บทที่ 6 น้ำตาที่แห้งหายไป

“เคยบอกแล้วไม่ใช่ไงว่าอย่าเสนอน้ำตามาให้เห็น?”

ยิ่งเมื่อฉันไม่ตอบความแรงจากฝ่ามือของเขาก็ส่งมาเรื่อยๆ จนใบหน้าสวยเกรงบิดเบี้ยวเจ็บปวดไปด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ทนไม่อยากส่งเสียงร้องออกมาให้คนตัวใหญ่สมเพช

“ฉะ ฉันเปล่าร้องไห้”

การปฏิเสธแบบส่งๆ ทั้งที่หลักฐานมัดตัวขนาดนี้ไม่ใช่เพราะอยากโชว์ความโง่เง่าของตัวเองแต่อยากให้เขาไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้นต่างหากจึงอยากพูดง่ายๆ ให้จบๆ

“ชั้นตาบอดเหรอ?” น้ำเสียงทุ้มเค้นออกมาพร้อมแววตาที่ยากหยั่งถึงสี่พยางค์ตรงๆ ง่ายๆ ถูกส่งไป “หรือว่าเห็นว่าโง่?”

“...”

แล้วฉันก็คิดผิด ผิดพลาดหนักมากทั้งที่พยายามหลีกเลี่ยงการปะทะอารมณ์กับคนตรงหน้าแต่แล้วกับซวยซ้ำซวยซ้อน

“ตอบมิชา”

“โอ้ย!”

นิ้วมือใหญ่บีบเค้นจิกลงบนเนื้อแขนของฉันสุดแรงและเป็นอย่างที่เขาอยากให้เป็นในเมื่อตัวฉันมันทนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นไม่ไหวจนถึงต้องเปล่งเสียงร้องที่มีความเจ็บปวดออกมาส่วนมืออีกหนึ่งข้างก็เข้าไปพยายามช่วยแกะนิ้วมือใหญ่ออกจากแขนตัวเองจนเผลอปล่อยผ้าห่มที่ปกปิดตัวอันเปล่าเปลือยของตัวเองออกดีอย่างที่ผ้าห่มนั้นยังอยู่ทรงปกปิดอกของฉันเอาไว้

“…”

ยิ่งเมื่อสบสายตาของแอล สายตาสีนิลดำก็ยิ่งเกิดการหวาดกลัวกลัวว่าเขาจะทำอะไรกับร่างกายของฉันอีกถึงแม้มันจะไม่ใช่ครั้งแรกแล้วก็ตาม

“ฉันร้องไห้พอใจหรือยัง”

และแล้วการยอมรับกับเขาเพื่ออยากให้เรื่องมันจบๆ ไม่อยากที่จะต้องมานั่งปะทะอารมณ์รุนแรงแทบบ้าคลั่งกับคนที่ไม่มีเหตุผลเหมือนเขาเพราะแอลสามารถขุดคุ้ยเรื่องเก่าๆ มาเป็นเรื่องใหม่เพื่อที่จะหาเรื่องได้

“หึ ร้องเพื่อ?”

ทีแรกก็กะว่าจะไม่ตื่นหรอกเพราะได้นอนไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมาเพียงแต่ได้ยินเสียงของคนโง่ๆ สะอื้นแบบซ้ำแล้วซ้ำเล่านั้นแหละถึงได้ลืมตาขึ้นมาอีก เสียงนั้นมันช่างขัดเคืองกับรูหูของผมเสียจริงด้วยเหตุนี้จำเป็นที่จะต้องตื่นมาพร้อมกับความหงุดหงิดแบบเต็มแก่

น้ำตามันเป็นสิ่งที่ผมไม่ปรารถนาเป็นอย่างยิ่งและมันก็รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่ได้ยินเสียงอ่อนแอพวกนี้ถึงมันจะน่าสงสารด้วยเพราะเป็นเสียงสะอื้นเบาๆ สื่อความคนที่เปล่งออกมามีความทุกข์ร้อนไม่สบายใจเพียงไหนแต่ในบางครั้งมันก็อาจจะเป็นเพียงความตอแหลจากใครบางคนเพื่อให้คนอื่นๆ ที่ได้ยินเกิดความสงสารหรือไม่ก็เรียกร้องความเห็นใจเท่านั้นและผมก็คิดว่ามันเป็นแบบหลังมากกว่า

“ระ ก็ร้องให้กับความเจ็บปวด อึก ทะ ที่เมื่อไหร่ฉันจะหลุดพ้นยังไงล่ะ”

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสนิทมองไปยังแอลที่ยังจดจ้องเธออย่างไม่ละสายตาจึงทำให้สายตาทั้งสองต่างก็ฟาดฟันกันอย่างสุดฤทธิ์สุดเดชโดยไม่มีใครยอมใครในนาทีนี้

มันเป็นครั้งแรกด้วยที่ฉันกล้าทำแบบนี้กับคนอย่างเขาทั้งๆ ที่ไม่เคยกระทำมาก่อนตลอดตอนอยู่ด้วยกันความกดดันมันเสมือนเป็นแรงผลักดันชั้นดีที่ช่วยให้ความเกรงกลัวภายในจิตใจน้อยลง

“…”

มันก็ดีไม่น้อยที่โชคชะตาให้ผมได้เห็นอีกด้านหนึ่งของผู้หญิงที่ชื่อมิชาในอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนตลอดหกเดือนที่ผ่านมา แต่อย่าบอกนะว่านี่เป็นความโกรธของคนอย่างเธอบอกเลยว่ามันไม่ได้น่ากลัวแม้แต่น้อยถึงแม้จะมีสีหน้าจริงจังก็เหอะ

“ไหนจะเป็นครั้งแรกที่ผู้ชายเลวๆ ชั่วช้าอย่างนายพรากไปจากตัวของฉันอีก ทะ ทุกอย่างมันเป็นเพราะคนอย่างนายไงแอล คนอย่างนาย!”

“เหรอ?” เป็นคำสั้นๆ ที่ไม่ได้แฝงความสงสารสำหรับผมมันมีแค่ความสังเวชที่ส่งผ่านจากแววตาสีนิลดำน่ากลัว ก็ดี ดีเหมือนกันรื้อฟื้นเรื่องเก่ามาพูดเดี๋ยวจะจัดให้เอง “แต่ทุกคนมันก็มีครั้งแรกหรือไม่ใช่?”

น้ำเสียงกวนอารมณ์คู่สนทนาดังขึ้นราวกับมันเป็นสิ่งที่น่าสนใจสายตาแวววาวดูสดใสขึ้นเป็นเท่าตัวเพียงเพราะได้เห็นความเจ็บปวดของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าได้รูปสวยเต็มไปด้วยสิ่งที่เรียกว่าน้ำตาเอ่อไหลอีกครั้งทั้งที่มันได้แห้งเหือดหายไปแล้วก็ตาม