บทที่ 1 จันทร์ฉาย (2)

เมื่อถึงหน้าห้องพักซึ่งเป็นหมายเลขที่วิสุทธิ์บอกไว้ จันทร์ฉายจึงกดกริ่ง เธอรออย่างใจเย็น ผ่านไปนานเป็นอึดใจ เธอจึงกดกริ่งซ้ำ ๆ เพื่อเร่งให้ใครสักคนมาเปิดประตู

นั่นล่ะ ธวัชจึงเดินมาเปิดประตูห้องให้

“ใครวะ?!” ชายหนุ่มถามหงุดหงิด แล้วชะงักกึกเมื่อพบว่าเป็นใคร

“เซอร์ไพรส์ค่ะ ที่รัก” จันทร์ฉายยิ้มเย็น เค้นเสียงลอดไรฟัน ดวงตาวาวระยับ อีกทั้งเธอยังกวาดสายตามองแฟนหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

ธวัชที่มีเพียงผ้าขนหนูพันเอวผืนเดียวถึงกับหน้าถอดสี จ้องหญิงสาวตาไม่กะพริบ

“ฉะ... ฉาย!!! คุณ... คุณมาที่นี่ได้ไง?”

สีหน้าของชายหนุ่มราวกับเห็นผีก็ไม่ปาน

“ฉันนั่งแท็กซี่มาค่ะ ที่รักล่ะ ดึกดื่นป่านนี้ทำไมยังไม่กลับบ้าน มาทำอะไรที่นี่คะ?”

ถึงใบหน้าสวยหวานนั้นจะแย้มยิ้ม แต่ดวงตาทรงเสน่ห์ของหญิงสาวกลับมิได้ยิ้มไปด้วย ซ้ำยังวาวโรจน์ เหมือนอัดแน่นด้วยเปลวเพลิง!

“เออ... ผม” ธวัชได้แต่อ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก

“มีอะไรเหรอคะ ธวัช?” สาวสวยที่ธวัชควงมาด้วยลุกจากเตียงมาดู

เพียงเห็นผู้หญิงคนนี้เท่านั้น จันทร์ฉายถึงกับแก้มกระตุก

“นี่หมายความว่าไงคะ?”

“เอ่อ... ผม ผมอธิบายได้นะฉาย” ชายหนุ่มรีบแก้ตัว

“อธิบายอะไรคะ?”

หญิงสาวใจเย็นที่จะย้อนถาม ทั้งที่เธอกำลังหน้าตึงจนอยากตะกุยหน้าชายหนุ่มให้เละ!

“เอ่อ พอดีเพื่อนของผมมีปัญหาการเงิน ผมเลยเป็นที่ปรึกษาให้ในเรื่องกู้เงินซื้อบ้านน่ะ”

จันทร์ฉายหรี่ตามองชายหนุ่มอีกครั้ง พยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ

แต่เหมือนเธอจะนับเลขข้ามไป!!!

“ปรึกษาอะไรคะ ถึงไม่ใส่เสื้อผ้าทั้งคู่แบบนี้” จันทร์ฉายปรายตาไปมองหญิงสาวหัวกระเซอะกระเซิงที่รีบหลบหลังของธวัช

“พอดีเพื่อนผมเมา แล้วอาเจียนใส่น่ะ”

ยังมีข้อแก้ตัวดี ๆ เสมอสำหรับชายหนุ่ม... แต่การที่ธวัชแถ หาเหตุผลข้าง ๆ คู ๆ มาอ้าง ก็ยิ่งทำให้จันทร์ฉายโกรธหนักถึงกับควันออกหู

“ไว้ไปแก้ตัวให้เด็กอนุบาลฟังเถอะ!!!”

สิ้นคำ กำปั้นหนัก ๆ จึงอัดเข้าที่เบ้าตาของชายหนุ่มทันที จากนั้นจึงตามมาด้วยลูกเตะผ่าหมากที่หนักหน่วง และแม่นยำเข้าเป้า!

“อู้!!!”

ครางออกมาเท่านั้น ชายหนุ่มจึงทรุดตัวลงไปกองกับพื้น อีกทั้งกุมกล่องดวงใจดิ้นทุรนทุรายหน้าเขียว

“กรี๊ด! ธวัชขา” หญิงสาวอีกรายตกใจหน้าซีดเผือด

“ไม่ต้องโอ๋หรอก” จันทร์ฉายบอกเสียงห้วนกับผู้หญิงคนนั้น ก่อนหลุบตามองแฟนหนุ่มอีกครั้ง

“อย่าหาว่าฉันใจร้ายเลยนะ โทษฐานที่คุณกล้านอกใจฉัน!” จันทร์ฉายยิ้มมุมปาก...

ทั้งที่ดวงตาของเธอเผยความเสียใจให้เห็นมากกว่า แต่ก็แค่พริบตาเดียว อารมณ์รักใคร่ปรารถนากลับแทนที่ความสมเพชเวทนาตัวเองแทน จากนั้นเธอจึงย้ายสายตามามองหน้าคู่นอนของแฟนหนุ่มที่ตกใจหน้าซีด อีกทั้งทำตาโต อ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ฉันแค่รู้สึกเหมือนถูกหักหลัง ก็เลยตามมาคิดบัญชีนิดหน่อย แต่ไม่ต้องห่วง ฉันไม่อยากได้เขาแล้วล่ะ เอาไปเถอะ ฉันยกให้” จันทร์ฉายยิ้มเหยียดให้ชายหนุ่มที่ร้องครวญครางอีกครั้ง

“นังแม่มด!!!” ธวัชไม่วายบริภาษ

“ถือว่าเป็นคำชม ส่วนแหวนวงนี้ ฉันขอไว้เป็นค่าเลิกก็แล้วกันนะ”

หญิงสาวชูมืออวดแหวนทองนิ้วนางข้างซ้ายที่ธวัชซื้อให้เอาใจเมื่อตอนที่เริ่มคบกันใหม่ ๆ จากนั้นเธอจึงกลับออกจากห้องด้วยความสะใจ ผสมความเสียใจเล็กน้อยที่เธอล้มเหลวเรื่องความรัก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่า และเจ็บปวดกับความรักจนหัวใจด้านชา!

พอกลับลงมาด้านล่างหญิงสาวจึงพบวิสุทธิ์อีกครั้ง ดูเหมือนเขากำลังกระวนกระวาย และรอเธออยู่

“ไม่เจอเหรอ?” ทันที่เจอหน้า วิสุทธิ์ได้ป้อนคำถามให้จันทร์ฉายทันที

“เจอ” จันทร์ฉายตอบสั้น ๆ ทำหน้าไม่สบอารมณ์

“แล้ว... เป็นไงบ้างล่ะ?”

“อยากรู้ก็ไปดูเองเถอะ ฉันกลับก่อนนะ”

“อ้าว เฮ้ย จะกลับยังไง?” วิสุทธิ์ไม่วายห่วงใยเพื่อนสาว