ตอนที่2.

กอบลาภปัดความรู้สึกรบกวนหัวใจทิ้งไป เขาส่งมีดคัดเตอร์เล่มเล็กให้ไรวัต พร้อมกับเร่งให้อีกฝ่ายกระทำการบางอย่าง...

“เขาทำอะไรเราไม่ได้หรอก รีบๆเข้าสิ นี่มันจะเที่ยงคืนแล้ว”

ไรวัตจ้องมองจี้ห้อยคอโบราณนิ่ง เริ่มสัมผัสถึงกระแสบางอย่าง ที่ส่งมาจากที่ใดที่หนึ่ง ต้นคอคล้ายมีสายลมแผ่วๆ เป่ารด...

ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือก... ราวกับถูกลูบด้วยก้อนน้ำแข็ง

ขนในร่างกายลุกชันขึ้นมาทันที... บรรยากาศรอบกาย คล้ายจะอับทึบลงไป... เริ่มหายใจไม่ทั่วปอด ราวกับอากาศไม่พอ... หัวใจไหวสะท้าน...

... ความหวาดหวั่นในบางสิ่งที่หาสาเหตุไม่พบ ผุดขึ้นมา...

เมื่อเห็นไรวัตยังนิ่งอยู่ กอบลาภจึงจับมือชายหนุ่มดึงถุงมือที่สวมออก แล้วสงเคราะห์กดปลายมีดให้เอง เลือดสีแดงสดไหลย้อยออกมา หยดลงบนผิวเรียบลื่นของอัญมณีอาถรรพ์

ทันทีที่หยดเลือดสัมผัสอัญมณี... ไฟในห้องนั้นก็ดับพรึบลงไป!...

“เฮ้ย!”

สองเสียงประสานกันโดยไม่ได้นัดหมาย เสียงหนึ่งดังก้องขึ้นในความมืด

วี้ด...วี้ด...วี้ด!!!

ทันใดนั้น! แผ่นดินก็ไหวรัวแรง โยกคลอนจนทรงตัวไม่อยู่ หนังสือในชั้นข้างผนังร่วงกราว หล่นลงมากองเต็มพื้น คนที่อยู่ในห้องล้มกลิ้งไปคนละทาง

“มันเกิดอะไรขึ้น! คุณกอบ...”

ไรวัตตะโกนแข่งกับเสียงที่ดังกึกก้อง มือทั้งสองปิดหูเอาไว้ กลิ้งตัวไปมาตามแรงโยกอยู่บนพื้น หนังสือหลายเล่มทยอยร่วงลงมาใส่จนระบมไปทั้งตัว ความกลัวและตกใจทำให้ลืมความเจ็บปวดจากบาดแผลไปชั่วครู่ ไรวัตพยายามกระเสือกกระสน พาตัวเองไปหากอบลาภที่กลิ้งไปอยู่อีกฟากห้อง

กอบลาภเองก็ตกใจจนขวัญบิน ร่างท้วมกลิ้งกุกกักเหมือนลูกขนุน พร้อมกับคอยหลบบรรดาสารพัดหนังสือ ที่ร่วงกราวลงมาราวกับห่าฝน เขาไม่สนใจเสียงเรียกของเพื่อนร่วมชะตา พยายามตะเกียกตะกายพาตัวเองไปยังประตูทางออก อย่างลนลาน

...ไป!...ต้องไปให้พ้นจากที่นี่ให้ได้...

กอบลาภบอกตัวเอง... เขาจิกมือเกาะพื้นไว้มั่น เสือกร่างหนาหนักของตนให้ไถลเลื่อนไปยังบานประตู ทว่า...แรงเหวี่ยงอันรุนแรง ไม่อำนวยให้เขาทำตามใจนึกได้...

ประตูทางเข้า... ไกลห่างจนสุดมือเอื้อม...

บนโต๊ะ แสงสีเหลืองทอประกายเจิดจ้า... พุ่งออกมาจากอัญมณีเป็นลำ พร้อมกันนั้น...ลำแสงสีเขียวมรกตก็เรืองรองขึ้น แผ่รัศมีเข้าขวางกั้นลำแสงสีอำพันนั้น!

ลำแสงสีอำพันสว่างใส รวมตัวก่อเป็นรูปร่างของสตรี ในอาภรณ์สีทองยาวกรุยกราย ร่างนั้นโปร่งแสง พลิ้วพราย... กระเพื่อมไหว... ลอยละล่องอยู่เหนือพื้น ละม้ายร่างของนางภูติสาว...

ทว่า...ลำแสงสีเขียวมรกต กลับปรากฏร่างสูงใหญ่ ในชุดนักรบดุดัน ร่างนั้น...ส่ายไหว วูบไปมา ละอองริ้วสีเขียวเข้มแกมดำ เหมือนควันพิษ กรุ่นลอย... แผ่รัศมีอำมหิต...ฉายชัด

ชายสองคน ที่อยู่บนพื้นห้อง ถึงกับตกตะลึงกับภาพที่เห็น ร่างกายแข็งทื่อ ตาเบิกกว้าง หัวใจคล้ายหยุดเต้นไปชั่วครู่ ก่อนจะ เต้นรัวแรงกว่าเดิม ทั้งสองไม่ทันสังเกต ว่าพื้นที่ไหวโยกรุนแรง นิ่งสงบลงไปแล้ว นับตั้งแต่ ลำแสงประหลาดทั้งสองสี ปรากฏขึ้น...

ลำแสงทั้งสองเคลื่อนเป็นวงกลม หมุนติ้ว... ก่อนจะพุ่งเข้าชนกันอย่างแรง ดุจนักรบกำลังประลองพลัง ความแข็งแกร่งกัน

เปรี๊ยะ... เปรี๊ยะ!...

ทุกครั้งที่ลำแสงทั้งสองปะทะกัน... เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว เสียงเหมือนกระจกแตก ดังก้องจนแสบแก้วหู...

ลำแสงทั้งสองยังปะทะกันไม่หยุด ขณะที่ด้านนอกฝนเริ่มซาเม็ด จนกระทั่งหยุดตกในที่สุด เมฆเคลื่อนออกจากดวงจันทร์ รัศมีเหลืองนวลสาดส่องลงมายังพื้นเบื้องล่าง นั่นเองเป็นจุดพลิกผัน!

ทันใดนั้น! ลำแสงสีอำพันก็ส่องประกายเจิดจ้ากว่าครั้งแรก

เมื่อลำแสงทั้งสองพุ่งเข้าปะทะกันอีกครั้ง ลำแสงสีเขียวกลับแตกกระจาย ดิ่งวูบตกลงมาใส่ร่างของไรวัตบนพื้นห้อง

“เฮ้ย!”

ชายหนุ่มร้องเสียหลง ตาเบิกค้าง ยกมือขึ้นป้องหน้า เมื่อลำแสงพุ่งเข้าใส่ร่างกาย อาการชักกระตุก คล้ายถูกไฟฟ้าช็อตก็เกิดขึ้น!...

ในอีกไม่ถึงนาที ประกายไฟสีเขียวแกมน้ำเงินก็ลุกท่วมร่างนั้น เจ้าของร่างปวดแสบปวดร้อนไปทั้งตัว ร้องโหยหวน... กลิ้งตัวไปมาอยู่บนพื้น

“ร้อน! ร้อน! ช่วยด้วย!...”

คนเห็นเหตุการณ์ ตาเหลือกค้าง หัวใจเต้นรัว มองภาพที่เกิดต่อหน้าต่อตา อย่างตกตะลึง ร่างของไรวัต ชักดิ้นชักงออยู่ในเปลวไฟสีเขียว ด้วยความเจ็บปวดอย่างสาหัส น่าสยดสยอง...

“คุณกอบ... ช่วยผมด้วย โอ๊ย...ร้อน ร้อนเหลือเกิน”

เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นไม่ขาดสาย ไรวัตลุกขึ้นเต้นเร่าๆ มือทั้งสองป่ายปัดตามร่างกายไปมา ให้ไฟดับแต่ไร้ผล ไฟสีประหลาดยังคงลุกท่วม แผดเผาเจ้าของร่างไม่ยอมดับ

นาทีต่อมา... ร่างของเขาก็โงนเงนไปมา ก่อนจะล้มลงฟาดพื้น แน่นิ่งไป...

นั่น! ทำให้กอบลาภได้สติ ผวาลุกขึ้น ร้องโวยวายเสียงดัง

“ไม่เอาแล้วโว้ย!...”

กอบลาภลนลาน กระเสือกกระสนพาตัวเอง วิ่งหนีออกมาด้วยความหวาดกลัวสุดขีด โดยไม่เหลียวหลังไปมองอีกเลย!...

ท่ามกลางกลุ่มหมอกควันหนาทึบ...

ร่างสูงเพรียวของชายหนุ่มคนหนึ่ง เดินฝ่าม่านหนาสีขาวนั้นช้าๆ อย่างเลื่อนลอย... เขามองเห็นลำแสงสีทองแกมส้ม สว่างเรืองรองอยู่เบื้องหน้า ลำแสงฉายฉานเจิดจ้าขึ้นทุกขณะ

เขาเดินตรงเข้าไปหาลำแสงสีอำพันนั้น ราวกับ...ถูกมนต์สะกด

“เจษฎา... เจษฎา...”

เสียงหนึ่งดังแว่วมาไกลๆ เสียงนั้นค่อยๆชัดเจนขึ้นทีละน้อยๆ

ลำแสงระเรื่อเรือง ส่องประกายเจิดจ้า มาจากอัญมณีสีอำพันในตู้กระจก ซึ่งวางอยู่กลางห้องอับทึบ

ละอองขาวลอยคลุมทั่วบริเวณ มองเห็นเพียงตู้และประกายสว่างจ้าแจ่มกระจ่าง เมื่อชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ กระจกครอบก็เลื่อนเปิด เสียงที่ได้ยินเมื่อครู่แจ่มชัดขึ้น มันดังก้องกังวานออกมาจากผลึกใสสีอำพันนั่นเอง!

“เจษฎา... กลับมาหาข้า...”

เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง หากคราวนี้กลับมีบางสิ่งปรากฏขึ้น!

บนผิวเรียบลื่นของอัญมณี เกิดลำแสงสว่างเรือง สะท้อนภาพบางอย่างออกมา ราวกับเครื่องฉายวีดีทัศน์...

ภาพพร่าพราย... คล้ายมองผ่านม่านกระจก ค่อยๆกระจ่างชัด...

ประกายระยิบระยับเรืองรอง ของต้นไม้และใบไม้สีทอง ปรากฏต่อสายตา สายลมเย็นพัดพลิ้ว ใบไม้ไหวแกว่งกระทบกัน

...วิ้ง...กริ๊ง....วิ้ง...

เสียงใสเสนาะ ไพเราะดุจเดียวกับเสียงกังสดาลดังขึ้นเบาๆ ท้องฟ้ามิได้เป็นสีครามเช่นที่เคยเห็น หากเป็นสีเหลือบรุ้งพราวพราย บนพื้นเกลื่อนเต็มไปด้วยกลีบกุหลาบสีชมพู ราวกับพรมชั้นดี

ร่างของสตรีนางหนึ่ง เดินผ่านพฤกษาสีทอง...

ภาพนั้นขยายชัด แลเห็นใบหน้ารูปไข่ เส้นผมดำขลับเกล้าเป็นมวยสูงทิ้งลูกไรเล็กๆเคลียร์ต้นคอเนียนผ่อง ผิวกายขาวนวลละเอียด... ผุดผ่อง... ราวกับแสงนวลสว่างของดวงจันทร์ นัยน์ตารูปยาวกว้าง มีแผงขนตางอนหนาช่วยทำให้ดวงตาคู่นั้นคมซึ้ง

“เจษฎา... เจษฎา...”

เสียงหวานใส ดังสะท้อนมาจากที่ใดที่หนึ่ง...

ผีเสื้อตัวน้อยกรายปีกบินมาเกาะบนมวยผมของหญิงสาว ลำตัวของมันใสประดุจแก้วเจียระไน ปีกบางสีทองเหลือบเขียวดูแปลกตา เพียงครู่แมลงปีกสวยก็บินไปเกาะบนดอกกล้วยไม้ ที่ออกดอกเป็นพวงระย้า ปลายกลีบแตะแต้มด้วยละอองสีทองงดงาม

สตรีโฉมโสภาเดินผ่านไปยังลำธารใส นางนั่งลงบนโขดหินทอดสายตามองดูฝูงปลาใต้สายน้ำ เกล็ดสีเงินสีทองสะท้อนแสงวาววับ เบื้องใต้ก้อนกรวดและเม็ดทรายล้วนเป็นอัญมณีมีค่าหลากสีสัน งดงาม ราวกับเนรมิต...

“เจษฎา... มาหาข้า... ได้โปรด...”

เสียงเรียกขาน ดังแว่วผ่านสายลมมาไกลๆ เสียงเรียกยังดังอยู่ซ้ำๆ ก้องไปมาราวกับเสียงสะท้อนของหน้าผา

ภาพค่อยๆเลือนราง... ก่อนจะกระจ่างใสขึ้นอีกครั้ง

มองเห็น ท้องทุ่งโล่งกว้าง ต้นหญ้าสีทองพลิ้วไหวเล่นลม ละม้ายริ้วคลื่นในมหาสมุทร