บทที่ 2 ตาม! (2)

“ใช่ เราเลิกกันแล้ว” จันทร์ฉายยืนยันด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำอย่างใจเย็น

“บ้าน่า เราจะเลิกกันได้ยังไง ในเมื่อเธอยังสวมแหวนของผมอยู่”

หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรงด้วยความขัดใจที่เธอพลาดอย่างแรง

พลาดที่ไม่ถอดแหวนทองของเขาออกจากนิ้ว!

“ไม่เกี่ยวกับแหวน”

“เกี่ยวสิ ในเมื่อเธอต้องการเลิก ผมอยากได้แหวนวงนี้คืน”

ผู้ชายแบบนี้ก็มีในโลกด้วย!

“ฉันไม่จำเป็นต้องคืนให้ กลับไปเถอะ เราเลิกกันแล้ว ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีก”

จันทร์ฉายเชิดหน้าใส่ ก่อนเอาคีย์การ์ดแตะประตู แต่กลายเป็นว่าเธอถูกธวัชกระชากตัวดื้อ ๆ จนข้าวของที่เธอหิ้วมาหลุดจากมือ

“เอ๊ะ ฉันบอกให้กลับไปไง!”

“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกจันทร์ฉาย เธอทำอะไรไว้ จะให้เรื่องจบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ?” ธวัชเค้นเสียงเย็นลอดไรฟัน พร้อมเดินหน้าเอาเรื่อง

“สำหรับผู้ชายสำส่อน มันก็ง่าย ๆ แบบนี้แหละ” หญิงสาวยิ้มเหยียด แต่นั่นกลับยั่วอารมณ์ธวัชได้ดี

“ปากดี!”

“ฉันพูดเรื่องจริง”

พอธวัชฉุดกระชากลากถู จันทร์ฉายจึงรีบสะบัดแขนออก อีกทั้งกระทุ้งเข่าสูงเพื่อเตะผ่าหมากเขาเหมือนเดิม

แต่คราวนี้ไม่ง่ายเหมือนครั้งนั้น เพราะธวัชสามารถหลบได้ ซ้ำเขายังเสยกำปั้นรุ่น ๆ มาที่ท้องน้อยสองหมัดติด จนจันทร์ฉายตัวงอเป็นกุ้งด้วยความจุก เธอปล่อยข้าวของที่ซื้อมาหล่นสู่พื้น น้ำตาไหลมาคลอเบ้า หญิงสาวเอามือกุมท้องร้องไม่ออกสักแอะ

“ไงล่ะ โดนให้บ้างจะได้รู้สึก”

“ไอ้ชั่ว!!”

พอคลายความจุกไปได้ หญิงสาวจึงเสยหมัดรุ่น ๆ เข้าที่เบ้าตาเขียวคล้ำของธวัชอีก แต่ธวัชกลับหลบได้ ซ้ำยังเสยหมัดสวนกลับมาอีก จนหญิงสาวทรุดไปกองกับพื้น

“ไอ้... เลว!!”

ถึงจะเจ็บจนร้องไม่ออก แต่จันทร์ฉายไม่วายกัดฟันบริภาษชายหนุ่ม แต่นั่นเท่ากับว่าหญิงสาวได้เติมไฟโทสะให้ธวัชเรียบร้อย

“ยังปากเก่งอีกนะ”

ธวัชดึงผมที่มวยไว้หลวม ๆ ขึ้นมา จากนั้นจึงลากตัวหญิงสาวไปยังลานจอดรถ ซึ่งจันทร์ฉายขัดขืนการกระทำสุดป่าเถื่อนเต็มที่ เธอทั้งร้องขอความช่วยเหลือ อีกทั้งฝังคมเล็บบนผิวเนื้อของชายหนุ่ม แต่กิริยาเหล่านั้นกลับทำให้ธวัชโกรธหนักกว่าเดิม

“ผมลงทุนกับเธอไปเยอะ จะให้จบง่าย ๆ ที่ผมเจ็บตัวฝ่ายเดียว มันง่ายไป!”

รอยยิ้มเหี้ยมของอดีตแฟนหนุ่มมิต่างรอยยิ้มของอสูรร้ายเลย และนั่นยิ่งทำให้จันทร์ฉายสะท้านเยือก

จริงอยู่ที่เธอเป็นฝ่ายทำร้ายร่างกายเขาก่อน แต่นั่นเป็นเพราะเขานอกใจเธอ!

ซึ่งเรื่องแฟนนอกใจ คือแผลร้ายในใจและเป็นปมด้อยของจันทร์ฉายมาโดยตลอด!!

ซึ่งก่อนคบหาตกลงเป็นแฟนกันนั้น เธอได้สร้างเงื่อนไข และย้ำนักย้ำหนากับธวัชตลอด เธอต้องการความซื่อสัตย์ รักเดียวใจเดียว และเธอจะไม่ให้อภัยเขาอย่างเด็ดขาดหากเขานอกใจ แต่ธวัชก็ทำ!

แน่นอนว่าเรื่องนี้สร้างความโกรธให้เธอเป็นอย่างมาก เธอไม่ต้องการให้ประวัติศาสตร์ของพ่อแม่ซ้ำรอยที่เธออีก

แต่สิ่งนี้ก็เกิดขึ้นกับเธอ ทั้งที่เพิ่งคบหากับธวัชเพียงเดือนเศษเท่านั้น!

“ถ้าอยากได้แหวนคืน ก็น่าจะพูดกันดี ๆ แต่แรก”

พอเข้าตาจน จันทร์ฉายจึงงัดไม้นวมขึ้นมาใช้ เธอรู้ว่าศิลปะป้องกันตัวสามารถทำให้เธอรอดเงื้อมมือได้ แต่ก็ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะถ้ามีการต่อสู้กับผู้ชายตัวโตจริง ๆ เธอไม่มีทางงัดข้อกับใครได้แน่นอน ยกเว้นเธอจะเล่นงานจุดสำคัญเท่านั้น

“แหวนน่ะ อยากได้คืนอยู่ แต่ตอนนี้ผมอยากได้อย่างอื่นที่มากกว่านั้น” ธวัชหยุดสายตาที่อกอวบของหญิงสาวซึ่งเป็นจุดสนใจ และทำให้เขาเข้าหาเธออย่างไม่ลังเล

“ปล่อยนะ!!!” จันทร์ฉายดิ้นขัดขืนสุดแรงเมื่อรู้ว่าธวัชต้องการอะไร เธอพยายามขืนตัวสุดแรง

แต่แรงผู้หญิงหรือจะสู้แรงผู้ชายได้ ธวัชฉุดกระชากเธอมายังรถเก๋งคันงามของเขา พอประตูรถเปิดออกเท่านั้น บุคคลที่สามซึ่งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกลับยกปืนขึ้นจ่อขมับศีรษะของธวัช

“ปล่อยผู้หญิงซะ” ชายต่างชาติหน้าตาดุดันสั่งด้วยภาษาอังกฤษด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

ธวัชหน้าซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด เพราะไม่คิดว่าจะมีคนอื่นเข้ามายุ่ง ซ้ำยังเป็นคนที่น่ากลัว

“ผู้ชายใหม่ของเธอเหรอ จันทร์ฉาย ดุใช่ย่อยนี่” ธวัชไม่วายหันมาพูดกับจันทร์ฉาย

หญิงสาวไม่ยอมรับ หรือปฏิเสธใด ๆ เพราะเธอจำหน้าชายที่เอาปืนจ่อขมับของธวัชได้ดี ชายคนนี้คือหนึ่งในทีมผู้ติดตามบุรุษหนุ่มผู้มีดวงตาสีน้ำทะเลที่เธอเหวี่ยงร้องเท้าส้นสูงไปโดนเขานั่นเอง

ว่าแต่ คนพวกนี้มาทำอะไรที่นี่?

หรือเขายังโกรธเรื่องที่เธอเหวี่ยงรองเท้าส้นสูงไปถูกเขาอยู่!

คิดได้เท่านั้นจันทร์ฉายไม่สนใจอะไรอีก นอกจากวิ่งหนีหน้าตั้งเอาตัวรอด ดีที่เธอยังพอเดินไหว มิเช่นนั้นอาจงานเข้ารอบสองอย่างแน่นอน

พอวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงห้องพักเท่านั้น จันทร์ฉายจึงรีบกด ล็อกประตูห้องมือไม้สั่น