ตอนที่ 9

“ไม่ทานข้าวเหรอ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มจากด้านหลังทำให้เธอสะดุ้งตกใจเล็กน้อย

“เอ่อ... ค่ะ ยังไม่หิว”

มนทิพย์พยายามบังคับตนเองไม่ให้หันไปมองคนทางด้านหลังเพราะเธออาจทนเสียงเรียกร้องของหัวใจไม่ไหว ทั้งมือทั้งใบหน้าจึงยังคงบรรจงเด็ดดอกไม้อย่างกับมีสิ่งที่น่าพิสมัยไปกว่าผู้ที่กำลังพูดกันอยู่นี้

“เด็ดไปทำไมตั้งเยอะ ให้มันอยู่บนต้นจะดีกว่า”

“จะเอาไปถวายพระค่ะ พรุ่งนี้วันพระ”

ถ้อยคำเจรจาที่เหมือนจะถามคำตอบคำระหว่างกันและกันมันน่าชวนให้อึดอัดใจเพราะเจ้าของเรือนร่างบอบบางไม่ได้หันมองมาเลยสักนิด แต่ติกรานต์กลับรู้สึกดีที่ไม่ต้องเห็นหน้าเธอ การพูดจากันในขณะที่เธอนั้นทำทีไม่สนใจเขานั้น กลับทำให้เขารู้สึกโล่งปลอดโปร่งเสียยิ่งกว่าเวลาที่มองเห็นดวงตาหวานสวยปนเศร้าคู่นั้นทอดมองเขาด้วยแววความรักมากมายที่ทั้งโหยหาทั้งต้องการการปลุกปลอบขวัญ

“มน...”

น้ำเสียงทุ้มที่ดังอยู่เบื้องหลังแทบทำให้ขันใส่ดอกไม้หลุดมือ มนทิพย์ทำท่าจะหันกลับมาตามเสียงเรียกถ้าไม่ติดเสียงหนึ่งที่ดังขัดไว้

“อย่าหันกลับมา ถ้ามนหันกลับมามอง พี่คงพูดต่อไปจนจบไม่ได้”

น้ำเสียงทุ้มเจือเศร้าปนสั่นไหว ปลายน้ำเสียงที่ส่งออกไปมันสื่อถึงความเจ็บช้ำที่เขาต้องกล้ำกลืนไม่แพ้กัน คำว่า “มน” คำว่า “พี่” ที่เปล่งออกไปแม้จะสร้างความวูบวาบเจ็บแปลบในใจแต่มันก็ยังเป็นความรู้สึกที่ทนได้ แต่ถ้าให้เห็นแววตาตัดพ้อนั้น เขาคงกลั้นใจพูดต่อไม่จบ

“มน... พี่อยากจะขอโทษกับทุกสิ่งที่พี่ทำ ทุกสิ่งทุกอย่างนั้น... พี่เป็นคนสร้างมันขึ้นมาทั้งสิ้น พี่ขอโทษที่ทำให้มนต้องเจ็บช้ำ ขอโทษที่ดึงชีวิตมนให้ต้องมาทนทุกข์อยู่กับพี่”

“มน...”

“อย่าเพิ่งพูดอะไร ขอให้พี่ได้บอกมน ได้พูดกับมนบ้าง พี่ไม่อยากเห็นมนต้องเจ็บปวดอีกต่อไป ตอนนี้พี่ไม่ค่อยสบาย พี่...”

“พี่กรานต์เป็นอะไรคะ ไม่สบายเป็นอะไร”

น้ำเสียงร้อนรนปนสะอื้นของเจ้าของร่างบอบบางที่ได้ยิน ยิ่งทำให้ติกรานต์รู้สึกเจ็บวาบไปทั้งใจ ความเจ็บที่ไม่เหมือนกันกับทุกครั้ง เขาแยกแยะออกได้ว่าความเจ็บปวดที่เขาทำให้คนที่รักเขาต้องทนทุกข์นั้นมันเป็นความเจ็บปวดในปัจจุบัน ไม่ใช่ความเจ็บปวดจากอดีตกาลหรือความเจ็บปวดที่เขาสร้างมโนภาพขึ้นจากความผิดปกติที่หลอกหลอนอยู่ทุกค่ำคืน

“มน... อย่าหันกลับมานะ พี่ไม่เหมือนเดิม สิ่งที่พี่เป็นนี้ทำให้พี่ไม่สามารถอยู่ใกล้ชิดมนมากไปกว่านี้ได้ พี่ไม่อาจสัมผัส จับต้อง ไม่อาจมองมนเหมือนที่ผ่านมาได้และที่สำคัญพี่ไม่สามารถบอกได้ว่าพี่ยังคง “รัก” มนอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า”

เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ มนทิพย์ส่ายใบหน้าไปมาเธอไม่อาจทนรับฟังเรื่องแปลกประหลาดที่สามีกำลังเอ่ยบอกได้อีก แข้งขาพานอ่อนแรงจนทำให้ร่างต้องลู่ลงกับพื้น

“เขาไม่อาจใกล้ชิด สัมผัส จับต้อง มองหน้า และไม่สามารถบอกได้ว่ายัง... รัก...”

“มน! มน! เป็นยังไงบ้าง”

น้ำเสียงร้อนรนที่เขาเอ่ยเรียกอยู่ใกล้แต่ยังทิ้งระยะห่างไว้เท่าเดิม ใบหน้างามได้แต่ส่ายไปมา ดวงตาคู่งามมองอยู่เพียงขันดอกมะลิในมือเท่านั้น มนทิพย์สูดลมหายใจเข้าลึกและพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน หลังจากที่เธอรอคอยและคาดคิดว่าเขาคงจะเข้ามาพยุง

“มนจะเข้าบ้านแล้วค่ะ พี่กรานต์ก็รีบเข้านอนนะคะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”

น้ำเสียงร่าเริงเอ่ยบอกเหมือนราวไม่เคยมีเรื่องติดค้างอะไรกันไว้ ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันมองมายังคนด้านหลังสักนิด ติกรานต์บีบกระชับฝ่ามือตนเองแน่น ความอ่อนแอแห่งจิตใจที่เขารับรู้ได้นั้นมันทำให้เขายิ่งเจ็บปวด...ไม่เข้าใจตนเองสักนิด

“นี่ดอกอะไรคะ”

“อ้าว! ก็ดอกปาริชาตไงเล่า แล้วไยชื่อน้องจึงไม่รู้”

“ก็เคยได้ยินแต่ชื่อแต่ไม่เคยได้เห็นดอกเขาจริงสักครั้งนี่คะ”

น้ำเสียงแว่วหวานที่ได้ยิน ส่งผ่านความคิดคำนึงให้ล่องลอย มนทิพย์รู้สึกเหมือนว่าร่างกายเบาหวิวศีรษะหมุนคว้างวิงเวียน กลิ่นหอมประหลาดรุนแรงที่สัมผัสได้นั้นไม่เหมือนดอกมะลิที่เด็ดไว้ตอนหัวค่ำ กลิ่นหอมที่เหมือนเรียกร้องเหมือนดึงดันให้เธอล่องลอยไปยังจุดหมาย

ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาแต่ทว่ายังเยาว์วัย เด็กหนุ่มอายุไม่น่าเกิน 18 ปี ที่ยืนยิ้มโชว์ฟันขาวเป็นระเบียบอยู่เบื้องหน้านี้ สร้างความรู้สึกวูบวาบตามแก้มนวลและเนื้อตัวได้อย่างประหลาด รอยยิ้มทั้งสีหน้าแววตาและเรียวปากทำให้เธอต้องยิ้มรับอย่างอดไม่ได้

“คุณนพนี่... ยิ้มอะไรหนักหนาคะ”

“อ้าว! ก็พี่มองคนงาม พี่ก็ต้องยิ้มรับด้วยความชื่นชมน่ะสิ”

“ฮื้อ...” ใบหน้างามมองตอบอย่างตื่นๆ กระไอความร้อนที่วิ่งวูบวาบไปทั่วไปหน้า ยิ่งเรียกรอยยิ้มปนเอ็นดูได้จากดวงตาคมเข้มคู่นั้น

ช่อดอกไม้งามสีแดงเพลิงกลีบดอกยาวรีคล้ายดอกถั่วที่เรียงยาวเป็นเถาว์ลดหลั่นจากเล็กไปหาใหญ่ถูกยื่นมาตรงหน้า ดอกไม้แปลกประหลาดที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“พี่ให้... เสมอเหมือนดวงใจพี่ร้อยไว้ในเจ้าช่อดอกปาริชาตนี้ ยามใดที่ดอกปาริชาตเบ่งบานให้ยามนั้นน้องรำลึกได้ถึงความรักของสองเรา”

“ไม่พูดด้วยแล้ว น้องจักขึ้นเรือน”

มือบอบบางรับเอาพวงดอกไม้งามและรีบวิ่งขึ้นเรือนแต่เร็ว แต่ยังไม่วายที่จะแอบชำเลืองมอง เจ้าของพวงดอกไม้งามและเจ้าของดวงใจที่ยังคงยืนยิ้มละมัยอยู่ที่ท่าน้ำนั้น