้นไปยังห้องรับรองของคลับที่หล่อนจองไว้เป็นทางขึ้นพิเศษ... หญิงสาวควงแขนพี่ชายที่หล่อและฮ็อตที่สุดในศตวรรษขึ้นไปด้านบน ที่ซึ่งลูกค้าหลายคนรออยู่แล้วพร้อมกับพริตตี้นับสิบข้างกาย

“ขอโทษนะคะที่มิตามาช้า... น้องๆ ดูแลดีหรือเปล่า”

โปรยยิ้มหวานให้สมาชิกทุกคน ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่าง หยิบแก้วแล้วช่วยบริการรินแจก สำรวจตรวจตราอาหารที่สั่ง

ชุดที่หล่อนใส่ทั้งสั้นและวับๆ แวมๆ อย่างที่พี่ชายบ่นแล้วบ่นอีก แต่เพราะรมิตาไม่เคยทำอะไรเกินเลยไปกว่า ‘หน้าที่’ เรวัตรจึงยอมให้น้องสาวใส่ชุดเหล่านั้น

ดาวทองหล่อก็ดาวทองหล่อเถอะ... ดับแสงได้สนิทเมื่อคุณหนูรมิตาเดินเข้ามาในทันที

“เต็มที่เลยนะคะ อุ๊ยคุณภาคย์ วันก่อนเห็นออกข่าวในทีวีหล่อเชียว มิตานั่งฟังตั้งนาน คุณภาคย์พูดเรื่องการลงทุนได้สุดยอดไปเลยค่ะ”

หล่อนทักลูกค้าคนล่าสุดที่เพิ่งถอยรถจากัวร์จากโชว์รูมไป ยิ้มหวานสนิท ก่อนที่สายตาจะแลเลยไปยังร่างสูงของใครอีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆ ภาคย์...

ผู้ชายคนนี้หล่อนไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน หากสายตาสีเข้มที่ทอดมองมา กลับทำให้หล่อนรู้สึกหนาวร้อนได้โดยหาสาเหตุไม่ได้เลย ใบหน้าคมสันชวนมอง ทำให้มือที่ถือแก้วเตรียมเสิร์ฟนั้นสั่นผิดจังหวะไปนิดหนึ่ง เพียงชั่วแว่บเท่านั้น ก่อนที่หล่อนจะตั้งสติได้เหมือนเดิม

“คุณมิตา ผมจะแนะนำให้รู้จักกับคุณภูรินทร์... เพื่อนผมเอง เพิ่งกลับมาจากอเมริกา มาดูแลบริษัทของครอบครัวเขาต่อ”

ภาคย์บอกชื่อบริษัทเครืออสังหาริมทรัพย์ที่หล่อนรู้จัก รมิตาเบิกตาน้อยๆ ยามเมื่อสบตากับเขาถนัดถนี่ ตระกูลรวยน่าจะระดับหมื่นล้าน

ก็กลุ่มอสังหาริมทรัพย์ตัวท็อปของเมืองไทย...

“ภู... นี่คุณรมิตา ซีอีโอคนเล็กของโชว์รูมรถที่เราซื้อ รู้จักกันไว้สิ ภูเพิ่งกลับมาเมืองไทยกำลังหารถขับอยู่เลยชวนมาด้วยกัน จะได้ถามรายละเอียดได้”

“อุ๊ย จริงเหรอคะ... เชิญมาเยี่ยมชมที่โชว์รูมได้เลยค่ะ เดี๋ยวมิตาดูแลให้อย่างดี ชอบแบบไหนคะ สปอร์ต เปิดประทุน เอสยูวี... ปอร์เช่รุ่นใหม่ล่าสุดกำลังเปิดจองนะคะ มีสีพิเศษให้สั่งด้วยถ้าคุณสนใจ” ท้ายเสียงหล่อนโปรยยิ้มให้เขา ดวงตาสีนิลงามสุกสกาว เป็นกันเองจนเหมือนเจ้าตัวกำลังร่ายมนต์ให้อีกฝ่ายรู้สึกหลงไปด้วยเช่นกัน

“ยังไม่ได้คิดเลย... แต่อยากได้ที่นั่งสบายๆ”

“คุณไปลองขับรถเดโมที่โชว์รูมก่อนก็ได้ค่ะ หรือไม่ เดี๋ยวมิตาเอาไปให้ลอง คุณบอกวันว่างมาก็ได้ค่ะ เดี๋ยวทางโชว์รูมติดต่อกลับไป”

ภาคย์ขยับตัวเบี่ยงให้หล่อนเข้ามานั่งใกล้กับร่างสูงของเพื่อนสนิท กลิ่นน้ำหอมที่อวลมาแตะจมูกทำให้ร่างกายของภูรินทร์ตอบสนองอย่างประหลาด... หล่อนเป็นผู้หญิงที่มีกลิตเตอร์ระยิบระยับบนผิวกาย ใบหน้างามที่แต้มเคลือบไว้ด้วยเครื่องสำอาง ดูออกว่า ภายใต้สิ่งปกปิดเหล่านั้น โครงหน้าที่แท้จริงของหล่อนงดงามเพียงใด

“คุณเป็นเจ้าของบริษัทรามาดาเหรอ”

“พ่อกับแม่ของมิตาสร้างมันขึ้นมาค่ะ เพราะบ้านเรานิยมซูเปอร์คาร์ และก็เป็นผู้นำเข้ามาตั้งแต่ไหนแต่ไร จนพ่อกับแม่เสียไป ก็เลยเหลือแต่พี่รุทร พี่เรย์ แล้วก็มิตา” หล่อนอธิบาย

“แต่คุณดูอายุยังไม่มาก ไม่น่าเชื่อเลยว่าดูแลบริษัทใหญ่ขนาดนี้ได้”

“ชมกันเกินไปแล้ว” แก้มนวลเป็นสีเรื่อ โดยเฉพาะยิ่งเมื่อดวงตาสีเข้มคู่นั้นมองมาด้วยความชื่นชม... หล่อนเอ็ดตัวเองในใจที่ดูเบิกบานไปกับคนตรงหน้า

ก็ไม่เคยเป็นอย่างนี้เลย... เขาคงต้องแอบใส่กัญชาในแก้วดริงก์ของหล่อนแน่ๆ

บ้าจริง...