บทที่3.คาสโนว่าพ่อลูกอ่อน..........

คุยไปคุยมา ชะเอมจึงได้รู้ หลังจากแต่งสวนเสร็จ คนดูแลไม่กล้าเพิ่มเติมต้นไม้ต้นอื่นลงไปเพราะกลัวว่าสวนที่ถูกเซตไว้อย่างสวยงามจะไม่เหมือนเดิม ได้แต่ดูแลตามหน้าที่ หญิงสาวจึงแนะนำ ชายสูงวัยยิ้มแป้น เมื่อชะเอมรับรองแข็งขันหากอเล็กไซบ่นหรือดุ เธอจะรับไว้คนเดียว ขอแค่เพียงมีต้นไม้ที่เธออยากได้มาเสริม เมื่อชายหนุ่มมีงบส่วนนั้นไว้ให้อยู่แล้ว

“เอาเหมือนที่บ้านหม่ามี้นะคะ ขอดอกไม้สวยๆ ที่มีกลิ่นหอมๆ ด้วย”

คุณหนูจอมแสบที่พวกเขาเคยได้ยินแต่เสียงร้องกรี๊ดๆ กับใบหน้าบึ้ง วันนี้ยิ้มแย้มแจ่มใส แถมยังลงมาให้บริวารได้ชื่นชม อาจจะเป็นเพราะมีคนคุมที่เอาอยู่อย่างคุณชะเอม จนหลายๆ คนลงความเห็น ชะเอมเหมาะที่จะมาเป็นนายหญิงของบ้าน เพราะหากมีคนใจดีอย่างคุณชะเอมเป็นนายผู้หญิง บ้านจะได้เป็นบ้านเสียที

“ได้เลยจ้ะ หม่ามี้สั่งลุงชมแล้ว พรุ่งนี้กลับจากโรงเรียนเอวาจะได้เห็นดอกไม้สวยตรงนี้แน่ๆ”

อิรินาทำปากจู๋ “แล้วพรุ่งนี้หม่ามี้มาอีกไหมคะ?”

เป็นคำถามที่ทำให้ชะเอมสะท้อนในอก...ดวงตาหงอยเหงากับความหวังที่กลิ้งไปมาในดวงตาของอิรินา ทำให้เธอปฏิเสธไม่ลง แม้ว่าจะขัดกับความตั้งใจของตัวเอง...เอาน่า เขาไม่ได้ว่างบ่อยๆ หรอก เป็นไปไม่ได้ที่คนงานเยอะอย่างอเล็กไซจะอยู่บ้านให้เธอเห็นหน้าทุกวัน

“มาสิ พรุ่งนี้หม่ามี้จะทำแบบห้องมาให้เอวาเลือก ถูกใจแบบไหนจะได้ลงมือทำห้องนอนเอวาไงจ๊ะ”

“จริงๆ นะคะ เย้ๆ”

เด็กหญิงไม่ได้ดีใจที่ได้ห้องนอนใหม่ เธอดีใจที่ชะเอมจะมาหาต่างหาก

“ดีใจอะไรคะ? เสียงดังไปยันห้องทำงานคุณป๊าเลย”

คนที่ไม่ได้อยากเจอหน้า คนที่ชะเอมต้องกันตัวเองออกห่างๆ ที่สุด ดันโผล่มาให้เห็นบ่อยๆ จนค่อนไปทางรำคาญ เธอเบื่อตัวเองที่คอยจะแอบมองเขา ชะเอมเองก็เป็นผู้หญิง แล้วอเล็กไซก็หล่อวายร้ายขนาดนี้ ไม่แปลกหรอกที่สายตาเธอจะแวะเวียนไปชำเลืองมองเขาบ่อยครั้ง...

“เปล่าค่า แค่หม่ามี้รับปากจะมาหาเอวาบ่อยๆ”

เด็กหญิงตอบ เธอยัดชิ้นขนมใส่ปาก มีความสุขกับการกินเมื่ออารมณ์ดีสุดๆ

“อย่าลืมนะคุณ...ห้องทำงานผมด้วย...”

ชายหนุ่มท้วง เขาทรุดนั่งข้างบุตรสาวฉวยแก้วน้ำหวานเย็นเฉียบขึ้นมาดูดหน้าตาเฉย โดยที่ชะเอมได้แต่อ้าปากค้าง เมื่อแก้วน้ำแก้วนั้น เป็นของเธอ...

อเล็กไซกดยิ้มมุมปาก เขามองริ้วสีแดงๆ ข้างแก้มผู้หญิงตรงหน้ายิ้มๆ หล่อนก็ไม่ได้ใจแข็งอะไรนัก...ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งมีความรู้สึกรู้สาเหมือนคนอื่นๆ หาได้เฉยชาอย่างที่พยายามแสดงออกให้เห็น...

“คราวหน้าหม่ามี้เอาไอ้สองตัวนั่นมาด้วยก็ได้นะคะ...บ้านเอวามีที่กว้างๆ น้ำตาลกับเฉาก๊วยจะได้มีที่วิ่งเล่น”

อิรินาเปรยถึงลูกสุนัขสองตัวที่เจ้าตัวชมชอบ...เธอคิดถึงมันแต่ยังไม่มีเวลาไปหา

“คุณป๊าไม่ว่านะคะ เอวาอยากมีเพื่อนเล่น” เจ้าจอมซนหันไปถามบิดา

“ตามสบายค่ะ คุณป๊าไม่ว่า...แต่อย่าเล่นจนสวนพังล่ะ สงสารคนดูแล”

ชายหนุ่มไหวไหล่ เขาวางแก้วทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้...

เอ่ยปากอนุญาตแถมยังใจป้ำ...

“คุณ!!” ไหนๆ เจ้าของบ้านตัวเป็นๆ ก็มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ตรงนี้ “เอมให้คนสวนเพิ่มดอกไม้ตรงนี้นะคะ เอวาจะได้มานั่งเล่นดีกว่าขลุกอยู่แต่ในห้องนอน”

เธอเปรยเหมือนตำหนิอเล็กไซกลายๆ เขาเลี้ยงลูกแบบไหน ไม่สนใจสภาพแวดล้อมรอบตัวอิรินาเลย...

ชายหนุ่มเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง เขาไหวไหล่ “ตามสบาย คิดว่าเป็นบ้านคุณก็ได้นะเอม”

น่าน...ชะเอมก้มหน้าแอบเบ้ปาก คิดว่าเธอเป็นปลาหรือไงจะได้รีบตะครุบเหยื่อที่เขาโปรยล่อ เธอไม่เห็นอยากได้ใคร่ดีที่จะครอบครองบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ หากเจ้าของบ้านเป็นคนมากปัญหา...เจ้าเล่ห์และหื่น!!

“แก้วตา...ขอน้ำแบบนี้แก้วสิ!!” เขาดูดน้ำหวานในแก้วจนหมด แต่ยังไม่หายกระหายน้ำ จึงกวักมือเรียกพี่เลี้ยงสาวของ อิรินามาสั่ง...