1 วณิพกกาเรม (1)

ความฉงนใจผุดขึ้นเมื่อราเมซมีคำสั่งไม่ให้นางออกไปขอทานและยังปฏิบัติต่อนางดีขึ้นจนผิดสังเกต แล้วหญิงสาวก็แอบได้ยินคนพวกนั้นคุยกันถึงตัวนาง...

‘ข้าว่าหน้าตาของนังกาเรมไม่เลวเลยนะนายท่าน ขนาดอยู่ในสภาพขอทานยังน่ากิน ผิวพรรณก็ขาวราวลูกผู้ดี หากเราจับมันมาลอกคราบและสั่งสอนกิริยาวาจาเราคงได้อัฐอย่างงามแน่นอน เผลอ ๆ ได้มากกว่าทุกครั้งก็ได้นะขอรับ’ ลูกสมุนเอ่ยขึ้นขณะนวดไหล่ให้กับนายของมัน

‘นังนั่นคงไม่ยอมหรอก เจ้ากาเรมมันฉลาดเป็นกรด หากรู้ว่าเราจะเอามันขายให้ซ่องคงไม่ยอมแน่’

ราเมซกล่าวเนือย ๆ ในขณะที่มือยังคงทำความสะอาดเครื่องประดับอัญมณีหลากสีอย่างสบายอารมณ์

‘หรือว่าท่านจะสอนงานให้มันก่อน ก่อนที่จะส่งมอบให้ทางนั้น’

คำแนะนำนั้นทำเอากาเรมสะท้านไปทั้งกาย เลือดในกายเหมือนเย็นเยือกจนหายใจผิดจังหวะ

‘เข้าท่าดีเหมือนกัน แต่ราคาจะตกเอา ทางนั้นเขาต้องการสินค้าที่ไม่มีตำหนิ’ สายตาของราเมซยังจับจ้องอยู่ที่แหวนพลอยน้ำงามไม่สนใจคำแนะนำของลูกน้องคนสนิทเท่าไหร่นัก

‘โธ่นายท่าน พวกนั้นไม่รู้หรอกแค่ครั้งสองครั้ง คนพวกนั้นไม่ตรวจสินค้าในขณะที่ส่งมอบหรอก’

กาเรมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเต็มที่ นี่นางจะต้องกลายเป็นนางบำเรอสนองตัณหาพวกเฒ่าหัวงูหรือนี่ ! พอรู้เรื่องนี้เข้านางจึงตัดสินใจเผ่นออกจากที่กักขังของราเมซอย่างไม่คิดชีวิต

แล้วนางจะหนีไปไหนดีล่ะ เกิดคำถามดังขึ้นในหัว

ไม่แล้ว วันนี้คิดไม่ออก ขอหาที่พักก่อนก็แล้วกัน

กาเรมเริ่มสำรวจรอบ ๆ บริเวณอีกครั้ง แสงสว่างจากจันทราเกือบเต็มดวงทำหน้าที่แทนตะเกียงน้ำมันได้ดี ซอกกำแพงมีของจำพวกลังไม้มากมายวางกองกันไว้ กาเรมเงยหน้ามองข้างบนก็พบเส้นไหมย้อมสีวางพาดกับราวไม้ซึ่งสามารถเป็นที่อำพรางตัวได้ดี

นับว่าโชคดีไม่น้อยที่นางพบสถานที่เหมาะ ๆ พอจะหลบภัยและซุกหัวนอนในค่ำคืนนี้ กาเรมนอนลงและขดตัวอยู่ในซอกลังโดยหนุนขอนไม้ต่างหมอน เพียงเวลาไม่นานนางก็เข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความอ่อนเพลีย เหนื่อยล้าไปทั้งใจกาย...

เสียงผู้คนจอแจทำให้กาเรมถูกปลุกขึ้นจากนิทรารมย์แสนหวาน เรื่องราวที่ผ่านพ้นไปเมื่อช่วงดึกผ่านเข้ามาในโสตประสาทอีกครั้ง และนั่นก็ทำให้กาเรมรีบลุกขึ้นในทันที

เมืองหลวงแห่งนี้ยังอยู่ปลายจมูกของเจ้าราเมซ นางจะมานอนสบายใจแบบนี้ไม่ได้ !

หากถูกเจ้าราเมซจับได้มีหวัง... อี๋ คิดแล้วก็ขนลุก

แล้วนางจะไปไหนดี คำถามเดิมดังขึ้นอีก ยังไม่ทันคิดเสียงท้องเจ้ากรรมก็ดันร้องหาอาหารขึ้น มันทำให้นางต้องพักความคิดไว้ชั่วขณะ

กาเรมเอามือตบกระเป๋ากางเกงตัวเอง มีเสียงเหรียญกระทบกันเล็กน้อย แต่นั่นก็ทำให้นางอุ่นใจขึ้น เศษเงินยังพอมีติดตัวมาบ้าง แม้จะไม่มาก แต่ก็พอประทังชีวิตได้ไปเป็นอาทิตย์

ดีที่นางฉลาดพอที่จะยักเงินจากพวกมันมาบ้าง จะว่ายักยอกก็คงไม่ใช่เพราะผู้ที่ถือภาชนะเก่า ๆ และร้องเพลงเพื่อขออัฐคือนางมิใช่หรือ เงินทั้งหมดมันต้องเป็นของนางสิ

ขนมปังแห้ง นมแพะและส้มสุกสองผลถูกยื่นให้หลังจากใช้อัฐจำนวนไม่มากแลกมา เพียงเท่านี้ก็พอแล้วสำหรับการประทังชีวิตไปวัน ๆ...

กาเรมมองคนรอบข้างที่เดินผ่านไปมาอย่างหวาด ๆ นางรีบยัดอาหารใส่ปากแล้วก้มหน้าเดินต่อ ระหว่างทางนางก็เห็นกลุ่มคนมุงดูบางสิ่งอย่างให้ความสนใจ ด้วยความใคร่รู้ก็ทำให้กาเรมพาตัวเองเข้าไปเป็นหนึ่งใน ‘ผู้มุง’ ด้วย แล้วหญิงสาวก็ได้รับคำตอบ

นางยืนดูการแสดงอยู่นิ่ง ๆ ด้วยความประทับใจกับการแสดงงูมากนัก เพราะครั้งหนึ่งนางเคยเรียนรู้จากพวกมัน แต่โชคร้ายนางโดนงูกัดเข้าเสียก่อน ราเมซจึงเปลี่ยนให้นางมาเป็นขอทานแทน

เสียงขลุ่ยอาหรับสะกดให้งูจงอางตัวโตผงกหัวตามจังหวะดนตรี แล้วสายตาคู่สวยที่เพลินอยู่กับเจ้างูตัวโตก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่คุ้นตาเข้า

พอเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดเจน หญิงสาวก็หมุนตัวแล้วเดินออกมาจากวงการแสดงด้วยหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ แต่แล้ว...

“เอ้ย เจ้ากาเรม! จับมัน”

เสียงตะโกนไล่หลังทำให้กาเรมรู้ว่าวินาทีแห่งการวิ่งเอาชีวิตรอดได้มาเยือนอีกครั้ง คนค่อนข้างมาก กาเรมต้องใช้ไหวพริบในการเอาตัวรอด

หญิงสาวในคราบขอทานวิ่งแทรกตัวผ่านผู้คนหน้าตั้ง ตรอกซอกซอยไหนนางไม่สนใจ รู้แค่ว่าทางไม่ตันถือเป็นอันว่าโชคดี ระหว่างวิ่งเอาตัวรอดกาเรมก็เห็นบางสิ่งเข้า

ข้างหน้าคือความหวัง... รถม้าที่บรรทุกเสบียงกำลังออกเดินทาง

กาเรมไม่รอช้ารีบกระโดดขึ้นหลังรถม้าพร้อมล้มตัวนอนขดตัวราบไปกับพื้นอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมดึงผ้าคลุมลงมาปิดเพื่อกันเพื่อป้องกันไม่ให้คนที่ไล่ตามมาหาตัวนางไม่เจอ

ผู้คุมสายบังเหียนรถม้าหันมามองเมื่อได้ยินเสียงผิดปกติจากท้ายรถ แต่เมื่อได้ยินเสียงผู้เป็นนายสั่งให้ออกรถ เขาจึงไม่สนใจต่อเสียงที่ได้ยิน กาเรมที่ขดตัวจนเหงื่อโทรมกายถึงกับปล่อยเสียงถอนหายใจยาวอย่างโล่งอกเมื่อรถม้าเคลื่อนออกไป...

ละแวกนี้มีพ่อค้าค่อนข้างมาก เรียกว่าเป็นศูนย์กลางแห่งการค้าเสรีก็ว่าได้ มีชนเผ่าหลากหลายที่เข้ามาแลกเปลี่ยนสินค้าในเมืองหลวงซึ่งรวมไปถึงชาวเบดูอินด้วย

กาเรมรู้มาจากบทสนทนาของพวกพ่อค้า ว่าแต่นางอยู่บนรถม้าของชนกลุ่มไหนละ คำถามต่อมาเกิดขึ้นในหัวอีก และคำตอบก็ยังคงเดิม ช่างเถิด ตอนนี้หนีรอดจากกำมือเจ้าราเมซได้เป็นพอ...