บทที่ 2 เพื่อน

ก็แน่นอนเรื่องมันตั้งสามปีผ่านมาอะไรในตัวผมมันก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน มากเหมือนต่างกันราวฟ้ากับก้นเหวลึกเลยล่ะเพราะผมเลือกที่จะอยู่ก้นเหวมากกว่าอยู่บนฟ้าเหมือนเมื่อก่อนไง หึก็แค่เนี่ยชีวิตจะเอาอะไรมาก ดีเกินไปก็ใช่ว่าจะได้ดีเสียหมดคนดีใช่ว่าจะชนะทุกอย่างได้ในเมื่อโลกนี้มันยังมีอีกด้านให้ได้เรียนรู้และใช้ชีวิตแล้วจะกลัวอะไรกันนักหนาล่ะจริงไหม?

ในเมื่อไหนๆ ก็ต้องตายแล้วก็ขอเลือกทำก่อนตายเพื่อถือว่าเป็นกำไรชีวิตหน่อย ร่างสูงผอมลุกขึ้นจากโซฟาแต่สายตายังไม่ละไปจากหน้าจอของเครื่องฉายที่ยังทำหน้าที่ของมันไปเรื่อยๆ แต่ครั้งนี้สายตาใต้แว่นสีดำมันไม่ได้เป็นเหมือนเดิม

“แล้วกูก็จะทำแบบเดียวกันเหมือนที่เคยเจอ”

สายตามันมีความแข็งกระด้างประกอบกับแววตาที่รุ่งโรจน์ด้วยแรงโทสะคุกกรุ่นมาเต็มพิกัด ไม่มีใครรับรู้นอกจากตัวเขาว่าข้างใจจิตใจกำลังคิดจะทำอะไรแต่สิ่งที่ประกอบด้านนอกนั้นเขาก็เหมือนกับผู้คนธรรมดาทั่วไป แค่เป็นวัยรุ่นที่มีคนชอบมากหน่อยก็เท่านั้นเอง

ลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอยังอยู่คู่กับเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงนอกจากมือใหญ่ข้างขวาจะสอดฝ่ามือเข้าไปที่กระเป๋ากางเกงยีนสีดำเข้มราคาแพงราวกับถ่ายแบบส่วนมือซ้ายฝ่ามือกับกำมัดแน่นเกรงจนสั่นไม่ปล่อยสบายเหมือนอีกข้างจนสุดท้ายก็มีแค่ของเหลวสีแดงสดไหลออกมาจากฝ่ามือนั้นจรดพื้นอย่างช้าๆ

ร่างสูงผอมก็ก้าวเท้ามุ่งหน้าตรงไปยังประตูห้องก่อนที่จะขว้างลูกดอกแหลมรอบข้างต่างชโลมไปด้วยเลือดสีแดงสดตรงเข้าเป้าตรงกลางที่แขวนข้างฝาผนังแม่นเหมือนจับวางจากนั้นเขาก็ออกจากห้องที่อยู่มานานถึงสามชั่วโมงโดยไม่หันกลับมามองเหมือนทุกครั้ง...

@ VILLAIN CLUB

“เด็ดมาสักที” ในขณะที่กำลังจะหย่อนก้นนั่งเสียงไอ้ยูก็รบกวน “หัดเป็นเต่าหรือไงวะ”

หลังจากที่หายหัวไปหลายวันโดยไม่ได้เสนอหน้าเข้ามาในคลับที่หุ้นกับเพื่อนเอาไว้วันนี้ก็ถือว่าได้เข้ามาเดินเฉิดฉายเสียที คนก็ยังเยอะเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยนทั้งชายและหญิงรวมทั้งนักท่องเที่ยวต่างชาติ

“เต่าก็เอาชนะกระต่ายได้ไม่ใช่?” เจ้าของสายตาสีนิลดำตอบขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนๆ ก่อนที่จะหันใบหน้าพร้อมกระดกนิ้วเป็นสัญญาณเรียกพนักงานเพื่อสั่งเครื่องดื่มด้วยน้ำเสียงเดิมๆ “เอาเหมือนเดิม”

“ไม่เบื่อบ้างไงวะ?”

เสียงราบเรียบของผู้มาใหม่พร้อมกับสาวสวยข้างกายที่รู้สึกว่าทุกๆ จะติดหนึบกันเป็นตังเมไม่ยอมห่างกันสักนิดเดียว ไอ้โจเนสเข้ามานั่งตรงหน้าไอ้ยูแต่ไม่สนใจพวกผมเท่าไหร่นัก สายตาสีเหลืองทองราวกับเหยี่ยวสนใจแต่บัญชีการเงินที่อยู่ในมือ

“เมญ่าทำแผลให้หน่อยดิ”

ผมเองก็เลือกที่จะไม่ตอบคำถามมันแต่หันมาสนใจสาวสวยที่นั่งตรงหน้าตัวเองจากนั้นก็ยื่นมือซ้ายแบให้เธอเห็นอย่างอ้อนสุดสายตาสีนิลดำกะพริบตาถี่เพื่อให้เกิดความน่าสงสาร

“ไอ้แอลเมียกู..”

“ยังไม่ถามเลยว่าเมียใคร” ผมตอบคนเจ้าเย็นชาอย่างรวดเร็ว “มึงนี่หวงหนักแม้กระทั้งเพื่อนรัก?”

“เออ”

เสียงประชดทำให้ฉันขำเล็กน้อย ฉันรู้ดีว่าแอลต้องการที่จะแกล้งโจเนสด้วยน้ำเสียงออดอ้อนทั้งที่สายตาของเขามันไม่ใช่เลย แอลต้องกลั้นหัวเราะมากขนาดไหนทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแต่แผลในมือของเขานั้นก็ลึกพอสมควรอีกทั้งยังมีคราบเลือดที่แห้งติดฝ่ามือเกรอะกรัง

“ไปทำอะไรมาคะ ทำไมถึงเป็นแผลขนาดนี้”

เมญ่าไม่พูดเปล่าแต่เอานิ้วมือยาวเรียวเข้ามาแตะที่มือของผมเบาๆ จนกระทั้งเธอหันไปพูดอะไรกับพนักงานเพียงครู่เดียวก็มีกล่องเครื่องมือปฐมพยาบาลเบื้องต้นมาวางตรงหน้ากลางโต๊ะ

“ก็คงมีเรื่องตามประสาผู้ชายหล่อนั้นแหละ”

ผมตอบเมญ่าจากนั้นเธอก็ทำแผลของผมไปโดยไม่ถามอะไรเซ้าซี้แต่ผมว่ามันไม่เกี่ยวกับเธอมากกว่าและก็ไม่ได้เกี่ยวกับไอ้โจเนสสามีสุดที่รักของเธอด้วย สายตาของผมหันมาปะทะกับใบหน้าของไอ้ยูที่ดูเงียบผิดปกติไปทั้งๆ ที่มันควรจะส่งเสียงแซวมาด้วยซ้ำไป

“มองหน้ากูหาตีนแดกหรือไงวะไอ้ยู”