ตอนที่ 6

“ไม่สบายหรือเปล่าคะ”

อาการชะงักมือเหมือนอยากที่จะเข้ามาสัมผัสจับต้องเนื้อกาย ทุกครั้งที่เขามีอาการสีหน้าไม่ดีเธอก็มักจะคิดว่าเขาไม่สบายอยู่ร่ำไป มือน้อยนั้นจะต้องแตะต้องเนื้อตัวเขาไปทั่วราวกับจะตรวจจับอุณหภูมิที่ผิดปกตินั้น ติกรานต์ปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนล้า “เป็นเขาเองที่ผิดปกติ” เธอยังคงแสดงออกว่ารักเขาอยู่เต็มเปี่ยม แต่เป็นเขาเองที่ทำให้ต้องเป็นแบบนี้

“มน... พี่...”

มนทิพย์ชะงักงันในทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงทุ้มนุ่มดั่งวันวาน แววหวานรักที่ครุกรุ่นอยู่ในแววตาคมเข้มคู่นั้นทำให้ความอุ่นวาบรื้นอยู่เต็มดวงตาหวาน นานเท่าไรแล้วหนอที่ไม่ได้ยิน นานเท่าไรแล้วหนอที่ไม่ได้ยินคำว่า “พี่” จากปากเขา และนานเท่าไรแล้วหนอที่ลืมไปแล้วว่าเขายังคงจดจำชื่อของเธอได้

“พี่กรานต์คะ...”

อกอิ่มสะท้านขึ้นลงตามแรงสะอื้น ร่างบอบบางทำท่าจะผวาเข้าใกล้ ติกรานต์กัดกรามแน่นฝ่ามือแกร่งบีบกระชับเข้าหากันก่อนที่จะหันหลังเดินจากไปในทันที

สิ่งที่เขาทำ... มันคืออะไร เขากำลังทำอะไร มนทิพย์ทรุดกายลงแทบพื้น ฝ่ามือกอบกุมหน้าอกตัวเองที่หัวใจแทบจะแตกสลาย ร่างสั่นสะท้านไปด้วยการฝืนกลั้นสะอื้น ฝ่ามืออีกข้างปิดประทับที่ริมฝีปากบอบบางไม่ให้เปล่งเสียงกรีดร้องด้วยหัวใจแตกสลายออกมา

อาหารค่ำผ่านไปอย่างแสนทรมานที่สุด อาการปั้นหน้าผืนยิ้มให้แก่กันและกันในฐานะพ่อแม่ที่ดีของลูกมันช่างสร้างความรันทดกับจิตใจหนักหนา เขาจะรู้บ้างไหมหนอว่าทุกสิ่งที่เธอทำทุกร้อยยิ้มที่เธอมีให้แก่เขานั้นมันมาจากใจจริงของเธออย่างแท้จริงมันไม่ใช่อาการฝืนอย่างที่เธอเห็นเขาเป็นเลยสักนิด เตียงนอนกว้างที่ไร้เจ้าของร่วมมากว่า 6 ปี ถึงวันนี้เขาจะอยู่ใกล้แต่ก็เหมือนยิ่งไกลห่าง แม้จะพยายามนึกทบทวนถึงสิ่งที่เธอทำผิดพลาดไปจนทำให้เขาที่เคยแสนดีแสนเอาใจนั้นเปลี่ยนไปจนกลับกลายเป็นคนแปลกหน้าระหว่างกันและกัน แต่ให้นึกทบทวนเท่าไรก็นึกไม่ออก

แกร๊ก...

“คุณ... ง่วงหรือยัง...”

“เอ่อ... มีอะไรหรือเปล่าคะ”

หัวใจเต้นรัวแค่เพียงได้ยินเสียงประตูเปิดอย่างเบาๆ แต่ยิ่งเห็นเขาเข้ามายืนอยู่ตรงหน้ามันก็ยิ่งทำให้เสียงเต้นรัวนั้นแทบจะทะลุออกมานอกอก

“มีเรื่องอยากจะคุยด้วย ไป... ไปคุยกันข้างนอกได้ไหม”

“คุยกันในห้องนี้ก็ได้ค่ะ ถ้าไม่อยากให้ใครได้ยิน”

คำพูดที่โพร่งออกไปทั้งที่ดวงตาหวานยังคงจับจ้องมองที่ใบหน้าคมเข้มนั้นไม่วางตา อยากรู้นักว่าถ้าคุยในห้องนี้แล้วอะไรจะเกิดขึ้น เรื่องที่เขาจะคุยเขาคงไม่อยากให้ใครได้ยินแน่ แต่สัญชาตญาณที่มันบ่งบอกอยู่นี้เธอแน่ใจว่า เขาไม่ต้องการที่จะอยู่ใกล้ชิดกับเธอสองต่อสองในสถานการณ์ที่ล่อแหลมอย่างนี้มากกว่า

“แกรู้จักไหม มารยาหญิงอ่ะ งัดมันขึ้นมาใช้บ้างสิ ทำเป็นไหมเราน่ะ”

คำพูดที่ทิวลิปมักจะพูดกรอกหูเธออยู่ทุกวัน แต่เธอก็ไม่คิดเลยว่าจะต้องใช้มันจริงๆ แต่มาวันนี้ตอนนี้เธอชักจะไม่แน่ใจว่ามันควรจะใช้และมันจะได้ผลหรือไม่

“แกรู้ป่าวบางทีผู้ชายเขาก็ชอบอะไรที่มันตื่นเต้นๆ ไอ้ประเภทนอนนิ่งๆ แข็งๆ เป็นท่อนไม้น่ะ พ่อไม่ปลื้มหรอก”

มนทิพย์ลุกจากเตียงไปยังโซนนั่งเล่นเล็กๆ ด้านข้าง ชุดนอนกรุยกรายบางพริ้วสีชมพูอ่อนมันบางเบาเสียจนไม่คิดว่าจะปกปิดอะไรได้ และยามที่เธอเคลื่อนไหวมันยิ่งทำให้เห็นอะไรๆ ชัดเจนมากยิ่งขึ้น ติกรานต์เหลือบใบหน้าไปมาพยายามข่มอารมณ์ตัวเองเต็มที่ที่จะไม่เผลอไปมองเรือนร่างที่คุ้นเคยนั้น

เรือนร่างที่ถวิลหาทุกครั้งในยามที่หลับตาแต่ทุกครั้งที่หวนหานั้นก็กลับเจือปนไปด้วยความเจ็บลึกจนไม่อยากที่จะนึกถึง แม้ในขณะนี้ก็ตาม ในยามที่ธรรมชาติเรียกร้องเขากลับรู้สึกอยากถอยห่างจากเธอให้ไกล กลัวความเจ็บปวดนั้นจะหวนคืนกลับมา ความเจ็บปวดที่เหมือนเพื่อนสนิทที่คุ้นเคยตลอด 7 ปีที่ผ่านมานี้

“เรื่องเมื่อเย็น... ขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“...”

“มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ” เพราะเขานิ่งไปจึงเป็นเธอเองที่ต้องเอ่ยถาม

“เอ่อ... เรื่องของเรา”

ดวงตาหวานที่มองสบมาอย่างคาดหวังมันแทบทำให้เขาลืมทุกเรื่องราวที่คิดว่าจะมาพูดกับเธอให้รู้เรื่อง เขาตัดสินใจแล้วที่จะบอกในสิ่งที่เขาเป็นให้เธอรับรู้ เมื่อเธอรู้แล้วก็คงจะแล้วแต่เธอว่าจะเลือกที่จะรอเขาจนกว่าจะหายเป็นปกติหรือว่า... เลือกที่จะไป

“ถ้ามันลำบากนักก็ไม่เป็นไรค่ะ น้องพฤกษ์แกก็โตพอที่จะรับรู้อะไรๆ แล้วล่ะค่ะ คุณจะได้ไม่ต้องมาทนฝืนใจที่จะต้องกลับมาที่นี่ทุกวันหยุด ขอแค่เพียงงานวันพ่อของทุกปีเท่านั้น”

อาการอ้ำอึ้งที่เขาเป็นกับสีหน้าและแววตาที่มองตรงมาที่เธออย่างไม่คาดคิดว่าเธอจะพูดเรื่องนี้ออกไปก่อน ยิ่งทำให้มนทิพย์รู้สึกว่าเธอคิดถูกแล้วที่ชิงพูดมันออกไปก่อน ดีกว่าจะให้เขาเป็นฝ่ายบอกเลิก อย่างน้อยเธอก็ยังคงเหลือศักดิ์ศรีอยู่บ้างแม้มันจะต้องแลกมากับความเจ็บช้ำในขณะนี้ก็ตาม

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ผมมีเหตุผล”

ติกรานต์สบดวงตาคู่หวานที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาก่อนที่จะค่อยๆ รินไหลรดสองแก้มนวล อยากที่จะจูบซับน้ำตานั้น สิ่งที่เขาคิดถูกแทนที่ด้วยฝ่ามือแกร่งที่บีบกระชับกันแน่น ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนที่จะผลุนผลันออกไปทิ้งให้เธอสั่นสะท้านอยู่กับแรงสะอื้นที่ไม่ต้องปกปิดอีกต่อไป